สวัสดีครับ เรียกผมว่า คุณชายสายลม(นามแฝง)
Ep.1
สวัสดีครับผมคุณชายสายลม
ชีวิตผมมันตลกดีมั้ยครับ ผมหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก
ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้เค้าเชื่อใจ ทำทุกทางให้เค้า
ไว้ใจ ทำให้เค้าสบายใจเวลาคบกับผม แต่!!!
ปัญหาก็เข้ามาเรื่อยๆ ผมไม่ชอบเลย แต่มันทำให้รู้ว่าเทอรักผมมากแค่ไหน
แต่เทอเริ่มท้อลงเรื่อยๆ
จากผู้หญิงไม่คาดหวังอะไรจากผม
เทอก็เริ่มคาดหวังกับผมมาก มากเทอคิดถึงเรื่องสร้างอนาคตด้วยกัน
แต่ผมไม่คิดว่าเทอจะคาดหวังในตัวผมสูงขนาดนี้เลย
เรื่องเป็นไงหรอ? ผมคิดยังไง? ไปฟังแต่เริ่มเลยนะครับ
ตอนนั้นผมอายุ16-17ปี ผมหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งมากเรารักกัน ผมจากคนชอบเที่ยว ติดเพื่อน
ติดเหล้า ชอบคุยไปเรื่อย แต่พอผมพอใจในเทอผมก็หยุดที่จะรักเทอ เราคบกันไปสักพัก
เทอก็เริ่มหึงผมมากขึ้น ไม่ให้ผมไปหาเพื่อน ไม่ให้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
ไม่ให้ผมสูบบุหรี่ ผมก็เลิก ผมไปไหนเทอไปด้วย แต่ผมก็มีความสุขมาก
ผมปรับปรุงตัวเองทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรัก แต่ว่าเทอไม่ปรับตัวเข้าหาผมเลย
ที่บ้านผมก็เริ่มไม่ชอบเทอ ผมก็พยายามขอเทอต่างๆนาๆ เทอก็บอกจะพยายาม
ผมดีใจมากที่ได้ยิน เทอก็เริ่มดีขึ้น แต่! มันก็ได้ไม่นานเทอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
จนคนที่บ้านบอกให้เลิกคบ เค้ารับสะใภ้แบบนี้ไม่ได้ เข้าใครก็ไม่ได้ มีอะไรก็ไม่ออกมาดู
ว่าเค้าทำอะไรกัน วันๆอยู่แต่ห้อง
ผมนะหรอ? ได้แต่ล้มหน้าสิครับ ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เสียใจ ได้แต่คิดจะทำยังไงที่บ้านผมจะรับ
เทอได้ เวลาผ่านไปหลายๆปี จนผมเข้าอายุหลัก20กว่า
ที่บ้านผมก็ยังไม่ยอมรับ นิสัยที่เทอเป็นได้ ผมได้แต่เสียใจ ผมจะทำไงดี
จนผมเริ่มท้อมาก ผมได้แต่คิดอะไรจะเกิดก็เกิด เราคงไปด้วยกันไม่ได้แล้วจริงแหละ
ฝืนกันต่อไปมีแต่เสียใจกับเสียใจ ผมเริ่มตีตัวห่างจากเทอ 1ปีนั้น ถ้าเอมสังเกตดีๆเทอคงรู้ว่าผม
เริ่มท้อแล้ว เริ่มจะตีตัวห่างจากเทอแล้ว จนมาวันนึ่งเทอเจอข้อความในโทรศัพท์ผม
ที่คุยกับรุ่นน้องกะนุ่งกะนิ้ง กวนๆกันบ้าง แต่เราไม่ได้จีบกันนะครับ
เทอเดินมาให้ผมแล้วถาม
ญ:นี้อะไร นอกใจกูเหรอ?
ผม:อะไร น้องที่รู้จัก!
ญ:ทำไมคุยกันแบบนี้ คบกันใช่มั้ย จีบกันอยู่ใช่มั้ย!
ผม:ป่าว! เฮ้ย คิดมากไปแล้ว
ญ:มันชื่ออะไร เป็นใครทำไมกูไม่รู้จัก
แล้วเราก็ทะเลาะกันหนัก เทอก็โวยวายผม เริ่มตบผม
ผมเลยเดินหนี เทอก็เดินตามมาทะเลาะกับผมไม่หยุด
//ผมเดินไปดึงโทรศัพท์ในมือเทอคืนมา
แล้วก็มีเรื่องขึ้นมาในหัวผม รึมันถึงเวลาแล้วว่ะ เราควรเคลียกันให้จบเลยดีมั้ย
ยื้อต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วอยู่ดีๆผมพูดขึ้นมาว่า
//ผมยื่นนิ่งแล้วมองหน้าเทอ
ผม:เราเลิกกันเถอะ
ญ:กูไม่เลิก
ผม:อย่าฝืนเลย ก็รู้ไม่ปรับตัวเค้าให้กูเลยก็ขอมากี่ครั้งแล้ว กี่ครั้งแล้วที่คนที่บ้านกูไม่ชอบ
กี่ครั้งแล้วที่กูต้องนั่งฟังผู้ใหญ่ผู้ถึงคนที่กูรัก แต่คนที่กูรักก็ไม่ทำที่ก็ขอเลย
ญ:กูก็ทำไง ทำไมจะไม่ทำ
ผม:แค่แปบเดียวป่ะ แล้วก็เป็นอีก กูแค่ขอช่วงที่ไปบ้านกู ช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อย
ผู้ใหญ่ทำไรก็มาช่วยเค้าบ้าง ไม่ใช่อะไรก็ให้กูแก้ตัวให้!
กูก็เหนื่อยนะโว๊ย
เรื่องเล่าจาก คุณชายสายสม (นามแฝง)
Ep.1
สวัสดีครับผมคุณชายสายลม
ชีวิตผมมันตลกดีมั้ยครับ ผมหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก
ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้เค้าเชื่อใจ ทำทุกทางให้เค้า
ไว้ใจ ทำให้เค้าสบายใจเวลาคบกับผม แต่!!!
ปัญหาก็เข้ามาเรื่อยๆ ผมไม่ชอบเลย แต่มันทำให้รู้ว่าเทอรักผมมากแค่ไหน
แต่เทอเริ่มท้อลงเรื่อยๆ
จากผู้หญิงไม่คาดหวังอะไรจากผม
เทอก็เริ่มคาดหวังกับผมมาก มากเทอคิดถึงเรื่องสร้างอนาคตด้วยกัน
แต่ผมไม่คิดว่าเทอจะคาดหวังในตัวผมสูงขนาดนี้เลย
เรื่องเป็นไงหรอ? ผมคิดยังไง? ไปฟังแต่เริ่มเลยนะครับ
ตอนนั้นผมอายุ16-17ปี ผมหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งมากเรารักกัน ผมจากคนชอบเที่ยว ติดเพื่อน
ติดเหล้า ชอบคุยไปเรื่อย แต่พอผมพอใจในเทอผมก็หยุดที่จะรักเทอ เราคบกันไปสักพัก
เทอก็เริ่มหึงผมมากขึ้น ไม่ให้ผมไปหาเพื่อน ไม่ให้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
ไม่ให้ผมสูบบุหรี่ ผมก็เลิก ผมไปไหนเทอไปด้วย แต่ผมก็มีความสุขมาก
ผมปรับปรุงตัวเองทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรัก แต่ว่าเทอไม่ปรับตัวเข้าหาผมเลย
ที่บ้านผมก็เริ่มไม่ชอบเทอ ผมก็พยายามขอเทอต่างๆนาๆ เทอก็บอกจะพยายาม
ผมดีใจมากที่ได้ยิน เทอก็เริ่มดีขึ้น แต่! มันก็ได้ไม่นานเทอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
จนคนที่บ้านบอกให้เลิกคบ เค้ารับสะใภ้แบบนี้ไม่ได้ เข้าใครก็ไม่ได้ มีอะไรก็ไม่ออกมาดู
ว่าเค้าทำอะไรกัน วันๆอยู่แต่ห้อง
ผมนะหรอ? ได้แต่ล้มหน้าสิครับ ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เสียใจ ได้แต่คิดจะทำยังไงที่บ้านผมจะรับ
เทอได้ เวลาผ่านไปหลายๆปี จนผมเข้าอายุหลัก20กว่า
ที่บ้านผมก็ยังไม่ยอมรับ นิสัยที่เทอเป็นได้ ผมได้แต่เสียใจ ผมจะทำไงดี
จนผมเริ่มท้อมาก ผมได้แต่คิดอะไรจะเกิดก็เกิด เราคงไปด้วยกันไม่ได้แล้วจริงแหละ
ฝืนกันต่อไปมีแต่เสียใจกับเสียใจ ผมเริ่มตีตัวห่างจากเทอ 1ปีนั้น ถ้าเอมสังเกตดีๆเทอคงรู้ว่าผม
เริ่มท้อแล้ว เริ่มจะตีตัวห่างจากเทอแล้ว จนมาวันนึ่งเทอเจอข้อความในโทรศัพท์ผม
ที่คุยกับรุ่นน้องกะนุ่งกะนิ้ง กวนๆกันบ้าง แต่เราไม่ได้จีบกันนะครับ
เทอเดินมาให้ผมแล้วถาม
ญ:นี้อะไร นอกใจกูเหรอ?
ผม:อะไร น้องที่รู้จัก!
ญ:ทำไมคุยกันแบบนี้ คบกันใช่มั้ย จีบกันอยู่ใช่มั้ย!
ผม:ป่าว! เฮ้ย คิดมากไปแล้ว
ญ:มันชื่ออะไร เป็นใครทำไมกูไม่รู้จัก
แล้วเราก็ทะเลาะกันหนัก เทอก็โวยวายผม เริ่มตบผม
ผมเลยเดินหนี เทอก็เดินตามมาทะเลาะกับผมไม่หยุด
//ผมเดินไปดึงโทรศัพท์ในมือเทอคืนมา
แล้วก็มีเรื่องขึ้นมาในหัวผม รึมันถึงเวลาแล้วว่ะ เราควรเคลียกันให้จบเลยดีมั้ย
ยื้อต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วอยู่ดีๆผมพูดขึ้นมาว่า
//ผมยื่นนิ่งแล้วมองหน้าเทอ
ผม:เราเลิกกันเถอะ
ญ:กูไม่เลิก
ผม:อย่าฝืนเลย ก็รู้ไม่ปรับตัวเค้าให้กูเลยก็ขอมากี่ครั้งแล้ว กี่ครั้งแล้วที่คนที่บ้านกูไม่ชอบ
กี่ครั้งแล้วที่กูต้องนั่งฟังผู้ใหญ่ผู้ถึงคนที่กูรัก แต่คนที่กูรักก็ไม่ทำที่ก็ขอเลย
ญ:กูก็ทำไง ทำไมจะไม่ทำ
ผม:แค่แปบเดียวป่ะ แล้วก็เป็นอีก กูแค่ขอช่วงที่ไปบ้านกู ช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อย
ผู้ใหญ่ทำไรก็มาช่วยเค้าบ้าง ไม่ใช่อะไรก็ให้กูแก้ตัวให้!
กูก็เหนื่อยนะโว๊ย