๓๓๔. วิสฺสาสปรมา ญาติ.
ญาติมีความคุ้นเคย เป็นอย่างยิ่ง.
ขุ. ธ. ๒๕๔๒.
“ในทางวิเศษ กระผมอยากพูดไปในทางเดียวเท่านั้น ซึ่งกระผม คือตัวข้าพเจ้านี้จะได้พูดไว้อย่างไรบ้าง กระผมพูดเองกับหลวงปู่ คือกล่าววาจากับหลวงปู่ ที่ดูเหมือนว่าวิสาสะที่สุดแล้ว แต่ก็ถามได้เพียงนั้น คือถามว่า เป็นโสดาบัน อย่างไร คือหมายถึง... คือจะต้องเป็นอย่างไรบ้าง จึงจะเป็นโสดาบันขึ้นมาได้, หลวงปู่ได้เล่าเรื่องหลวงปู่ฝั้นพูดไว้แก่กระผม พูดให้ฟังแม้ดั่งนั้น ซึ่งแม้ตอนนั้น หรือกระทั่งตอนนี้เอง กระผมก็ไม่เห็นกระไรนัก จิตใจยังได้ที่เป็นอยู่เหมือน ๆ เดิม คือ ยังไม่รู้ว่า ตนเองบรรลุขั้นไหน แค่ไหน เพียงไร ในทางหัวจิตหัวใจ
ที่จะเห็นเป็นไปในทางที่วิเศษ ให้ต้องซักถาม ซักซ้อมเอากับความเร้นลับดั่งนี้อยู่ อันจะเห็นเป็นทางวิสาสะอย่างหนึ่งเหมือนกัน จะให้เป็นเจรจาปราศรัยที่จะเป็นไป มาสู่ใจที่อยากวิเศษอยู่ดั่งนี้บ้าง, จึงอยากเขียนออกมาประทับเป็นจารึกเสียเลย เพื่อแก้ไขทำนอง ว่ามองไปทางไหน มาทางไหน กาย วาจา จิต จะได้ไม่พลาดจากเรื่อง ที่ตนเองได้พูดกับหลวงปู่ไว้ว่า... ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำมากที่สุด พูดมากที่สุด กระทำมากที่สุด ที่ตนกระทำให้มีต่อผู้วิเศษที่สุด ที่มีมาและปรากฏอยู่ในชีวิตของตน ซึ่งชีวิตของกระผมเอง หรือชีวิตที่อยู่ในที่ ที่จะเรียกว่า “ข้าพเจ้าจะพูดถึง...”
ดั่งนี้ เป็นทางเขียนไว้ เพราะจะต้องเขียนตลอด กระผมเห็นว่า อย่างไร ก็จะต้องดูปฏิทิน หรือไม่ก็จะต้องเขียนอะไรอยู่บ้างตลอด แม้อยู่ในฐานที่เป็นคนธรรมดา ไม่มีการมีงานอะไรอย่างมากที่สุดแล้ว ที่สุด แค่นั้น ก็ยังต้องดูเวลา ตรวจปฏิทิน หรือไม่ก็ต้องบวกเลขอย่างน้อย ๑, ๒, ๓ ไว้เป็นโกลาหล เป็นขั้นตอนที่จะเป็นนิยามแก่จิต, จิตอันซึ่งตกแก่กระผม อยากได้หนักหนา ตามอันที่เป็นวิเศษ และตามอันที่เป็นสิ่งรื่นเริงใจ ที่จะเป็นทางให้ตายจาก หรือไม่ตายจากก็ตาม แต่ว่า จะต้องได้สะดวกสบาย ซึ่งเป็นรับประกันไว้ว่า “นี้ เช่นนี้เป็นสุคติ” ดั่งที่หลวงปู่กระทำได้ และประกาศทั่วว่า สิ่งที่หลวงปู่กระทำนั้น ได้เกิดแก่ตัวหลวงปู่เองแล้ว”
สกวาที
ป. ผู้กล่าวถ้อยคำฝ่ายตน
ปรวาที
(ปุ.) อาจารย์ผู้มีวาทะอื่น, อาจารย์ผู้มีวาทะแก่อาจารย์ ผู้อยู่ในเบื้องหน้า, พระปรวาที พระปรวาทีอาจารย์ ( อาจารย์ ผู้ ตอบ อาจารย์ผู้ค้าน ).
อยากพูดไปในทางเดียวเท่านั้น
ญาติมีความคุ้นเคย เป็นอย่างยิ่ง.
ขุ. ธ. ๒๕๔๒.
“ในทางวิเศษ กระผมอยากพูดไปในทางเดียวเท่านั้น ซึ่งกระผม คือตัวข้าพเจ้านี้จะได้พูดไว้อย่างไรบ้าง กระผมพูดเองกับหลวงปู่ คือกล่าววาจากับหลวงปู่ ที่ดูเหมือนว่าวิสาสะที่สุดแล้ว แต่ก็ถามได้เพียงนั้น คือถามว่า เป็นโสดาบัน อย่างไร คือหมายถึง... คือจะต้องเป็นอย่างไรบ้าง จึงจะเป็นโสดาบันขึ้นมาได้, หลวงปู่ได้เล่าเรื่องหลวงปู่ฝั้นพูดไว้แก่กระผม พูดให้ฟังแม้ดั่งนั้น ซึ่งแม้ตอนนั้น หรือกระทั่งตอนนี้เอง กระผมก็ไม่เห็นกระไรนัก จิตใจยังได้ที่เป็นอยู่เหมือน ๆ เดิม คือ ยังไม่รู้ว่า ตนเองบรรลุขั้นไหน แค่ไหน เพียงไร ในทางหัวจิตหัวใจ
ที่จะเห็นเป็นไปในทางที่วิเศษ ให้ต้องซักถาม ซักซ้อมเอากับความเร้นลับดั่งนี้อยู่ อันจะเห็นเป็นทางวิสาสะอย่างหนึ่งเหมือนกัน จะให้เป็นเจรจาปราศรัยที่จะเป็นไป มาสู่ใจที่อยากวิเศษอยู่ดั่งนี้บ้าง, จึงอยากเขียนออกมาประทับเป็นจารึกเสียเลย เพื่อแก้ไขทำนอง ว่ามองไปทางไหน มาทางไหน กาย วาจา จิต จะได้ไม่พลาดจากเรื่อง ที่ตนเองได้พูดกับหลวงปู่ไว้ว่า... ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำมากที่สุด พูดมากที่สุด กระทำมากที่สุด ที่ตนกระทำให้มีต่อผู้วิเศษที่สุด ที่มีมาและปรากฏอยู่ในชีวิตของตน ซึ่งชีวิตของกระผมเอง หรือชีวิตที่อยู่ในที่ ที่จะเรียกว่า “ข้าพเจ้าจะพูดถึง...”
ดั่งนี้ เป็นทางเขียนไว้ เพราะจะต้องเขียนตลอด กระผมเห็นว่า อย่างไร ก็จะต้องดูปฏิทิน หรือไม่ก็จะต้องเขียนอะไรอยู่บ้างตลอด แม้อยู่ในฐานที่เป็นคนธรรมดา ไม่มีการมีงานอะไรอย่างมากที่สุดแล้ว ที่สุด แค่นั้น ก็ยังต้องดูเวลา ตรวจปฏิทิน หรือไม่ก็ต้องบวกเลขอย่างน้อย ๑, ๒, ๓ ไว้เป็นโกลาหล เป็นขั้นตอนที่จะเป็นนิยามแก่จิต, จิตอันซึ่งตกแก่กระผม อยากได้หนักหนา ตามอันที่เป็นวิเศษ และตามอันที่เป็นสิ่งรื่นเริงใจ ที่จะเป็นทางให้ตายจาก หรือไม่ตายจากก็ตาม แต่ว่า จะต้องได้สะดวกสบาย ซึ่งเป็นรับประกันไว้ว่า “นี้ เช่นนี้เป็นสุคติ” ดั่งที่หลวงปู่กระทำได้ และประกาศทั่วว่า สิ่งที่หลวงปู่กระทำนั้น ได้เกิดแก่ตัวหลวงปู่เองแล้ว”
สกวาที
ป. ผู้กล่าวถ้อยคำฝ่ายตน
ปรวาที
(ปุ.) อาจารย์ผู้มีวาทะอื่น, อาจารย์ผู้มีวาทะแก่อาจารย์ ผู้อยู่ในเบื้องหน้า, พระปรวาที พระปรวาทีอาจารย์ ( อาจารย์ ผู้ ตอบ อาจารย์ผู้ค้าน ).