เข้าใจว่าเขาหวังดีกับเรา เราอยากเรียนต่อสายภาษามากๆแต่แม่บอกว่าให้เรียนต่อวิทย์คณิต และบอกว่าเอาข้าราชการบ้านเราดีกว่า และบอกว่าให่เรียนรด.จะได้สอบติด เพราะเราจะได้10% จากรด. และได้อีก10% จากพ่อที่เคยเป็นทหาร แต่เราไม่ได้อยากเรียนเลย ตอนนี้เรามุ่งที่ภาษามากๆ ทั้งยายก็บอกให้เข้ารด.และเรียนวิทย์คณิต เอาข้าราชการ เราไม่ได้เรียนเก่งมากได้เกรดไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะถ้ายายกับแม่ยังไม่พอใจก็ถือว่ามันยังไม่ดีพอ เราได้3.59 เราคิดว่ามันน่าจะดีพแแต่ก็ไม่เคยพอ ยายเราชอบบอกให้เราทำแบบนั้นแบบนี้ อย่างเชน​กีฬา บอกให้เล่นวอลเลย์บอลให้ได้ เรียนให้เก่ง ร้องเพลงให้ได้ ทำงานเองได้ ทั้งครอบครัวแบกความหวังไว้ที่เรา และชอบบอกว่าเด็กคืออนาคตของชาติ แต่พอเราร้องขออะไรกลับไม่เคยให้ เราพยายามมากๆ พยายามฝืนตัวเองให้ได้มากที่สุด แต่ก็ยังไม่ดีเสมอมา เราเรียนบ้านนอก สายการเรียนยังเข้าไม่ถึงและมีน้อยมากๆ เราอยากไปต่อในเมืองหรือต่างจังหวัดที่มันดีๆแต่ยายก็บอกว่าเรียนบ้านเราเนี้ยแหละ รอรับราชการก็ได้ เขามีงานอะไรใหัทำก็ทำไป แแต่เราไม่ได้อยาทำเลย แล้วตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่มาก ปีหน้าก็ม.4 เราไม่รู้จะทำยังไงเราเครียดมากๆ ไม่เคยมีความสุขเลยหรือเวลามีความสุขเราคิดกับตัวเองตลอดว่าเราสามารถมีความสุขได้จริงๆใช่มั้ย เราอยากหายไปมากๆ แต่เรามีความฝันสูงสุดก็แค่อยากใช้ชีวิตตอนโตแบบอิสระ ทำงานหาเงินเองและสร้างความสุขใกับตัวเองมากๆ ถึงแม้โลกมันจะโหดร้ายมากแค่ไหนเราก็จะสัแม้จะไม่ไหว จนถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าจะต่อสายการเรียนไหนดี ​