คือเราก็มีเพื่อนบ้างนะค่ะ แต่เราเล่นกับเพื่อนแล้ว ดูสีหน้าเพื่อนเหมือนไม่ค่อยเต็มใจจะให้เล่นด้วยอะค่ะ เพื่อนก็บอกเราว่าเล่นไม่เป็นก็อย่าเล่นเถอะ
แล้ววิชาพละเหมือนกันเราไม่กล้าเล่นกับใครเลย เรานั่งดูเพื่อนเล่นด้วยกันเฉยๆ เราเป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยจะได้ ชอบอยู่คนเดียว
เก็บกดมากเวลาที่ทุกคนหันมามองด้วยสายตาที่รังเกียจ ไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้ เราอยากจะร้องไห้ทุกวันแต่ก็ทำไม่ได้ แล้วอีกเรื่องหนึ่ง
เราเป็นเวรวันพฤหัส (เวรห้อง) คือเราเป็นคนชอบมาสาย พอเช้าวันพฤหัสเรามาโรงเรียนปกติ แต่เราก็ถามเพื่อนว่าให้ทำอะไรช่วยบ้าง เพื่อนก็ไม่ตอบ
ไม่สนใจด้วย เราเลยเอากระเป๋าไปเก็บที่โต๊ะ แล้วก็ทำเวร กวาดไปเรื่อยๆกวาดบ้าง เพราะว่าเราเห็นว่ามันสะอาดแล้ว พอเพื่อนเวรมาเห็นเรายืนอยู่
ก็ถามเราว่าทำไมไม่ทำเวร เราก็ตอบว่าเรากวาดแล้วนิดนึงในห้อง เพราะว่ามันสะอาดแล้ว พอตอนเย็นครูให้จดงานวิทยาศาสตร์บนกระดาน
ตอนนั่น 4 โมงแล้ว แล้วแม่เรามารับเร็ว ทั้งที่เราบอกแม่ว่าให้มารับวันพฤหัสตอนเย็นช้าๆ พอได้เวลาทำเวร ก็ปาไป 4 โมงครึ่งแล้ว
มีเพื่อนคนนึงบอกว่าแม่เรามารับแล้ว ตอนนั้นยังไม่ทันได้ทำเวรเลย เพื่อนคนที่เป็นเวรคนนึงเลยบอกว่ากลับบ้านเถอะ แต่มีเพื่อนคนที่เป็นเวรอีก 3 คน
บอกว่ายังไม่ได้ทำเวรเลยจะรีบกลับทำไม เราไม่รู้ว่าจะตัดสินใจทำเวรดีไหมหรือจะกลับบ้าน พอครูบอกเราว่ากลับบ้านเถอะ แม่หนูรอนานแล้ว
เพื่อนเวรห้อง 3 คนนั้น ก็ทำหน้าหยิ่ง คงเป็นเพราะว่าแม่เราชอบมารับเร็วตั้งแต่ ป.1 แล้ว แล้วก็ไม่เต็มใจให้เราทำกิจกรรมที่โรงเรียน เพราะว่ากิจกรรมโรงเรียนน่าเบื่อ เพื่อนเราก็ไม่ค่อยชอบแม่เราเท่าไหร่ ตอนเที่ยงยังเล่าไม่จบคือเราก็กินข้าวเสร็จเรียบร้อย แล้วก็กำลังจะขึ้นไปทำเวรบนห้อง
เพื่อนที่เป็นเวรกับเราคนนึงบอกว่ารีบๆไปทำเวรด้วย ทำเวรก็น้อย พูดดูถูกมาก ตอน ป.4-5 เราก็ทำเวรมากกว่าคนอื่น (จริงๆ) เหมือนไม่เห็นบุญคุณเราเลย
ว่าเราก็ช่วยเวรห้องมากขนาดไหน จบเท่านี้แหละน่ะ (ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อว่านี้คือเรื่องจริง ก็แล้วแต่ที่จะคิด)



ขอโทษทีค่ะอาจจะพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่อง