สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกนะคะ อยากมาแบ่งปันเรื่องที่เราเผชิญอยู่ตอนนี้ ว่ามันผิดที่เราคิดมาก หรือพ่อแม่เราที่ไม่รักเรากันแน่
ก่อนอื่นเลยพ่อแม่เรามีลูก3คน คนโตเป็นพี่ชายเรามีครอบครัวแล้ว แยกไปทำงานและใช้ชีวิตของตัวเองค่ะ สงเสียพ่อแม่บางครั้ง
คนที่2คือเราค่ะเราถูกแม่ส่งไปอยู่กับยายตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้มีครอบครัวแล้ว และคนที่3เป็นน้องชายเรียนอยุ่ชั้นป.6.
เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อ2ปีที่แล้วเรามีครอบครัวและได้ย้ายออกไปทำงานและใช้ชีวิตของตัวเองที่ต่างจังหวัด เราทำอาชีพคัดและขายส่งเสื้อผ้ามือ2ซึ่งรายได้ก็ถือว่าดีตกเดือนละ3-4หมื่นบาท แฟนเป็นช่างซ่อมรถยนต์ของศูนย์รถยี่ห้อดัง เราส่งเสียพ่อแม่ทุกเดือนไม่เคยขาด จนทุกอย่างกำลังเข้าที่ แต่อยู่ได้ไม่ถึงปีพ่อแม่เราก็อยากให้ไปช่วยงานที่บ้าน เพราะท่านบอกว่าเหนื่อยและแก่แล้ว แม่เรา48. พ่อเรา50 เรากับแฟนจึงตอบตกลงทันทีเพราะเราก็คิดว่าถ้าเราไม่ช่วยแล้วใครจะช่วย เราทิ้งทุกอย่างที่กำลังดีและคิดว่ากำลังจะตั้งตัวได้มาโดยไม่ลังเล เราช่วยงานพ่อแม่มาปีแรกโดยเราไม่เคยจับเงินเขาสักบาท และไม่เคยขอ เพราะเราใช้เงินเก็บเรา จนมาปีที่2รายได้พ่อกับแม่เริ่มดีขึ้น ท่านส่งให้ลูกชายคนโตท่าน เราก็ไม่เคยว่า จนเรามีตัวเล็กมาในปีนี้ เราเลยเริ่มถามตัวเองว่าพ่อแม่ไม่เคยรักเราเลยเหรอ? คือเวลาหมอนัดไปตรวจครรภ์บ้านเราไกลจากตัวเมืองมากไปกลับเกือบ100 กม.เราเคยขอให้แฟนเราขี่รถยนต์พาไปเพราะบางทีฝนตกเราก็หนาวกว่าจะถึง แต่ก็โดนพ่อกับแม่เราด่าว่าสำออยบ้างล่ะ อ่อนแอบ้างล่ะ ไฮโซบ้างล่ะ เพราะไม่อยากให้เเฟนเราเสียเวลางานที่จะช่วยเขา เราก็เข้าใจไม่เป็นไร ขี่มอไซไปคนเดียวตลอดจนวันที่ปวดท้องคลอดมาถึง (ระหว่างท้องทำงานทุกวัน หากใครสงสัยว่างานอะไรคือพ่อแม่มีรถ10ล้อ รถคีบอ้อย รถปลูกอ้อย ก็จะรับเหมา ตัดอ้อย หรือทุกอย่างเกี่ยวกับงานสวนงานไร่ ซึ่งจริงๆคนงานมีเป็น10คน)เรารู้ว่าใกล้คลอดแน่จึงรีบบอกแม่ ก็โดนด่ากลับมาอีกว่ามันจะมาออกอะไรกูยุ่งจะตายอยู่แล้ว มันไม่ออกหรอก นาทีนั้นเราก็ได้แต่เก็บน้ำตาไว้และรีบขี่มอไซไปรพ.ไปทั้งที่เท้ายังเปลื้อนโคลน ทั้งที่ตัวยังมีแต่เศษใบอ้อยนั่นล่ะ ไปถึงปากมดลูกเปิด5เซ็น เข้าห้องคลอดหมอถามหาญาติ เราตอบทั้งน้ำตาเลยว่าไม่มีค่ะ พอคลอดเสร็จ กลับมาที่เตียงเห็นลูกคนอื่นมีพ่อมีญาติห้อมล้อม น้ำตาก็ยิ่งไหล แล้วกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า ทำไมพ่อแม่เราใจร้ายกับเราขนาดนี้ สักพักแฟนเราโทรมาบอกว่ากลางคืนเดี๋ยวพี่ไปหานะ พ่อแม่หนุไม่ให้พี่ไปเขาให้ช่วยงานให้เสร็จ พอออกจากโรงพยาบาลกลับมาบ้านได้3-4วัน ก็ยิ่งทำให้เราแน่ใจว่าพ่อแม่เราไม่ได้รักที่เราเป็นเราหรอก รักที่แรงของเราที่ช่วยงานได้ รักที่เงินของเราที่แต่ก่อนส่งให้ท่านทุกเดือน เพราะตั้งแต่คลอดลูกเวลาเขากินข้าวหรือซืออะไรเข้าบ้าน ก็จะพูดเสมอว่าคนไม่ทำงานไม่กินก็คงไม่ตายหรอก เมื่อวานเราหิวอะไรหวานๆมากแล้วโรตีมาขายพอดีเราเห็นเศษเงินบนหลังตู้เย็น10กว่าบาท เลยเอาไปซื้อ เขากลับมาเห็นว่าเงินหายไปและรู้ว่าเราเอาไปใช้ เลยโดนด่าอีกว่า เงินอยากจะใช้แต่งานไม่ทำ ทุกวันนี้เราก็ได้แต่สงสารสามีที่พาเขามาเจอความอึดอัดแบบนี้ โชคดีมากที่สามีเราเป็นคนคิดบวกเขาก็ได้แต่ปลอบใจเราว่าเราทำดีสักวันผลดีคงมาถึงเรา คนไม่เห็นแต่เทวดาคงเห็น เราจะผิดมั้ยที่ตอนนี้เราคิดจะออกจากบ้านหลังนี้ไป เพราะลูกเราก็โตขึ้นทุกวัน อีกหน่อยก็คงเข้า ร.ร.เรากลัวไม่มีเงินให้ลูก เราอยากกลับไปใช้ชีวิตของเราเองอีกครั้ง ถึงใครจะมองว่าอกตัญญูก็ตาม
(นี่เป็นเพียงส่วนเล็กๆที่เราต้องเจออยู่ตอนนี้ ถ้าฝากบอกได้ก็อยากบอกว่า หนูรักพ่อกับแม่มาก แต่จะมีสักครั้งมั้ยที่พ่อแม่จะพูดดีๆและรักหนูบ้าง ที่หนูมาช่วยงานหนูไม่เคยอยากยึดสมบัติ ที่พ่อแม่ไว้ให้ลูกชายทั้งสองหรอกนะ หนูไม่ต้องการ หนูแค่อยากให้พ่อกับแม่เหนื่อยน้อยลงแค่นั้นเอง รักหนูสักเศษเสี้ยวนึงได้มั้ย)
พ่อแม่รักลูกเท่ากันทุกคนจริงเหรอ?
ก่อนอื่นเลยพ่อแม่เรามีลูก3คน คนโตเป็นพี่ชายเรามีครอบครัวแล้ว แยกไปทำงานและใช้ชีวิตของตัวเองค่ะ สงเสียพ่อแม่บางครั้ง
คนที่2คือเราค่ะเราถูกแม่ส่งไปอยู่กับยายตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้มีครอบครัวแล้ว และคนที่3เป็นน้องชายเรียนอยุ่ชั้นป.6.
เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อ2ปีที่แล้วเรามีครอบครัวและได้ย้ายออกไปทำงานและใช้ชีวิตของตัวเองที่ต่างจังหวัด เราทำอาชีพคัดและขายส่งเสื้อผ้ามือ2ซึ่งรายได้ก็ถือว่าดีตกเดือนละ3-4หมื่นบาท แฟนเป็นช่างซ่อมรถยนต์ของศูนย์รถยี่ห้อดัง เราส่งเสียพ่อแม่ทุกเดือนไม่เคยขาด จนทุกอย่างกำลังเข้าที่ แต่อยู่ได้ไม่ถึงปีพ่อแม่เราก็อยากให้ไปช่วยงานที่บ้าน เพราะท่านบอกว่าเหนื่อยและแก่แล้ว แม่เรา48. พ่อเรา50 เรากับแฟนจึงตอบตกลงทันทีเพราะเราก็คิดว่าถ้าเราไม่ช่วยแล้วใครจะช่วย เราทิ้งทุกอย่างที่กำลังดีและคิดว่ากำลังจะตั้งตัวได้มาโดยไม่ลังเล เราช่วยงานพ่อแม่มาปีแรกโดยเราไม่เคยจับเงินเขาสักบาท และไม่เคยขอ เพราะเราใช้เงินเก็บเรา จนมาปีที่2รายได้พ่อกับแม่เริ่มดีขึ้น ท่านส่งให้ลูกชายคนโตท่าน เราก็ไม่เคยว่า จนเรามีตัวเล็กมาในปีนี้ เราเลยเริ่มถามตัวเองว่าพ่อแม่ไม่เคยรักเราเลยเหรอ? คือเวลาหมอนัดไปตรวจครรภ์บ้านเราไกลจากตัวเมืองมากไปกลับเกือบ100 กม.เราเคยขอให้แฟนเราขี่รถยนต์พาไปเพราะบางทีฝนตกเราก็หนาวกว่าจะถึง แต่ก็โดนพ่อกับแม่เราด่าว่าสำออยบ้างล่ะ อ่อนแอบ้างล่ะ ไฮโซบ้างล่ะ เพราะไม่อยากให้เเฟนเราเสียเวลางานที่จะช่วยเขา เราก็เข้าใจไม่เป็นไร ขี่มอไซไปคนเดียวตลอดจนวันที่ปวดท้องคลอดมาถึง (ระหว่างท้องทำงานทุกวัน หากใครสงสัยว่างานอะไรคือพ่อแม่มีรถ10ล้อ รถคีบอ้อย รถปลูกอ้อย ก็จะรับเหมา ตัดอ้อย หรือทุกอย่างเกี่ยวกับงานสวนงานไร่ ซึ่งจริงๆคนงานมีเป็น10คน)เรารู้ว่าใกล้คลอดแน่จึงรีบบอกแม่ ก็โดนด่ากลับมาอีกว่ามันจะมาออกอะไรกูยุ่งจะตายอยู่แล้ว มันไม่ออกหรอก นาทีนั้นเราก็ได้แต่เก็บน้ำตาไว้และรีบขี่มอไซไปรพ.ไปทั้งที่เท้ายังเปลื้อนโคลน ทั้งที่ตัวยังมีแต่เศษใบอ้อยนั่นล่ะ ไปถึงปากมดลูกเปิด5เซ็น เข้าห้องคลอดหมอถามหาญาติ เราตอบทั้งน้ำตาเลยว่าไม่มีค่ะ พอคลอดเสร็จ กลับมาที่เตียงเห็นลูกคนอื่นมีพ่อมีญาติห้อมล้อม น้ำตาก็ยิ่งไหล แล้วกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า ทำไมพ่อแม่เราใจร้ายกับเราขนาดนี้ สักพักแฟนเราโทรมาบอกว่ากลางคืนเดี๋ยวพี่ไปหานะ พ่อแม่หนุไม่ให้พี่ไปเขาให้ช่วยงานให้เสร็จ พอออกจากโรงพยาบาลกลับมาบ้านได้3-4วัน ก็ยิ่งทำให้เราแน่ใจว่าพ่อแม่เราไม่ได้รักที่เราเป็นเราหรอก รักที่แรงของเราที่ช่วยงานได้ รักที่เงินของเราที่แต่ก่อนส่งให้ท่านทุกเดือน เพราะตั้งแต่คลอดลูกเวลาเขากินข้าวหรือซืออะไรเข้าบ้าน ก็จะพูดเสมอว่าคนไม่ทำงานไม่กินก็คงไม่ตายหรอก เมื่อวานเราหิวอะไรหวานๆมากแล้วโรตีมาขายพอดีเราเห็นเศษเงินบนหลังตู้เย็น10กว่าบาท เลยเอาไปซื้อ เขากลับมาเห็นว่าเงินหายไปและรู้ว่าเราเอาไปใช้ เลยโดนด่าอีกว่า เงินอยากจะใช้แต่งานไม่ทำ ทุกวันนี้เราก็ได้แต่สงสารสามีที่พาเขามาเจอความอึดอัดแบบนี้ โชคดีมากที่สามีเราเป็นคนคิดบวกเขาก็ได้แต่ปลอบใจเราว่าเราทำดีสักวันผลดีคงมาถึงเรา คนไม่เห็นแต่เทวดาคงเห็น เราจะผิดมั้ยที่ตอนนี้เราคิดจะออกจากบ้านหลังนี้ไป เพราะลูกเราก็โตขึ้นทุกวัน อีกหน่อยก็คงเข้า ร.ร.เรากลัวไม่มีเงินให้ลูก เราอยากกลับไปใช้ชีวิตของเราเองอีกครั้ง ถึงใครจะมองว่าอกตัญญูก็ตาม
(นี่เป็นเพียงส่วนเล็กๆที่เราต้องเจออยู่ตอนนี้ ถ้าฝากบอกได้ก็อยากบอกว่า หนูรักพ่อกับแม่มาก แต่จะมีสักครั้งมั้ยที่พ่อแม่จะพูดดีๆและรักหนูบ้าง ที่หนูมาช่วยงานหนูไม่เคยอยากยึดสมบัติ ที่พ่อแม่ไว้ให้ลูกชายทั้งสองหรอกนะ หนูไม่ต้องการ หนูแค่อยากให้พ่อกับแม่เหนื่อยน้อยลงแค่นั้นเอง รักหนูสักเศษเสี้ยวนึงได้มั้ย)