เข้าเรื่องระกันมันเยอะมาก....
เราอายุ17ปี. เมื่อก่อนตอนเด็กๆแม่ฟังเราทุกอย่างเราเป็นเด็กดีเราทำตามที่แม่ต้องการทุกอย่างแม่ชอบให้เรารำพอเราโตมารู้สึกว่าเราไม่ได้ชอบการรำเลยมันเป็นเพียงความฝันของแม่เราชอบเต้นมากกว่าพอเราเต้นแม่ก็จะบอกว่สเต้นทำไมไม่ได้ตังไปรำดีกว่าเรารู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ตังเท่าการรำแต่มันทำให้เรามีความสุขกว่าชีวิตนี้เรามีความสุขน้อยกว่าความทุกข์เเม่เอาแต่บ่นเราเราเรียนเเละทำงานไปพร้อมๆกันพอวันหยุดเราเหนื่อยเราเลยขอพักบ้างแต่เราก็ช่วยงานบ้าน
วันนั้นเราจำได้สนิทเลยว่าแม่ทำอะไรคือห้องเราอะมีเเต่หนังสือแล้วก็ของเรียนบางทีเร่เหนื่อยเราก็ไม่ได้เก็บง่วงเข้านอนเลยขยะเราก็ใส่ถุงดีๆพอตื่นเช้าเราไปทำงานปกติพอกลับมาบ้านแม่ลื้อของทุกอย่างเสื้อผ้าไปไว้หน้าระเบียงที่ถังขยะเเล้วเอาขยะมากองที่นอนเราเราโมโหมากไม่คุยกับเเม่5วันแม่ตีเราจนช้ำทั้งตัวมีเเต่รอยช้ำเราลงมาข้างล่างแม่ไม่คิดจะถามเราสักคำว่าเป็นไงบ้างแต่กลับพี่ขายแม่ซื้อยามาให้อย่างดีแม่ไม่เคยให้เงินเราเลยเวลาเรียนเร่ก็ออกเงินตัวเองเเต่กลับพี่เเม่ให้ทุกวันบางทีพี่ไปกับเพื่อนแท่ก็ให้ตังอีกแต่เราไม่ค่อยได้เลยตั้งซื้อของค่ากินก็เราหมดแถมแม่ก็เอาตังเราไปให้พี่ด้วยเราทำงานได้เดือนละ7500เองเงิน7500ต้องเเบ่งให้แม่ให้ตัวเองใข้จ่ายมันไม่พอจริงๆพ่อเราก็ไม่อยู่แม่เอาแต่ด่าเราทุกวันวันที่เาทำดีตลอดไม่เคยชมพอทำเเย่วันนึงก็ด่าเรางวันจนเราเบื่อเบื่อทุกอย่าง. เราไม่คิดว่าคำว่า มันประสาท,อยู่ไปก็รกเเผ่นดิน,ไอบ้า,ไม่น่าเกิด,ทำให้กูเจ็บ,ขยะสังคมไม่มีใครต้องการ ฯลฯ ไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากของคนเป็นแม่ เราควรทำไงดี?ตอนนี้เราเหมือนจะเป็นบาจริงๆเป็นเพราะแม่
ทำไมแม่ถึงไม่เข้าใจเรา?
เราอายุ17ปี. เมื่อก่อนตอนเด็กๆแม่ฟังเราทุกอย่างเราเป็นเด็กดีเราทำตามที่แม่ต้องการทุกอย่างแม่ชอบให้เรารำพอเราโตมารู้สึกว่าเราไม่ได้ชอบการรำเลยมันเป็นเพียงความฝันของแม่เราชอบเต้นมากกว่าพอเราเต้นแม่ก็จะบอกว่สเต้นทำไมไม่ได้ตังไปรำดีกว่าเรารู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ตังเท่าการรำแต่มันทำให้เรามีความสุขกว่าชีวิตนี้เรามีความสุขน้อยกว่าความทุกข์เเม่เอาแต่บ่นเราเราเรียนเเละทำงานไปพร้อมๆกันพอวันหยุดเราเหนื่อยเราเลยขอพักบ้างแต่เราก็ช่วยงานบ้าน
วันนั้นเราจำได้สนิทเลยว่าแม่ทำอะไรคือห้องเราอะมีเเต่หนังสือแล้วก็ของเรียนบางทีเร่เหนื่อยเราก็ไม่ได้เก็บง่วงเข้านอนเลยขยะเราก็ใส่ถุงดีๆพอตื่นเช้าเราไปทำงานปกติพอกลับมาบ้านแม่ลื้อของทุกอย่างเสื้อผ้าไปไว้หน้าระเบียงที่ถังขยะเเล้วเอาขยะมากองที่นอนเราเราโมโหมากไม่คุยกับเเม่5วันแม่ตีเราจนช้ำทั้งตัวมีเเต่รอยช้ำเราลงมาข้างล่างแม่ไม่คิดจะถามเราสักคำว่าเป็นไงบ้างแต่กลับพี่ขายแม่ซื้อยามาให้อย่างดีแม่ไม่เคยให้เงินเราเลยเวลาเรียนเร่ก็ออกเงินตัวเองเเต่กลับพี่เเม่ให้ทุกวันบางทีพี่ไปกับเพื่อนแท่ก็ให้ตังอีกแต่เราไม่ค่อยได้เลยตั้งซื้อของค่ากินก็เราหมดแถมแม่ก็เอาตังเราไปให้พี่ด้วยเราทำงานได้เดือนละ7500เองเงิน7500ต้องเเบ่งให้แม่ให้ตัวเองใข้จ่ายมันไม่พอจริงๆพ่อเราก็ไม่อยู่แม่เอาแต่ด่าเราทุกวันวันที่เาทำดีตลอดไม่เคยชมพอทำเเย่วันนึงก็ด่าเรางวันจนเราเบื่อเบื่อทุกอย่าง. เราไม่คิดว่าคำว่า มันประสาท,อยู่ไปก็รกเเผ่นดิน,ไอบ้า,ไม่น่าเกิด,ทำให้กูเจ็บ,ขยะสังคมไม่มีใครต้องการ ฯลฯ ไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากของคนเป็นแม่ เราควรทำไงดี?ตอนนี้เราเหมือนจะเป็นบาจริงๆเป็นเพราะแม่