พ่อแม่เรามีลูกสองคนเป็น ผู้หญิง เรากับพี่ห่างกัน 4 ปี
พี่เราเรียนเก่งมาก 3.8 ขึ้นตลอด ซึ่งต่างจากเรา เราหัวช้า 2.5 ขึ้น
ตั้งแต่จำความได้ พ่อจะเอ็นดูพี่มากกว่าเรา ทำทุกอย่างเพื่อพี่
ที่เราตั้งชื่อกระทู้แบบนั้นเพราะเรามีเหตุผล คือเราลูกผู้หญิงเหมือนกัน
บ้านเราขายของ ตื่นเช้ามา เราตื่น 7 โมงกว่า มาทำงานนู้นนี่
ส่วนพี่ นอนจน 8-9 โมง ค่อยปลุก ตื่นมาก็อาบน้ำ กินข้าว
ซักพักก็ขึ้นไปนอนเล่นบนบ้าน
ส่วนเรา ตั้งแต่ตื่นมาก็ ล้างหน้า กวาดบ้าน เฝ้าร้าน
พ่อก็เตรียมของ แม่ก็ทำงานบ้าน เสร็จทุกอย่างก็อาบน้ำมาเฝ้าร้าน
พี่เราลงมาอีกที 4-5 โมง พ่อเข้าใจว่าทำงาน การบ้าน อ่านหนังสือ
เราเคยขึ้นไปแอบดู คือนอนเล่น ฟังเพลง
ซึ่งเราพ่อแม่ทำงาน งกๆๆ แต่พ่อไม่เคยว่าเลย
แล้วคือ ช่วงที่ บีบี ดังเราก็ซื้อมาใช้ เติมเน็ตเล่นบ้าง
ช่วงที่ติดมากๆอ่ะ พี่ก็ไปถามเพื่อนว่า โปรเน็ตอะไรยังไง ราคา บลาๆ
แล้วก็มาบอกพ่อ พ่อก็ด่าเรา แล้วคือสีหน้าพี่มัน เบ๋ปากใส่อ่ะ
แบบเกลียดมาก เคยทะเลาะกับพี่ แล้วจะตีกัน ในมือพี่เราถือขวดแก้วอ่ะ ซึ่งเรามือเปล่า
พ่อเห็นพ่อวิ่งมากันเราออกแล้วมองหน้าด่าเราว่าเราไม่เคารพพี่
ซึ่งมันยั่วโมโหเราอ่ะ คือตอนพ่อเห็นเรายังไม่ตีกัน
แต่ดึงคอเสื้อเฉยๆ แล้วแบบพ่อไม่ถามไร ด่าเราอย่างเดียว
เราแบบเฟลมาก พ่อด่าแม่อีกว่าทำไมไม่ดูเรา เราโคตรโมโห
แม่เลยไม่พูดไร ซึ่งเวลามีปัญหาไรเราคุยกับแม่ตลอด
ครั้งนึงไปงานวัดเกิดเพื่อนสนิทเรา สนิทตั้งแต่อนุบาล พ่อแม่รู้จักกัน แต่พ่อห้ามไม่ให้ไป
เราเลยแอบไปตอน2ทุ่ม พ่อโทรตามแม่ไปตามบ้านเพื่อน
พ่อลากเราจากกลางถนนมากระทืบในบ้าน ย้ำว่ากระทืบนะ
เราตัวเขียวอ่ะ แม่ห้ามไม่ได้ เพราะพ่อจะด่าว่าแม่ปกป้องเรา
เราก็เข้าใจว่าเออเราผิด ไม่ทำอีก แต่คือ พี่ขอไปไหนก็ได้ไป ตามใจหมด อย่างขอไปเที่ยวไกลๆ ต่างประเทศอ่ะ ให้ไป
แต่เรา ขอไปแค่ใกล้ๆ ห่างไปสองสามจังหวัด ทำหน้าแบบไม่พอใจอ่ะ เราบอกจะเก็บเงินไปเองไปกับกลุ่มเพื่อน พ่อก็ไม่ให้ไป เราเลยเออมีไรไม่ขอละ เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่ได้

ช่วงหลายปีก่อน พ่อแม่เลิกกันเพราะพ่อใจแคบงี้แหละ และหลายๆอย่างพ่อตีแม่งี้ ไม่มีเหตุผล แม่ก็ไม่ทนแหละ
หลังจากแม่ไม่อยู่ งานทุกอย่างที่เป็นหน้าที่ของแม่ เราทำแทนหมด เราสนิทกับแม่ ขายของก็ขายแทนแม่ได้

ซึ่งพี่เราอยู่บนห้องเวลาขายของ แบ่งเบาภาระไรไม่ได้เลย แต่พ่อไม่ด่าไม่ว่า เราเหนื่อยมาก เราโดนตีโดนด่า หลายๆอย่าง
คือเรื่องมันมีเยอะมากแต่เราจำไม่ค่อยได้
จนช่วงปลายปีที่เเล้วเราหาที่เรียน สอบไหนก็ไม่ติด ทุกคน (ครอบครัวทางพ่อ อา ปู่ย่า) บังคับให้สอบพยาบาล ซึ่งเราเกรดแค่ 2.กว่าๆ
เรารู้ตัวว่ายังไงก็ไม่ติด กดดันพูดทุกวัน เจอหน้าก็พูด
ผลักดันให้เลือกเอาวิชาชีพนี้ แต่ยังไงก็สอบไม่ได้ นอกจากส่งเรียนเอกชน
ซึ่งบ้านเราฐานะก็ไม่ได้ดีหรอก เป็นแบบนี้มาเป็นเดือนในระยะนั้น
เราเก็บกด พูดกับใครก็ไม่ได้ อึดอัด ได้แต่ร้องไห้ ไปสอบแกทแพทก็ร้องฟุบร้องไห้ เราคิดถึงแม่
คนที่รับฟังเราเข้าใจเราแต่เราอยู่ห่างกัน ทางพ่อกันไม่ให้ไปหาแม่ เจอกันก็โมโหด่าเรา

เราอยากฆ่าตัวตายมากๆ เพราะเราเกลียดการบังคับที่สุด เราเลยบอกแม่ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราอยากตาย
แม่ก็บอกเราถ้าจะฆ่าตัวตายอย่าทำเลย แม่ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม
เราติดแค่คำพูดนี้ของแม่ เราไม่กล้าทำอะไรเลย ได้แต่ร้องไห้ เวลาเครียดก็กินยาคลายเครียดตลอด
เพราะนอนหลับไม่ได้ เราไม่ได้ไปพบจิตแพทย์นะ
เราซื้อยาจากร้านขายยามากิน

สัดท้ายทางอาเล่นเส้นเล่นสาย ฝากเรากับม.แห่งหนึ่ง แต่เราไม่ให้ความร่วมมือ คือเราไม่ตามอะไรเลย
ไม่สมัครด้วย แล้วเราติดคณะอื่นที่เราอยากเรียน
เราเลยบอกว่าไม่ต้องตามให้แล้วนะ ยืนยันสิทธิการเรียนไปแล้ว
เขาเลยพากันล้มเลิกแล้วก็ถามว่าที่ไม่ตามไม่อยากได้ใช่มั้ย เราเลยบอกว่าเราคิดว่ายังไงก็ไม่ได้หรอก
เพราะเราไม่เก่งเท่าพี่ เราบอกเราชอบอาชีพนี้ๆ เขาก็ไม่เห็นด้วย บอกทำงานไปก็ตกงาน เอ้า แต่เรียนไปไม่ชอบก็ไม่ฝืนนะเว้ย

ไปฝากเรากับ ม.อื่น ละบอกว่าเรียนให้จบ อย่าให้เสียหน้าคนฝาก เอ้า คือชีวิตกูไม่มีสิทธิเลือกหรอวะ
คือแบบ โคตรอึดอัด โทรหาแม่ตลอด ไม่อยากฟุ่งซ่าน เราโคตรอยากกอดแม่ อยากอยู่ใกล้ๆแม่
เราเกลียดทางครอบครัวพ่อ พี่เราด้วย เราไม่ชอบใครทางนี้เลย เราเกลียด พ่อยอมเป็นหนี้หลักแสนเพื่อใช้หนี้ที่พี่ยืมมา
ซึ่ง เราขอแค่ 10 - 20 เติมเงิน ทรศ. พ่อบอกว่า แค่ 5 บาทให้กูยังเสียดายเลย เราแบบ เออ พูดก็ไม่ได้อะไรก็ไม่ได้ ยอมฟังอย่างเดียว

แล้วตอน ม.ต้น อาของพ่อ ส่งเงินมาให้เรากับพี่ใช้ คนละ 2 หมื่น โอนให้พ่อ 4 หมื่น อาโทรมาหาเราว่า โอนให้ละนะ บอกพ่อด้วย แบ่งกันกับพี่นะ เราก็ขอบคุณค่ะอา วางสายไป
ซักพักพ่อเดินมาหาบอกเราว่า อาโอนเงินมาให้ละ 4 หมื่นให้พี่หมดเลยนะ เราเลยแบบ เอ๋ออ่ะ
เข้าใจอารมณ์มั้ย คือแบบ เอ้า เพิ่งวางสายจากอาเมื่อกี้ แบบบบ เออ ก็ได้ไม่พูดไรจนถึงทุกวันนี้

อีกเรื่องคือ พ่อกินเหล้าเมามา ไม่ได้สติ เยี่ยวใส่กางเกง เราดูแลพ่อทุกอย่าง
ส่วนพี่ อยู่ห่างไป10เมตร ไม่มาใกล้เลย ไม่จับตัวพ่อเลย
แต่มันเรียนพยาบาลมาต้องดูเเลไม่ใช่หรอ นี่พ่อนะ จะรังเกียจทำไม
มันก็บอกว่าเวลาพ่อเมากูไม่ชอบนู่นนี่นั่น ลับหลังอยู่กับเรามันบ่นพ่อ
ซึ่งพ่อรักมันมากอ่ะ มันบอกอยากทำงานที่อื่นไม่อยากอยู่กับพ่อ เราก็แบบ เอ้า ละใครจะอยู่ถ้าไม่อยู่ ปากก็ว่าห่วง แต่ใจจริงมันอยากไปอยู่ไกลๆอ่ะ เช่น ตปท
เราแบบโมโหว่า พ่อรักขนาดนี้ทำไมคิดแบบนี้กับพ่อ พ่อให้ทุกอย่างในสิ่งที่กูไม่เคยได้ แต่ไม่คิดแม้แต่จะตอบแทน มีแต่พลาญ ไม่ดูแล มีแต่คำพูด

ถามว่าเรารักพ่อมั้ยเรารัก เราแค่ไม่ชอบเวลาพ่อโมโหแล้วด่า ทำให้เราเครียด แต่คือ พ่อไม่ถามไรเลย
ด่าอย่างเดียว คำถามที่เกลียดที่สุดคือ
มีปัญหาอะไรกับกู ไม่พอใจอะไร ซึ่งเราไม่พอใจในเรื่องของเรา เราเครียดในเรื่องส่วนตัวเรา เราบอกว่าก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพ่ออ่ะ พ่อก็ด่าว่า จะไม่เป็นไรได้ไง เป็นอยู่ มีปัญอะไร อยากมีปัญหากับกูหรอ
ซึ่งเราไม่โอเค บั่นทอนมากอ่ะ ไม่โอเคเรื่องส่วนตัวยังจะมาไม่โอเคเรื่องนี้อีกอ่ะ
อธิบายก็ว่าเถียงเราเลยปล่อยมาเรื่อยๆจนสะสม
เราเครียดมาก ระบายทางไหนก็ไม่ได้ เหมือนเราไม่ใช่ลูกพ่ออ่ะ
เราต่างกับพี่แค่การเรียน นอกนั้นงานบ้านเราทำได้หมด ซึ่งพี่ไม่ทำ แต่พ่อไม่บ่น ทำไมต้องเป็นงี้อ่ะ พ่อตีกรอบให้เราเสมอ ทุกอย่างที่พ่อทำกับเรา พ่อจะยกเว้นพี่ ลูกของเค้า ดีกว่าเราตรงไหน
เราชอบมีคำถามกับตัวเองเสมอว่าเราขอตายได้มั้ย ตายดีมั้ย อยากตายได้มั้ย เหนื่อยแล้ว

คำพูดที่ว่า พ่อแม่ทุกคนรักลูก แต่รักลูกไม่เท่ากัน ยังใช้ได้เสมอ

ปล.เราอยากพบจิตแพทย์ ใครพอมีข้อมูลแนะนำมั้ย แถว ภาคอีสาน ยิ่งดีค่ะ ราคาประมาณเท่าไหร่