เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างมหัศจรรย์ดั่งเช่นกับหนังสือภาพที่มิโอะได้มอบไว้ให้ยูจิลูกน้อย “แด่ยูจิน้อยๆของแม่” เรื่องราวของหญิงสาวผู้เดินทางกลับมาในฤดูฝนผ่านประตูหมายเลข 5 เพื่อกลับมาหาสามีและลูกน้อยของเธอ

มิโอะได้เสียชีวิตลงไปประมาณหนึ่งปีแล้ว ทิ้งให้ทาคุสามีและยูจิลูกน้อยของเธอ ใช้ชีวิตกันตามลำพัง 2 คนพ่อลูก แต่ก่อนเสียชีวิต เธอได้บอกยูจิไว้ว่า เธอจะกลับมาหาพวกเขาเมื่อฤดูฝนมาถึง เธอรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะได้กลับมาหาครอบครัวหรือเธออาจจะพูดไปเพียงเพื่อปลอบใจยูจิเท่านั้น แต่สำหรับยูจิ เขาเชื่ออย่างสุดหัวใจ เขาเปิดดูสมุดภาพนับวันรอการกลับมาของแม่ แม้กระทั้งทาคุเอง ก็ยังไม่เชื่อเลยว่า มิโอะจะกลับมาหาจริงๆ


เมื่อฤดูฝนใกล้มาถึง ยูจิเฝ้าคอยแต่แขวนตุ๊กตาไล่ฝนกลับหัว

ทาคุ พ่อผู้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่เอาไหน เขาป่วยร่างกายไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างคนทั่วไป แค่ดูแลตัวเองก็ไม่ง่ายแล้วแต่เขาต้องรับผิดชอบดูแลยูจิด้วยตัวคนเดียว

ทาคุรู้สึกว่า เขาไม่เคยทำให้มิโอะมีความสุขในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน แม้เขาจะไม่เชื่อตามเรื่องในหนังสือภาพนั้น แต่เขาก็อยากจะให้เรื่องนี้เป็นจริงขึ้นมา
หมอถามทาคุว่า “เธออยากให้มิโอะกลับมาจริงๆเหรอ”
ทาคุตอบไปว่า “เพราะผมไม่สามารถให้ความสุขกับเธอได้เต็มที่”

เมื่อฤดูฝนมาถึง ทาคุชวนยูจิไปเดินเล่นในในป่าที่มีโกดังร้างที่พวกเขาเคยมาเล่นด้วยกันทั้งครอบครัว และที่นี่เองที่มีประตูหมายเลข 5 ทาคุยืนมองออกไปข้างนอก ฝนโปรยพรำ เขาหลับตาอธิษฐาน ทันใดนั้นร่างหญิงสาวผู้เดินกลับมาในฤดูฝนก็ปรากฎตัวขึ้นที่หน้าประตู ทาคุกับยูจิดีใจมาก รีบวิ่งเข้าไปหาเธอ แต่น่าแปลกใจที่เธอจำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย

ทาคุกับยูจิพาเธอกลับไปที่บ้านและเล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟัง เพื่อให้เธอฟื้นความทรงจำได้บ้าง แต่มันไม่มีทางฟื้นความทรงจำได้ เพราะเธอในเวลานี้ไม่เคยมีความทรงจำเหล่านี้เกิดขึ้นจริง แต่กระนั้นเธอก็พยายามจะเรียนรู้ที่จะปรับตัวอยู่กับความจริงของเหตุการณ์นี้

เช้าในวันถัดมาหลังจากการกลับมาของเธอ เธอเริ่มทักทายทาคุ “โอะไฮโยะ” ด้วยความเขินอายเล็กน้อย ทาคุทักทายกลับด้วยคำเดียวกันพร้อมรอยยิ้ม

ชีวิตของทาคุเริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง
บรรยากาศในบ้านกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง มื้ออาหารเต็มไปด้วยรสชาติและรอยยิ้ม

วันหนึ่งทาคุได้ชวนมิโอะไปเดินเล่นในป่า เธอสงสัยว่าเธอกับทาคุ คบกันได้ไง ทาคุจึงเริ่มเล่าให้เธอฟังว่า

เขาอยู่ชั้นเดียวกันตอนมัธยม 2 ปี เขาโชคดีที่ได้นั่งข้างเธอ เขาแอบชอบเธอมาตลอด แต่เขาก็ไม่กล้าจะจีบเธอ สิ่งที่ทั้ง2 พูดคุยกัน มีแค่การทักทายตอนเช้าว่า “โอะไฮโยะ” เท่านั้น เขาคิดว่าเธอคงไม่สนใจเขาหรอก เขาคิดว่าความรักของเขา เป็น “ความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน” เขาเล่าว่า เขาเป็นคนแปลกประหลาด ไม่ค่อยมีเพื่อน ชอบเก็บตัวเงียบๆอยู่คนเดียว จะมีสิ่งที่เขาภูมิใจบ้าง คงจะเป็นเรื่องการวิ่ง เขาเป็นนักกีฬาวิ่ง แต่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเจ็บปวด เพราะพลาดจากการแข่งวิ่งครั้งสำคัญ เพราะคู่แข่งแกล้งเขา...จนถึงวันสุดท้ายของการศึกษา เธอเข้ามาเอาสมุดเฟรนชิพให้เขาเซ็นให้ เขาตื่นเต้นมากๆ และเขียนลงไปว่า

“ขอบคุณนะ ผมรู้สึกดีมากที่ได้นั่งข้างๆคุณ” ไอโอะ ทาคุมิ

จากนั้นเธอไปเรียนต่อที่โตเกียว ขณะที่เขาได้ทุนด้านกีฬาเรียนต่อในมหาวิทยาลัยท้องถิ่น


แต่ในปีต่อมาช่วงปิดเทอมที่เธอกลับมาบ้าน เขารวบรวมความกล้าโทรหาเธอ เพื่อบอกว่าลืมปากกาเซ็นเฟรนชิพไว้กับเธอ จะขอนัดเจอเธอเพื่อมาเอาปากกาคืนเขานัดเธอที่สนามกีฬาโรงเรียน และก็รวบรวมความกล้าชวนเธอไปกินกาแฟต่อเขาพูดไม่หยุดเลยที่ร้านกาแฟ จนตกค่ำเขาก็ไปส่งเธอที่ชานชาลารถไฟ อากาศค่อนข้างเย็น เธอบ่นหนาว เขาเลยบอกให้เธอเอามือมาซุกที่กระเป๋าเสื้อหนาวของเขา เธอยืนมือเข้าไปในกระเป๋า เขากุมมือเธอไว้แน่น เขากลัวจะไม่เจอเธออีกแต่เธอบอกว่าจะเขียนจดหมายมาหา เขายิ้มอย่างมีความสุข นั่นคือจุดเริ่มต้นของพวกเขา

เขาหยุดเล่าเรื่องในอดีต และเดินกลับบ้าน ระหว่างทาง มิโอะเอามือมาซุกในเสื้อหนาวของทาคุ พร้อมบอกว่า “ฉันอยากค่อยๆทำความคุ้นเคยกับคุณ...ฉันอยากตกหลุมรักคุณอีกครั้ง” เขาเอามือล้วงกระเป๋าและกุมมือเธอเหมือนครั้งนั้น

ยูจิเก็บกุญแจดอกหนึ่งไว้ มันคือกุญแจไข ”กล่องกาลเวลา” ซึ่งเขากับแม่แอบฝังมันไว้โดยไม่บอกทาคุ

ทาคุล้มลงหน้าบ้านจากที่เขารีบปั่นจักรยานกลับบ้านเพื่อมาหามิโอะ

คืนนั้นเอง เขาเริ่มเล่าเรื่องราวของเขากับมิโอะต่อจากที่เคยเล่าไปครั้งก่อน

เขาเล่าว่า จากครั้งนั้นเขาก็ไม่ได้ไปเดทกับมิโอะอีกเลย ครั้งนั้นคือครั้งสุดท้าย เขาเลิกกับมิโอะ เพราะอาการป่วยของเขา เขาคิดว่าเขาไม่อาจจะดูแลมิโอะได้ เขาตัดสินใจหายตัวไปแบบเงียบๆ จนกระทั่งวันหนึ่งมิโอะก็โผล่มาหาเขา แต่เขาก็ตัดบทสนทนากับเธอ บอกว่าจากนี้คงจะพบเธออีกไม่ได้แล้ว

มิโอะเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก แต่เราเชื่อว่าความรู้สึกของทาคุก็คงเจ็บปวดไม่น้อยกว่าเธอ

สุดท้ายทาคุก็ทนความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เลยเดินทางมาหามิโอะที่โตเกียว ซึ่งเป็นเมืองที่ผู้คนแออัดมากๆ ที่ที่อาจทำให้เขาป่วยได้ทุกเมื่อ เขามารอมิโอะที่มหาวิทยาลัยในวันนั้นที่ฝนตก แต่เขาก็พบมิโอะอยู่กับผู้ชายอีกคน เขารู้สึกว่าเขาคงไม่เหมาะกับมิโอะจริงๆ เลยเดินจากไป เขาต้องอ้างว้างอยู่นานมาก จนกระทั่งวันหนึ่งมิโอะก็โทรมาหาเขา บอกว่าเธออยากเจอเขา เธอเข้าสวมกอดทาคุเมื่อเจอกัน เธอบอกว่า พวกเขาทั้งคู่นี่แหละที่เหมาะสมกัน ทาคุตื้นตันใจมาก จนในที่สุดเขาทั้งสองก็แต่งงานกันและยูจิก็ได้กำเนิดขึ้นในเวลาต่อมา

มิโอะและยูจิหาเจอกล่องกาลเวลาที่ซ่อนไว้ มิโอะได้เปิดกล่องกาลเวลาออกมาดู เธอเจอจดหมายที่ทาคุส่งให้เธอหลายฉบับ และที่สำคัญ เธอเจอไดอารี่ของเธอเอง เธอได้เปิดอ่าน แล้วเธอก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ยูจิถามทาคุว่า อีกไม่นานแม่ต้องเดินทางกลับไปแล้วใช่ไหม ยูจิไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ทาคุจึงบอกยูจิว่า
“เพราะฉะนั้นเราต้องมีความสุข กับช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันนะ”


ซีนที่เราต้องเสียน้ำตา คือซีนที่เธอนัด เพื่อนร่วมงานของทาคุออกมาเจอที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง เพื่อจะฝากให้ช่วยดูแลทาคุและยูจิแทนเธอ เพราะเธอรู้ว่าทาคุต้องการคนช่วยเหลือ เพราะอาการป่วยของเขา แต่เมื่อเธอพูดออกไปแล้ว เธอก็ทำใจรับกับสิ่งที่ตัวเองพูดไม่ได้ เรารู้สึกเข้าใจเธออย่างสุดซึ้งเลย น้ำตาเธอค่อยๆไหลพร้อมกับพูดออกมาว่า

“ฉันไม่ได้สูงส่งเหมือนอย่างที่ตัวเองติดไว้
ฉันเป็นห่วงพวกเขามากก็จริง
แต่ฉันไม่อยากให้ทาคุมิอยู่กับคนอื่น
ฉันทนไม่ได้ ฉันทนไม่ได้ ที่เขาจะไปรักคนอื่น ฉันขอโทษ
ฉันขอโทษ โปรดลืมเรื่องนี้ไปซะเถอะค่ะ”

พวกเขาฉลองวันเกิดยูจิล่วงหน้า เพราะเธอรู้ว่าเธอคงอยู่ไม่ถึงวันเกิดจริงของยูจิ

คืนนั้นทั้งสองร่วมรักกันอีกครั้ง เธอรู้ดีว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายของเธอ

วันต่อมาท้องฟ้าเริ่มสดใส แสงแดดเริ่มทอประกาย คงเป็นวันที่สดใสและหลายคนรอคอย แต่คงไม่ใช่สำหรับยูจิและทาคุ

ยูจิรีบวิ่งกลับบ้านมาหาแม่ ทั้งสองพากันไปที่โกดังร้างในป่า มิโอะพูดกับยูจิว่า ถึงคงเวลาที่เธอต้องกลับไปแล้ว ยูจิขอโทษแม่ เพราะเขาคิดว่าเขาเป็นต้นเหตุทำให้แม่ต้องตาย เธอบอกว่ามันไม่ใช่ความจริงเลย ยูจิเกิดมาเพราะพ่อกับแม่อยากให้ยูจิเกิดมา บางทีเหตุผลที่แม้จริงที่ทำให้พ่อกับแม่มาเจอกัน นั่นก็คือเพื่อสร้างยูจิขึ้นมา ยูจินำความสุขมาให้พ่อกับแม่

ทาคุรีบกลับจากที่ทำงานเพื่อมาหามิโอะ


ยูจิถามมิโอะว่า จะไม่รอทาคุก่อนเหรอ เธอบอกว่าไม่แน่ใจ ยูจิบอกว่าทาคุคงมาไม่ทันแน่เลย เขาเดินช้ามากๆ ไปไหนก็ช้า ตัดสลับกับซีนที่ทาคุกำลังวิ่งสุดกำลัง เราร้องไห้โฮออกมาเลย มิโอะบอกกับยูจิว่ารู้ไหม ครั้งหนึ่งพ่อเคยวิ่งเร็วมากๆเลยนะ

ทาคุวิ่งสุดกำลังจนมาทันเวลาร่ำลามิโอะจนได้ เขาขอโทษมิโอะ เขาอยากทำให้เธอมีความสุข แต่ก็ทำให้เธอมีความสุขไม่ได้ เธอบอกกับทาคุว่า มันไม่จริง เธอมีความสุขมาก มีความสุขมาตลอดตั้งแต่ได้รักกับเขา เขาคือความสุขของเธอการได้อยู่กับทาคุคือความสุขทั้งหมดที่เธอต้องการ เป็นความสุขที่เธอไม่ยอมแลกกับอะไรทั้งนั้น เธอบอกว่า หนาวจังทาคุกุมมือมิโอะเข้ามาไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขาอย่างที่เคยทำ...จนถึงนาทีสุดท้ายของเธอ

หลังจากที่มิโอะกลับไปแล้ว ทาคุได้มานั่งอ่านไดอารี่ของเธอ

วันที่ 24 มิถุนายน เธอได้พบใครบางคนในชีวิตเธอ นั่นคือทาคุนั่นเอง เธอทักทาคุว่าลืมผูกเชือกรองเท้า เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขา ถึงกับถามตัวเองว่า กำลังมีความรักหรือเปล่า เธอแอบเชียร์ทาคุในการวิ่งแข่งครั้งนั้นที่ทาคุถูกแกล้ง เธอโกรธมาก จนไปแอบปิดไฟขณะที่กำลังจะมอบรางวัล เธอรู้สึกว่าเธอรักทาคุเข้าแล้ว แต่ก็คิดว่าทาคุคงไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา มันเรียกว่า “ความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน” เธอใช้เส้นสายในสภานักเรียนเพื่อจะได้นั่งเรียนข้างทาคุ เธอไม่กล้าคุยกับเขา แต่แค่ได้นั่งใกล้ๆกับเขา ก็มีความสุขแล้ว เธออยากทำความรู้จักกับทาคุ แต่ก็ไม่ได้เริ่มสักที จนในวันสุดท้ายของการศึกษา เธอรวบรวมความกล้าเอาสมุดเฟรนชิพของเธอไปให้ทาคุเซ็นให้

“ขอบคุณนะ ผมรู้สึกดีมากที่ได้นั่งข้างๆคุณ” ไอโอะ ทาคุมิ

เธอลืมคืนปากกกาให้ทาคุ แต่เธอก็ไม่ได้วิ่งตามทาคุไป เพราะคิดว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งเพื่อคืนปากกา เธออยากโทรหาทาคุเพื่อจะเอาปากกาไปคืน แต่ก็ไม่กล้า แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อทาคุโทรมาหาเธอเพื่อจะนัดเจอเอาปากกาคืนในวันที่เจอกันเพื่อคืนปากกา เธอก็ยังไม่อยากกลับไปง่ายๆแบบนั้น แต่เธอก็ไม่กล้า จนทาคุก็ได้เอ่ยปากชวนเธอไปกินกาแฟ เธอเลยดีใจมาก เธอมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ๆทาคุแบบนี้


คืนนั้นที่ชานชาลารถไฟ เธอหนาว และทาคุบอกให้เอามือมาซุกในกระเป๋าเสื้อเขา ตอนที่เธอจับมือเขา เธอรู้สึกอุ่นขึ้นมาทันใด

แต่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็จบลง จากการตัดความสัมพันธ์ของทาคุ แต่ว่าความสุขอย่างเดียวของเธอก็การได้อยู่เคียงข้างเขา เธอเกิดคำถามมากมายว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เธออยากเจอเขาเหลือเกิน จนแทบจะขาดใจ จนเธอได้เจอทาคุในวันที่ทาคุมาหาเธอที่มหาวิทยาลัยที่โตเกียว แต่ทาคุกำลังเดินหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว จนเธอต้องรีบวิ่งตามไป เธอวิ่งตามไปจนเจอทาคุที่กำลังดูอ่อนแรง เธอรีบวิ่งเข้าไปหาทาคุ จนต้องประสบอุบัติเหตุโดนรถชนในวันนั้นที่ฝนตกพร่ำ

ตอนนั้นเองที่เธอได้เดินทางข้ามเวลาไปในอนาคต เธอในวัย 20 ปี ได้เดินทางไปเจอทาคุในวัย 29 ปี พวกเขาได้รักกันและมอบความรักให้กัน เธอข้ามเวลาไปในอนาคต ในฤดูฝน ในอีก 9 ปีข้างหน้า เธอได้แต่งงานกับทาคุและมีลูกน้อยชื่อยูจิ ซึ่งเป็นความสุขอย่างที่สุด เธอได้ตกหลุมรักทาคุอีกครั้ง แต่แล้วเธอก็ได้พบความจริงว่า เธอได้ตายไปแล้วหนึ่งปีก่อนหน้านั้น ในความเป็นจริงเธอต้องตายตอนอายุ 28 ปี โดยทิ้งทาคุและยูจิไว้ ก่อนจะตายเธอให้สัญญาไว้ว่า เธอจะกลับมาหาพวกเขาในฤดูฝนปีหน้า

เมื่อเธอเดินทางกลับมาจากอนาคตที่เธอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแล้ว เธอก็มีทางเลือก ถ้าเธอไม่เลือกกลับไปพบกับทาคุมิอีกครั้ง เธออาจแต่งงานกับคนอื่น มีชีวิตที่แตกต่างออกไป เธออาจเปลี่ยนแปลงอนาคตได้ และที่สำคัญเธออาจจะไม่ต้องตายตอนอายุ 28 ปีก็ได้ แต่เธอไม่ต้องการ เธอรักทาคุ เธออยากเจอทาคุอีกครั้ง เธอเลือกชีวิตที่เธอจะเป็นผู้ให้กำเนิดยูจิ  เธอไม่ต้องการอะไรที่แตกต่างไปจากนี้

เธอเลือกโทรไปหาทาคุเพื่อนัดเจอกัน เธอรู้ว่าทางที่เธอเลือกนั้น จะทำให้เธอจะเหลือเวลาอยู่บนโลกนี้อีกไม่นาน แต่เธอก็เลือกอนาคตที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับทาคุ...คนที่เธอรัก




https://www.facebook.com/MyOwnPrivateFilm/