เกริ่นก่อนเนาะว่ากระทู้นี้ ทั้งต้องการระบาย และมีทั้งคำถาม รวมๆกันอยุ่..ใครจะออกความเห็นขออย่าแรงนะคะจิตใจบางมากตอนนี้..(เข้าเรื่อง)จขกท.เรียนจบครูค่ะ..พึ่งจบได้ไม่กี่เดือนเองได้ใบประกอบวิชาชีพมาหมาดๆ..คือ สมัยม.ปลาย จบสายอาชีพมาซึ่งทางเลือกมีแค่2ทางคือ 1.ต่อครู 2.เรียนมนุษย์ศิลปะการแสดงทำนองนี้..สถานการณ์บีบบังคับ จึงจำใจเรียนครูตามที่ทางบ้านต้องการ ฝืนค่ะฝืนมาโดยตลอดเรียนทั้งนำ้ตา ฝึกสอนร้องไห้ทุกวันเลย..ก้ฝืนจนจบเนี่ยแหล่ะค่ะ แต่ตอนนี่เวลาของชีวิตจริงได้ก้าวเข้ามาแล้ว..ครอบครัวต้องการให้สอบข้าราชการครูอีกแล้วจริงๆก้เข้าใจได้ไม่ยากเพราะใครก็บอกว่าจบครูมา ก้ต้องเป็นครูสิ..(มันก้จริงนะคะ..)แต่ความรู้สึกลึกๆคือเอาอีกแล้วหรอ พยายามให้จบมาเอาอีกแล้วหรอจะโดนบังคับให้ทำในสิ่งที่ฝืนอีกแล้วหรอ วิชาการเราก้ไม่ค่อยเก่งหรอกค่ะ อาศัยว่ารักเด็ก และตอนที่ฝึกสอนคิดซะว่าเป็นเด็กๆนร.เป็นลูกหลานเราๆเลยตั้งใจศึกษาและทำให้เด็กๆที่เรียนด้วยมีความสุขมากที่สุดในทุกๆคาบที่เราสอน ถึงแม้ว่าเด็กๆจะชอบมาวิชาที่เราสอน แต่ภายใต้ความรู้สึกของเราก้คือฝืน..แม้กระทั้งสอบกพ.แม่ก้ให้ลองไปสอบนี่ก้ยังคิดอยู่เลยว่าจบครูไปถ้าสอบกพ.จะไปทำงานเป็นอะไรได้บ้าง??(ข้าราชการอื่นๆที่ไม่ใช่ครูอะ) แม้กระทั่งถ้าไม่ใช่ กพ. ไม่ใช่ครู แล้วเราเป็นอะไรได้บ้าง??..ตอนนี้ทุกอย่างดูสับสนไปหมดเราเครียดกดดันทุกๆความหวังของครอบครัวตอนนี้เราเหมือนแบกรับโลกทั้งใบที่ครอบครัวคาดหวัง..เราควรทำไงกับความรู้สึกนี้ดีคะ? แล้วอาชีพถ้าเราจะเบนสายไปทำงานอื่นๆจะพอมีงานข้าราชการอะไรบ้างคะที่เรียนจบครูมาแล้วทำได้?