เริ่มตอนที่เราเรียนในมหาลัยได้ปี 1 เทอม1 ความกดดันแรกที่เข้ามาเลย เรียนไม่ทันเพื่อน เพื่อนหลายๆคนเขาจบมาจากโรงเรียนขนาดใหญ่เป็นโรงเรียนประจำอำเภอ ประจำจังหวัด เราจบจากโรงเรียนขนาดเล็ก ซึ่งแน่นอนแหละความรู้ที่เราได้รับมามันไม่เท่าเขา มันเลยเกิดความกดดันขึ้นมาตอนที่คะแนนสอบออกพอถามเพื่อนคนอื่นดูเขาก็ได้คะแนนดีกว่าเรา เริ่มท้อเริ่มไม่สู้ พอท้ายเทอมมาช่วงเวลาที่เกรดออก จุกอกจนแบบร้องไห้ไม่ออก เกรดนี้เฉียดจะโดนรีทาย แต่โชคดีไปเทอมแรกยังไม่มีการรีทาย จะมีการโดนรีทายก็ตอนปี 3 พอเทอม1 ผ่านไป โอเคพอรับได้ พอมาเทอม 2 เป็นหนักกว่าเดิมคือเกรดที่ออกลดลง เริ่มใจหวั่นๆ คุยกับแม่ แม่ถ้าเราเกรดไม่ถึงเกณฑ์ที่เขากำหนด หนูขอลาออกนะ ตอนนั้นแบบท้อมาก ติดF ฟิสิกส์ ติด F ภาษาอังกฤษ ซึ่งเราเป็นคนที่อ่อนภาษาอังกฤษมากไมรู้จะอยู่ในวงการนี้ได้ไหม
ความกดดันมันไม่ได้มีแค่เรื่องเรียนเท่านั้นมันยังมีปัญหาเรื่องเงิน ซึ่งใครหลายๆคนก็อาจจะเป็นแบบเรา ทางบ้านทำอาชีพเกษตรกร รายได้ก็ได้จากพ่อเพียงคนเดียว ซึ่งบ้านเราก็ไม่ได้รวย แต่ก็พอมีพอกิน แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่เราอยู่ห้องเช่าคนเดียว 1 เดือนตกเดือนละ 2800 บาท ค่ากินเราอีก เราเป็นคนที่กินเก่งมาก ค่าเทอมอีก เรากู้กยศ ต่อไม่ได้เพราะเกรดเราไม่ถึงตามที่มหาวิทยาลัยได้กำหนดไว้ เราก็ได้เพิ่มภาระให้พ่อเข้าไปอีก พ่อต้องทำงานหนักเพิ่มอีก
ความกดดันอีกอย่างหนึ่งมันเป็นกับตัวเราเอง เรามักจะชอบกดดันตัวเองให้ทำได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ทุกครั้งที่ทำคือผลไม่เคยออกมาดีเลย มันทำให้เราเครียดมาก แล้วมันก็ทำให้เรานอนไม่หลับ อาจจะนอนวันละไม่กี่ชั่วโมง กินมากขึ้น ยิ่งเครียดยิ่งกิน น้ำหนักก็ขึ้น เราเป็นคนที่ไม่ค่อยจะยุ่งวุ้นวายกับเพื่อนในสาขาเท่าไร จะอยู่ด้วยกับแค่บางกลุ่มแต่ไม่ได้ถึงขั้นสนิทมาก เราไม่ชอบไปยุ่งวุ้นวายกับใครด้วย ปัญหาใหญ่ของเราเลยคือโลกส่วนตัวสูงมาก วันหยุหรือเวลาว่างก็จะชอบอยู่แต่ในห้อง เรามีเพื่อนสนิทนะแต่คนละคณะกัน เขาช่วยอะไรเรื่องเรียนเราไม่ได้หรอก แต่ดีตรงที่เขาช่วยดึงเราออกจากโลกส่วนตัวที่ชอบขังตัวเองไว้ หลายๆคนก็เป็นแน่นอนสำหรับปัญหาโลกส่วนตัวสูง
แค่ช่วงปี1 เทานั้น จากคนที่เคยอยู่ติดบ้านมากต้องจากบ้านไปอยู่แดนไกล ไม่รู้กี่เดือนจะได้กลับบ้านครั้ง 1 ปีที่ผ่านมากลับบ้านแค่ไม่กี่ครั้ง กลับทีก็ได้นอนบ้านไม่กี่คืนก็ต้องกับมอ เราเชื่อว่าหลายๆคนก็เจอปัญหาคล้ายๆกันกับเรา ปัญหาที่เราพบอาจจะน้อยไป แต่สำหรับกับคนที่ขาดโอกาสในทางการศึกษา เราดีแค่ไหนที่ได้มีโอกาสเรียนเพราะฉะนั้นอย่าท้อและจงสู้ต่อไป
ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงเราก็จะสู้ต่อไป ขอให้เราเชื่อว่าเราทำได้เพราะว่าเราทำได้คนอื่นยังทำได้
ลืมไปเราเรียน สาขาเคมี เป็นอะไรที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษเยอะมาก แล้วมันก็เป็นจุดอ่อนของเรามากเชนกัน
ใครมาปัญหาชีวิตอะไรที่กำลังประสบพบเจออยู่เอามาแชร์ให้กันฟังได้นะค่ะเพือจะมีแรงบรรดานใจ
ปล.เป็นกระทู้แรกของเราอาจจะเขียนให้อ่านยากหรือสับสบต้องขออภัยด้วยนะค่ะ
ความกดดันจากหลายๆด้าน ในช่วงการเรียนมหาวิทยาลัย
ความกดดันมันไม่ได้มีแค่เรื่องเรียนเท่านั้นมันยังมีปัญหาเรื่องเงิน ซึ่งใครหลายๆคนก็อาจจะเป็นแบบเรา ทางบ้านทำอาชีพเกษตรกร รายได้ก็ได้จากพ่อเพียงคนเดียว ซึ่งบ้านเราก็ไม่ได้รวย แต่ก็พอมีพอกิน แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่เราอยู่ห้องเช่าคนเดียว 1 เดือนตกเดือนละ 2800 บาท ค่ากินเราอีก เราเป็นคนที่กินเก่งมาก ค่าเทอมอีก เรากู้กยศ ต่อไม่ได้เพราะเกรดเราไม่ถึงตามที่มหาวิทยาลัยได้กำหนดไว้ เราก็ได้เพิ่มภาระให้พ่อเข้าไปอีก พ่อต้องทำงานหนักเพิ่มอีก
ความกดดันอีกอย่างหนึ่งมันเป็นกับตัวเราเอง เรามักจะชอบกดดันตัวเองให้ทำได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ทุกครั้งที่ทำคือผลไม่เคยออกมาดีเลย มันทำให้เราเครียดมาก แล้วมันก็ทำให้เรานอนไม่หลับ อาจจะนอนวันละไม่กี่ชั่วโมง กินมากขึ้น ยิ่งเครียดยิ่งกิน น้ำหนักก็ขึ้น เราเป็นคนที่ไม่ค่อยจะยุ่งวุ้นวายกับเพื่อนในสาขาเท่าไร จะอยู่ด้วยกับแค่บางกลุ่มแต่ไม่ได้ถึงขั้นสนิทมาก เราไม่ชอบไปยุ่งวุ้นวายกับใครด้วย ปัญหาใหญ่ของเราเลยคือโลกส่วนตัวสูงมาก วันหยุหรือเวลาว่างก็จะชอบอยู่แต่ในห้อง เรามีเพื่อนสนิทนะแต่คนละคณะกัน เขาช่วยอะไรเรื่องเรียนเราไม่ได้หรอก แต่ดีตรงที่เขาช่วยดึงเราออกจากโลกส่วนตัวที่ชอบขังตัวเองไว้ หลายๆคนก็เป็นแน่นอนสำหรับปัญหาโลกส่วนตัวสูง
แค่ช่วงปี1 เทานั้น จากคนที่เคยอยู่ติดบ้านมากต้องจากบ้านไปอยู่แดนไกล ไม่รู้กี่เดือนจะได้กลับบ้านครั้ง 1 ปีที่ผ่านมากลับบ้านแค่ไม่กี่ครั้ง กลับทีก็ได้นอนบ้านไม่กี่คืนก็ต้องกับมอ เราเชื่อว่าหลายๆคนก็เจอปัญหาคล้ายๆกันกับเรา ปัญหาที่เราพบอาจจะน้อยไป แต่สำหรับกับคนที่ขาดโอกาสในทางการศึกษา เราดีแค่ไหนที่ได้มีโอกาสเรียนเพราะฉะนั้นอย่าท้อและจงสู้ต่อไป
ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงเราก็จะสู้ต่อไป ขอให้เราเชื่อว่าเราทำได้เพราะว่าเราทำได้คนอื่นยังทำได้
ลืมไปเราเรียน สาขาเคมี เป็นอะไรที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษเยอะมาก แล้วมันก็เป็นจุดอ่อนของเรามากเชนกัน
ปล.เป็นกระทู้แรกของเราอาจจะเขียนให้อ่านยากหรือสับสบต้องขออภัยด้วยนะค่ะ