เราเบื่อที่ต้องมาคอยโพสต์ระบายถึงปัญหาเรื่องคนในที่ทำงาน แต่เราเพิ่งโดนหัวหน้าตำหนิและพูดจากดดันจนเฟลอย่างหนัก เราทำงานในหน่วยงานรัฐ และด้วยความที่เราเรียนจบได้เกรดสูง หัวหน้าจึงคาดหวังในตัวเราสูง เขาคาดหวังจะให้เราวางแผนพัฒนาแผนกให้ดีขึ้น ทั้งที่เรายังงานได้ไม่ถึงปี เราเป็นพนักงานใหม่สุด อายุก็น้อยสุด
หัวหน้าเรียกเราไปคุยเพื่อจะตำหนิ ตอนแรกก็ตำหนิแค่เรื่องงานที่เรายังทำไม่ดีถูกใจเขา แต่สักพักก็ตำหนิเรื่องนิสัยเราหลายอย่าง เช่น เขาไม่รู้ว่าแต่ละวันเราทำงานอะไรบ้าง เพราะเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร(ทั้งที่นั่งอยู่ในห้องเดียวกัน รุ่นพี่ึคนอื่นๆ ก็เห็นว่าเราทำงานหนักแค่ไหน) หาว่าเรามั่นใจในตัวเองสูงเกินเหตุ ไม่ชอบทำงานเป็นทีม ซึ่งมันไม่จริงเลย(เวลาเราขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ รุ่นพี่ก็ไม่ได้ช่วยเรามากนัก) แล้วยังหาว่าเราไม่มีน้ำใจช่วยงานรุ่นพี่บางคน(จริงๆคือเราไม่รู้ไงว่าหัวหน้าต้องการให้เราช่วยรุ่นพี่ รุ่นพี่คนนั้นก็ไม่เคยพูดขอให้เราช่วยอะไร เขาบอกว่าเกรงใจจึงไม่ใช้เรา แต่หัวหน้าก็ว่าเราผิดที่ไม่เสนอตัวเข้าไปช่วย เอิ่ม...นี่ตรูต้องอ่านใจคนอื่นให้ได้ใช่ไหม ปกติเวลามีคนขอให้เราช่วยอะไร หรือเห็นใครดูต้องการความช่วยเหลือ เราก็จะช่วย) แล้วหัวหน้ายังพูดเหมือนขู่อีกว่าจะให้คะแนนประเมินเราเรื่องความมีน้ำใจและการมีส่วนร่วมต่ำ(เราคิดในใจว่า เชิญเถอะ ประเมินให้ต่ำไว้ เดี๋ยวตรูไม่พอใจก็ลาออกเอง)
และหัวหน้าก็ยังบ่นว่าเราทำอะไรข้ามหัวเขา เพราะเวลาเราไปติดต่อตามงานกับใครแล้วไม่รายงานให้เขารู้ทุกครั้ง(เราอาจจะผิดเพราะเราไม่เคยทำงานในลักษณะที่ต้องรายงานเจ้านายทุกเรื่อง แต่เราไม่ได้คิดข้ามหัวใคร เราแค่คิดว่ามันไม่จำเป็นต้องรายงานทุกเรื่อง บางเรื่องก็ไม่มีสาระสำคัญอะไร รายงานบ่อยเราก็เหนื่อย รายงานแล้วก็โดนซักโน่นซักนี่) และระหว่างที่เขาบ่นเรา เขาก็จะพูดเป็นระยะๆว่า "พี่ไม่ได้ดุ ไม่ได้กดดัน ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องลาออกนะ" แต่เรานี่รู้สึกว่าพร้อมจะลาออกได้เลย ไม่แคร์นะถ้าต้องออก หัวหน้าบอกว่าเขาเป็นคนใจร้อน ชอบเหวี่ยงและวีนอยู่แล้ว ดูสิ ขนาดเขายังไม่อยากปรับตัวเข้าหาใคร เขาอยากให้คนอื่นยอมรับตัวตนของเขา แต่เขากลับไม่อยากยอมรับตัวตนของคนอื่น เขาบอกว่าเขาโฟกัสเรื่องการทำงาน แล้วจะมาบ่นเรื่องนิสัยและบุคลิกของเราทำไม เรามั่นใจว่าเราเป็นคนตั้งใจทำงาน ทีกับพนักงานคนอื่นๆ ที่อยู่ทำงานมานานหลายปี หัวหน้าไม่เห็นจะพูดจากดดันเรียกร้องอย่างโน้นอย่างนี้เหมือนที่ทำกับเรา พนักงานบางคนเรียนจบ ป.โทด้วยซ้ำ แต่แค่ทำงานตามคำสั่ง ไม่ซับซ้อน หัวหน้าไม่ว่า ไม่ยุ่ง แต่พอเราทำแบบนั้นบ้างกลับไม่พอใจ
พอเราออกจากห้องหัวหน้า เราก็เฟลมาก ท้อแท้ เฟลจนกินอะไรไม่ลง เราคิดว่าทั้งหมดนี้ เราผิดอยู่อย่างเดียว คือผิดที่ไม่พูดโต้เถียงหัวหน้า ทั้งๆที่เขาเข้าใจเราแบบผิดๆ (แต่พนักงานคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าโต้เถียงแข็งข้อกับหัวหน้าเรา แม้แต่ผู้บริหารที่สูงกว่าเขาก็ยังเกรงใจเขา) แผนกเราก็มีมาตั้งนานโขแล้ว ไม่มีใครพัฒนามันได้ แล้วจะมาตั้งความหวังสูงกับพนักงานใหม่เนี่ยเหรอ ใช่เหรอ แล้วหัวหน้ากับผู้บริหารไม่ต้องทำหน้าที่นี้เหรอ มันเป็นหน้าที่ของพนักงานใหม่เหรอ มีรุ่นพี่บางคนแอบถามเราว่าหัวหน้าพูดอะไรกับเรา เราก็บอกไป รุ่นพี่ก็พูดปลอบเราว่า "ไม่ต้องคิดมาก เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ" เมื่อก่อนหัวหน้าดีกับเรามาก ไม่เคยพูดจากดดัน หรือทำนิสัยเหวี่ยงวีนกับเรา แต่พอเราผ่านทดลองงานมาสักพัก หัวหน้าก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เราต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้จริงๆเหรอ
หัวหน้าที่เหวี่ยงวีนง่าย กับลูกน้องที่เครียดง่าย จะอยู่ด้วยกันยังไง
หัวหน้าเรียกเราไปคุยเพื่อจะตำหนิ ตอนแรกก็ตำหนิแค่เรื่องงานที่เรายังทำไม่ดีถูกใจเขา แต่สักพักก็ตำหนิเรื่องนิสัยเราหลายอย่าง เช่น เขาไม่รู้ว่าแต่ละวันเราทำงานอะไรบ้าง เพราะเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร(ทั้งที่นั่งอยู่ในห้องเดียวกัน รุ่นพี่ึคนอื่นๆ ก็เห็นว่าเราทำงานหนักแค่ไหน) หาว่าเรามั่นใจในตัวเองสูงเกินเหตุ ไม่ชอบทำงานเป็นทีม ซึ่งมันไม่จริงเลย(เวลาเราขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ รุ่นพี่ก็ไม่ได้ช่วยเรามากนัก) แล้วยังหาว่าเราไม่มีน้ำใจช่วยงานรุ่นพี่บางคน(จริงๆคือเราไม่รู้ไงว่าหัวหน้าต้องการให้เราช่วยรุ่นพี่ รุ่นพี่คนนั้นก็ไม่เคยพูดขอให้เราช่วยอะไร เขาบอกว่าเกรงใจจึงไม่ใช้เรา แต่หัวหน้าก็ว่าเราผิดที่ไม่เสนอตัวเข้าไปช่วย เอิ่ม...นี่ตรูต้องอ่านใจคนอื่นให้ได้ใช่ไหม ปกติเวลามีคนขอให้เราช่วยอะไร หรือเห็นใครดูต้องการความช่วยเหลือ เราก็จะช่วย) แล้วหัวหน้ายังพูดเหมือนขู่อีกว่าจะให้คะแนนประเมินเราเรื่องความมีน้ำใจและการมีส่วนร่วมต่ำ(เราคิดในใจว่า เชิญเถอะ ประเมินให้ต่ำไว้ เดี๋ยวตรูไม่พอใจก็ลาออกเอง)
และหัวหน้าก็ยังบ่นว่าเราทำอะไรข้ามหัวเขา เพราะเวลาเราไปติดต่อตามงานกับใครแล้วไม่รายงานให้เขารู้ทุกครั้ง(เราอาจจะผิดเพราะเราไม่เคยทำงานในลักษณะที่ต้องรายงานเจ้านายทุกเรื่อง แต่เราไม่ได้คิดข้ามหัวใคร เราแค่คิดว่ามันไม่จำเป็นต้องรายงานทุกเรื่อง บางเรื่องก็ไม่มีสาระสำคัญอะไร รายงานบ่อยเราก็เหนื่อย รายงานแล้วก็โดนซักโน่นซักนี่) และระหว่างที่เขาบ่นเรา เขาก็จะพูดเป็นระยะๆว่า "พี่ไม่ได้ดุ ไม่ได้กดดัน ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องลาออกนะ" แต่เรานี่รู้สึกว่าพร้อมจะลาออกได้เลย ไม่แคร์นะถ้าต้องออก หัวหน้าบอกว่าเขาเป็นคนใจร้อน ชอบเหวี่ยงและวีนอยู่แล้ว ดูสิ ขนาดเขายังไม่อยากปรับตัวเข้าหาใคร เขาอยากให้คนอื่นยอมรับตัวตนของเขา แต่เขากลับไม่อยากยอมรับตัวตนของคนอื่น เขาบอกว่าเขาโฟกัสเรื่องการทำงาน แล้วจะมาบ่นเรื่องนิสัยและบุคลิกของเราทำไม เรามั่นใจว่าเราเป็นคนตั้งใจทำงาน ทีกับพนักงานคนอื่นๆ ที่อยู่ทำงานมานานหลายปี หัวหน้าไม่เห็นจะพูดจากดดันเรียกร้องอย่างโน้นอย่างนี้เหมือนที่ทำกับเรา พนักงานบางคนเรียนจบ ป.โทด้วยซ้ำ แต่แค่ทำงานตามคำสั่ง ไม่ซับซ้อน หัวหน้าไม่ว่า ไม่ยุ่ง แต่พอเราทำแบบนั้นบ้างกลับไม่พอใจ
พอเราออกจากห้องหัวหน้า เราก็เฟลมาก ท้อแท้ เฟลจนกินอะไรไม่ลง เราคิดว่าทั้งหมดนี้ เราผิดอยู่อย่างเดียว คือผิดที่ไม่พูดโต้เถียงหัวหน้า ทั้งๆที่เขาเข้าใจเราแบบผิดๆ (แต่พนักงานคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าโต้เถียงแข็งข้อกับหัวหน้าเรา แม้แต่ผู้บริหารที่สูงกว่าเขาก็ยังเกรงใจเขา) แผนกเราก็มีมาตั้งนานโขแล้ว ไม่มีใครพัฒนามันได้ แล้วจะมาตั้งความหวังสูงกับพนักงานใหม่เนี่ยเหรอ ใช่เหรอ แล้วหัวหน้ากับผู้บริหารไม่ต้องทำหน้าที่นี้เหรอ มันเป็นหน้าที่ของพนักงานใหม่เหรอ มีรุ่นพี่บางคนแอบถามเราว่าหัวหน้าพูดอะไรกับเรา เราก็บอกไป รุ่นพี่ก็พูดปลอบเราว่า "ไม่ต้องคิดมาก เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ" เมื่อก่อนหัวหน้าดีกับเรามาก ไม่เคยพูดจากดดัน หรือทำนิสัยเหวี่ยงวีนกับเรา แต่พอเราผ่านทดลองงานมาสักพัก หัวหน้าก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เราต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้จริงๆเหรอ