ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ ปุ่น อายุ 23 ปี เป็นคนกรุงเทพ พื้นฐานครอบครัว พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก อาศัยอยู่กับยาย ผมเป็นเด็กขี้โรคมาแต่กำเนิด ที่บ้านส่งผมเรียนแค่จบ ม.3 แต่ผมเลือกที่จะเรียนต่อ ม.ปลาย ผมก็ต้องออกมาหางานทำเอง ทำเซเว่น ทำเมสเซนเจอร์ ส่งอาหาร ส่งเอกสาร แต่สุดท้ายผมก็ไปไม่ไหว ลาออกตอน ม.5 ออกมาทำงานเต็มตัว ล่าสุดทำเซลล์บริษัทเอกชนรายใหญ่แห่งหนึ่ง ชีวิตผมไปได้สวย ทำงานเก็บเงิน จนล่าสุดกลางปี 60 ผมตรวจเจอ HIV มันมาพร้อมความมืดของชีวิต...
ผมกับแฟนคบกันมา 5 ปี เค้าคือคนแรก รักแรก ทุกอย่างคือสิ่งแรก การใช้ชีวิตของเราก็ธรรมดา พี่เค้าแก่กว่าผม เค้าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เค้าเรียนต่อมหาลัย แต่ผมจบแค่ ม.3 แต่ผมก็มีความสุขมาตลอด พี่เค้าดีมาก เทคแคร์ ดูแล เอาใจใส่ อบอุ่น จนผมรับรู้ว่า เค้าดีแต่ต่อหน้า เพราะลับหลังเค้ามีด้านมืดที่หลอกผมมาตลอด 3 ปีที่คบกัน เค้าเป็นเจ้าของแอคทวิตเตอร์ แอคนึง ด้านมืดของเค้าคือการนัด...กับสังคมด้านมืด ข้อความ คลิป การพูดคุย ผมสติแตกมากตอนนั้น เพราะผมไม่เคยมีใคร ไม่เคยจีบใคร ไม่เคยสนใจใคร และไม่คิดว่าเค้าจะทำมันได้ ผมใช้เวลากว่า 1 อาทิตย์ในการตัดสินใจคุยและชวนเค้าไปตรวจโรค และเหมือนนรกได้ลงโทษผมเรียบร้อย "ผมติดเชื้อ" CD4 350 จากที่สติแตกรอบที่แล้ว คราวนี้ผมเป็นโรคซึมเศร้าไปทันที การงานเสีย จากการเก็บตัวของผม การเงินเสีย จากการรักษา ความรักห่างเหินเพราะผมทำใจไม่ได้ ผมใช้เวลาเกือบ 3 เดือนในการยืนขึ้นมาอีกครั้ง และกับไปหางานที่ไม่ต้องตรวจเลือดก่อนเข้าทำงาน ผมได้งานเซลล์ขายสินเชื่อของธนาคารแห่งนึง ทำได้ 5 เดือนก็ต้องออกเพราะธนาคารจะมีการตรวจสุขภาพประจำปี ผมตัดสินใจหางานใหม่ โดยได้ทำงานที่เดียวกับญาติตัวเอง บริษัทเอกชนแห่งนึง การงานผมไปได้ดี ชอบ และมีความสุข แห่งความซวยของชีวิต ก็มาเยือนอีกครั้ง ผมลืมกระเป๋ายาและเอกสารไว้ที่โต๊ะ เพราะผมต้องออกไปหาลูกค้าและกับมาไม่ทัน เช้าวันต่อมาหัวหน้าเรียกคุยพร้อมกระเป๋า เอกสาร และยา บนโต๊ะ นายผมดีมาก เข้าใจทุกอย่างและให้กำลังใจผม แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้น ข่าวนี้แพร่ไปไกลเกินไป หลายคน หลายกลุ่ม หลายแผนก จนไปถึงลูกค้าบางคน ผมโดนเรียกเข้าพบอีกครั้ง และผมตกลง "ลาออก" ตอนนั้นแย่มาก แย่ที่สุด แย่แบบผมจะสู้ต่อไปได้ไหม ผมกับมาอยู่บ้านหางานใหม่ได้ไม่ถึง 3 วัน ยายผมเสีย ยายคือแม่คนที่2 ที่เป็นเพียงคนเดียวที่ดูแลผม ผมขาดคนที่รักคนสุดท้ายของชีวิตไปแล้ว งานศพยายดำเนินมาถึงวันเผา ญาติผมมีการเรียกคุยกันทุกคน ผมเข้าไปนัางรอที่จะคุย คำแรกที่ได้ออกมาจากปากญาติผมคือ "ฉันรังเกียดคนเป็นเอดส์" และนั้นคือจุดจบของผมกับบ้านหลังนี้ ผมโดนไล่ออกจากบ้าน กับเงินติดตัว 1000 บาทและกระเป๋าหนึ่งใบ
ผมพลาดตรงไหน พลาดที่ไว้ใจคนๆนึงมากเกินไป พลาดอะไร ตอนนี้ในหัวผมมันมืดไปหมด หาทางออกไม่เจอ ผมเคยมีความคิดที่จะลาโลกนี้ไปหลายครั้ง แต่ผมไม่กล้า ไม่กล้าแม้แต่จะลงมือ ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง ผมกลัวการเริ่มต้นแล้วเป็นเหมือนเดิม ผมกลัวการโดนหักหลัง
หรือบางทีโชคชะตาทำร้ายผมมาตั้งแต่ให้ผมไม่มีพ่อมีแม่ ให้ผมไม่มีใคร และให้ผมอยู่อย่างทรมาน
ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของชีวิต กับ HIV ตกงาน โดนไล่ออกจากบ้าน เร่ร่อน
ผมกับแฟนคบกันมา 5 ปี เค้าคือคนแรก รักแรก ทุกอย่างคือสิ่งแรก การใช้ชีวิตของเราก็ธรรมดา พี่เค้าแก่กว่าผม เค้าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เค้าเรียนต่อมหาลัย แต่ผมจบแค่ ม.3 แต่ผมก็มีความสุขมาตลอด พี่เค้าดีมาก เทคแคร์ ดูแล เอาใจใส่ อบอุ่น จนผมรับรู้ว่า เค้าดีแต่ต่อหน้า เพราะลับหลังเค้ามีด้านมืดที่หลอกผมมาตลอด 3 ปีที่คบกัน เค้าเป็นเจ้าของแอคทวิตเตอร์ แอคนึง ด้านมืดของเค้าคือการนัด...กับสังคมด้านมืด ข้อความ คลิป การพูดคุย ผมสติแตกมากตอนนั้น เพราะผมไม่เคยมีใคร ไม่เคยจีบใคร ไม่เคยสนใจใคร และไม่คิดว่าเค้าจะทำมันได้ ผมใช้เวลากว่า 1 อาทิตย์ในการตัดสินใจคุยและชวนเค้าไปตรวจโรค และเหมือนนรกได้ลงโทษผมเรียบร้อย "ผมติดเชื้อ" CD4 350 จากที่สติแตกรอบที่แล้ว คราวนี้ผมเป็นโรคซึมเศร้าไปทันที การงานเสีย จากการเก็บตัวของผม การเงินเสีย จากการรักษา ความรักห่างเหินเพราะผมทำใจไม่ได้ ผมใช้เวลาเกือบ 3 เดือนในการยืนขึ้นมาอีกครั้ง และกับไปหางานที่ไม่ต้องตรวจเลือดก่อนเข้าทำงาน ผมได้งานเซลล์ขายสินเชื่อของธนาคารแห่งนึง ทำได้ 5 เดือนก็ต้องออกเพราะธนาคารจะมีการตรวจสุขภาพประจำปี ผมตัดสินใจหางานใหม่ โดยได้ทำงานที่เดียวกับญาติตัวเอง บริษัทเอกชนแห่งนึง การงานผมไปได้ดี ชอบ และมีความสุข แห่งความซวยของชีวิต ก็มาเยือนอีกครั้ง ผมลืมกระเป๋ายาและเอกสารไว้ที่โต๊ะ เพราะผมต้องออกไปหาลูกค้าและกับมาไม่ทัน เช้าวันต่อมาหัวหน้าเรียกคุยพร้อมกระเป๋า เอกสาร และยา บนโต๊ะ นายผมดีมาก เข้าใจทุกอย่างและให้กำลังใจผม แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้น ข่าวนี้แพร่ไปไกลเกินไป หลายคน หลายกลุ่ม หลายแผนก จนไปถึงลูกค้าบางคน ผมโดนเรียกเข้าพบอีกครั้ง และผมตกลง "ลาออก" ตอนนั้นแย่มาก แย่ที่สุด แย่แบบผมจะสู้ต่อไปได้ไหม ผมกับมาอยู่บ้านหางานใหม่ได้ไม่ถึง 3 วัน ยายผมเสีย ยายคือแม่คนที่2 ที่เป็นเพียงคนเดียวที่ดูแลผม ผมขาดคนที่รักคนสุดท้ายของชีวิตไปแล้ว งานศพยายดำเนินมาถึงวันเผา ญาติผมมีการเรียกคุยกันทุกคน ผมเข้าไปนัางรอที่จะคุย คำแรกที่ได้ออกมาจากปากญาติผมคือ "ฉันรังเกียดคนเป็นเอดส์" และนั้นคือจุดจบของผมกับบ้านหลังนี้ ผมโดนไล่ออกจากบ้าน กับเงินติดตัว 1000 บาทและกระเป๋าหนึ่งใบ
ผมพลาดตรงไหน พลาดที่ไว้ใจคนๆนึงมากเกินไป พลาดอะไร ตอนนี้ในหัวผมมันมืดไปหมด หาทางออกไม่เจอ ผมเคยมีความคิดที่จะลาโลกนี้ไปหลายครั้ง แต่ผมไม่กล้า ไม่กล้าแม้แต่จะลงมือ ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง ผมกลัวการเริ่มต้นแล้วเป็นเหมือนเดิม ผมกลัวการโดนหักหลัง
หรือบางทีโชคชะตาทำร้ายผมมาตั้งแต่ให้ผมไม่มีพ่อมีแม่ ให้ผมไม่มีใคร และให้ผมอยู่อย่างทรมาน