เข้าใจเลยจริงๆ ว่าบางเรื่องมันพูดกับใครไม่ได้จริงๆ ต้องขอมาระบาย บ่น บนพื้นที่นี้
เรื่องราวก็คือว่า ตอนนี้ ตอนท้องอยู่เกือบ 7 เดือน เป็นท้องที่ 3 แล้ว
สามีอยู่คนละที่ กลับมาช่วงศุกร์เสาร์อาทิตย์
ดังนั้นในวันธรรมดา ตัวเองจะต้องดูแล รับส่งลูกอีก 2 คน และทำงานประจำ+งานเสริมด้วย
อะไรที่ทำเองได้ ก็พยายามช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด เพราะต่างคนก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ
แต่ตัวเองก็ยังคาดหวังว่า อยากจะให้สามีช่วยเหลือในช่วงวันหยุด และยอมรับว่ารู้สึกอิจฉาสามีที่เขาก็ยังมีช่วงเวลาที่เป็นส่วนตัวและอิสระมาหลายๆปี สิ่งที่ตัวเองอยากได้มากที่สุด คือ ความรู้สึกเอื้ออาทร กันบ้าง เขาเห็นใช่ไหมว่าเราเหนื่อย อยากให้เขาแสดงว่า "เป็นห่วง"
เขาก็พยายามช่วยเหลือ เท่าที่เขาจะได้ เช่น ดูแลลูกคนโต เล่นกับลูกคนโต ล้างจาน และอื่นๆ
สามีน่าจะรู้สึกว่า เขาก็ช่วยเหลือแล้ว ทำแล้ว จะเอาอะไรอีก
เพียงแต่บางเรื่องเล็กๆน้อยๆ(มาก) ที่บันทอนใจ(เรื่อยๆ) เช่น
ตัวเองขอให้เขาตื่นเช้าวันเสาร์อาทิตย์ ขออย่าตื่น 8-9 โมงมันสายไป
สามีก็บอกว่า 8-9 โมง นี่มันสายแล้วหรอ ทำให้ตัวเองไม่กล้าปลุกไม่กล้าเซ้าซี้อีก
หรือบางครั้งเขาได้อยู่บ้านวันธรรมดา ที่ต้องรีบตื่นเพื่อไปส่งลูกๆไปโรงเรียน
บางทีตัวเองก็เหนื่อย แต่ต้องตื่นเช้า เพื่อเตรียมตัวเอง เตรียมลูกอาบน้ำ
เราก็คาดหวังว่า สามีจะตื่นมาช่วย แต่เขานอนหลับต่อไป..
มันก็ "จุก" อยู่ในใจ ส่งลูกครบทุกคนเสร็จ จอดรถข้างทาง ร้องไห้ๆๆ
เหตุการณ์ก็ไม่ได้แปลกใหม่ ก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ ตัวเองกำลังคาดหวังอะไร เป็นความเสียใจที่พรั่งพรู หรือเพราะว่าร่างกายมันเหนื่อยมากๆ จนหัวใจก็อ่อนแอ คิดอย่างเดียวว่า ต่อไป ต้องอยู่ให้ได้ ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ดี ต้องแข็งแรงที่สุด
ร่างกายเหนื่อยมาก ต้องตื่นกลางคืน เพราะลูกคนที่ 2 ยังตื่นระหว่างคืนอยู่
ในขณะที่ร่างกายของตัวเองก็รู้สึกว่า ท้องที่สามนี้ มันเหนื่อยกว่าทุกท้องจริงๆ
จุดพีค คือ ตัวเองบอกสามีชัดเจนเมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาว่า ของดเรื่องบนเตียงก่อนนะ ช่วงนี้ร่างกายเหนื่อยมาก
บอกตรงๆว่า งด จนถึงคลอดลูก เป็นการขอจริงๆจังๆครั้งแรก
ที่ผ่านมาเวลาไม่อยากมีอะไรด้วย ถ้าตัวเองปฏิเสธสามี สามีจะหงุดหงิดปึงปัง มันกดดันให้ตัวเองยอมมีๆไป จะได้ไม่ถูกหงุดหงิดใส่ แต่ความรู้สึกของตัวเองหรอ เหมือนเป็น "วัตถุ" กลางวันก็ต้องทำหน้าที่ กลางคืนก็ต้องทำ แต่ช่วงนี้ร่างกายมันไม่ไหวใจก็ไม่ไหวด้วย
เมื่อคืนสามีพยายามจะขอมีอะไรด้วย แต่ยืนยันว่า ขอไม่มี ก็หงุดหงิดปิดประตูเสียงดังปึงปัง
ตื่นเช้ามาไม่คุยด้วย หงุดหงิดใส่ชัดเจน ตัวเองก็ต้องขับรถไปส่งลูกที่โรงเรียน และส่งสามีที่สนามบิน สามีไม่ขับรถให้เนื่องจากงอน? นี่การลงโทษที่ตัวเองจะต้องได้รับใช่ไหม หรือเพราะว่าตัวเองก็ขับรถได้เอง ไหวอยู่ ปกติก็ขับอยู่แล้ว สามีจะมาขับรถให้ทำไม
แต่ที่มาคิดย้อนหลังก็ตลก คือ สามีสะบัดตูดลงจากรถ โดยไม่พูดไม่มองหน้า
มันตอกย้ำ ความรู้สึกที่แย่มากๆ คือ เขาไม่ได้ห่วงใยกัน เขาไม่ได้เข้าใจใช่ไหม
อยากได้ "ความเอื้อทาทร" หรือเพราะตัวเองไม่ได้ให้สามี เขาก็ถือว่าไม่จำเป็นต้องให้มา
อีกความรู้สึกหนึ่ง ก็ดีกับตัวเองที่ยืนยันสิทธิ แต่ช่วงนี้มันไม่ไหวจริงๆ ถ้ายอมได้ก็ยอมให้มาตลอด
อยากระบายความรู้สึกมากกว่า มันเป็นเรื่องที่พูดกับใครยากจริงๆ แต่ก็เสียใจจนอยากบอกใครสักคน
เรื่องอนาคต ความสัมพันธ์ก็ค่อยดูกันไป
ตอนนี้สิ่งสำคัญสำหรับตัวเองคือ การหารายได้และการบริหารเวลาดูแลลูกให้ดีที่สุด
โดนสามีโกรธมาก เพราะของดเรื่องบนเตียง
เรื่องราวก็คือว่า ตอนนี้ ตอนท้องอยู่เกือบ 7 เดือน เป็นท้องที่ 3 แล้ว
สามีอยู่คนละที่ กลับมาช่วงศุกร์เสาร์อาทิตย์
ดังนั้นในวันธรรมดา ตัวเองจะต้องดูแล รับส่งลูกอีก 2 คน และทำงานประจำ+งานเสริมด้วย
อะไรที่ทำเองได้ ก็พยายามช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด เพราะต่างคนก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ
แต่ตัวเองก็ยังคาดหวังว่า อยากจะให้สามีช่วยเหลือในช่วงวันหยุด และยอมรับว่ารู้สึกอิจฉาสามีที่เขาก็ยังมีช่วงเวลาที่เป็นส่วนตัวและอิสระมาหลายๆปี สิ่งที่ตัวเองอยากได้มากที่สุด คือ ความรู้สึกเอื้ออาทร กันบ้าง เขาเห็นใช่ไหมว่าเราเหนื่อย อยากให้เขาแสดงว่า "เป็นห่วง"
เขาก็พยายามช่วยเหลือ เท่าที่เขาจะได้ เช่น ดูแลลูกคนโต เล่นกับลูกคนโต ล้างจาน และอื่นๆ
สามีน่าจะรู้สึกว่า เขาก็ช่วยเหลือแล้ว ทำแล้ว จะเอาอะไรอีก
เพียงแต่บางเรื่องเล็กๆน้อยๆ(มาก) ที่บันทอนใจ(เรื่อยๆ) เช่น
ตัวเองขอให้เขาตื่นเช้าวันเสาร์อาทิตย์ ขออย่าตื่น 8-9 โมงมันสายไป
สามีก็บอกว่า 8-9 โมง นี่มันสายแล้วหรอ ทำให้ตัวเองไม่กล้าปลุกไม่กล้าเซ้าซี้อีก
หรือบางครั้งเขาได้อยู่บ้านวันธรรมดา ที่ต้องรีบตื่นเพื่อไปส่งลูกๆไปโรงเรียน
บางทีตัวเองก็เหนื่อย แต่ต้องตื่นเช้า เพื่อเตรียมตัวเอง เตรียมลูกอาบน้ำ
เราก็คาดหวังว่า สามีจะตื่นมาช่วย แต่เขานอนหลับต่อไป..
มันก็ "จุก" อยู่ในใจ ส่งลูกครบทุกคนเสร็จ จอดรถข้างทาง ร้องไห้ๆๆ
เหตุการณ์ก็ไม่ได้แปลกใหม่ ก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ ตัวเองกำลังคาดหวังอะไร เป็นความเสียใจที่พรั่งพรู หรือเพราะว่าร่างกายมันเหนื่อยมากๆ จนหัวใจก็อ่อนแอ คิดอย่างเดียวว่า ต่อไป ต้องอยู่ให้ได้ ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ดี ต้องแข็งแรงที่สุด
ร่างกายเหนื่อยมาก ต้องตื่นกลางคืน เพราะลูกคนที่ 2 ยังตื่นระหว่างคืนอยู่
ในขณะที่ร่างกายของตัวเองก็รู้สึกว่า ท้องที่สามนี้ มันเหนื่อยกว่าทุกท้องจริงๆ
จุดพีค คือ ตัวเองบอกสามีชัดเจนเมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาว่า ของดเรื่องบนเตียงก่อนนะ ช่วงนี้ร่างกายเหนื่อยมาก
บอกตรงๆว่า งด จนถึงคลอดลูก เป็นการขอจริงๆจังๆครั้งแรก
ที่ผ่านมาเวลาไม่อยากมีอะไรด้วย ถ้าตัวเองปฏิเสธสามี สามีจะหงุดหงิดปึงปัง มันกดดันให้ตัวเองยอมมีๆไป จะได้ไม่ถูกหงุดหงิดใส่ แต่ความรู้สึกของตัวเองหรอ เหมือนเป็น "วัตถุ" กลางวันก็ต้องทำหน้าที่ กลางคืนก็ต้องทำ แต่ช่วงนี้ร่างกายมันไม่ไหวใจก็ไม่ไหวด้วย
เมื่อคืนสามีพยายามจะขอมีอะไรด้วย แต่ยืนยันว่า ขอไม่มี ก็หงุดหงิดปิดประตูเสียงดังปึงปัง
ตื่นเช้ามาไม่คุยด้วย หงุดหงิดใส่ชัดเจน ตัวเองก็ต้องขับรถไปส่งลูกที่โรงเรียน และส่งสามีที่สนามบิน สามีไม่ขับรถให้เนื่องจากงอน? นี่การลงโทษที่ตัวเองจะต้องได้รับใช่ไหม หรือเพราะว่าตัวเองก็ขับรถได้เอง ไหวอยู่ ปกติก็ขับอยู่แล้ว สามีจะมาขับรถให้ทำไม
แต่ที่มาคิดย้อนหลังก็ตลก คือ สามีสะบัดตูดลงจากรถ โดยไม่พูดไม่มองหน้า
มันตอกย้ำ ความรู้สึกที่แย่มากๆ คือ เขาไม่ได้ห่วงใยกัน เขาไม่ได้เข้าใจใช่ไหม
อยากได้ "ความเอื้อทาทร" หรือเพราะตัวเองไม่ได้ให้สามี เขาก็ถือว่าไม่จำเป็นต้องให้มา
อีกความรู้สึกหนึ่ง ก็ดีกับตัวเองที่ยืนยันสิทธิ แต่ช่วงนี้มันไม่ไหวจริงๆ ถ้ายอมได้ก็ยอมให้มาตลอด
อยากระบายความรู้สึกมากกว่า มันเป็นเรื่องที่พูดกับใครยากจริงๆ แต่ก็เสียใจจนอยากบอกใครสักคน
เรื่องอนาคต ความสัมพันธ์ก็ค่อยดูกันไป
ตอนนี้สิ่งสำคัญสำหรับตัวเองคือ การหารายได้และการบริหารเวลาดูแลลูกให้ดีที่สุด