ครั้งหนึ่งในความทรงจำ

สวัสดีค่ะ ถือซะว่ากระทู้นี้เป็นพื้นที่ความทรงจำ+พื้นที่ระบายของ จขกท.นะคะถ้าพิมพ์ยาวหน่อยก็ขอโทษไว้ที่นี้นะคะ ย้อนไปตอนม.3 ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ถือว่าใสๆเลยก็ว่าได้ค่ะยังไม่มีแฟน ตอนนั้นก็ไป ร.ร. ตามปกติค่ะ ตอนเช้าขึ้นรถรับส่งไป ร.ร. จนวันนึงเราได้ยินรุ่นน้องเราเค้าพูดถึงรุ่นพี่ที่ย้ายเข้ามาใหม่ม.4 ไอ้เราก็อยากรู้ (คนไหนวะ) เราก็เลยจัดการค้นหาเฟสเลยค่ะค้นหาตามชื่อพี่เค้านั่นแหละ สักพักนึงจนเจอ จำไม่ได้ว่าตอนนั้นแอดไปรึป่าว แต่ไลค์รูปได้นะสงสัยพี่เค้าเปิดเป็นสาธารณะมั้ง เราก็แบบไลค์โหดเลยอ่ะค้ะ (อ้อลืมบอกพี่เค้าขึ้นรถรับส่งคันเดียวกันกับเรานะ) พอวันต่อมาพี่เค้าคงเห็นเราไลค์ไปมั้งเลยทักมา เราก็ตื่นเต้นนะ เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนวันนึงพี่เค้าบอกชอบเรา ตอนนั้นเราก็ชอบพี่เค้าเหมือนกันแหละ แต่เราติดที่ตรงนึงคือวันนั้นที่เราได้ยินรุ่นน้องมันคุยกัน มันว่าพี่เค้ามีแฟนแล้วเป็นรุ่นพี่อยู่ม.5 เราคิดขึ้นได้เราเลยถามพี่เค้าว่าพี่มีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ? พี่เค้าก็บอกนะว่าเลิกกันไปสักพักแล้ว ไอ้เราก็โล่งใจ ตอนนั้นพี่เค้าขอคบเรานะ เราแบบทำรัยไม่ถูก หน้าแดงไปหมด แล้วเราก็ตอบตกลงคบกับพี่เค้าไป ช่วงแรกๆคือเพื่อนแซวหนักมากว่าอะไร ยังไง คบกันได้ไง แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไร เรากับพี่เค้ามีความคล้ายกันอย่างนึงคือขี้อายเหมือนกัน แล้วก็เป็นคนพูดน้อย ยิ่งอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆยิ่งจะไม่ค่อยพูด นิสัยเรา2คนเป็นแบบนั้นค่ะ ช่วงนั้นเรามีความสุขมากนะ แต่แล้วความสุขก็อยู่กับเราไม่นาน จำได้มั้ยที่เราบอกพี่เค้าเคยมีแฟนอยู่ม.5 คือมีวันนึงเราเดินสวนทางกะนาง(ขอแทนว่านางละกัน) แล้วนางพูดขึ้นว่าแรด เออเราก็งงด่าใคร แต่ลึกๆเราก็พอรู้แหละ นางจะเป็นแบบนี้ตลอดด่าเราแรด ว่าแย่งแฟนคนอื่น หน้าด้านอะไรแบบนี้บ้าง คือช่วงนั้นเราไม่สนใจนะ เพราะเราไม่ได้แย่ง แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกไม่ดี เราเลยไปถามแฟนเราว่าก่อนคบกับเราเลิกกับแฟนเก่าจิงๆใช่มั้ย พี่เค้าเลยตอบว่าเลิกติดต่อไปหลายเดือนแล้ว อืมจ้าเลิกติดต่อแต่ไม่ได้เลิกเด็ดขาด คือตอนนั้นเราก็เข้าใจความรู้สึกนางนะ คงจะหวงเพราะยังไม่ได้เลิกกันจิงจัง แต่มันหนักขึ้นทุกวันนางด่าเราทุกวัน เจอหน้านี่แขวะตลอดโพสเฟสด่าเราบ้างคือช่วงนั้นทนไม่ไหวจิงๆ เราก็มีด่ากลับบ้างนะ เฟสโพสมาโพสกลับด่ามาด่ากลับ คือเราไม่เข้าใจมันจะอะไรกะนักกะหนา คือตอนแรกเรานึกว่าเราไม่ตอบโต้แล้วนางจะลืมๆไปแต่นี่ไม่จ้ายิ่งหนักขึ้นเหมือนได้ใจเลยเราก็เออเอาวะ ด่ามากูด่ากลับคือช่วงนั้นแบบสงครามเลยก้ว่าได้ วันนึงเรื่องหนักสุดมีรวมตัวทุกชั้นอยู่หอประชุมนางจงใจหาเรื่องเราคือมานั่งอยู่หลังเรา แล้วก็ด่าเรา ดึงผมเราประมาณนี้เราก็ข่มใจว่าอีกแป๊บเดียว แป๊บเดียวก็ได้ออกไป แต่นางไม่หยุดเราเลยตวาดไปทีนึง นางก็หยุดนะ แต่ก็ทำต่อ คือตอนนั้นเราโมโหมากแต่เราก็ข่มใจไว้จนครูปล่อยออกมา พอออกมานางก็ยังด่าเราอีก เราเลยด่ากลับไปนางเดินมาหาเราผลักเราว่าจะเอาไงเราก็ผลักกลับแล้วถามว่าจะเอาไงเหมือนกัน คือเกือบมีเรื่องกันอ่ะตอนนั้น คือคนที่มีเรื่องกะเราไม่ใช่นางนะแต่เป็นเพื่อนนางพวกนางด่าเราเป็นทีมเว้ยแต่เรานี่คนเดียวเพื่อนเราไม่มีใครกล้ายุ่ง นางห้ามเพื่อนนางไว้ว่าอย่าให้พ่อแม่เราต้องมาเสียเวลาเพราะเรื่องแบบนี้เลย(แน่นอนท่ามีเรื่องต้องถึงฝ่ายปกครอง) คือตอนนั้นเราเป็นคนเดินออกมาก่อนจูงมือเพื่อนที่อยู่ข้างๆออกมาเลย พอออกมาก็มาหาแฟนเราเพราะวันนั้นพี่เค้าไม่ได้เข้าหอประชุมเลยไม่รู้เรื่อง เราก็ถามว่าจะทำยังไงดี พี่เค้าเลยตอบว่าย้าย ร.ร. มั้ย เราก็บอกว่าไม่ย้ายเพราะไม่ได้ทำรัยผิด พี่เค้าก็บอกว่าไม่อยากให้เจอเรื่องแบบนี้ คือตอนนั้นเสียใจมากกลับมาบ้านร้องไห้เลย เราเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ก็บอกว่าบอกครูที่ปรึกษามั้ย เราก็เลยให้แม่คุยกับครูที่ปรึกษาให้จัดการให้ หลังจากวันนั้นนางก็เงียบไปไม่ค่อยแขวะ แต่ก็แอบมีมองบ้าง แต่เราก็ไม่สนใจเราก็ใช้ชีวิตของเราไปจนนางจบม.6ออกร.ร.ไป พอนางออกไปเรากับแฟนก็คบกันมาเรื่อยๆไม่ค่อยมีเรื่องทะเลาะกัน เรามีความสุขมาก มีไปเที่ยวกันบ้าง ไปกินนั่นกินนี่ตามประสาแฟน ข้อดีของพี่เค้าคือ เค้าไม่เจ้าชู้ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน พี่เค้าไม่เคยทำให้เราหนักใจเลย คือเรามีความสุขจนเราคิดว่าเราจะหยุดที่คนนี้แล้วเพราะเราก็ไม่ได้สนใจคนอื่นเลย พี่เค้าใส่ใจเราดีโทรหาเราตลอด แอบเฟลอยู่อย่างนึงพี่เค้าไม่ค่อยชวนเราไปเที่ยวเท่าไหร่มีแต่เราที่ชวน แต่เราก็มองข้ามไปไม่เป็นรัย เราเป็นแบบนี้จนกระทั่งพี่เค้าจบม.6ไป ตอนนั้นเราอยู่ม.5 ช่วงระหว่างปิดเทอมคือเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน เราคุยกันน้อยลง ไม่ค่อยได้เจอกัน บวกกับช่วงนั้นเราติดซีรีส์มาก คือแทบจะไม่อยากคุยโทรศัพท์เลย เวลาพี่เค้าโทรมาเราก็จะบอกตลอดว่าดูหนังอยู่ แล้วก็ตัดไปหรือบางครั้งก็ค้างสายไว้แบบนั้นแหละคือเราสังเกตุตัวเองว่าเราเป็นอะไรเราเบื่อพี่เค้าหรอ เราก้ปรึกษาเพื่อนบ้าง จนเราได้คำตอบว่าเราเบื่อพี่เค้าจิงๆ มันเหมือนกับเราไม่ค่อยได้เจอกันแล้วเราชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่า ชินกับการดูหนังฟังเพลงของเรามากกว่าที่จะคุยโทรศัพท์วันนั้นเราเลยตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่าลองให้โอกาสตัวเองดูมั้ย ลองให้ตัวเองไปเจออะไรกับสิ่งใหม่ๆไปเจอคนใหม่ๆมั้ย  เรายอมรับนะว่าเราใจร้ายกับแค่เหตุผลแค่นี้ต้องเลิกหรอแต่ความรู้สึกเรามันไม่เหมือนเดิมไงเราเลยต้องบอกไปแบบนั้นพอบอกแบบนี้แล้วพี่เค้าก็โทมาร้องไห้กับเราใหญ่เลยเค้าบอกพูดจิงๆหรอ แล้วก็ประมาณว่าไม่อยากให้เราไป คือเราสงสารพี่เค้ามากแต่เราก็คิดนะว่าถึงไม่เลิกวันนี้วันหน้าก็ต้องเลิกอยู่ดีเราไม่อยากให้พี่เค้าเจ็บไปมากกว่า เราเลยบอกว่าถ้าถึงตอนนั้นเรายังไม่มีใครเราค่อยกลับมาคบกันใหม่นะ แล้วเราก็ตัดสายไปเราไม่ร้องให้นะ แต่เหมือนข้างในมันเจ็บจนร้องไห้ไม่ออกที่เราทำร้ายความรู้สึกพี่เค้าแบบนั้น ตั้งแต่วันนั้น ช่วงแรกๆ พี่เค้าก็ทักมาหาเราบ้างนะ ประมาณขอคืนดี เราก็บอกพี่เค้าไปว่าใจเรามันไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่พี่เค้าก็ทักมาเรื่อยๆนะเราก็ตอบไปบ้าง เป็นแบบนี้อยู่นานจนเรามีแฟนใหม่ เราอยากบอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เค้าทำให้เรามีความสุขเราจะไม่มีวันลืม พี่เค้าถือเป็นเรื่องราวดีๆที่เราจะจดจำไปตลอด ถือเป็นความทรงจำดีๆที่เราจะไม่มีวันลืม ถึงเราจะไม่ได้คบกันแล้ว แต่เราก็ยังรักกันแบบพี่ชายกับน้องสาว ขอบคุณพี่ที่เข้ามาอยู่ในชีวิต ขอบคุณพี่ที่เข้ามาเป็นความทรงจำดีๆ น้องจะไม่มีวันลืม
ปล. คิดถึงพี่เสมอ