เราย้ายโรงเรียนมาอยู่ใกล้บ้าน เราอยู่ม.4 เราได้เจอ เพื่อนใหม่มากมาย ส่วนตัวเราก็มีเพื่อนสนิทที่มาด้วย
เกด (นามสมมต) แล้วก็มีแก๊งเพื่อนอีก 5 คน พวกนางเรียนเก่งและก็ขยัน พอเกรดเทอมแรกออก "โอ้แม่เจ้าเพื่อนได้เกรดเยอะมาก
ยกเว้นเรา ต่ำต้อยเรี่ยดินมาก555555555 กดดันสิค่ะรออะไร เพราะอะไรน่ะหรอ เราติดซีรี่ย์ เราชอบผช.คนนึงเราก็เอาเวลาไปเพ้อถึงมันในทวิตบ่อยๆ
เวลาใกล้สอบเราขยันมากเลยนะ เราเลยตั้งความหวังกับเกรดไว้สูง แต่ผลออกมาก็เจ็บสิครัช เพื่อนก็มาให้กำลังใจ
เราพูดเลยว่าเกรดม.4มันมีผลต่อการคัดห้องในม.5 เราทำตัวเองทั้งนั้น
เราไม่อยากหล่นค่ะห้องที่เราอยู่มันอบอุ่นพอแล้วเรามีกลุ่มแล้วรักกันดีค่ะ เพื่อนเราเก่งกันแต่เราด้อย
เราก็เลยต้องขยันเพื่อนที่จะทำเกรด ให้ได้อยู่ห้องเดิมต่อกับเพื่อน' บางคนก็สงสัย ? ถ้าเราได้เปลี่ยนห้องก็ดีนิได้เจอเพื่อนใหม่เยอะๆ
เราไม่อยากทำความรู้จักนิสัยใหม่แล้ว มันเหนื่อย เราอยากเหนื่อยแค่เรื่องเรียนพอ เทอม2 เราเลยต้องขยัน เพราะห้องอื่นก็จ้องจะมาห้องเราอยู่แล้ว
"การเป็นแช้มป์ว่ายากแล้ว การรักษาแชมป์นั้นยากกว่า"
จนมาถึง ณ ปัจจุบันวันนี้เวลานี้ เราคิดมากคิดเรื่อง "อนาคต" สิ่งที่ยังไม่เกิด เรากลัว ว่าจะไม่ได้อยู่กับเพื่อน (เราติดเพื่อน) กลัวทำเกรดไม่ได้
เราไม่อยากเปลี่ยนห้อง ถ้าเราขยันแล้วมันยังไม่ได้ละ โอ้โห้โครตจะคิดมาก ' สั้นๆเรา ท้อ ในสิ่งที่เรายังไม่ได้เริ่ม
แต่เราวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว เราจะไม่ทำมันพัง ' เราอยากหายคิดมาก อยากมองโลกในแง่ดี อยากได้กำลังใจ (เราโดนพ่อแม่เปรียบเทียบกดดันตลอด
เราอยากให้อนาคตของเราเป็นอย่างที่เราวาดไว้ เราไม่อยากเสียใจอีกแล้ว
สำหรับใครที่มีความคิดเห็นให้กำลังใจหรือแนวทางเราดีๆพิมมาเลยเราชอบอ่าน มันรู้สึกเหมือนมีคนเข้าใจความรู้สึกเรา
"ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ เรารู้สึกดีขึ้นที่ได้มาระบาย ขอบคุณจริงๆค่ะ
เรากำหนด "อนาคต"ตัวเองได้มั้ย
ยกเว้นเรา ต่ำต้อยเรี่ยดินมาก555555555 กดดันสิค่ะรออะไร เพราะอะไรน่ะหรอ เราติดซีรี่ย์ เราชอบผช.คนนึงเราก็เอาเวลาไปเพ้อถึงมันในทวิตบ่อยๆ
เวลาใกล้สอบเราขยันมากเลยนะ เราเลยตั้งความหวังกับเกรดไว้สูง แต่ผลออกมาก็เจ็บสิครัช เพื่อนก็มาให้กำลังใจ
เราก็เลยต้องขยันเพื่อนที่จะทำเกรด ให้ได้อยู่ห้องเดิมต่อกับเพื่อน' บางคนก็สงสัย ? ถ้าเราได้เปลี่ยนห้องก็ดีนิได้เจอเพื่อนใหม่เยอะๆ
เราไม่อยากทำความรู้จักนิสัยใหม่แล้ว มันเหนื่อย เราอยากเหนื่อยแค่เรื่องเรียนพอ เทอม2 เราเลยต้องขยัน เพราะห้องอื่นก็จ้องจะมาห้องเราอยู่แล้ว
จนมาถึง ณ ปัจจุบันวันนี้เวลานี้ เราคิดมากคิดเรื่อง "อนาคต" สิ่งที่ยังไม่เกิด เรากลัว ว่าจะไม่ได้อยู่กับเพื่อน (เราติดเพื่อน) กลัวทำเกรดไม่ได้
เราไม่อยากเปลี่ยนห้อง ถ้าเราขยันแล้วมันยังไม่ได้ละ โอ้โห้โครตจะคิดมาก ' สั้นๆเรา ท้อ ในสิ่งที่เรายังไม่ได้เริ่ม
แต่เราวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว เราจะไม่ทำมันพัง ' เราอยากหายคิดมาก อยากมองโลกในแง่ดี อยากได้กำลังใจ (เราโดนพ่อแม่เปรียบเทียบกดดันตลอด
สำหรับใครที่มีความคิดเห็นให้กำลังใจหรือแนวทางเราดีๆพิมมาเลยเราชอบอ่าน มันรู้สึกเหมือนมีคนเข้าใจความรู้สึกเรา
"ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ เรารู้สึกดีขึ้นที่ได้มาระบาย ขอบคุณจริงๆค่ะ