๒๔๒. สนาถา วิหรถ มา อนาถา.
ท่านทั้งหลายจงมีที่พึ่งอยู่เถิด อย่าไม่มีที่พึ่งอยู่เลย.
นัย. องฺ. ทสกฺ ๒๔๒๕.
“น้ำในธาร คลอง ขวางอยู่นั่น ไม่ได้ต้องการความขุ่น และไม่ได้รังเกียจความขุ่น หรือใส กับการอะไรที่จะเป็น มีแต่คนที่เป็นเอง เมื่อไปตักน้ำมา เมื่อต้องได้น้ำขุ่นมา ย่อมจะไม่ชอบ ได้น้ำใสมาจึงชอบ, เพราะธรรมของมนุษย์ มีกรรมอันเป็นรูปกาย และวจีแล้ว ย่อมที่จะแสดง ย่อมจะเอาแต่สิ่งที่ใส และสัมผัส ในผัสสะที่เปิด ไม่ต้องการเคลือบคลุมแอบแฝง ไม่ต้องการที่จะหน้ามืด ตามัว ด้านชา หรือให้ต้องไร้ความรู้สึก ดวงตาก็ต้องแจ่มใส และต้องเห็นชัด เพราะเราไม่ต้องการรับสิ่งที่ขุ่นข้องใจ ให้ได้เข้ามา
ฉะนั้น ที่จะดื่ม ถึงต้องแตกต่างจากเรื่องกิน การดื่มกินนั้น ยังต้องขุ่นข้องเพราะดื่มปนกันไปในการกิน กินแล้ว แต่ครั้งจะจบให้ได้ ก็จึงต้องดื่มสิ่งที่ใส ในที่สุดว่า ต้องได้สิ่งใส เพื่อการเจือจางทุกข์ต่าง ๆ ให้น้อยลง น้ำนั้นอาจขุ่น อาจขุ่นได้ ในสายธาร ลำคลองน้ำขุ่นได้ แต่น้ำทุกแห่งต้องอยู่รอเพื่อที่จะใส หากว่าน้ำนั้นจัดไว้เพื่อมนุษย์ แล้วน้ำนั้นจะต้องอยู่เพื่อที่จะใส ถ้ายังขุ่น มนุษย์ก็จะยังไม่ใช้ ไม่ได้ดื่ม และใช้ประโยชน์ ตามใส อันที่เมื่อเป็นไปในร่างกาย ทุกข์นั้นจะน้อยลง
ฉะนั้นแล้ว จึงเห็นว่า คนเราทุกคนควรเป็นคนที่เปิด ให้ตนมีใจใส มีใจดี หรือกรุณาอย่างหนึ่งมั่นคง ที่ไม่ขุ่นใจเลยจะต้องมีไว้ มีไว้เพื่อการ เพื่อเวลา ที่เมื่อมีคนต้องการน้ำใจได้เข้ามา ขอรับน้ำใจใสจริง รับไปแล้ว ได้การบำบัดทุกข์ อันที่กำเริบอยู่ ให้ทุกข์น้อยลง เพราะว่าได้รับน้ำใจใสจริง จากคนที่มีใจไม่ขุ่นมัว เช่นนั้น จึงบรรเทาทุกข์ ให้ลดลงได้”
กปฺปิยกุฏิ
อิต. กัปปิยกุฏี, กุฎีนอกวิหารใช้เป็นที่เก็บของที่ถูกต้องตามพุทธานุญาต
คนต้องการน้ำใจได้เข้ามา ขอรับน้ำใจ
ท่านทั้งหลายจงมีที่พึ่งอยู่เถิด อย่าไม่มีที่พึ่งอยู่เลย.
นัย. องฺ. ทสกฺ ๒๔๒๕.
“น้ำในธาร คลอง ขวางอยู่นั่น ไม่ได้ต้องการความขุ่น และไม่ได้รังเกียจความขุ่น หรือใส กับการอะไรที่จะเป็น มีแต่คนที่เป็นเอง เมื่อไปตักน้ำมา เมื่อต้องได้น้ำขุ่นมา ย่อมจะไม่ชอบ ได้น้ำใสมาจึงชอบ, เพราะธรรมของมนุษย์ มีกรรมอันเป็นรูปกาย และวจีแล้ว ย่อมที่จะแสดง ย่อมจะเอาแต่สิ่งที่ใส และสัมผัส ในผัสสะที่เปิด ไม่ต้องการเคลือบคลุมแอบแฝง ไม่ต้องการที่จะหน้ามืด ตามัว ด้านชา หรือให้ต้องไร้ความรู้สึก ดวงตาก็ต้องแจ่มใส และต้องเห็นชัด เพราะเราไม่ต้องการรับสิ่งที่ขุ่นข้องใจ ให้ได้เข้ามา
ฉะนั้น ที่จะดื่ม ถึงต้องแตกต่างจากเรื่องกิน การดื่มกินนั้น ยังต้องขุ่นข้องเพราะดื่มปนกันไปในการกิน กินแล้ว แต่ครั้งจะจบให้ได้ ก็จึงต้องดื่มสิ่งที่ใส ในที่สุดว่า ต้องได้สิ่งใส เพื่อการเจือจางทุกข์ต่าง ๆ ให้น้อยลง น้ำนั้นอาจขุ่น อาจขุ่นได้ ในสายธาร ลำคลองน้ำขุ่นได้ แต่น้ำทุกแห่งต้องอยู่รอเพื่อที่จะใส หากว่าน้ำนั้นจัดไว้เพื่อมนุษย์ แล้วน้ำนั้นจะต้องอยู่เพื่อที่จะใส ถ้ายังขุ่น มนุษย์ก็จะยังไม่ใช้ ไม่ได้ดื่ม และใช้ประโยชน์ ตามใส อันที่เมื่อเป็นไปในร่างกาย ทุกข์นั้นจะน้อยลง
ฉะนั้นแล้ว จึงเห็นว่า คนเราทุกคนควรเป็นคนที่เปิด ให้ตนมีใจใส มีใจดี หรือกรุณาอย่างหนึ่งมั่นคง ที่ไม่ขุ่นใจเลยจะต้องมีไว้ มีไว้เพื่อการ เพื่อเวลา ที่เมื่อมีคนต้องการน้ำใจได้เข้ามา ขอรับน้ำใจใสจริง รับไปแล้ว ได้การบำบัดทุกข์ อันที่กำเริบอยู่ ให้ทุกข์น้อยลง เพราะว่าได้รับน้ำใจใสจริง จากคนที่มีใจไม่ขุ่นมัว เช่นนั้น จึงบรรเทาทุกข์ ให้ลดลงได้”
กปฺปิยกุฏิ
อิต. กัปปิยกุฏี, กุฎีนอกวิหารใช้เป็นที่เก็บของที่ถูกต้องตามพุทธานุญาต