เราไม่เข้าใจแม่เราว่าทำไมด่าเราได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องที่ไม่น่าจะด่าด้วยซ้ำ หรือว่าแม่คงจะเกลียดเรามาก

ประเด็นที่ว่าแม่ด่าเราทุกเรื่อง คือทุกเรื่องจริงๆ เหมือนหาเรื่องกันยังไงบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะแค่เรื่องยืมของแล้วเราไม่ให้ยืม พวกกระเป๋า นาฬิกา แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยให้ยืมนะ เมื่อก่อนเราเอาพวกกระเป๋า นาฬิกา ไว้ที่เค้าเลยด้วยซ้ำ เวลาเราจะใช้เราก็ไปเอาที่เค้า แต่ที่เราเลิกให้เค้ายืมมันก้อาจจะเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับหลายๆคน แต่สำหรับเรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับความรู้สึกเรามากๆเลย เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือ เรามีน้องชาย เราทะเลาะกะน้องชายเราแล้วน้องชายเราต่อยหน้าเราแบบเละเลย จมูกหัก แค่เราบอกว่าอย่ามาตะโกนใส่หน้าเราแล้วเราก็ดันน้องชายเราออกไปไกลๆ แค่นั้นเอง น้องชายเราต่อยหน้าเราไม่ยั้ง แต่แม่เราก้ยังเข้าข้างน้องชายเรา แล้วบอกเราว่า “สมน้ำหน้า” ไปยุ่งกะน้องทำไม อืม... เราเจ็บตัวไม่พอ เราเจ็บใจมากเลยที่แม่พูดแบบนี้

สำหรับน้องชายเที่ยวไปมีเรื่องถึงตำรวจ แม่ก็ตามไปจ่ายเงินให้ ไปเอารถเพื่อนมาไม่ยอมจ่ายเงิน เพราะไม่มีเงิน แม่ก็ต้องไปจ่ายให้ ซึ่งแม่ซื้อรถเก๋งให้น้องคันนึง รถกระบะอีกคันนึง ตอนที่แม่เป็นมะเร็งนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนๆ เราคนเดียวที่เฝ้านะ ตื่นตี 4 ออกจากรพ. เพื่อมาทำงานที่ร้านให้แม่เสร็จตอนเย็นกลับไปนอนเฝ้าแม่ที่รพ. แบบนี้ทุกวัน ซึ่งน้องชายมาอยู่วันนึง มาขอเงินแล้วก็กลับ แล้วสุดท้ายเราก็กลายเป็นคนที่ไร้ค่าอยู่ดี

แล้วก็อย่างที่ว่าแหละค่ะ ทุกวันนี้ก็หาเรื่องด่าเราได้ทุกเรื่อง คือแม่คงจะเกลียดเรามากจริงๆ มันคงไม่ใช่แค่คำว่าลำเอียงหรอกมั้งคะ