ใครเคยอยู่จุดๆนึง ที่เหมือนตัวเองไม่เหลือใครบ้างครับ

ผมอยากระบายมากๆเลยครับ ใครเคยอยู่จุดๆนึงที่ตัวเองเหมือนไม่เหลือใคร ใครเลยครับ ตอนนี้ผมอายุ16 ขึ้นม.5 แต่ไม่ได้ขึ้นหรอกครับ ผมดรอปเรียนไว้ เพราะตอนม.4 คนในครอบครัวให้เรียนสาย เกี่ยวกับทำงานเซเว่นนี้แหละครับ อะไรสักอย่างนี่แหละ แล้วจู่ๆคนที่บ้านก็ให้ออกจากโรงเรียนเนื่องจาก คนที่บ้านขายหวยใต้ดิน แล้ว คนซื้อถูกไม่มีเงินจ่าย เค้าเลยเอาเอาเงินค่าเทอมผมไปจ่าย โอเคผมยอมก็ได้เพราะผมก็ไม่อยากจะเรียนสายนี้เหมือนกันครับ ผ่านมาอีก1ปี ไกล้ๆ จะเริ่มมีการสมัครเรียน คนที่บ้านก็พูดแนวๆไม่อยากให้ผมเรียน เพราะบ้านจะถูกยึด ไม่มีตังจ่ายค่าบ้าน โอเค ผมก็เลยไปคุยกับพ่อแท้ๆของผม (ผมอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยง) ว่าช่วยผมจ่ายค่าเทอมได้ไหม พ่อแท้ๆของผมก็โอนเงินมาให้เรียน2หมื่นบาท ให้ผมได้เรียน โอนให้แม่ พอใกล้จะสมัคร แม่ผมก็เช่นเคยครับ จ่ายค่าหวย หมดทำให้ผมไม่ได้เรียน แฟนผมที่คบกันมาตั้งแต่ม.2 ก็ทิ้งเพราะเค้าเคยพูดกับผมว่าถ้าผมไม่เรียนเค้าจะเลิกกับผม เพื่อน ก็เริ่มค่อยๆหาย ไป แม่ก็จะเอาผมไปทำงานด้วย ช่วยขายหนังสือตามโรงเรียน ที่เป็นหนังสือภาษาอะครับ ผมไม่อยากไปเพราะแม่เค้าไม่เคยพูดดีๆกับผมตั้งแต่เด็กโดนตีโดนด่าโดนว่าตั้งแต่ป.4-ม.3 ไม่เคยให้กำลังใจผมเรียนดีได้เกรดคะแนนดีๆมาก็ไม่เคยชมผม ชอบว่าผมว่าลูกเLว ลูกทรp ลูกจัญrai และอื่นๆอีกมากมากมาย ตอนนี้ความรู้สึกของเด็กอายุ16ปี มีอะไรเต็มหัวไปหมดครับ มันแย่จริงๆ ผมเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง ตัวผมผอมบาง กินข้าววันนึง1-2มื้อเท่านั้นและแม่ก็บอกผมว่าผมเป็นเด็กติดยาเสพติด ทั้งที่ผมไม่เคย และ ตั่งแต่ปีที่แล้ว ตังสักบาทจากคนในครอบครัวผมก็ไม่เคยได้ ผมต้องทำงานหาเงินกินข้าวเองบางวันได้บ้างไม่ได้บ้าง ผมเหนื่อบจริงๆครับผมอิจฉาลูกคนอื่นๆที่พ่อแม่คอยให้กำลังใจ เป็นกำลังใจให้ลูกสู้ในการเรียนแต่ในครอบครัวผมมีแต่ ใช้ด่าและใช้กำลัง  ตอนนี้ผมเหมือนไม่เหลือใครแล้วจริงๆครับ