เรามีโลกส่วนตัวสูงจนเสียคนดีๆไป

เราเป็นเด็กปี1ที่เข้ากิจกรรมต่างๆของคณะหรือทางมหาลัยจัดให้ตลอด เรารู้จักพี่เขาเพราะพี่เขาเป็นตัวหลักในการทำงานของคณะ แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งพี่เขาทักมาถามเรื่องเสื้อที่เพื่อนพี่เขาลืมไว้แล้วเราเป็นคนเก็บเสื้อตัวนั้น จากนั้นพี่เขาก็ทักมาเรื่อยๆเราก็เฉยๆจนเพื่อนเรามาบอกว่าพี่คนนี้ต้องชอบเราแน่ๆตอนนั้นเราคิดว่าเฮ้ย!ไม่ใช่แค่รุ่นพี่ แต่เพื่อนเราก็บอกเราว่าพี่เขาต้องคิดอะไรกับเราแน่ๆหลังจากนั้นเราก็สังเกตมาตลอดจนเราตัดสินใจถามพี่เขาว่าพี่ได้คิดอะไรกับเราไหม พี่เขาบอกว่าแค่นี้ยังไม่ชัดเจนหรอ เราก็เอ๋อไปเลยถามกลับไปว่าอะไรนะมันหมายความว่าไงสรุปจากการคุยครั้งนั้นเราก็อยู่ในสถานะที่เรียกว่าคนคุยมาประมาณ4-5เดือน ในระหว่างนั้นพี่เขาก็ดูแลประมาณว่าเอาของกินมาให้ตลอดทั้งที่เราบอกว่าเราเกรงใจซึ่งพี่เขาให้เหตุผลว่าแค่อยากทำให้ มีอยู่วันหนึ่งที่มีคนมาถามเราว่าเราคบกับพี่เขาอยู่หรอ เราก็บอกว่าไม่ได้คบนะเพื่อนก็บอกว่านึกว่าคบกันอยู่ เราก็เอาเรื่องในวันนั้นไปเล่าให้พี่เขาฟัง พี่เขาบอกว่าให้เราบอกคนอื่นไปว่ามีแฟนแล้วได้ไหมเราบอกว่าจะบอกได้ยังไงก็ในเมื่อเรายังไม่มีซึ่งเราว่าเรื่องนี้มันแปลกสำหรับเรา เราแค่บอกว่าเราไม่ได้คบกันแต่เราคุยกับพี่เขาอยู่นะ ในสถานะที่เราคุยกันอยู่ เราคุยกับพี่เขาคนเดียวจริงๆไม่มีใครอื่น ซึ่งคนในคณะรู้ว่าเรากำลังคุยๆกับพี่เขาเหมือนกัน จนมาถึงจุดหนึ่งที่เราคิดได้ว่าพี่เขาลุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเรามากเกินไปไหม โทรหาเราบ่อยเกินไปไหม มาหาบ่อยไปไหม ตอนนั้นเราไม่ยอมรับสายหรือลงไปหาพี่เขาเลย จนเราตัดสินใจบอกพี่เขาว่าเราจะเลิกคุยกันนะ เราทนไม่ได้ที่พี่ลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเรามากจนเกินไป พี่เขาตอบกลับมาแค่ว่าเราจะเอาอย่างนี้จริงๆใช่ไหมเราก็บอกว่าใช่  มาวันนี้เรากลับนึกถึงพี่เขาอยู่ แต่เราก็กลัวว่าพี่เขาจะเสียใจถ้าเรากลับไปคุยกันแล้วเรายังเป็นแบบเดิมอยู่...