[CR] 4. จากจิ่งหงไปคุนหมิง พบชายชาวรัสเซียที่สถานีขนส่งที่จิ่งหงจะไปคุนหมิงพร้อมกัน

4.หลังจากพักที่จิ่งหง ผมเดินสำรวจไปเรื่อยๆในที่ต่างๆ เห็นผลไม้จากเมืองไทยนำเข้ามาขายที่จิ่งหง เช่น ทุเรียน ขนุน มะม่วง มังคุด ลำใย ที่เมืองจีนก็มีผลไม้เยอะเหมือนกันและผมเดินไปดูสินค้าต่างๆที่ร้านจีนนำมาวางขายส่วนใหญ่จะเป็นสินค้าราคาถูกๆ เช่น กรรไกรตัดเล็บ ปากกา มีด ชาม แก้วน้ำ รองเท้า จิปาถะ ฯลฯ(เป็นสินค้าตลาดล่าง ใช้ไม่นานก็พัง)เครื่องปรุงรส น้ำตาล น้ำซอส ไม้จิ้มฟัน แต่ที่น่าสังเกตุคือบางร้านค้าเวลาคนจ่ายเงินใบละ 100 หยวนพ่อค้าและแม่ค้าถ้าไม่มั่นใจว่าธนบัตรจริงหรือปลอมพวกเขาจะเอาเครื่องเช็คเงินปลอมขนาดเครื่องไม่ค่อยใหญ่ราคาคงไม่ไม่แพงนัก เอาธนบัตรเข้าเครื่องตรวจ เมนูอาหารต่างๆเป็นภาษาจีนล้วนๆผมพักอยู่ที่พักซึ่งใกล้ๆตลาดสด จะเห็นคนไตเดินมาซื้อกับข้าววัตถุดิบในการปรุงอาหารหรือเอาสินค้ามาขายที่ตลาดสดเช่น ผลไม้ ไก่เป็นๆหรือไข่สดจากสวน ผักสด คนไตสังเกตุง่ายๆคือจะมี มวยผม และใส่ผ้าถุงเหมือนคนลาวหรือคนไทย หรือใส่ชุดไตคล้ายชุดไทยเลยแถวๆตลาดนี้จะมีร้านขายชุดไตหรือรับสั่งตัดชุดไต อุปกรณ์สำหรับตัดชุดไต ถ้าพวกเขาพูดกับเพื่อนๆตนไตด้วยกันจะพูดภาษาไตแต่ถ้าพูดกับคนจีนจะพูดภาษาจีนกลาง ที่จิ่งหงนี้ป้ายสถานที่ต่างจะติดภาษาไตไว้บนภาษาจีน หลายๆแห่ง
        ปริมาณอาหารตามร้านอาหารที่นี่ค่อนข้างมากบางแห่งผมรอยืนดูว่าเขาขายกับข้าวราดบนข้าวราคาชามละเท่าไร?เพราะถ้าให้ข้าวและกับข้าวปริมาณเท่าคนจีนกินผมกินไม่หมดแน่ๆ ผมจึงบอกเจ้าของร้านว่าใส่ข้าวนิดหน่อยเพราะผมกินไม่หมด กินเกี๊ยวน้ำก็จะกินชามเล็กๆอาหารที่นี่เน้นน้ำมันคือใส่น้ำมันมากๆเวลาผมกินผมจะต้องสั่งว่าไม่เอาน้ำมันหรือเอาเฉพาะเนื้อไม่เอาน้ำ ที่นี่ผมไม่เห็นนั่งท่องเที่ยวชาวฝรั่งเลยอาจจะไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวของพวกเขา
         ผมพักอยู่ได้ 2 วันจึงไปที่สถานีขนส่งจิ่งหงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก ผมดูตารางรถไปคุนหมิงมีค่อนข้างมาก ผมจึงตัดสินใจซื้อตั๋วไปคุนหมิงขณะผมเหลือบไปเห็นชาวต่างประเทศซึ่งหลังจากผมได้คุยแล้วเป็นชาวรัสเซีย เขาเคยมาเมืองไทยมาหัดมวยไทย เขาเป็นครูสอนพละที่รัสเซียเขาก็ซื้อตั๋ววันเดียวกันผม เจ้าหน้าที่ขายตั๋วเลยขายตั๋วรถนอนติดกับตั๋วของผม ช่วงซื้อตั๋วชาวต่างชาติต้องแสดงหนังสือเดินทาง ส่วนคนจีนต้องแสดงบัตรประชาตน ช่วงเวลาค่ำของวันนั้นผมได้แบกเป้มาที่สถานีรถขนส่ง ที่นี่ก่อนจะเข้าไปต้องแสดงหนังสือเดินทางหรือบัตรประชาชน ที่สถานีมีการเอ็กซเรย์สิ่งของและเป้ก่อนขึ้นรถคล้ายๆที่สถานบินที่เมืองไทย ส่วนคนก็เดินไปเจ้าหน้าที่เอาเครื่องมือมาตรวจหาอาวุธที่ตัวคน ที่บริเวณที่ตรวจนี้ถ้าพบมีดหรือส่ิงมีคม กรรไกรจะถูกยึด ผมเอามีดปอกผลไม้ใบมีดยาว 3”และกรรไกรใบยาว 3”ไปด้วยเจ้าหน้าที่เห็นมีดและกรรไกรในเครื่องเอ็กซเรย์เลยบอกให้ผมเปิดเป้ให้เจ้าหน้าที่ดูขนาดความยาวของมีดและกรรไกร เจ้าหน้าบางคนบอกผ่านได้แต่บางคนไม่ยอมจะยึดมีดและกรรไกรของผม ผมเลยคุยกับพวกเขาเป็นภาษาอังกฤษว่า ผมไม่รู้ ผมดื้อแพ่งต่อไป พวกเขารำคาญและอาจจะฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องหรือคิดว่าชาวต่างชาติไม่รู้เรื่องนี้เลยยอมปล่อยผมผ่านให้ไปขึ้นรถโดยสารปราศจากการ
ยึดมีดและกรรไกรของผม


    ที่จอดรถโดยสารนี้จะมีรถจอดอยู่ในแถวประมาณ 7-9 คันต้องเอาตั๋วให้เจ้าหน้าที่ดูหรือเดินไปดูทะเบียนรถหน้ารถคันต่างๆเองรถที่ผมจะนั่งไปคุนหมิงเป็นรถนอน 2 ชั้นมีเตียง 3 แถวเป็นรถแอร์พอถึงเวลารถออกรถวิ่งมาเรื่อยๆผมสังเกตุทุกๆ 2 ชั่วโมงรถจะจอดให้ผู้โดยสารเข้าห้องน้ำ สถานที่เข้าห้องน้ำจะแยกชายและหญิงบางแห่งเป็นปั๊มน้ำมันบางแห่งเป็นที่เข้าห้องน้ำมีของกินขายแบบถือไปกินไม่ใช่นั่งกินนแบบข้าวหรือก๊วยเตี๋ยว แต่ผู้ชายคนจีนส่วนใหญ่หลังจากเข้าห้องน้ำแล้วจะรีบจุดบุหรี่สูบกันใหญ่เลยแม้แต่คนขับก็เช่นกัน แต่ถ้าเป็นที่ประเทศลาวรถขนส่งแบบนี้จะจอดข้างๆป่าแล้วไป ฉี่ หรืออึในป่าไม่มีห้องน้ำซึ่งผู้โดยสารสามารถแจ้งคนขับรถได้ว่าปวดฉี่แล้วช่วยจอดหน่อย แต่ที่จีนแจ้งไม่ได้เพราะจะจอดที่ๆมีห้องน้ำเท่านั้น ฉะนั้นคนที่ปวดฉี่บ่อยๆมานั่งรถที่จีนควรจิบน้ำนิดหน่อยพออย่ากินน้ำมากปวดฉี่แล้วจะฉี่แตกบนรถขนส่ง เพราะคนขับรถไม่ยอมจอดให้ครับ ผมมาจีนคราวนี้ห้องน้ำเปลี่ยนไปมากๆเลยครับ เมื่อ 9 ปีที่แล้วผมลงจากรถผมรู้เลยว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหนเพราะกลิ่นห้องน้ำได้กลิ่นมาแต่ไกลเลยครับ สมัยก่อนนั้นเป็นส้วมหลุมหรือส้วมรางไม่มีฝาปิดห้อง นั่งถ่ายกันสดๆสุดๆเลยครับ ปัจจุบันค่อยยังชั่วหน่อยมีน้ำราด..มีปุ่มกด.


           รถโดยสารมาถึงที่คุนหมิงเช้าที่สถานีขนส่งสายใต้ ผมรีบบอกชาวรัสเซียว่าพักที่ไหน?ผมไปด้วยคน เขาบอกตามมาได้เลยหลังจากนั้นเขาพาผมเดินไปที่สถานีรถใต้ดินไปลงที่สถานี จิงซิง ประมาณ 16 ป้าย 3 หยวน ที่สถานีรถใต้ดินที่คุนหมิงมีทางออก A B C D และอาจจะมีอื่นๆอีก....


ผมรีบก้าวตามเขาไปดูเขาเดินอย่างร้อนรนมากๆผมต้องวิ่งตามเขาและเขาไม่ได้พูดอะไรเลย “ยูเดินเข้าไปในซอยนี้นะ ผมจะรีบไปพบเพื่อน” ชาวรัสเซียชี้เข้าไปในซอยก่อนและรีบเดินจากไป ผมยังงงอยู่และรีบบอก “แท็งคิ้ว บ๊ายบาย ซียูอะเกน” ผมแบกเป้หน้าหลังเพราะมีเป้ 2 ใบท้องเริ่มร้องแล้วจึงเดินไปซุปเปอร์มาเก็ตก่อนซื้อขนมปัง นมสด น้ำดื่มนั่งกินดื่มอยู่ข้างทาง พอท้องตึงจึงเข้าไปถามเจ้าของร้านว่าแถวนี้ห้องพักราคาเท่าไร?เขาบอกว่าประมาณ 130 หยวนหลังจากนั้นผม


เดินไปปากซอยเลยถามเรื่องห้องพักพนักงานแจ้งว่า 128 หยวนผมถามว่าลดได้ไหม?เขาบอกว่าลดไม่ได้เถ้าแก่แจ้งไว้อย่างนี้ ผมยังไม่เอาเดินเข้าไปถามอีกสอง-สามแห่งที่ติดป้ายว่าห้องพักเขาตกลงบริเวณนี้ 130 หยวนทั้งนั้นเลย ผมจึงตกลงเอา 1 ห้องเจ้าหน้าที่ขายห้องขอหนังสือเดินทางผมดูจดลงในบิลและให้ผมจ่ายเงินมัดจำกุญแจ 50 หยวนพร้อมค่าห้องหลังจากนั้งเขาพาผมไปห้องพักซึ่งเป็นตึก B ห่างจากที่นั่นประมาณ 200 เมตรตึกนี้สูง 30 ชั้นมีตึก A และตึก B มีรปภ.นั่งรออยู่ที่ทางเข้า 1 คนชั้นที่ผมพักเป็นชั้นที่ 15 ผมสังเกตุแล้วมีแต่คนจีนน่าจะพักและจ่ายเป็นรายเดือนและรายชั่วโมง(ห้องพักชั่วคราวสำหรับคนที่มาเป็นคู่ๆ)คล้ายอพารต์เม้นท์ทุกคนต้องมีคีย์การด์สำหรับสัมผัสกับระบบลิฟท์ ผมเข้าห้องเปิดแอร์แล้วอาบน้ำเสร็จจึงรีบกดลิฟท์ลงมาข้างล่างหาอะไรกินหน่อย เดินไปที่ตลาดสดพบทุเรียน มังคุด ร้านอาหารแบบเส้น บะหมี่ เมนูภาษาจีนล้วนๆเลย ผมสั่งชามเล็กตามเคย


หลังจากท้องอิ่มแล้วผมเดินไปสำรวจร้านค้าต่างๆ พบร้านขายมอร์เตอร์ไซด์ไฟฟ้ามี 3-4 ร้านติดกันมาจอดโชว์ให้ลูกค้าดีมีหลายรูปแบบมากๆเวลาวิ่งไม่มีเสียงแต่เวลาล๊อครถนี่เสียงหนวกหูมากๆ เลยครับ เป็นเสียงแบบนกหวีดเสียงแหลมๆๆๆดังๆและร้านอีกอย่างที่มีมากคือร้านขายโทรศัพท์มือถือมีหลายๆร้านติดกันมากจริงๆเลยครับ...