ทำยังให้ให้มีความสุขจริงเสียที

เราคิดว่าตัวเองเริ่มไม่มีแรงจะทำอะไรต่อแล้ว ตั้งแต่ปีที่แล้วเริ่มคิดว่าตัวเองไม่อยากอยู่ต่อ มันหดหู่ ถ้าหัวโล่งๆ อยู่คนเดียว หรือทุกอย่างเงียบลง หรือได้ยินคำว่าครอบครัว พ่อ แม่ลูก น้ำตาจะไหลแล้วก็เริ่มคิดว่าตายไปเลยดีไหม เริ่มคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา ยอมรับว่าครอบครัวมีปัญหาพ่อแม่แยกทางตั้งแต่เด็ก อยู่กับตายายที่ทะเลาะกันทุกวัน ตาขี้เมาแล้วจะทำร้ายยาย ไล่เราออกจากบ้านตีเราบ้าง พ่อแม่แต่งงานใหม่มีลูกคนใหม่ ถึงพวกเขาจะดีกับเราแต่มันให้ความรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินมาตลอด ตากับยายก็ลำเอียงรักลูกของน้ามากกว่า เปรียบเทียบเรากับคนอื่นตลอด เราขยันเรียนได้เกรดดีก็ไม่เคยสนใจ ไม่ว่าจะอยู่บ้านยายหรือย่าพวกเขาก็ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวตลอด เราต้องเห็นตายายทะเลาะกันทุกวัน เราอยู่อย่างงี้มาตลอด จนตอนนี้เรารู้สึกว่าอยู่ไม่ไหว  ไม่มีใครอยู่ข้างๆเราเลย พยายามมองในแง่ดีแล้วแต่ก็ไม่ไหว หาอย่างขึ้นทำก็หัวเราะได้แค่ตอนนั้น คิดว่าได้ไปเรียนไกลบ้านคงจะมีความสุขบ้าง แต่ก็ไม่เลยกลับยิ่งแย่ลงเพราะเข้าสังคมไม่เก่งเพื่อนก็ไม่จริงใจกัน ทำยังไงให้มีความสุขจริงได้บ้าง อย่างน้อยก็อยากให้ที่บ้านเห็นว่าเราเรียนจบ อยากอยู่ต่อจริง แต่ใจเริ่มอ่อนแอลงทุกวัน