ผมและภรรยาอยู่กินกันมา 12ปี มีลูก2คนเรารักกันมากตลอดเวลาเรียกได้ว่าตัวติดกันตลอด แต่แล้ววันนึงเธอก็จากไป ทำไมนะเหรอ ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไป
ผมเป็นลูกคนที่สามของครอบครัวคนจีน พ่อแม่ทำธุรกิจร้านค้าขายส่ง ตั้งแต่เล็กจนโตโดนเลี้ยงแบบคุณหนู งานไม่ต้องทำ ใช้ชีวิตสบายๆ จนมาถึงวันนั้นวันที่ผมได้เจอกับภรรยา ตอนผมอายุ21ปี ส่วนภรรยาผมอายุ16 เรารักกันมาก ทุกอย่างดูสวยงาม เราอยู่ด้วยกันปีกว่า เธอก็ท้องลูกคนแรก ลูกของเราคลอดออกมาเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาดี น่ารักน่าชัง แม่ผมจึงให้ผมและภรรยาย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านอีกหลังหนึ่ง และเปิดร้าน ขายของใช้เด็กอ่อนและเครื่องเขียนให้ ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ด้วยดี แต่ชีวิตมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น เมื่อเรามีลูกคนที่สองในอีกสองปีต่อมา เป็นเด็กชายน่ารักน่าชังอีกเช่นกัน
ช่วงนั้น ผมติดเกมส์ เปิดร้านไปนั่งเล่นเกมส์ไป รายจ่ายเยอะขึ้น รายได้เท่าเดิม
เนื่องจากเราเป็นร้านขายของเด็กอ่อน ซึ้งบางครอบครัวซื้อแล้ว ใช้ได้หลายปี มันจึง ขายไม่ดีเท่าที่ควร เงินที่มีมันจึงลดลงๆ จนเงินหมด แต่ผมก็ยังนั่งเล่นแต่เกมส์ ลูกก็ไม่เคยช่วยภรรยาผมเลี้ยง แต่เธอก็อดทนกับผมมาตลอดเพราะเธอเป็นคนดี จนวันนึงเงินเราหมดจริง ต้องปิดกิจการผมจึงตัดสินใจออกไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งที่ขายของผ่านทีวี ทำได้ไม่ถึงเดือน ผมก็ลาออก เพราะความเป็นคน หนักไม่เอาเบาไม่สู้ของผม
และการถูกเลี้ยงดูด้วยการตามใจแบบคุณหนู
ผมจึงลาออกกลับมา ขายหมูสะเต๊ะหน้าบ้านกับภรรยา เธอทำเองทุกอย่าง หมักหมู เสียบไม้ ทำน้ำจิ้ม น้ำอาจาด ผมเหมือนเดิมนั่งเล่มเกมส์ รอเวลาไปย่างหมูตอนเช้าถึงเที่ยง เราขายหมูได้สามเกือบสี่เดือน กำไรวันล้ะ สองถึงสี่ร้อยบาท ซึ้งมันไม่พอใช้ และแล้วก็เหมือนฟ้ามาโปรด มีคนนำตู้สล็อตมาลงให้ที่ร้านแม่ผม ซึ้งลูกค้าเยอะมากอยู่แล้ว คนมาเล่นกันทุกวันเสียบ้างได้บ้าง แต่คนที่ได้กำไรสุดๆเห็นจะเป็นผม ได้เงินทุกวันจากยอดของเจ้าเครื่องนี้วันล้ะไม่ต่ำกว่า 1000บาท ผมเริ่มเล่นเกมส์หนักขึ้นเพราะไม่ต้องทำอะไร รอแต่เงินรายวันจากตู้สล็อต เราเก็บเงินได้ก้อนนึงไม่เยอะมาก แต่เหมือนฟ้าแกล้งลูกชายคนเล็กป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาล เงินที่เราได้มาจากตู้สล็อตหมดไปกับเหตุการณ์นี้
ผมได้แต่นั่งปรอบใจตัวเองว่าเดร๋ยวค่อยหาใหม่กับเครื่องนี้แหล่ะ และแล้วก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งเมื่อเกิดการรัฐประหารขึ้น มีการเข้มงวดกับการพนันมากขึ้น เจ้าของตู้จึงมายกเครื่องกลับไป ผมหมดรายได้ เงินก็เหลือไม่เยอะ
ภรรยาผมตัดสินใจ ไปเรียนเสริมสวย ซึ่งเป็นงานที่เธอรัก ที่โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง เธอเรียนอยู่หกเดือนก็จบ แต่อย่างที่รู้กันคือ เรียนมาได้วิชามาแบบงูๆปลาๆ แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนมุมานะ เธอตัดสินใจเปิดร้านทันทีด้วยการช่วยเหลือจากครอบครัวผมและครอบครัวเธอและเงินก้อนสุดท้ายของเรา เธอมาศึกษาจากยูทูปเพิ่มตลอด
ผมยังจำวันแรกที่เธอเปิดร้านได้ ลูกค้ามายืดผม เธอเครียด เธอไม่เคยยืดผมใครมาก่อน เคยแต่เรียนทางทฤษฎี และเธอทำพลาด เธอเสียใจเธอร้องไห้ แต่เธอไม่ยอมแพ้ เพราะเธอมีภาระที่ต้องดูแล ส่วนผมนะเหรอ อยู่หน้าคอมไงครับ
เวลาผ่านไปเธอเก่งขึ้นเพราะความขยัน ร้านเราค่อยๆพัฒนา ติดกระจก ติดแอร์ มีเงินเก็บหลักหมื่น ผมจึงเริ่มทำบัญชีรายรับรายจ่าย แต่หน้าที่หลักคือเธอหาเงิน ผมทำแค่บัญชี ผมเริ่มบงการเธอมากขึ้น โดยการบังคับเธอเก็บเงิน พอเธอจะซื้ออะไร ต้องมาขอผม ถ้าผมไม่ให้เธอก็จะไม่ได้ หรือถ้าเธอแอบไปซื้อแล้วผมจับได้ ผมก็จะด่าเธอ
เวลาผ่านไปสามปีเรามีรถยนต์ป้ายแดงคันหรู มีเงินเก็บหลักแสน ผมยังคงหลงระเริงกับชีวิต เล่มแต่เกมส์บังคับกดขี่เธอมาตลอด เธอต้องแอบไปที่ศาลเจ้าไปขอพรกับเจ้าแม่กวนอิม ให้สามีโง่ๆของเธอปรับปรุงตัวไปนั่งร้องไห้ทุกวัน โดยที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมคิดว่าเธอมีความสุข แต่ผมคิดผิด ผมคิดไปเองว่าเธอมีความสุข ครอบครัวเรามีความสุข จนมาถึงวันที่เธอทนไม่ได้
วันนั้นเป็นวันที่ 6กุมภาพันธ์61 เป็นวันเกิดแม่ของเธอ เธอขอผมปิดร้านไปหาแม่ แต่ผมไม่ยอม ผมอยากให้เธอเปิดร้านแล้วไปตอนหัวค่ำ ผมด่าเธอ ไล่เธอ เพราะผมคิดว่าเธอเป็นของตายของผม ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว แต่คุณรู้ไหมครับว่าผมคิดผิด
เธอตัดสินใจเก็บของย้ายร้านไป เธอรักลูกแต่ผมไม่ให้เธอ ภรรยาผมก็ย้ายออกไปคนเดียว และไปเปิดร้านใหม่ เงินที่เก็บมาทั้งหมดมันเป็นชื่อเธอเธอเอาไปด้วยผมเต็มใจ ผมพยายามตามง้อเพราะยังคิดว่าเธอรักผมอยู่ เธอแค่น้อยใจก็เท่านั้น ผมได้พาแม่ผม พาพ่อแม่เธอมาคุยกันที่ร้านใหม่ของเธอ ขอให้ยกโทษให้ผม ผมจะไม่ทำแบบเดิมแล้ว ผมจะตั้งใจช่วยงานที่ร้านแม่ผม
เก็บเงินให้เธอกับลูก เลิกเล่นเกม ซึ่งเธอไม่อยากให้ผมกลับมาแล้ว เธอจากปาก ว่าหมดรักผมนานแล้ว แต่ทนอยู่เพื่อลูก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้ผมกลับมาอยู่ด้วยที่ร้านใหม่ของเธอ เราอยู่ด้วยกันมาจนถึงวันที่ความจริงเปิดเผย
ระยะเวลาสามเดือนที่ร้านใหม่เธอเปลี่ยนไปมาก เย็นชา บึ้งตึง ผมพยายามจูนตัวเองเข้าหาเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ จนผมได้มารู้ความจริงว่าเธอ แอบคุยกับผู้ชายคนอื่น ซึ่งหน้าที่การงานดี เป็นคนสุภาพและเป็นผู้นำให้เธอได้ เธอเจอเขาจากโปรแกรมแชทหาเพื่อนทางโทรศัพท์ ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ย้ายร้านออกมา เธอรู้สึกดี รู้สึกสบายใจเวลาได้คุยกับเขา สุดท้ายทั้งคู่ก็มีอะไรกัน
โลกของผมเหมือนพังทลาย แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่ใช่คนเกรี้ยวกราดคนเดิม ผมพูดกับเธอแบบสุภาพ ถามเธอว่ารักคนนั้นเหรอ เธอบอกว่าไม่ได้รักแค่รู้สึกดี แต่เธออยู่กับผมเธออึดอัด เหมือนโดนบังคับตลอด
ผมขอร้องเธอ อ้อนวอนเธอ ให้หยุดเลิกกับเขาซะ ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี่ ซึ่งเธอบอก เลิกไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นเริ่มจริงจังกับเธอ ผมจึงบอกพ่อแม่เธอว่าเธอนั้นมีคนใหม่ บอกแม่ผมว่าเธอมีชู้
โพทประจานเธอในเฟชด้วยน้อยใจ อยากให้เธอเกลียดผม อยากให้จบกันไปเลย แต่ผมทำไม่ได้ครับ ผมขาดเธอไม่ได้
วันต่อมาผมและเธอได้นั่งคุยกัน เธอยอมรับผิดที่นอกใจ แต่ผมไม่โกรธเธอเลย ผมให้อภัยเธอ แต่ผมโกรธตัวเองนั่นเพราะทั้งหมดมันเป็นเพราะผม ที่ปล่อยปละละเลยเธอเอง ทำให้เธออ้างว้างเหมือนตัวคนเดียว
เธอบอก เรื่องไม่ดีขอให้วันนี้ตรงนี้ เธอเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ส่วนลูกกับผมอยู่กับเธอที่ร้านนี้ แต่เธอไม่มีความรักให้ผมแล้ว ผมสัญญากับเธอว่า จะตั้งใจทำงานเก็บเงินเปิดร้านอะไรสักอย่างเพื่อเธอและลูก อยากให้กลับมารักกัน ผมอยากให้รอยยิ้มที่สดใสของเธอกลับมา และขอเธอแต่งงานเพราะเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ได้แต่จดทะเบียนสมรส
เธอบอกขอเวลาหน่อย แต่ไม่รับปากเรื่องแต่งงาน
ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้เธอกลับมารักผมอีกครั้ง
เธอเคยบอกอยากแต่งงาน แต่ผมไม่พร้อมเสียที
คุณทุกคนอย่าใช้ชีวิตบนความประมาทแบบผม อย่าคิดว่าคนอื่นเป็นของตาย อย่าได้ทำร้ายคนที่รักคุณที่สุดแบบผม มาเปลี่ยนตัวเองเมื่อวันที่สายไป และผมหวังว่าสักวันใจเธอจะกลับมา
ขอบคุณครับ
ใครไม่เป็นเมียผมไม่มีวันเข้าใจ
ผมเป็นลูกคนที่สามของครอบครัวคนจีน พ่อแม่ทำธุรกิจร้านค้าขายส่ง ตั้งแต่เล็กจนโตโดนเลี้ยงแบบคุณหนู งานไม่ต้องทำ ใช้ชีวิตสบายๆ จนมาถึงวันนั้นวันที่ผมได้เจอกับภรรยา ตอนผมอายุ21ปี ส่วนภรรยาผมอายุ16 เรารักกันมาก ทุกอย่างดูสวยงาม เราอยู่ด้วยกันปีกว่า เธอก็ท้องลูกคนแรก ลูกของเราคลอดออกมาเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาดี น่ารักน่าชัง แม่ผมจึงให้ผมและภรรยาย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านอีกหลังหนึ่ง และเปิดร้าน ขายของใช้เด็กอ่อนและเครื่องเขียนให้ ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ด้วยดี แต่ชีวิตมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น เมื่อเรามีลูกคนที่สองในอีกสองปีต่อมา เป็นเด็กชายน่ารักน่าชังอีกเช่นกัน
ช่วงนั้น ผมติดเกมส์ เปิดร้านไปนั่งเล่นเกมส์ไป รายจ่ายเยอะขึ้น รายได้เท่าเดิม
เนื่องจากเราเป็นร้านขายของเด็กอ่อน ซึ้งบางครอบครัวซื้อแล้ว ใช้ได้หลายปี มันจึง ขายไม่ดีเท่าที่ควร เงินที่มีมันจึงลดลงๆ จนเงินหมด แต่ผมก็ยังนั่งเล่นแต่เกมส์ ลูกก็ไม่เคยช่วยภรรยาผมเลี้ยง แต่เธอก็อดทนกับผมมาตลอดเพราะเธอเป็นคนดี จนวันนึงเงินเราหมดจริง ต้องปิดกิจการผมจึงตัดสินใจออกไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งที่ขายของผ่านทีวี ทำได้ไม่ถึงเดือน ผมก็ลาออก เพราะความเป็นคน หนักไม่เอาเบาไม่สู้ของผม
และการถูกเลี้ยงดูด้วยการตามใจแบบคุณหนู
ผมจึงลาออกกลับมา ขายหมูสะเต๊ะหน้าบ้านกับภรรยา เธอทำเองทุกอย่าง หมักหมู เสียบไม้ ทำน้ำจิ้ม น้ำอาจาด ผมเหมือนเดิมนั่งเล่มเกมส์ รอเวลาไปย่างหมูตอนเช้าถึงเที่ยง เราขายหมูได้สามเกือบสี่เดือน กำไรวันล้ะ สองถึงสี่ร้อยบาท ซึ้งมันไม่พอใช้ และแล้วก็เหมือนฟ้ามาโปรด มีคนนำตู้สล็อตมาลงให้ที่ร้านแม่ผม ซึ้งลูกค้าเยอะมากอยู่แล้ว คนมาเล่นกันทุกวันเสียบ้างได้บ้าง แต่คนที่ได้กำไรสุดๆเห็นจะเป็นผม ได้เงินทุกวันจากยอดของเจ้าเครื่องนี้วันล้ะไม่ต่ำกว่า 1000บาท ผมเริ่มเล่นเกมส์หนักขึ้นเพราะไม่ต้องทำอะไร รอแต่เงินรายวันจากตู้สล็อต เราเก็บเงินได้ก้อนนึงไม่เยอะมาก แต่เหมือนฟ้าแกล้งลูกชายคนเล็กป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาล เงินที่เราได้มาจากตู้สล็อตหมดไปกับเหตุการณ์นี้
ผมได้แต่นั่งปรอบใจตัวเองว่าเดร๋ยวค่อยหาใหม่กับเครื่องนี้แหล่ะ และแล้วก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งเมื่อเกิดการรัฐประหารขึ้น มีการเข้มงวดกับการพนันมากขึ้น เจ้าของตู้จึงมายกเครื่องกลับไป ผมหมดรายได้ เงินก็เหลือไม่เยอะ
ภรรยาผมตัดสินใจ ไปเรียนเสริมสวย ซึ่งเป็นงานที่เธอรัก ที่โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง เธอเรียนอยู่หกเดือนก็จบ แต่อย่างที่รู้กันคือ เรียนมาได้วิชามาแบบงูๆปลาๆ แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนมุมานะ เธอตัดสินใจเปิดร้านทันทีด้วยการช่วยเหลือจากครอบครัวผมและครอบครัวเธอและเงินก้อนสุดท้ายของเรา เธอมาศึกษาจากยูทูปเพิ่มตลอด
ผมยังจำวันแรกที่เธอเปิดร้านได้ ลูกค้ามายืดผม เธอเครียด เธอไม่เคยยืดผมใครมาก่อน เคยแต่เรียนทางทฤษฎี และเธอทำพลาด เธอเสียใจเธอร้องไห้ แต่เธอไม่ยอมแพ้ เพราะเธอมีภาระที่ต้องดูแล ส่วนผมนะเหรอ อยู่หน้าคอมไงครับ
เวลาผ่านไปเธอเก่งขึ้นเพราะความขยัน ร้านเราค่อยๆพัฒนา ติดกระจก ติดแอร์ มีเงินเก็บหลักหมื่น ผมจึงเริ่มทำบัญชีรายรับรายจ่าย แต่หน้าที่หลักคือเธอหาเงิน ผมทำแค่บัญชี ผมเริ่มบงการเธอมากขึ้น โดยการบังคับเธอเก็บเงิน พอเธอจะซื้ออะไร ต้องมาขอผม ถ้าผมไม่ให้เธอก็จะไม่ได้ หรือถ้าเธอแอบไปซื้อแล้วผมจับได้ ผมก็จะด่าเธอ
เวลาผ่านไปสามปีเรามีรถยนต์ป้ายแดงคันหรู มีเงินเก็บหลักแสน ผมยังคงหลงระเริงกับชีวิต เล่มแต่เกมส์บังคับกดขี่เธอมาตลอด เธอต้องแอบไปที่ศาลเจ้าไปขอพรกับเจ้าแม่กวนอิม ให้สามีโง่ๆของเธอปรับปรุงตัวไปนั่งร้องไห้ทุกวัน โดยที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมคิดว่าเธอมีความสุข แต่ผมคิดผิด ผมคิดไปเองว่าเธอมีความสุข ครอบครัวเรามีความสุข จนมาถึงวันที่เธอทนไม่ได้
วันนั้นเป็นวันที่ 6กุมภาพันธ์61 เป็นวันเกิดแม่ของเธอ เธอขอผมปิดร้านไปหาแม่ แต่ผมไม่ยอม ผมอยากให้เธอเปิดร้านแล้วไปตอนหัวค่ำ ผมด่าเธอ ไล่เธอ เพราะผมคิดว่าเธอเป็นของตายของผม ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว แต่คุณรู้ไหมครับว่าผมคิดผิด
เธอตัดสินใจเก็บของย้ายร้านไป เธอรักลูกแต่ผมไม่ให้เธอ ภรรยาผมก็ย้ายออกไปคนเดียว และไปเปิดร้านใหม่ เงินที่เก็บมาทั้งหมดมันเป็นชื่อเธอเธอเอาไปด้วยผมเต็มใจ ผมพยายามตามง้อเพราะยังคิดว่าเธอรักผมอยู่ เธอแค่น้อยใจก็เท่านั้น ผมได้พาแม่ผม พาพ่อแม่เธอมาคุยกันที่ร้านใหม่ของเธอ ขอให้ยกโทษให้ผม ผมจะไม่ทำแบบเดิมแล้ว ผมจะตั้งใจช่วยงานที่ร้านแม่ผม
เก็บเงินให้เธอกับลูก เลิกเล่นเกม ซึ่งเธอไม่อยากให้ผมกลับมาแล้ว เธอจากปาก ว่าหมดรักผมนานแล้ว แต่ทนอยู่เพื่อลูก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้ผมกลับมาอยู่ด้วยที่ร้านใหม่ของเธอ เราอยู่ด้วยกันมาจนถึงวันที่ความจริงเปิดเผย
ระยะเวลาสามเดือนที่ร้านใหม่เธอเปลี่ยนไปมาก เย็นชา บึ้งตึง ผมพยายามจูนตัวเองเข้าหาเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ จนผมได้มารู้ความจริงว่าเธอ แอบคุยกับผู้ชายคนอื่น ซึ่งหน้าที่การงานดี เป็นคนสุภาพและเป็นผู้นำให้เธอได้ เธอเจอเขาจากโปรแกรมแชทหาเพื่อนทางโทรศัพท์ ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ย้ายร้านออกมา เธอรู้สึกดี รู้สึกสบายใจเวลาได้คุยกับเขา สุดท้ายทั้งคู่ก็มีอะไรกัน
โลกของผมเหมือนพังทลาย แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่ใช่คนเกรี้ยวกราดคนเดิม ผมพูดกับเธอแบบสุภาพ ถามเธอว่ารักคนนั้นเหรอ เธอบอกว่าไม่ได้รักแค่รู้สึกดี แต่เธออยู่กับผมเธออึดอัด เหมือนโดนบังคับตลอด
ผมขอร้องเธอ อ้อนวอนเธอ ให้หยุดเลิกกับเขาซะ ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี่ ซึ่งเธอบอก เลิกไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นเริ่มจริงจังกับเธอ ผมจึงบอกพ่อแม่เธอว่าเธอนั้นมีคนใหม่ บอกแม่ผมว่าเธอมีชู้
โพทประจานเธอในเฟชด้วยน้อยใจ อยากให้เธอเกลียดผม อยากให้จบกันไปเลย แต่ผมทำไม่ได้ครับ ผมขาดเธอไม่ได้
วันต่อมาผมและเธอได้นั่งคุยกัน เธอยอมรับผิดที่นอกใจ แต่ผมไม่โกรธเธอเลย ผมให้อภัยเธอ แต่ผมโกรธตัวเองนั่นเพราะทั้งหมดมันเป็นเพราะผม ที่ปล่อยปละละเลยเธอเอง ทำให้เธออ้างว้างเหมือนตัวคนเดียว
เธอบอก เรื่องไม่ดีขอให้วันนี้ตรงนี้ เธอเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ส่วนลูกกับผมอยู่กับเธอที่ร้านนี้ แต่เธอไม่มีความรักให้ผมแล้ว ผมสัญญากับเธอว่า จะตั้งใจทำงานเก็บเงินเปิดร้านอะไรสักอย่างเพื่อเธอและลูก อยากให้กลับมารักกัน ผมอยากให้รอยยิ้มที่สดใสของเธอกลับมา และขอเธอแต่งงานเพราะเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ได้แต่จดทะเบียนสมรส
เธอบอกขอเวลาหน่อย แต่ไม่รับปากเรื่องแต่งงาน
ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้เธอกลับมารักผมอีกครั้ง
เธอเคยบอกอยากแต่งงาน แต่ผมไม่พร้อมเสียที
คุณทุกคนอย่าใช้ชีวิตบนความประมาทแบบผม อย่าคิดว่าคนอื่นเป็นของตาย อย่าได้ทำร้ายคนที่รักคุณที่สุดแบบผม มาเปลี่ยนตัวเองเมื่อวันที่สายไป และผมหวังว่าสักวันใจเธอจะกลับมา
ขอบคุณครับ