ตอนกำเนิด = https://pantip.com/topic/37708632

ตอนที่ 2 เปิดตัวต่อสาธารณชน ผจญปีศาจนก = https://pantip.com/topic/37725740



ที่ร้าน "พริตตี้ ฟลาวเวอร์ส" ร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่งในย่านชานเมือง...

อีกสองสามวัน ก็จะถึงวันวาเลนไทน์ ดังนั้นจึงเริ่มมีลูกค้าเข้ามาเลือกดอกไม้สวยๆ หลากหลายชนิด

ปกติร้านนี้ก็มีลูกค้านิยมเข้ามาหาซื้อดอกไม้ สั่งทำช่อดอกไม้สำหรับวาระโอกาสต่างๆเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่ว่าจะฉลองวันเกิด วันเปิดห้างร้านกิจการ ฉลองการสำเร็จการศึกษารับปริญญา ฯลฯ ครั้นเมื่อใกล้วันแห่งความรักซึ่งเป็นที่นิยมกันทั่วโลก ดอกไม้ต่างๆก็ขายดียิ่งขึ้นไปอีก โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีแดงและชมพู มีลูกค้าสั่งทำช่อดอกไม้ล่วงหน้าเพื่อให้ส่งถึงคนผู้เป็นที่รักเป็นอันมาก

เช้าวันหนึ่ง รถบรรทุกคันหนึ่ง ขนกระถางดอกไม้บรรทุกเต็มคันมาส่งถึงหน้าร้าน พอถึงหน้าร้าน คนบนรถสี่ห้าคน ทุกคนสวมชุดขาว ช่วยกันยกกระถางดอกไม้ลงมา อีกคนหนึ่งเดินเข้าไปในร้านเพื่อพบกับเจ้าของร้าน

"อรุณสวัสดิ์ครับ ขอพบผู้จัดการหรือเจ้าของร้านหน่อยครับ" ชายคนนั้นกล่าวขณะเดินตรงไปยังเคาเตอร์ซึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่เบื้องหลัง

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ดิฉันเองค่ะ ผู้จัดการ และเจ้าของร้านนี้" หล่อนตอบยิ้มๆ

"ผมเอาดอกไม้มาส่งครับ"

"จากไหนคะ ?" หล่อนถาม เพราะแหล่งของดอกไม้นั้นมีหลายแห่ง

"จากสวนลุมครับผม"

"สวนลุมเหรอคะ ? เอ....เมื่อวานก็มาส่งแล้วนะคะ ยังมีอีกเหรอ ?" เจ้าของร้านสาวถามและมองหน้าชายคนนั้นด้วยความสงสัย เพราะเขาแต่งตัวไม่เหมือนคนที่มาเมื่อวาน

"ล็อตที่นำมาส่งวันนี้ เป็นล็อตพิเศษครับผม ร้านอื่นๆ พวกผมก็นำไปส่งในเช้านี้เหมือนกัน"

"เอ๊...แปลกจริง" หล่อนทำหน้าฉงน "ปกติเวลาที่ไหนจะส่งดอกไม้มา เขาจะโทรมาบอกล่วงหน้านะคะ และดิฉันก็รู้จักคนที่มาส่งเป็นอย่างดี แต่คุณเนี่ย ดิฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แล้วก็ ไม่มีใครโทรมาบอกให้รู้ล่วงหน้าด้วยค่ะ"

"อ๋อ ไม่แปลกหรอกครับที่คุณไม่รู้จักผม เพราะผมเป็นหัวหน้าพนักงานส่งของคนใหม่น่ะครับ"

"งั้นเหรอคะ ? " หล่อนถาม จ้องหน้าเขาอย่างข้องใจ "แล้ว ทำไมทางสวนลุมไม่โทรมาบอกดิฉันก่อนล่ะคะ ?"

"เขาคงอยากจะเซอร์ไพรส์คุณกระมังครับ"

"ฮืมมม...." หล่อนครางในลำคอด้วยความแปลกใจระคนกับความไม่เชื่อ "แป๊บนึงนะคะ ขอดิฉันโทรเช็คกับทางโน้นนิดนึงค่ะ"

"เชิญตามสบายครับ" ผู้ซึ่งอ้างว่าเป็นหัวหน้าพนักงานส่งของคนใหม่กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ผู้จัดการและเจ้าของร้านสาวหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาผู้จัดการสวนดอกไม้แห่งหนึ่งในย่านสวนลุม

"ฮัลโหล หวัดดีค่ะ จากพริตตี้ ฟลาวเวอร์สนะคะ"

"หวัดดีค่ะคุณอ้อม" เสียงปลายสายตอบกลับมาภายในเวลาไม่กี่วินาที และเรียกชื่อเล่นของผู้ที่โทรมาด้วยความคุ้นเคย

"อ้อ คุณแนนซี่เหรอคะ รับสายไวจัง"

"วันนี้ตื่นเช้าค่ะ คุณอ้อมมีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ โทรมาแต่เช้าเชียว ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านนี่นา ?"

"มีค่ะ! คือ เช้าวันนี้ คุณแนนซี่สั่งให้ใครนำดอกไม้มาส่งเพิ่มที่ร้านอ้อมหรือเปล่าคะ ?"

"ใช่ค่ะ เพิ่งได้ดอกกุหลาบแดงมาเพิ่มล็อตใหญ่เลย สั่งให้พนักงานปลูกเพาะพันธ์เพิ่มแล้วด้วย เป็นพันธ์พิเศษผ่านการตัดต่อพันธุกรรมเป็นพิเศษค่ะ"

"เหรอคะ ? มันพิเศษต่างจากกุหลาบทั่วไปยังไงคะ ?"

"กุหลาบชนิดนี้ ชื่อว่า ไวกิ้งเลดี้ ค่ะ กลีบกุหลาบแข็งแรง ไม่หลุดร่วงง่าย และอยู่ได้นาน ไม่เหี่ยวแห้งง่าย ดอกโต สวยมากค่ะ และกลิ่นหอมมากๆ อย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน และหอมนานด้วย ถ้าคุณอ้อมเห็นและได้กลิ่นของมัน ต้องชอบแน่ๆ และแนนซี่มั่นใจว่ามันต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่นอน ก็เลยสั่งให้เขาส่งให้ร้านคุณอ้อมด่วนจี๋เลยละค่ะ!"

"อ้อ....ค่ะๆๆ เข้าใจแล้วค่ะ ทีแรกอ้อมก็งง ว่าเอ๊ะเมื่อวานก็มาส่งทีนึงแล้ว ทำไมมาส่งเช้าวันนี้อีก แถมเช้ามากๆเสียด้วย ขอบคุณค่ะคุณแนนซี่"

"ยัวร์ เว๊ลคัมม...ขอให้ขายดีตลอดวัน ขายหมดเกลี้ยงโดยไวค่ะ!"

"ขอบคุณค่ะคุณแนนซี่ หวัดดีค่ะ"

"หวัดดีค่ะ"

เจ้าของร้านสาวชื่ออ้อม กดวางสาย วางมือถือบนเคาเตอร์แล้วพยักหน้าให้ชายผู้อ้างว่าเป็นหัวหน้าคนส่งดอกไม้ซึ่งยืนรออยู่

"โอเคค่ะคุณ เคลียร์แระ เชิญคุณสั่งลูกน้องคุณให้ขนดอกไม้เข้ามาเลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะชี้บอกให้ว่าจะให้วางตรงไหนบ้าง"

"ได้ครับผม" เขาตอบรับ และยิ้มที่มุมปาก แล้วออกไปสั่งการลูกน้องซึ่งรออยู่ข้างนอก

ถ้าอ้อม ผู้จัดการและเจ้าของร้านสาว ได้มองเห็นความเป็นไปที่ออฟฟิศทางสวนลุมละก็ หล่อนคงจะต้องช็อก! เพราะว่า "คุณแนนซี่" ของหล่อนนั้น มีขอบตาเขียวคล้ำ ตาขวาง ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ จากนั้น หล่อนยกสองมือขึ้นไขว้กันเป็นรูปกากบาทบังใบหน้า แล้วค่อยๆแยกมือสองข้างออกจากกัน...จากนั้น กลุ่มควันสีแดงพลุ่งออกมาจากทั่วทั้งกาย

ร่างของหญิงสาววัยกลางคน แปรเปลี่ยนเป็นเหมือนร่างปีศาจ ศีรษะเหมือนดอกกุหลาบขนาดใหญ่ ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยหนามกุหลาบ คาดเข็มขัดรูปห้าเหลี่ยม มีตราสัญลักษณ์รูปอินทรีหน้าตาดุอยู่ตรงกลาง

มันคือ ตราสัญลักษณ์ขององค์การ มิลเลนเนี่ยม ช็อกเกอร์ นั่นเอง!!



วีรชัยเพิ่งกลับจากร้านขายดอกไม้อีกแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากโรงยิมซึ่งเป็นบ้านของเขามากนัก เขาสั่งซื้อช่อดอกไม้เตรียมไว้ให้เพื่อนสาวคนหนึ่ง และสั่งให้ทางร้านส่งช่อดอกไม้ไปให้หล่อนในวันวาเลนไทน์ซึ่งกำลังจะมาถึงในอีกสองวันข้างหน้า และซื้อกุหลาบพันธ์ุใหม่ซึ่งเจ้าของร้านบอกว่ามันชื่อ "ไวกิ้งเลดี้" ติดมือกลับบ้านด้วย แต่เขาไม่เลือกมันเป็นช่อดอกไม้สำหรับเพื่อนสาว เพราะหล่อนชอบกุหลาบสีขาวเท่านั้น ไม่ชอบสีแดงหรือสีอื่นๆ ส่วนการที่เขาซื้อกุหลาบ "ไวกิ้งเลดี้" มาด้วยนั้นเพราะเห็นว่ามันแปลกดี ดอกใหญ่กว่ากุหลาบทั่วไป กลีบหนาและแข็งแรง กลิ่นก็หอมมากและหอมอย่างประหลาด! เขาจึงอยากลองเอาไปเพาะปลูกที่บ้านดู โดยคิดว่ามันคงจะทำให้มีกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบ้าน ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นก็จะดีไม่น้อย

พอกลับถึงบ้าน วีรชัยก็นำกุหลาบไวกิ้งเลดี้ซึ่งห่อด้วยกระดาษไปที่สวนดอกไม้หลังบ้าน หากระถางใบใหญ่ได้ใบหนึ่งก็จัดการปลูกมันลงไปในกระถาง กลบดินเรียบร้อย แล้วก็มองดูมัน

"สวยดีแฮะ ดอกใหญ่ดีเหลือเกิน กลีบหนาปึ้ก! น่าเสียดายที่พัชรินทร์ไม่ชอบกุหลาบแดง ถ้าเป็นกุหลาบขาว เธอต้องกรี๊ดแน่ที่มันดอกใหญ่ขนาดนี้"

เขาพึมพำอยู่คนเดียว พลางเอามือลูบไล้กลีบกุหลาบไวกิ้งเลดี้ดูเล่นๆ สัมผัสมันนิ่มนวลและคล้ายว่าจะมีแรงดูดให้มือติดกับมันเล็กน้อย เขาชักมือออก แล้วเผลอไปสะกิดโดนหนามเล่มหนึ่งเข้าให้... ครึ่ดด!

"อุ้ยย!!" หนุ่มนักเทควอนโด้สายดำสะดุ้งโหยง หนามนั่นตำนิ้วชี้เขานิดหนึ่ง แต่ก็สะกิดเรียกเลือดไหลออกมาได้

"บ้าเอ๊ยย..." เขาก่นด่าตัวเอง แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อหาพลาสเตอร์มาปิดแผล

ถ้าวีรชัยไม่รีบเดินเข้าบ้าน แต่ยังยืนดูกุหลาบไวกิ้งเลดี้อยู่ เขาก็จะเห็นมันขยับกลีบเพยิบๆ ดอกทั้งดอกสั่นระริก ราวกับว่าพึงพอใจกับการได้ดื่มเลือดจากนิ้วมือของเขา !!!

คืนนั้น หลังจากวีรชัยซ้อมเทควอนโด้ และออกกำลังกายกับอุปกรณ์ฟิตเนสในโรงยิมเป็นเวลานานร่วมสองชั่วโมงแล้วก็อาบน้ำ แล้วเข้านอน

ขณะที่นอนอยู่บนเตียง เขาครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา คิดถึงดอกเตอร์ดิเรก หลายวันมานี้เขาพยายามสืบหาเบาะแสของดอกเตอร์ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีข่าวคราวใดๆ ความเป็นไปได้ว่าเขาจะรอดชีวิตจากองค์การร้าย หรือว่าจะเสียชีวิตไปในห้องแล็บที่เกาหลีขณะเกิดแผ่นดินไหวและระเบิดในห้องนั้น เปอร์เซ็นต์คือ 50/50 เพราะฉะนั้น วีรชัยจึงยังคงตั้งความหวังว่าจะได้พบดอกเตอร์ดิเรกอีกครั้ง และตั้งใจว่าจะพยายามสืบหาข่าวคราวของเขาให้จงได้ จนกว่าจะรู้ชัดแน่นอนว่าเป็นหรือตาย เขาจึงจะหยุดการสืบหา

แล้ววีรชัยก็เริ่มหลับ...

ห้องนอนของเขา อยู่ใกล้กับบริเวณสวนดอกไม้ และที่หน้าต่างข้างเตียงนอนซึ่งเขาเปิดไว้เพื่อรับลม มีบางสิ่งบางอย่าง กำลังเลื้อยคืบคลานขึ้นมาจากพื้นดินเบื้องล่าง อย่างช้าๆ...จนกระทั่งถึงขอบหน้าต่าง แล้วโผล่พ้นขอบหน้าต่าง

มันคือ กิ่งก้านอันประดับไปด้วยหนามของเจ้ากุหลาบไวกิ้งเลดี้นั้น!!

ไม่น่าเชื่อว่า ยังไม่ทันข้ามคืน หลังจากที่มันได้ดื่มเลือดจากนิ้วมือของวีรชัยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันก็เจริญเติบโตงอกงามอย่างรวดเร็ว และกิ่งก้านจากกิ่งเดิมของมันซึ่งมีดอกขนาดใหญ่ ได้งอกยาวออกมา แล้วเป็นดังเถาไม้เลื้อย เลื้อยขึ้นมาจนถึงในห้องนอนของคนที่เพิ่งซื้อมันมา!!

และแล้ว มันก็เลื้อยเข้ามาจนถึงตัวของวีรชัย!

แต่เขามิได้หลับสนิท อีกทั้งความเป็นมนุษย์แปลง ทำให้ประสาทรับรู้ของเขาไวกว่าคนธรรมดา ท่ามกลางความมืด เขาได้ยินเสียงดังแสกสากที่กำลังลากเลื้อยของมันเข้ามา จึงลืมตาขึ้นและดีดตัวออกจากเตียงได้ทันท่วงที ก่อนที่จะโดนมันรวบรัดส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย! แล้วรีบกดสวิทช์ที่ผนังห้องอีกด้านหนึ่งเปิดไฟสว่างจ้าไปด้วยแสงสีขาวจากหลอด ULED ขนาดใหญ่บนเพดาน แล้วหันไปมองที่หน้าต่างใกล้เตียง!

กิ่งก้านซึ่งมองดูเหมือนเถาไม้เลื้อยอันมีหนามแหลมคมอยู่โดยรอบ มีอาการสะดุ้งเหมือนแพ้ต่อแสงสว่างซึ่งถูกเปิดขึ้นมาโดยกระทันหัน มันรีบถอยกรูดออกไปจากเตียงแล้วผ่านขอบหน้าต่าง เลื้อยผนังรูดลงไปสู่พื้นดินเบื้องล่างอย่างรวดเร็วแล้วพันรอบกิ่งใหญ่ของดอกกุหลาบไวกิ้งเลดี้หลายรอบ และนิ่งสนิทไปในที่สุด!

วีรชัยขึ้นเตียงอีกครั้งแล้วเกาะขอบหน้าต่างชะโงกหน้าลงมาดู เมื่อเห็นอาการอันแปลกประหลาดของกุหลาบนั้น จึงออกจากห้อง ไปหยิบเครื่องพ่นไฟออกมาจากห้องเก็บของท้ายโรงยิมแล้วเปิดประตูบ้านออกมา เดินเข้าไปในสวนดอกไม้ ตรงไปยังกระถางกุหลาบมฤตยู แล้วเปิดสวิทช์เครื่องพ่นไฟซึ่งมีลักษณะคล้ายกับถังแก๊สดับเพลิง พ่นไฟใส่มัน

"ฟู่ว์ว์ว์.........."

"อี๊ซซซซ........."

ไฟลุกท่วมทั้งกระถาง! ไวกิ้งเลดี้ ราวกับสิ่งมีชีวิตซึ่งเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง มันส่งเสียงร้องเล็กแหลมยาวดังระคายหู กิ่งก้านใบและดอกดิ้นสะบัดเร่าๆ เนิ่นนานก่อนจะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน!!

"นี่ต้องเป็นผลงานของมิลเลนเนี่ยมช็อกเกอร์แน่ๆ" วีรชัยฟันธงให้ตัวเอง "แย่แล้วละสิ! ต้องมีคนหลายคน ซื้อกุหลาบพันธ์ุนี้ไปแล้ว!!"

ไวเท่าความคิด วีรชัยรีบนำ "มิลเลนเนียม ไซโคลน" ออกจากโรงเก็บ แล้วขับออกจากบ้าน ไปยังร้านดอกไม้ที่ตนซื้อไวกิ้งเลดี้มาทันที

แต่เวลานั้นเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ร้านรวงหลายแห่งเริ่มปิด หากแต่ร้านนั้นยังคงเปิดอยู่ จะปิดเวลาเที่ยงคืนตรง! วีรชัยจอดรถแล้วผลักบานประตูกระจกเข้าไปในร้าน และพบเจ้าของร้านพอดี!

"อ้าว คุณวีรชัย หวัดดีค่ะ! มาเสียดึกเลย จะสั่งดอกไม้เพิ่มหรือคะ ?" เจ้าของร้านสาวสวยเอ่ยทักด้วยความสนิทสนม

"เอ้อ...เปล่าครับ คุณนัน" เขารีบปฏิเสธ

"เอ๊า! แล้วทำไม...เอ่อ" จะถามว่า ทำไมถึงมา ก็รู้สึกว่าเป็นคำถามไม่สมควร นัน หรือชื่อเต็มๆว่า นันทนา จึงเปลี่ยนคำถาม "ทำไม ถึงได้หน้าตาตื่นอย่างนั้นล่ะคะ ?"

"มีเรื่องใหญ่แล้วหละครับคุณนัน วันนี้ คุณนันขายดอกกุหลาบที่ชื่อ ไวกิ้ง เลดี้ ไปให้ลูกค้าเยอะไหมครับ ?"

"โอ! เยอะเลยละค่ะ ขายเกือบหมดแน่ะ! มันดึงดูดลูกค้าดีจริงๆค่ะ ที่ซื้อไปปลูกก็เยอะ ที่สั่งให้ทำช่อดอกไม้สำหรับวันวาเลนไทน์ก็มีเป็นร้อย!"

"แปลว่า ยังมีเหลืออยู่ สำหรับทำช่อดอกไม้ ใช่ไหมครับ ?"

"ใช่ค่ะ! แล้วนันก็สั่งให้เขามาส่งเพิ่มด้วยในวันพรุ่งนี้" นันทนาตอบแล้วมองหน้าวีรชัยอย่างงงๆ กับสีหน้าซึ่งแสดงความวิตกกังวลอย่างชัดแจ้งของเขา "มีอะไรเหรอคะ ? หน้าตาคุณวีรชัยดูเหมือนมีเรื่องไม่ดีอะ"

"มีสิครับ คุณนัน ฟังผมให้ดีนะครับ"

"ค่ะ! มีอะไรคะ ?"

"ไวกิ้งเลดี้ เป็นพืชอันตรายครับ!!"

"อันตราย ? ยังไงคะคุณวีรชัย ? นันไม่เห็นมันจะมีอะไรเลยนี่นา"

"เย็นวันนี้หลังจากที่ผมซื้อมันไปจากร้านคุณนันแล้วกลับถึงบ้าน ผมปลูกมันลงกระถางในสวน แล้วเผลอเอานิ้วมือไปสะกิดโดนหนามมันเข้า ผมก็ไปทำแผลโดยนึกว่าไม่มีอะไร พอตกกลางคืน ชั่วโมงที่ผ่านมานี่แหละครับ ผมเข้านอนแล้ว แต่ได้ยินเสียงอะไรแกรกๆที่หน้าต่างด้านห้องนอน ผมเปิดหน้าต่างไว้ด้วยน่ะครับ ผมลุกจากเตียง เปิดไฟ..."

(ต่อครับ)