เพื่อนๆเคยนั่งวินฯแล้วเจอเรื่องตลกๆ เบลอๆ กันไหม? มาแชร์ประสบการณ์กัน..
ของผมคือ ผมไม่รู้ทางเพราะเป็นนอกพื้นที่ และ พี่วินก็ไม่รู้จักตำแหน่งที่ผมจะไป ผมบอกชัดเจนน่ะว่าตรงนั้นเป็นยังไงมีอะไรเป็นจุดเด่น บอกชื่อถนน พี่วินก็ถามว่าอยู่ซอยไหนของถนนสายนั้น เลยบอกว่า ร้านติดถนนใหญ่เลยคับไม่เข้าซอย พี่วินบอกว่าให้บอกซอยมา ผมก็ค้นหาในอากู๋ดู มันไม่ได้บอกซอย แต่อย่างอื่นบอกครบทั้งบ้านเลขที่ ชื่อถนน ผมเปิดจีพีเอสให้พี่วินดูพี่วินบอกว่าดูไม่เป็น และอีกอย่างคือร้านที่ผมจะไปคือจุดเด่นเลยน่ะ ผมแค่มาจากต่างจังหวัดและจำทางไม่ได้ ผมเลยบอกว่าให้ขับไปถึงในเขตพื้นที่ก่อนเพราะถ้าทางในพื้นที่นั้นผมจำได้ เคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ตอนนั้นผมพารถมาเอง แต่ครั้งนี้ผมนั่งรถตู้มาและจุดรถก็อยู่อีกทาง ซึ่งผมไม่เคยไป สรุปคือพี่วินไปไม่ถูกผมก็บอกทางไม่ได้เลยหลงทางกัน พี่วินขี่เวียนอยู่3ซอย ผมก็เห็นโรงแรมที่ผมเคยขี่รถผ่านก็เลยจำทางได้ เลยบอกเส้นทางจนมาถึงจุดหมาย ถามพี่วินว่าเท่าไหร่ พี่วินบอกว่าน้องจ่ายได้เท่าไหร่ล่ะเพราะคิดค่าพาพี่หลงทางด้วย ด้วยความที่ผมไม่เรื่องมาก ไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้ เลยบอกพี่วินว่าให้คิดมาเลยผมไม่ซีเรียสเพราะผมเข้าใจคนทำงานบริการ พี่แกเลยคิดไป100บ. ผมก็เต็มใจจ่ายน่ะ ไม่ได้คิดว่าพี่วินคิดเกินหรือเปล่า ทั้งๆที่ผมบอกพี่วินว่าให้ขี่มาถึงพื้นที่ที่ผมจะไปแต่พี่วินดันหลงไปอีกพื้นที่ ตอนจ่ายพี่เค้าก็ถามว่ามีเงินเยอะมั๊ย ถ้ามีไม่เยอะก็จะลดให้นิดหน่อย ผมก็บอกไปว่าไม่เป็นไรพี่ผมเต็มใจจ่ายตามที่พี่บอก พี่เค้าหัวเราะ
แล้วผมคืนหมวกให้พลางบอกขอบคุณและขอโทษที่ทำเสียเวลาแล้วยิ้มให้ พี่วินก็ยิ้มขอบคุณ และบอกอีกว่าเมื่อกี้ถ้าน้องพูดมากพี่ไม่คิดแค่ร้อยเดียวหรอก พี่วินหัวเราะและก็ขี่รถออกไป
ปล.เข้าไปถึงที่ร้านนั้นก็เล่าเรื่องให้น้องชายแท้ๆฟัง(น้องผมทำงานที่ร้านนี้และตั้งใจมาเยี่ยมมันโดยเฉพาะ) มันก็บอกมาว่าจุดที่ผมขึ้นวินมาถึงที่นี่ปกติแค่40บ.เอง เพราะถ้ารู้ทางก็ไม่เกิน10นาทีถึง ผมก็ได้แต่ยิ้มเอ๋อๆให้มันไป และมองเป็นเรื่องตลกไม่คิดจะด่าพี่วินลับหลัง เพราะอย่างน้อยพี่เค้าก็ไม่หัวร้อน ไม่โวยวาย ไม่บ่น และไม่ทิ้งให้ผมลงกลางทาง
นี่ก็ผ่านมา2อาทิตย์ล้ะ ยังยิ้มหัวเราะให้กับความเอ๋อๆ เบลอๆ ของตัวเองในตอนนั้นอยู่เลย555
เคยเจออะไรแบบนี้กับพี่วินฯไหม?
ของผมคือ ผมไม่รู้ทางเพราะเป็นนอกพื้นที่ และ พี่วินก็ไม่รู้จักตำแหน่งที่ผมจะไป ผมบอกชัดเจนน่ะว่าตรงนั้นเป็นยังไงมีอะไรเป็นจุดเด่น บอกชื่อถนน พี่วินก็ถามว่าอยู่ซอยไหนของถนนสายนั้น เลยบอกว่า ร้านติดถนนใหญ่เลยคับไม่เข้าซอย พี่วินบอกว่าให้บอกซอยมา ผมก็ค้นหาในอากู๋ดู มันไม่ได้บอกซอย แต่อย่างอื่นบอกครบทั้งบ้านเลขที่ ชื่อถนน ผมเปิดจีพีเอสให้พี่วินดูพี่วินบอกว่าดูไม่เป็น และอีกอย่างคือร้านที่ผมจะไปคือจุดเด่นเลยน่ะ ผมแค่มาจากต่างจังหวัดและจำทางไม่ได้ ผมเลยบอกว่าให้ขับไปถึงในเขตพื้นที่ก่อนเพราะถ้าทางในพื้นที่นั้นผมจำได้ เคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ตอนนั้นผมพารถมาเอง แต่ครั้งนี้ผมนั่งรถตู้มาและจุดรถก็อยู่อีกทาง ซึ่งผมไม่เคยไป สรุปคือพี่วินไปไม่ถูกผมก็บอกทางไม่ได้เลยหลงทางกัน พี่วินขี่เวียนอยู่3ซอย ผมก็เห็นโรงแรมที่ผมเคยขี่รถผ่านก็เลยจำทางได้ เลยบอกเส้นทางจนมาถึงจุดหมาย ถามพี่วินว่าเท่าไหร่ พี่วินบอกว่าน้องจ่ายได้เท่าไหร่ล่ะเพราะคิดค่าพาพี่หลงทางด้วย ด้วยความที่ผมไม่เรื่องมาก ไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้ เลยบอกพี่วินว่าให้คิดมาเลยผมไม่ซีเรียสเพราะผมเข้าใจคนทำงานบริการ พี่แกเลยคิดไป100บ. ผมก็เต็มใจจ่ายน่ะ ไม่ได้คิดว่าพี่วินคิดเกินหรือเปล่า ทั้งๆที่ผมบอกพี่วินว่าให้ขี่มาถึงพื้นที่ที่ผมจะไปแต่พี่วินดันหลงไปอีกพื้นที่ ตอนจ่ายพี่เค้าก็ถามว่ามีเงินเยอะมั๊ย ถ้ามีไม่เยอะก็จะลดให้นิดหน่อย ผมก็บอกไปว่าไม่เป็นไรพี่ผมเต็มใจจ่ายตามที่พี่บอก พี่เค้าหัวเราะ
แล้วผมคืนหมวกให้พลางบอกขอบคุณและขอโทษที่ทำเสียเวลาแล้วยิ้มให้ พี่วินก็ยิ้มขอบคุณ และบอกอีกว่าเมื่อกี้ถ้าน้องพูดมากพี่ไม่คิดแค่ร้อยเดียวหรอก พี่วินหัวเราะและก็ขี่รถออกไป
ปล.เข้าไปถึงที่ร้านนั้นก็เล่าเรื่องให้น้องชายแท้ๆฟัง(น้องผมทำงานที่ร้านนี้และตั้งใจมาเยี่ยมมันโดยเฉพาะ) มันก็บอกมาว่าจุดที่ผมขึ้นวินมาถึงที่นี่ปกติแค่40บ.เอง เพราะถ้ารู้ทางก็ไม่เกิน10นาทีถึง ผมก็ได้แต่ยิ้มเอ๋อๆให้มันไป และมองเป็นเรื่องตลกไม่คิดจะด่าพี่วินลับหลัง เพราะอย่างน้อยพี่เค้าก็ไม่หัวร้อน ไม่โวยวาย ไม่บ่น และไม่ทิ้งให้ผมลงกลางทาง
นี่ก็ผ่านมา2อาทิตย์ล้ะ ยังยิ้มหัวเราะให้กับความเอ๋อๆ เบลอๆ ของตัวเองในตอนนั้นอยู่เลย555