ตามหัวข้อเลยค่ะ เราใกล้จะเรียนจบม.ปลายแล้วพ่อแม่ก็ถามเรื่อยๆว่าอยากเรียนอะไรอยากเป็นอะไร
ถ้าเป็นตอนเด็กๆเรามีเป้าหมายที่แน่นอนมากคือตั้งใจไว้ว่าจะเป็นหมอตามรอยปู่ย่าตายาและแม่ที่เป็นหมอกัน และส่วนตัวคือเรามีความหลงไหลในอาชีพหมออยู่แล้วด้วยเป็นทุนเดิม หลายๆคนก็บอกเราว่าควรเลือกเรียนในสิ่งที่รักสิ่งที่คิดว่าถ้าได้ทำแล้วจะไม่เบื่อและไม่เสียใจที่หลัง
แต่พอโตขึ้นมาประมาณม.สองเราก็เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบอาชีพหมอจริงๆหรือแค่หลงไหลที่หมอเป็นคนที่เท่และเก่งแค่นั้น? พอเริ่มไม่แน่ใจเราเลยลองเจาะลึกอาชีพหมอดูตามอ่านกระทู้นักศึกษาแพทย์ตามติดชีวิตหมอตามดูสารคดีและถามแม่ด้วย พอได้เห็นได้ยินจากปากแล้วรู้เลยว่ากว่าจะได้ทำงานเป็นหมอมันไม่ง่ายและใช้เวลานานกว่าทุกอาชีพกว่าจะเรียนจบกว่าจะสอบใบประกอบวิชาชีพได้ ถึงตอนนั้นเราจะอายุปาไปเท่าไหร่แล้ว ป่านนั้นเพื่อนๆคงทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งกันไปหมดแล้ว
อีกอย่างคือเรามีความฝันว่าอยากได้งานที่มั่นคงแล้วอยากพาพ่อกับแม่ไปอยู่ประเทศที่พัฒนาแล้วให้ท่านได้ใช้ชีวิตบั้นปลายที่ดีที่สุด เราเชื่อว่าลูกทุกคนก็อยากทำให้ได้แบบนั้น และการที่จะประสบความสำเร็จแบบนั้นได้มันคงต้องมีอาชีพที่มั่นคงพอที่จะทำได้
ที่นี้กลับมาจุดที่เราเริ่มไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน ที่เริ่มลังเลเรื่องเป็นหมอเพราะ:
1.พ่อแม่เราท่านก็อายุเยอะแล้ว กว่าเราจะเรียนจบกว่าจะสอบเข้าทำงานจริงถึงตอนนั้นท่านยังจะอยู่ให้เราตอนแทนท่านอยู่รึเปล่า? คืออันนี้จะหาว่าเรามองโลกในแง่ร้ายก็ได้ แต่มันก็ต้องคิดเผื่อไว้ด้วย
2.พอมานั่งคิดแล้วถามตัวเองว่าชอบจริงๆรึเปล่า? เพราะจริงๆเราก็เหมือนแค่จะหลงไหลที่หมอเก่งดูเหมือนฮีโร่
เราเริ่มเครียดกับการที่ตัวเองไม่มีเป้าหมาย หันไปมองรอบข้างเพิ่อนพี่น้องญาติๆต่างก็มีเป้าหมายของตัวเองและลงมือทำกันไปแล้ว เราเริ่มตามหาตามอ่านกระทู้การตามหาตัวเองเรื่อยๆ จนได้ข้อสรุปว่าวิธีที่ดีที่สุดในการหาสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆก็คือ "การลงมือทำ"
แต่เราต้องบอกตามตรงว่าเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะลองผิดลองถูกได้ เพราะสำรับครอบครัวเราการผิดพลาดหนึ่งครั้งคือการตีความไปเลยว่าเราไม่ถนัดสิ่งนั้นแน่นอน แต่ถึงรู้ข้อนั้นของครอบครัวเราก็ไม่เคยฟังเสียงตำนิเขานะ เราก็ลองทำมันชํ้าๆจนแน่ใจกับตัวเองว่าเออนี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบและทำได้จริงๆถึงค่อยเลิก
แต่ก็มีบางอย่างที่เราไม่มีเงื่อนไขที่จะสามารถเข้าไปทดลองได้ คือบอกตามตรงว่าเรามีเงื่อนไขน้อยมาก จะได้ลองทำสิ่งที่สนใจเพื่อทำให้ตัวเองแน่ใจว่ามันคือสิ่งที่เราชอบจริงๆรึเปล่านั้นก็เป็นเรื่องยากไป ด้วยสภาพแวดล้อม ครอบครัว ประเทศ ต้นทุน อายุ อะไรหลายๆอย่างทำให้เราไม่สามรถลงมือทำตามความต้องการของตัวเองได้
เราก็เลยหันมาทำการค้นหาตัวเองแบบที่นักคิดนักพูดแนะนำกันมาดูคือการนั่งลิสสิ่งที่ตัวเองชอบทำ สิ่งที่ถนัด บลาๆ แล้วก็สรุปสิ่งที่ตัวเองชอบทำและไม่เคยเบื่อมาได้ดั่งนี้:
1.เราชอบให้คำปรึกษาเพื่อนในเรื่องต่างๆ เพื่อนๆก็เคยบอกว่าเราแนะนำดี เรารู้สึกดีเวลาที่มีคนเห็นดีกับความคิดและมุมมองของเรา
2.เราชอบวิทโดยเฉพาะเคมี เวลาได้ทดลองได้ผสมสารต่างๆ ได้ส่องกล้องคืออะไรที่สนุกและตื่นเต้นมากๆ
3.เราชอบเอากล่องเครื่องมือก่อสร้างพ่อมาแกะมาไขสิ่งของต่างๆเล่น เพราะเราสนใจว่าข้างในนั้นมีอะไรและมันทำงานยังไง ทำเป็นประจำจนของในบ้านพัง
4.เราชอบอ่านหนังสือแนวคิดแล้วชอบมากจนเคยเขียนออกมาเล่นๆ เคยเขียนในหัวจนได้เป็นเล่มๆ ฮ่าๆๆๆๆ
5.เราชอบการโต้วาที ไม่รู้สิแต่เวลาได้เถียงเรื่องแนวคิดและมุมมองมันทำให้เราได้เห็นและรู้อะไรหลายๆอย่างจากหลายๆความคิดมุมมองที่แตกต่าง
มานั่งคิดกับตัวเองอีกก็พบว่าเราชอบทำงานเป็นกลุ่มหรืองานที่ต้องได้พบปะผู้คนใหม่ๆเรื่อยๆ ชอบที่ได้เป็นศูนย์กลาง ชอบที่จะได้รับฟังปัญหาแล้วให้คำปรึกษาผู้คน
แต่เรารู้สึกมันมีหลายอย่างจนเลือกไม่ได้ เหมือนเรากลับมาจุดที่ไม่รู้ตัวเองชอบอะไรกันแน่
พอเริ่มตัดชอย์ออกไปบ้าง จะลองลงมือทำเงื่อนไขกับสถานการณ์ก็ไม่ตรงกัน
ทั้งนี้ทั้งนั้นที่เล่ามาคือเราต้องการวิธีหาสิ่งที่ตัวเองรักจริงๆ ในสภาวะที่ไม่สามารถลองทำให้สิ่งที่สนใจได้ ใครมีวิธีดีๆแนะนำก็รบกวนช่วยบอกที่นะค่ะ
ขอบคุณทุกเม้นล่วงหน้านะค่ะ
ใกล้เรียนจบม.ปลายแล้ว แต่ยังไม่มีเป้าหมายต้องหายังไงค่ะ?
ถ้าเป็นตอนเด็กๆเรามีเป้าหมายที่แน่นอนมากคือตั้งใจไว้ว่าจะเป็นหมอตามรอยปู่ย่าตายาและแม่ที่เป็นหมอกัน และส่วนตัวคือเรามีความหลงไหลในอาชีพหมออยู่แล้วด้วยเป็นทุนเดิม หลายๆคนก็บอกเราว่าควรเลือกเรียนในสิ่งที่รักสิ่งที่คิดว่าถ้าได้ทำแล้วจะไม่เบื่อและไม่เสียใจที่หลัง
แต่พอโตขึ้นมาประมาณม.สองเราก็เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบอาชีพหมอจริงๆหรือแค่หลงไหลที่หมอเป็นคนที่เท่และเก่งแค่นั้น? พอเริ่มไม่แน่ใจเราเลยลองเจาะลึกอาชีพหมอดูตามอ่านกระทู้นักศึกษาแพทย์ตามติดชีวิตหมอตามดูสารคดีและถามแม่ด้วย พอได้เห็นได้ยินจากปากแล้วรู้เลยว่ากว่าจะได้ทำงานเป็นหมอมันไม่ง่ายและใช้เวลานานกว่าทุกอาชีพกว่าจะเรียนจบกว่าจะสอบใบประกอบวิชาชีพได้ ถึงตอนนั้นเราจะอายุปาไปเท่าไหร่แล้ว ป่านนั้นเพื่อนๆคงทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งกันไปหมดแล้ว
อีกอย่างคือเรามีความฝันว่าอยากได้งานที่มั่นคงแล้วอยากพาพ่อกับแม่ไปอยู่ประเทศที่พัฒนาแล้วให้ท่านได้ใช้ชีวิตบั้นปลายที่ดีที่สุด เราเชื่อว่าลูกทุกคนก็อยากทำให้ได้แบบนั้น และการที่จะประสบความสำเร็จแบบนั้นได้มันคงต้องมีอาชีพที่มั่นคงพอที่จะทำได้
ที่นี้กลับมาจุดที่เราเริ่มไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน ที่เริ่มลังเลเรื่องเป็นหมอเพราะ:
1.พ่อแม่เราท่านก็อายุเยอะแล้ว กว่าเราจะเรียนจบกว่าจะสอบเข้าทำงานจริงถึงตอนนั้นท่านยังจะอยู่ให้เราตอนแทนท่านอยู่รึเปล่า? คืออันนี้จะหาว่าเรามองโลกในแง่ร้ายก็ได้ แต่มันก็ต้องคิดเผื่อไว้ด้วย
2.พอมานั่งคิดแล้วถามตัวเองว่าชอบจริงๆรึเปล่า? เพราะจริงๆเราก็เหมือนแค่จะหลงไหลที่หมอเก่งดูเหมือนฮีโร่
เราเริ่มเครียดกับการที่ตัวเองไม่มีเป้าหมาย หันไปมองรอบข้างเพิ่อนพี่น้องญาติๆต่างก็มีเป้าหมายของตัวเองและลงมือทำกันไปแล้ว เราเริ่มตามหาตามอ่านกระทู้การตามหาตัวเองเรื่อยๆ จนได้ข้อสรุปว่าวิธีที่ดีที่สุดในการหาสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆก็คือ "การลงมือทำ"
แต่เราต้องบอกตามตรงว่าเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะลองผิดลองถูกได้ เพราะสำรับครอบครัวเราการผิดพลาดหนึ่งครั้งคือการตีความไปเลยว่าเราไม่ถนัดสิ่งนั้นแน่นอน แต่ถึงรู้ข้อนั้นของครอบครัวเราก็ไม่เคยฟังเสียงตำนิเขานะ เราก็ลองทำมันชํ้าๆจนแน่ใจกับตัวเองว่าเออนี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบและทำได้จริงๆถึงค่อยเลิก
แต่ก็มีบางอย่างที่เราไม่มีเงื่อนไขที่จะสามารถเข้าไปทดลองได้ คือบอกตามตรงว่าเรามีเงื่อนไขน้อยมาก จะได้ลองทำสิ่งที่สนใจเพื่อทำให้ตัวเองแน่ใจว่ามันคือสิ่งที่เราชอบจริงๆรึเปล่านั้นก็เป็นเรื่องยากไป ด้วยสภาพแวดล้อม ครอบครัว ประเทศ ต้นทุน อายุ อะไรหลายๆอย่างทำให้เราไม่สามรถลงมือทำตามความต้องการของตัวเองได้
เราก็เลยหันมาทำการค้นหาตัวเองแบบที่นักคิดนักพูดแนะนำกันมาดูคือการนั่งลิสสิ่งที่ตัวเองชอบทำ สิ่งที่ถนัด บลาๆ แล้วก็สรุปสิ่งที่ตัวเองชอบทำและไม่เคยเบื่อมาได้ดั่งนี้:
1.เราชอบให้คำปรึกษาเพื่อนในเรื่องต่างๆ เพื่อนๆก็เคยบอกว่าเราแนะนำดี เรารู้สึกดีเวลาที่มีคนเห็นดีกับความคิดและมุมมองของเรา
2.เราชอบวิทโดยเฉพาะเคมี เวลาได้ทดลองได้ผสมสารต่างๆ ได้ส่องกล้องคืออะไรที่สนุกและตื่นเต้นมากๆ
3.เราชอบเอากล่องเครื่องมือก่อสร้างพ่อมาแกะมาไขสิ่งของต่างๆเล่น เพราะเราสนใจว่าข้างในนั้นมีอะไรและมันทำงานยังไง ทำเป็นประจำจนของในบ้านพัง
4.เราชอบอ่านหนังสือแนวคิดแล้วชอบมากจนเคยเขียนออกมาเล่นๆ เคยเขียนในหัวจนได้เป็นเล่มๆ ฮ่าๆๆๆๆ
5.เราชอบการโต้วาที ไม่รู้สิแต่เวลาได้เถียงเรื่องแนวคิดและมุมมองมันทำให้เราได้เห็นและรู้อะไรหลายๆอย่างจากหลายๆความคิดมุมมองที่แตกต่าง
มานั่งคิดกับตัวเองอีกก็พบว่าเราชอบทำงานเป็นกลุ่มหรืองานที่ต้องได้พบปะผู้คนใหม่ๆเรื่อยๆ ชอบที่ได้เป็นศูนย์กลาง ชอบที่จะได้รับฟังปัญหาแล้วให้คำปรึกษาผู้คน
แต่เรารู้สึกมันมีหลายอย่างจนเลือกไม่ได้ เหมือนเรากลับมาจุดที่ไม่รู้ตัวเองชอบอะไรกันแน่
พอเริ่มตัดชอย์ออกไปบ้าง จะลองลงมือทำเงื่อนไขกับสถานการณ์ก็ไม่ตรงกัน
ทั้งนี้ทั้งนั้นที่เล่ามาคือเราต้องการวิธีหาสิ่งที่ตัวเองรักจริงๆ ในสภาวะที่ไม่สามารถลองทำให้สิ่งที่สนใจได้ ใครมีวิธีดีๆแนะนำก็รบกวนช่วยบอกที่นะค่ะ
ขอบคุณทุกเม้นล่วงหน้านะค่ะ