คบกับแฟนมาหลายปีแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้แต่งงานนะคะ ช่วงก่อนไม่ค่อยมีปัญหา เพราะต่างคนต่างทำงานประจำ โดยเราจะรวมตังไว้ใช้ส่วนกลางเดือนละเท่าๆกัน ที่เหลือเก็บของใครของมัน
แต่วันหนึ่งแฟนบอกอยากออกมาทำเอง ตอนแรกเราก็ขัดนะคะ จนเขาพูดบ่อยๆ เราเริ่มลำคาญ เลยตามใจลองดูก็ได้ พอออกมาแล้วรายได้ก็ลดลง บางเดือนแทบจะไม่ได้แล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็ตกอยู่ที่เรา ทั้งค่าบ้าน ค่ารถ ค่ากิน ซึ่งเรา 2 คน ซื้อรถกับคอนโดด้วยกันคะ ชื่อเรา แต่ตอนตัดสินซื้อใจกัน 2 คน เราไม่ได้ซีเรียสส่วนนี้หรอกคะ เพราะค่าดาวน์ก็เงินเรา เงินแม่เรา ค่าผ่อนเราก็พอมีปัญญาผ่อนอยู่
แต่เมื่อภาระทุกอย่างอยู่ที่เรา เดือนๆหนึ่งแทบจะไม่มีเงินเก็บ เครียดทุกเดือน เขาทำงานเป็นฟรีแลนท์ทำอยู่ห้อง แต่เขากลับบอกว่าเหนื่อย ทั้งๆที่เราทำงานประจำด้วย ตอนเย็นกลับมาเป็นฟรีแลนท์รับงานนอกด้วย งานบ้าน งานจัดการอะไรทุกอย่างเราก็ทำ เขาไม่เคยทำ แม้งานตัวเองยังไม่พยายามทำ เราต้องคอยถามตลอด ส่งงานยังๆ ตอนแรกกลัวไม่ได้ตัง หลังๆนี้ไม่คิดเรื่องตังแล้วคะ กลัวลูกค้าด่า
บางครั้งเราก็คิดนะคะ ถ้าอยู่คนเดียวหาคนเดียว กินคนเดียว คงมีเงินเก็บกว่านี้ เพราะบ้านเราก็ไม่ได้รวย เราต้องหาทุกอย่างเอง บางครั้งต้องยืมเงินแม่มาใช้ แทนที่เราจะได้ให้แม่ใช้ แต่ทางเขาสิคะ บางเดือนหาเงินมายังไม่พอกิน ใช้เงินเรากิน เงินเรา แต่เขาคอยพูดอยากได้นั่นนี้ ทั้งๆที่เราเป็น ผญ จะซื้อเสื้อผ้าทีต้องคิดแล้วคิดอีก ทั้งๆที่เป็นตังเรา ส่วนเขาพอแม่เขายืม (เรียกว่าขอดีกว่าคะ) เขาก็ให้ เราเข้าใจนะคะ ยังไงพ่อแม่ก็มาก่อน เราก็รักพ่อแม่เราเหมือนกัน แต่ทางบ้านเราไม่เคยได้อะไรเลย เวลามีปัญหาทางบ้านเราก็ช่วยตลอด
ควรทำไงดีคะ พูดก็พูดแล้วแต่ข้ออ้างเขาเยอะเหลือเกิน เงินไม่ได้สำคัญนะคะ แต่มันจำเป็น
แฟนขี้เกียจทำงาน ข้ออ้างเยอะ แล้วใช้เงินเราทำไงดีคะ ?
แต่วันหนึ่งแฟนบอกอยากออกมาทำเอง ตอนแรกเราก็ขัดนะคะ จนเขาพูดบ่อยๆ เราเริ่มลำคาญ เลยตามใจลองดูก็ได้ พอออกมาแล้วรายได้ก็ลดลง บางเดือนแทบจะไม่ได้แล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็ตกอยู่ที่เรา ทั้งค่าบ้าน ค่ารถ ค่ากิน ซึ่งเรา 2 คน ซื้อรถกับคอนโดด้วยกันคะ ชื่อเรา แต่ตอนตัดสินซื้อใจกัน 2 คน เราไม่ได้ซีเรียสส่วนนี้หรอกคะ เพราะค่าดาวน์ก็เงินเรา เงินแม่เรา ค่าผ่อนเราก็พอมีปัญญาผ่อนอยู่
แต่เมื่อภาระทุกอย่างอยู่ที่เรา เดือนๆหนึ่งแทบจะไม่มีเงินเก็บ เครียดทุกเดือน เขาทำงานเป็นฟรีแลนท์ทำอยู่ห้อง แต่เขากลับบอกว่าเหนื่อย ทั้งๆที่เราทำงานประจำด้วย ตอนเย็นกลับมาเป็นฟรีแลนท์รับงานนอกด้วย งานบ้าน งานจัดการอะไรทุกอย่างเราก็ทำ เขาไม่เคยทำ แม้งานตัวเองยังไม่พยายามทำ เราต้องคอยถามตลอด ส่งงานยังๆ ตอนแรกกลัวไม่ได้ตัง หลังๆนี้ไม่คิดเรื่องตังแล้วคะ กลัวลูกค้าด่า
บางครั้งเราก็คิดนะคะ ถ้าอยู่คนเดียวหาคนเดียว กินคนเดียว คงมีเงินเก็บกว่านี้ เพราะบ้านเราก็ไม่ได้รวย เราต้องหาทุกอย่างเอง บางครั้งต้องยืมเงินแม่มาใช้ แทนที่เราจะได้ให้แม่ใช้ แต่ทางเขาสิคะ บางเดือนหาเงินมายังไม่พอกิน ใช้เงินเรากิน เงินเรา แต่เขาคอยพูดอยากได้นั่นนี้ ทั้งๆที่เราเป็น ผญ จะซื้อเสื้อผ้าทีต้องคิดแล้วคิดอีก ทั้งๆที่เป็นตังเรา ส่วนเขาพอแม่เขายืม (เรียกว่าขอดีกว่าคะ) เขาก็ให้ เราเข้าใจนะคะ ยังไงพ่อแม่ก็มาก่อน เราก็รักพ่อแม่เราเหมือนกัน แต่ทางบ้านเราไม่เคยได้อะไรเลย เวลามีปัญหาทางบ้านเราก็ช่วยตลอด
ควรทำไงดีคะ พูดก็พูดแล้วแต่ข้ออ้างเขาเยอะเหลือเกิน เงินไม่ได้สำคัญนะคะ แต่มันจำเป็น