เราคิดว่าพ่อแม่เรารักลูกไม่เท่ากันเลย
เราเป็นลูกคนโตมีน้องสองคน
เราเรียนได้คะแนนดีสุดในบ้านทำงานช่วยแม่ตั้งแต่ ป.6
ต้องถักผ้าส่งครูเพื่อคะแนนสอบยังต้องเอาไปทำด้วยบอกว่ามันสำคัญก็ไม่ฟัง
วันเกิดเราเมื่อ2ปีก่อนขอเงินพ่อแม่เพราะว่าไม่ได้จัดงานเห็นว่างานน้องไม่ได้จัดงานแม่เลยให้เงินแทนออกปากเองเลยว่าให้(ย่าเราอยู่)แต่เราทำงานช่วยแม่ทั้งวันพอเย็นเราขอเงินกลับไม่ให้เลยสักบาดแถมด่าเราอีกไม่อยู่เป่าเค้กวันเกิดเลยกลับบ้านเราอยู่บ้านย่าย่าเราไปต่างประเทศเลยอยู่กับพี่สาวของย่าตอนนั้นเสียใจมากทำไรไม่ได้เลยไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำอาบน้ำไปด้วยเลยจากนั้นพี่ของย่าก็มาเรียกให้เราไปเป่าเค้กด้วยกันคิดถึงมากเลยล่ะตอนนั้นและเป็นวันเกิดปีสุดท้ายที่ได้เป่าเค้กกับแกปีต่อมาแกจากไป
ผลการเรียนดีที่สุดในบ้านยังว่าเราว่าลอกส่วนน้องคนเล็กมันได้เกือบที่โหล่ยังชมว่ามันเก่งกว่า3คนนั้น
เราเล่นโทรศัพท์นิดเดียวก็หาว่าเราเล่นทั้งวันพอน้องมันเล่นทั้งวันยังไม่ว่าไร
ตอนนี้น้องมัน ม.1แล้วเราบอกแม่ว่าให้เอามันไปขายของช่วยด้วยสิแม่กลับบอกว่ามันยังเด็กเกินไปเราก็บอกไปว่าทีหนู ป.6 ยังทำเลยมีงานที่ครูสั่งยังต้องเอาไปทำด้วยแม่ก็เงียบไปพอน้องมัน ม.2 เราก็พูดแบบเดียวกับตอนมัน ม.1 คำตอบของแม่ก็ยังเหมือนเดิม
เราทำงานบ้านล้างถ้วยล้างจานตอนเรา11ขวบพ่อแม่จัดงานวันเกิดให้แต่แล้วเราต้องล้างจานแต่น้องไปเล่นได้ชะงั้นเราก็ร้องไห้ไปล้างจานไป
เราไม่ค่อยชอบขอพ่อแม่ซื้อของอะไรให้แต่น้องมันขอประจำก็ซื้อให้แต่พอเราเพิ่งเอ่ยปากขอนะด่าเละของไม่ถึง100฿เลยแต่น้องนะ4-500฿ยังไม่ว่าไรเลย
เราเคยคิดสั้นนะแต่เราได้แต่คิดว่าจะตายทำไมตายก็ไม่มีใครสนใจอยู่ก็ไม่มีใครสนใจ(ตอนนี้เรา17ละ)แต่นอนร้องไร้ทุกวันเลยตั้งแต่11ขวบ
เรารู้สึกว่าเราไม่เคยมีอะไรดีเลยในสายตาพ่อแม่แต่ก็ต้องช่วยเลยพวกท่านทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด
เสียใจแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้
ขอระบายหน่อยนะทุกคน
อยากรู้ว่าทุกคนรู้สึกยังไงที่พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน
เราเป็นลูกคนโตมีน้องสองคน
เราเรียนได้คะแนนดีสุดในบ้านทำงานช่วยแม่ตั้งแต่ ป.6
ต้องถักผ้าส่งครูเพื่อคะแนนสอบยังต้องเอาไปทำด้วยบอกว่ามันสำคัญก็ไม่ฟัง
วันเกิดเราเมื่อ2ปีก่อนขอเงินพ่อแม่เพราะว่าไม่ได้จัดงานเห็นว่างานน้องไม่ได้จัดงานแม่เลยให้เงินแทนออกปากเองเลยว่าให้(ย่าเราอยู่)แต่เราทำงานช่วยแม่ทั้งวันพอเย็นเราขอเงินกลับไม่ให้เลยสักบาดแถมด่าเราอีกไม่อยู่เป่าเค้กวันเกิดเลยกลับบ้านเราอยู่บ้านย่าย่าเราไปต่างประเทศเลยอยู่กับพี่สาวของย่าตอนนั้นเสียใจมากทำไรไม่ได้เลยไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำอาบน้ำไปด้วยเลยจากนั้นพี่ของย่าก็มาเรียกให้เราไปเป่าเค้กด้วยกันคิดถึงมากเลยล่ะตอนนั้นและเป็นวันเกิดปีสุดท้ายที่ได้เป่าเค้กกับแกปีต่อมาแกจากไป
ผลการเรียนดีที่สุดในบ้านยังว่าเราว่าลอกส่วนน้องคนเล็กมันได้เกือบที่โหล่ยังชมว่ามันเก่งกว่า3คนนั้น
เราเล่นโทรศัพท์นิดเดียวก็หาว่าเราเล่นทั้งวันพอน้องมันเล่นทั้งวันยังไม่ว่าไร
ตอนนี้น้องมัน ม.1แล้วเราบอกแม่ว่าให้เอามันไปขายของช่วยด้วยสิแม่กลับบอกว่ามันยังเด็กเกินไปเราก็บอกไปว่าทีหนู ป.6 ยังทำเลยมีงานที่ครูสั่งยังต้องเอาไปทำด้วยแม่ก็เงียบไปพอน้องมัน ม.2 เราก็พูดแบบเดียวกับตอนมัน ม.1 คำตอบของแม่ก็ยังเหมือนเดิม
เราทำงานบ้านล้างถ้วยล้างจานตอนเรา11ขวบพ่อแม่จัดงานวันเกิดให้แต่แล้วเราต้องล้างจานแต่น้องไปเล่นได้ชะงั้นเราก็ร้องไห้ไปล้างจานไป
เราไม่ค่อยชอบขอพ่อแม่ซื้อของอะไรให้แต่น้องมันขอประจำก็ซื้อให้แต่พอเราเพิ่งเอ่ยปากขอนะด่าเละของไม่ถึง100฿เลยแต่น้องนะ4-500฿ยังไม่ว่าไรเลย
เราเคยคิดสั้นนะแต่เราได้แต่คิดว่าจะตายทำไมตายก็ไม่มีใครสนใจอยู่ก็ไม่มีใครสนใจ(ตอนนี้เรา17ละ)แต่นอนร้องไร้ทุกวันเลยตั้งแต่11ขวบ
เรารู้สึกว่าเราไม่เคยมีอะไรดีเลยในสายตาพ่อแม่แต่ก็ต้องช่วยเลยพวกท่านทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด
เสียใจแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้
ขอระบายหน่อยนะทุกคน