ตัวเราเนี่ยได้มีการทะเลาะกับพ่อมาหลายครั้งมาก ซึ่งครั้งล่าสุดพึ่งเกิดขึ้นวันนี้ สาเหตุที่ว่าก็คือ เราพึ่งกลับมาจากทำงาน แล้วพ่อเราเมามามาก ต่อว่าเรากับแม่ต่างๆนาๆ จนเราเองก็ด้วยความที่เก็บกดมานานจึงใส่อารมณ์เข้าไปมาก ถึงขึ้นที่ว่าเราอาละวาดพังข้าวของกรี๊ดเหมือนคนไม่มีสติ จนป้ากับน้องชายต้องมาช่วยกันห้าม คือตอนนั้นเราก็ด่าพ่อเราต่างๆนาๆ ด้วยคำที่มันอึดอัดในใจมาตลอด จนน้องพาเราไปสงบสติอารมณ์ในห้องนอน เราก็นั่งร้องสักพัก ก็เราได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันอีก เราได้ยินเสียงของตกแตกตอนนั้นคือเราเลือดขึ้นหน้ามาก เหมือนเหตุการณ์ตอนเด็กแว๊บเข้ามาในหัว ตอนที่เราต้องมานั่งดูพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วทำร้ายร่างกาย เราโกรธจนพุ่งตัวออกจากห้องนอน ไปหลังบ้านคว้าไม้หน้าสามแล้วออกมาเพื่อที่จะตีพ่อตัวเอง แต่น้องเรามากระชากเราได้ทัน เลยเฉียดไปโดนโต๊ะแทน เราเลยจะพุ่งตัวไปอีกรอบแค่น้องเรากระชากแล้วลากไปอยู่ในห้องล๊อกห้องไม่ให้ออกมาอยู่ประมาณ 3-4 ชม. ระหว่างนั้นเราก็ยังร้องไห้ ร้องๆออกมาไม่หยุด แถมพังข้าวของตัวเอง จนน้องบอก “ เจ๊พอยัง? หายบ้าได้ยัง? เป็นอะไรไหนบอกน้องมา “
ตอนนั้นเราหยุดร้อง แต่ยังสะอื้นอยู่ระบายออกมาจนหมด ความในใจเราตั้งแต่เด็กจนโต เราพูดออกมาหมดไม่เหลือ มันเหมือนว่าความที่เราเก็บกดทุกๆเรื่องไว้นานๆสะสมให้เราเครียด และมีอารมณ์รุนแรงฉุนเฉียวมากๆ จนไม่ใช่สติ ... น้องบอกว่าให้เราไปขอโทษพ่อ ขอขมา ที่เราด่า เราแช่ง เราทะเลาะ ทำร้ายร่างกายพ่อเรา เราร้องออกมาเยอะกว่าเดิม มันเหมือนความแค้นมันจุกในอก ที่เราต้องมารับภาระทุกอย่าง ต้องรับสภาพกดดันจากพ่อ เราปฎิเสธน้อง เราขึ้นเสียงใส่จนน้องเลิกคุยกับเรา
จนสักประมาณ 3 ทุ่มเราออกไปดื่ม เราคุยกับน้อง น้องบอกว่าเราควาจะคุยกับพ่อตรงๆนะ ตอนนั้นพ่อเมาอยู่ พ่อไม่รู้เรื่องหรอก เราสวนกลับ “ใช่สิ มันลูกรักนี่ เจ๊ทำอะไรก็ต้องอยู่ในกรอบตลอด จะทำอะไรก็ถูกจับผิด ผิดกับพูดคำเดียวพ่อก็ยอมหมด” น้องเราก็เงียบไปสักพัก แล้วตอบว่า “ก็เพราะเจ๊ไม่เคยสนใจพ่อไง ไม่เคยเปิดใจคุยกัน พอเริ่มจะคุยดีๆก็จุดประเด็นทะเลาะกันตลอด ไม่พ่อก็เจ๊ที่เริ่ม แล้วสุดท้ายเป็นไง? จะตัดพ่อตัดลูกกัน เจ๊คิดดีแล้วเหรอ?” เราฟังน้องพูดเราก็ร้องไห้ออกมาอีก ตอนนี้เรารู้สึกตัวเองอ่อนแอมาก ไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนมีปัญหารุมเร้าตลอด
สุดท้ายที่เขียนมาทั้งหมด มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆที่ทำแบบนั้นไป แต่เราก็ยังเป็นคนที่ ‘ยอมหัก ไม่ยอมงอ’ จนหลายๆครั้งเนี่ย ทำให้เรื่องราวไปกันใหญ่โต อย่างตอนนี้ พ่อกับแม่เราขอหย่ากัน เพราะปัญหาสะสมหลายปี เราไปเปลี่ยนมาใช้นามสกุลแม่ พ่อเราถูกลุงเราไล่ให้ออกจากบ้าน เพราะเป็นแบบนี้หลายครั้งจนลุงเราหมดความอดทน น้องเราเลือกที่จะไปกับพ่อ เพราะว่าพ่อไม่เหลือใคร แม้แต่สมบัติพ่อก็ไม่เอาสักอย่าง เหมือนเหตุการณ์ๆเดียวทำทุกอย่างที่เคยดี พังลงพริบตา เรารู้สึกแย่จริงๆ หลายครั้งเราก็ยังจะตายไปพ้นๆแก้ปัญหา เหนื่อยจริงๆ เรายอมรับผิด แต่ไม่รู้สึกทำยังไงดีตอนนี้...
ปล. แท็กผิดห้องขออภัย
รู้สึกผิดที่ทะเลาะกับพ่อถึงขั้นลงไม้ลงมือ
ตอนนั้นเราหยุดร้อง แต่ยังสะอื้นอยู่ระบายออกมาจนหมด ความในใจเราตั้งแต่เด็กจนโต เราพูดออกมาหมดไม่เหลือ มันเหมือนว่าความที่เราเก็บกดทุกๆเรื่องไว้นานๆสะสมให้เราเครียด และมีอารมณ์รุนแรงฉุนเฉียวมากๆ จนไม่ใช่สติ ... น้องบอกว่าให้เราไปขอโทษพ่อ ขอขมา ที่เราด่า เราแช่ง เราทะเลาะ ทำร้ายร่างกายพ่อเรา เราร้องออกมาเยอะกว่าเดิม มันเหมือนความแค้นมันจุกในอก ที่เราต้องมารับภาระทุกอย่าง ต้องรับสภาพกดดันจากพ่อ เราปฎิเสธน้อง เราขึ้นเสียงใส่จนน้องเลิกคุยกับเรา
จนสักประมาณ 3 ทุ่มเราออกไปดื่ม เราคุยกับน้อง น้องบอกว่าเราควาจะคุยกับพ่อตรงๆนะ ตอนนั้นพ่อเมาอยู่ พ่อไม่รู้เรื่องหรอก เราสวนกลับ “ใช่สิ มันลูกรักนี่ เจ๊ทำอะไรก็ต้องอยู่ในกรอบตลอด จะทำอะไรก็ถูกจับผิด ผิดกับพูดคำเดียวพ่อก็ยอมหมด” น้องเราก็เงียบไปสักพัก แล้วตอบว่า “ก็เพราะเจ๊ไม่เคยสนใจพ่อไง ไม่เคยเปิดใจคุยกัน พอเริ่มจะคุยดีๆก็จุดประเด็นทะเลาะกันตลอด ไม่พ่อก็เจ๊ที่เริ่ม แล้วสุดท้ายเป็นไง? จะตัดพ่อตัดลูกกัน เจ๊คิดดีแล้วเหรอ?” เราฟังน้องพูดเราก็ร้องไห้ออกมาอีก ตอนนี้เรารู้สึกตัวเองอ่อนแอมาก ไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนมีปัญหารุมเร้าตลอด
สุดท้ายที่เขียนมาทั้งหมด มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆที่ทำแบบนั้นไป แต่เราก็ยังเป็นคนที่ ‘ยอมหัก ไม่ยอมงอ’ จนหลายๆครั้งเนี่ย ทำให้เรื่องราวไปกันใหญ่โต อย่างตอนนี้ พ่อกับแม่เราขอหย่ากัน เพราะปัญหาสะสมหลายปี เราไปเปลี่ยนมาใช้นามสกุลแม่ พ่อเราถูกลุงเราไล่ให้ออกจากบ้าน เพราะเป็นแบบนี้หลายครั้งจนลุงเราหมดความอดทน น้องเราเลือกที่จะไปกับพ่อ เพราะว่าพ่อไม่เหลือใคร แม้แต่สมบัติพ่อก็ไม่เอาสักอย่าง เหมือนเหตุการณ์ๆเดียวทำทุกอย่างที่เคยดี พังลงพริบตา เรารู้สึกแย่จริงๆ หลายครั้งเราก็ยังจะตายไปพ้นๆแก้ปัญหา เหนื่อยจริงๆ เรายอมรับผิด แต่ไม่รู้สึกทำยังไงดีตอนนี้...
ปล. แท็กผิดห้องขออภัย