ตามหัวข้อ กท.เลยคะ สวัสดีคะเราเรียนอยู่ ปวช.ปี2แล้ว ยังทำตัวเป็นคนที่ไม่เอาไหนอยู่อีกไม่เคยพยายามทำอะไรให้มันสุดๆซักอย่าง สิ่งที่ชอบมากๆแล้วเรารักสิ่งๆนั้นมากถูกมองว่าไร้สาระ กลายเป็นคนที่กลัวจะล้มเหลว กลัวการถูกมองไม่ดี ไม่อยากให้คนอื่นเกลียดตัวเอง ทำยังไงดีอ่ะเราอยากผ่านมันไปให้ได้
เราคิดว่าจุดเริ่มตนมันมาจากคนรอบข้าง คือตอนเด็กๆเราเป็นคนเฟรนลี่มากเข้ากับคนง่าย แต่มีอยู่วันหนึ่งที่เราไปเล่นบ้านเพื่อนพ่อแล้วหลานของเพื่อนพ่อเป็นผู้ชาย คือเราไม่ได้คิดอะไรก็แค่เล่นด้วยกันตามปกติแต่พ่อกลับให้แม่เรามาบอกเราว่าอย่าไปเล่นกับเด็กผู้ชายคนนั้นมากนักเขาจะมองไม่ดีเราเลยกลัว ตอนนั้นเลยมานั่งอยู่เฉยๆไม่ไปเล่นกับเขาปล่อยให้น้องเราที่เป็นผู้ชายไปเล่นด้วย พอโตมาซักหน่อยประมาณ ป.4 ลุงเราถามเราว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไรเราเลยบอกไปว่าอยากเป็นดีไซน์เนอร์ลุงกลับบอกว่ามันไร้สาระ ด้วยความที่ญาติๆเราเป็นราชการกันเยอะมาก ส่วนพ่อเราทำงานบริษัทธรรมดาๆตอนน้นเรารู้สึกแย่มากอ่ะ แล้วแม่ก็บอกว่าคนที่ไม่มีหัวศิลป์อย่างเราจะไปเป็นดีไซน์เนอร์ได้ไง แต่เราเป็นคนที่พร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างไม่ได้จะว่าตัวเองฉลาดนะแต่เราเป็นคนหัวไวในบางเรื่องถ้าได้ตั้งใจหรือมีสมาธิจะทำให้เราทำสิ่งๆได้ออกมาดี แต่ตอนนั้นกลายเป็นว่าพอเราโดนว่าแบบนั้นเราก็หยุดความคิดไม่กล้าทำในสิ่งที่อยากทำ ตอนนี้เราเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ที่เราเลือกเรียนเพราะไม่ใช่ว่าเราชอบคอมมากนะแต่เราต้องเลือกเพราะไม่งั้นเราจะได้เรียนบัญชีแทนเราเลยเรียนคอม แต่ก็ยังไม่วายที่จะพ้นคำถามของญาติๆอีก แล้วคิดว่าเรียนจบไปจะไปทำงานอะไรล่ะบอกให้เรียนบัญชีตั้งแต่แรกจะได้ทำงานเหมือนลูกป้าไงพี่เขาสบายมากเลยรู้ไหมทำงานในห้องแอร์เย็นๆสบายๆ คือเราไม่ได้อยากเหมือนพี่ซักหน่อยโคตรไม่ได้อยากเป็นเหมือนพี่คนไหนๆเลย ลูกป้าคนโต(ครอบครัวของพ่อมีพี่น้อง4คน)ก็เป็นพยาบาลป้าก็เป็นพยาบาลลูกสาวป้าคนเล็กก็เป็นหมอ ลุงทำงานการไฟฟ้าส่วนลูกสาวก็ทำเหมือนกัน ลุงอีกคนก็เป็นตำรวจ ปู่เราเป็นครูอีก แต่เราไม่ได้อยากเป็นอะไรแบบนี้เลยซักนิดแค่อยากทำในสิ่งที่เราชอบ แต่ทุกอย่างก็ถูกมองว่าไร้สาระจนเราไม่มั่นใจในตัวเองกลัวตัวเองล้มเหลว กลัวสายตาที่คนที่เขาไม่เคยเข้าใจเราเลยมองเราด้วยความเกลียดเราไม่ชอบเรา เรากลายเป็นคนแคร์ทุกอย่างเพียงเพราะเราไม่อยากให้ใครมาเกลียดเรา เราไม่อยากฝืนแล้วเราเหนื่อย ทำยังไงดี
ไม่อยากฝืนอีกแล้ว ทำยังไงถึงจะผ่านไปได้
เราคิดว่าจุดเริ่มตนมันมาจากคนรอบข้าง คือตอนเด็กๆเราเป็นคนเฟรนลี่มากเข้ากับคนง่าย แต่มีอยู่วันหนึ่งที่เราไปเล่นบ้านเพื่อนพ่อแล้วหลานของเพื่อนพ่อเป็นผู้ชาย คือเราไม่ได้คิดอะไรก็แค่เล่นด้วยกันตามปกติแต่พ่อกลับให้แม่เรามาบอกเราว่าอย่าไปเล่นกับเด็กผู้ชายคนนั้นมากนักเขาจะมองไม่ดีเราเลยกลัว ตอนนั้นเลยมานั่งอยู่เฉยๆไม่ไปเล่นกับเขาปล่อยให้น้องเราที่เป็นผู้ชายไปเล่นด้วย พอโตมาซักหน่อยประมาณ ป.4 ลุงเราถามเราว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไรเราเลยบอกไปว่าอยากเป็นดีไซน์เนอร์ลุงกลับบอกว่ามันไร้สาระ ด้วยความที่ญาติๆเราเป็นราชการกันเยอะมาก ส่วนพ่อเราทำงานบริษัทธรรมดาๆตอนน้นเรารู้สึกแย่มากอ่ะ แล้วแม่ก็บอกว่าคนที่ไม่มีหัวศิลป์อย่างเราจะไปเป็นดีไซน์เนอร์ได้ไง แต่เราเป็นคนที่พร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างไม่ได้จะว่าตัวเองฉลาดนะแต่เราเป็นคนหัวไวในบางเรื่องถ้าได้ตั้งใจหรือมีสมาธิจะทำให้เราทำสิ่งๆได้ออกมาดี แต่ตอนนั้นกลายเป็นว่าพอเราโดนว่าแบบนั้นเราก็หยุดความคิดไม่กล้าทำในสิ่งที่อยากทำ ตอนนี้เราเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ที่เราเลือกเรียนเพราะไม่ใช่ว่าเราชอบคอมมากนะแต่เราต้องเลือกเพราะไม่งั้นเราจะได้เรียนบัญชีแทนเราเลยเรียนคอม แต่ก็ยังไม่วายที่จะพ้นคำถามของญาติๆอีก แล้วคิดว่าเรียนจบไปจะไปทำงานอะไรล่ะบอกให้เรียนบัญชีตั้งแต่แรกจะได้ทำงานเหมือนลูกป้าไงพี่เขาสบายมากเลยรู้ไหมทำงานในห้องแอร์เย็นๆสบายๆ คือเราไม่ได้อยากเหมือนพี่ซักหน่อยโคตรไม่ได้อยากเป็นเหมือนพี่คนไหนๆเลย ลูกป้าคนโต(ครอบครัวของพ่อมีพี่น้อง4คน)ก็เป็นพยาบาลป้าก็เป็นพยาบาลลูกสาวป้าคนเล็กก็เป็นหมอ ลุงทำงานการไฟฟ้าส่วนลูกสาวก็ทำเหมือนกัน ลุงอีกคนก็เป็นตำรวจ ปู่เราเป็นครูอีก แต่เราไม่ได้อยากเป็นอะไรแบบนี้เลยซักนิดแค่อยากทำในสิ่งที่เราชอบ แต่ทุกอย่างก็ถูกมองว่าไร้สาระจนเราไม่มั่นใจในตัวเองกลัวตัวเองล้มเหลว กลัวสายตาที่คนที่เขาไม่เคยเข้าใจเราเลยมองเราด้วยความเกลียดเราไม่ชอบเรา เรากลายเป็นคนแคร์ทุกอย่างเพียงเพราะเราไม่อยากให้ใครมาเกลียดเรา เราไม่อยากฝืนแล้วเราเหนื่อย ทำยังไงดี