ธรรมจะรักษาพุทธบริษัท พุทธบริษัทต้องรักษาธรรม
ศีล ๒๒๗ จะมีภาพรวมทั้งหมดกำหนดให้ภิกษุทุกรูปประพฤติดังนี้
๑. กินอยู่ใช้แค่ในปัจจัยพื้นฐาน (ด้วยการขอจากชาวบ้านที่ไม่เดือดร้อน) ไม่ให้สะสมเกินไปที่จะกินอยู่ใช้ประจำวัน และให้กินเป็นเวลา
๒. ไม่หาทรัพย์ รับทรัพย์ เก็บทรัพย์ (ทรัพย์ที่จะใช้ซื้อปัจจัยได้เช่น เงิน ทอง)
๓. ประพฤติอยู่แต่ในคุณธรรม ได้แก่ไม่หยาบร้าย ไร้สาระ ขาดสำรวม หลอกลวง ทำร้าย ขโมย เบียดเบียน ฆ่า ดูฟังเล่นสิ่งบันเทิง เสพสิ่งลดสติลดสุขภาพ ปรุงแต่งฟุ่มเฟือย และให้รักษาและแสดงธรรมตามสมควร
๔. ไม่จงใจกระตุ้นและสนองกำหนัด(อารมณ์ทางเพศ)ทุกรูปแบบ
๕. ไม่จงใจจูงใจกระตุ้นให้ผู้อื่นกำหนัดและทำผิดคุณธรรม
ดังนั้นสงฆ์และวัดที่หาทรัพย์เอง ทำกิจเพื่อหาทรัพย์ ให้เช่าที่วัด ให้พื้นที่ขายของที่เป็นของนอกเหนือปัจจัยสี่ ให้จัดมหรสพ การจ้าง ฯลฯ นี่คือละเมิดพระวินัย
การแก้ไขคือ รัฐเป็นส่วนกลางจัดสร้างจัดหาให้ทั้งหมด ใครประสงค์บริจาคสิ่งใดให้ศาสนาก็ให้บริจาคที่ส่วนกลางนี้หรือส่วนกลางจังหวัดเท่านั้น วัดและสงฆ์ต้องการสิ่งใดต้องขอจากส่วนกลาง ยกเว้นการบิณฑบาตรอาหาร การขาดสิ่งของแบบฉุกเฉินไม่ได้สำรองไว้เช่น หลอดไฟขาด พัดลมเสีย รองเท้าขาด ประตูชำรุด ฯลฯ(กล่าวขอชาวบ้าน)
การเสพสื่อต่างๆของสงฆ์ปัจจุบันนี้ การมีแม้หนังสือพิมพ์รายวันหรือวิทยุทั่วไปในห้องส่วนตัวสงฆ์ก็ไม่สมควรแล้ว จึงไม่ต้องพูดถึงการมีโทรทัศน์ มีอินเตอร์เน็ตในกุฎิ นี่คือละเมิดพระวินัย
การแก้ไขคือ ในทุกวัดจะต้องมีศาลากลางวัดไว้สำหรับเสพสื่อต่างๆโดยเฉพาะ ( เป็นศาลาโปร่งชั้นเดียวอยู่กึ่งกลางวัดมองเห็นได้รอบ ไม่มีผนัง ให้ล้อมด้วยเหล็กดัดหรือกระจกหนา ภิกษุใช้รวมกันโดยไม่มีมุมหลบส่วนตัว ) การเสพสื่อใดๆที่อาจมีความบันเทิงปะปนให้เห็นได้ การใช้โทรศัพท์ที่อาจต้องคุยกับผู้หญิง ก็ให้ใช้เฉพาะในศาลานี้เท่านั้นครับ ตู้เย็นก็ให้มีตู้ส่วนกลางวัดก็พอ
การสร้างวัดที่มีอาคารวิจิตรฟุ่มเฟือย มีสิ่งสะดวกสบายเกินไป สร้างสิ่งอลังการแปลกตาฟุ่มเฟือย นี่คือละเมิดพระวินัย
ในอดีตสมัยที่เริ่มรับศาสนาพุทธเข้ามาในดินแดนสุวรรณภูมิ เมื่อมีฆาราวาส มาปวารณาจะสร้างวัดพุทธให้สวยงามแบบวังเจ้าแผ่นดิน (แบบที่เห็นอยู่ทุกวันนี้) พระสงฆ์ในตอนนั้นถ้ามีสุปฎิปัณโณ ก็ต้องปฎิเสธทันทีและกล่าวว่า "ควรเป็นแค่อาวาสเรียบง่ายไม่วิจิตรฟุ่มเฟือย ขอเพียงแข็งแรงปลอดภัยใช้ได้นานๆไม่มีมุมลึกลับ อาจมีสัญญลักษณ์บ่งบอกความเป็นวัดตามมุมตามรั้วตามหน้าประตูก็พอแล้ว (เช่นใช้รูปธรรมจักร ต้นโพธิ์ ใบเสมา เป็นต้น)"
การแก้ไขคือ รัฐส่วนกลางมี่หน้าทีสร้างซ่อมวัดทุกวัดด้วยแปลนอาคารเรียบง่ายคงทนแบบเดียวกัน แต่ละวัดต่างกันเพียงที่จำนวนอาคาร จำนวนชั้น และอาณาเขต
สงฆ์สามารถยืดหยุ่นต่อวัดรปฎิบัติเฉพาะที่ไม่ทำให้ประพฤติออกจาก ภาพรวมพระวินัย นี้ครับ เช่น ปัจจุบันภิกษุสามารถใช้ไฟฟ้า สวมรองเท้าป้องกันอันตรายจากพื้น ใส่อวัยวะเทียม การตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ความผิดถูกของสงฆ์ เป็นต้น
พุทธบริษัทต้องช่วยกันกอบกู้ธรรม
ศีล ๒๒๗ จะมีภาพรวมทั้งหมดกำหนดให้ภิกษุทุกรูปประพฤติดังนี้
๑. กินอยู่ใช้แค่ในปัจจัยพื้นฐาน (ด้วยการขอจากชาวบ้านที่ไม่เดือดร้อน) ไม่ให้สะสมเกินไปที่จะกินอยู่ใช้ประจำวัน และให้กินเป็นเวลา
๒. ไม่หาทรัพย์ รับทรัพย์ เก็บทรัพย์ (ทรัพย์ที่จะใช้ซื้อปัจจัยได้เช่น เงิน ทอง)
๓. ประพฤติอยู่แต่ในคุณธรรม ได้แก่ไม่หยาบร้าย ไร้สาระ ขาดสำรวม หลอกลวง ทำร้าย ขโมย เบียดเบียน ฆ่า ดูฟังเล่นสิ่งบันเทิง เสพสิ่งลดสติลดสุขภาพ ปรุงแต่งฟุ่มเฟือย และให้รักษาและแสดงธรรมตามสมควร
๔. ไม่จงใจกระตุ้นและสนองกำหนัด(อารมณ์ทางเพศ)ทุกรูปแบบ
๕. ไม่จงใจจูงใจกระตุ้นให้ผู้อื่นกำหนัดและทำผิดคุณธรรม
ดังนั้นสงฆ์และวัดที่หาทรัพย์เอง ทำกิจเพื่อหาทรัพย์ ให้เช่าที่วัด ให้พื้นที่ขายของที่เป็นของนอกเหนือปัจจัยสี่ ให้จัดมหรสพ การจ้าง ฯลฯ นี่คือละเมิดพระวินัย
การแก้ไขคือ รัฐเป็นส่วนกลางจัดสร้างจัดหาให้ทั้งหมด ใครประสงค์บริจาคสิ่งใดให้ศาสนาก็ให้บริจาคที่ส่วนกลางนี้หรือส่วนกลางจังหวัดเท่านั้น วัดและสงฆ์ต้องการสิ่งใดต้องขอจากส่วนกลาง ยกเว้นการบิณฑบาตรอาหาร การขาดสิ่งของแบบฉุกเฉินไม่ได้สำรองไว้เช่น หลอดไฟขาด พัดลมเสีย รองเท้าขาด ประตูชำรุด ฯลฯ(กล่าวขอชาวบ้าน)
การเสพสื่อต่างๆของสงฆ์ปัจจุบันนี้ การมีแม้หนังสือพิมพ์รายวันหรือวิทยุทั่วไปในห้องส่วนตัวสงฆ์ก็ไม่สมควรแล้ว จึงไม่ต้องพูดถึงการมีโทรทัศน์ มีอินเตอร์เน็ตในกุฎิ นี่คือละเมิดพระวินัย
การแก้ไขคือ ในทุกวัดจะต้องมีศาลากลางวัดไว้สำหรับเสพสื่อต่างๆโดยเฉพาะ ( เป็นศาลาโปร่งชั้นเดียวอยู่กึ่งกลางวัดมองเห็นได้รอบ ไม่มีผนัง ให้ล้อมด้วยเหล็กดัดหรือกระจกหนา ภิกษุใช้รวมกันโดยไม่มีมุมหลบส่วนตัว ) การเสพสื่อใดๆที่อาจมีความบันเทิงปะปนให้เห็นได้ การใช้โทรศัพท์ที่อาจต้องคุยกับผู้หญิง ก็ให้ใช้เฉพาะในศาลานี้เท่านั้นครับ ตู้เย็นก็ให้มีตู้ส่วนกลางวัดก็พอ
การสร้างวัดที่มีอาคารวิจิตรฟุ่มเฟือย มีสิ่งสะดวกสบายเกินไป สร้างสิ่งอลังการแปลกตาฟุ่มเฟือย นี่คือละเมิดพระวินัย
ในอดีตสมัยที่เริ่มรับศาสนาพุทธเข้ามาในดินแดนสุวรรณภูมิ เมื่อมีฆาราวาส มาปวารณาจะสร้างวัดพุทธให้สวยงามแบบวังเจ้าแผ่นดิน (แบบที่เห็นอยู่ทุกวันนี้) พระสงฆ์ในตอนนั้นถ้ามีสุปฎิปัณโณ ก็ต้องปฎิเสธทันทีและกล่าวว่า "ควรเป็นแค่อาวาสเรียบง่ายไม่วิจิตรฟุ่มเฟือย ขอเพียงแข็งแรงปลอดภัยใช้ได้นานๆไม่มีมุมลึกลับ อาจมีสัญญลักษณ์บ่งบอกความเป็นวัดตามมุมตามรั้วตามหน้าประตูก็พอแล้ว (เช่นใช้รูปธรรมจักร ต้นโพธิ์ ใบเสมา เป็นต้น)"
การแก้ไขคือ รัฐส่วนกลางมี่หน้าทีสร้างซ่อมวัดทุกวัดด้วยแปลนอาคารเรียบง่ายคงทนแบบเดียวกัน แต่ละวัดต่างกันเพียงที่จำนวนอาคาร จำนวนชั้น และอาณาเขต
สงฆ์สามารถยืดหยุ่นต่อวัดรปฎิบัติเฉพาะที่ไม่ทำให้ประพฤติออกจาก ภาพรวมพระวินัย นี้ครับ เช่น ปัจจุบันภิกษุสามารถใช้ไฟฟ้า สวมรองเท้าป้องกันอันตรายจากพื้น ใส่อวัยวะเทียม การตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ความผิดถูกของสงฆ์ เป็นต้น