ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย

ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายของเรา มันอึดอัดจนอยากระบายออกมา ขอแชร์ประสบกราณ์ชีวิตรักที่ไม่ประสบความสำเร็จ เราขอใช้นามสมมุติว่าชื่อ N นะคะ เราย้ายมาอยู่ต่างประเทศตั้งแต่อายุ 24 แต่งงานกับสามีชาวต่างชาติ อยู่กินกันมามีลูกสองคน มาอยู่ต่างประเทศ 12 ปีละ แรกๆอะไรก็ดี สามีดูแลดีมาก รักครอบครัว มีความสุขดี แต่หลังๆมา ที่ทำงานเขามีปัณหา เครียด สามีเริ่มเปลี่ยนไป จากเคยรักก็เฉยชา ออกสังคมบ่อยขึ้น ทำตัวบ้างาน ทะเลาะกันบ่อยขึ้น บางครั้งแทบไม่กลับบ้าน เงินเคยให้ใช้จ่ายในบ้านก็ไม่ให้ เราเริ่มมีปัณหาครอบครัว อีกทั้งลูกยังเล็กที่ต้องเลี้ยงทั้งสองคน ในเมื่อเงินไม่พอใช้ เราจำเป็นต้องไปทำงานเป็นเด็กเสริฟ์ร้านอาหารไทย  เราทำงานได้ปีกว่า พอหลังจากทำงานไม่มีปัณหาเรื่องเงินแต่มีปัณหาเรื่องลูกเพราะเราทำงานเลิกดึกบางทีก็กลับมาเอาเข้านอนไม่ทัน เด็กๆเริ่มร้องหาแม่ เราไม่รู้จะทำไงเลยจับเข่าคุยกะแฟน สรุปเค้าโมโหและขอหย่ากับเรา โดยมีเงื่อนไขต้องช่วยกันเลี้ยงลูก ตอนนั้นสับสนกับชีวิต มืดแปดด้านไปหมด เหมือนหมดทุกสิ่ง ไม่รู้จะทำไง ไม่มีญาติพี่น้องให้เพิ่งพิง เหมือนตัวคนเดียวในโลก เล่าให้เพื่อนๆฟังเขาก็แค่รับฟัง ช่วยอะไรไม่ได้ ร้องไห้เหมือนคนบ้าแต่ทำไงได้ ชีวิตต้องเดินต่อ ไม่มีเขาเราก็ต้องอยู่ให้ได้ ครอบครัวเราบอกให้กลับไทยแต่เราคิดว่าเรายังไหว และยังห่วงอนาคตเด็กๆเลยขอสู้ต่อ หลังจากนั้นเราทำงานหนักขึ้น และจ้างพี่เลี้ยงเด็ก พ่อเด็กเขาให้อยู่บ้านแล้วก็ช่วยค่าใช้จ่ายนิดหน่อย ก็พอประหยัดไม่ต้องออกไปเช่าอยู่เอง เราใช่ชีวิตเหมือนตัวคนเดียวเกลือบสองปี ชีวิตมีแต่งานและลูกไม่ค่อยได้เจอใคร และแล้ววันนึงชะตาก็พาให้รู้จักเชพคนไทยที่ทำงานร้านอาหารหมือนกัน แต่คนละที่ เขาอายุแค่ 25 ยังเด็กมากแต่ความคิดเป็นผู้ใหญ่ รู้จักกันเป็นพี่น้องมาก่อนคุยกันเวลามีปัณหาก็ปรึกษาช่วยเหลือกัน  จนมันกลายเป็นความรัก ด้วยความที่คุยภาษาเดียวกัน ชอบอะไรคล้ายๆกัน มันเหมือนเขามาเติมเต็มในชีวิตเรา เราคบกันได้ปีกว่าๆ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ชีวิตมีความสุขมากขึ้น เขารักเรามาก เราก็รักเขามาก แต่เวลาเปลี่ยนไป เขาก็ดูรักแต่เหมือนเอาเปรียบเรานะ คือคบกันเราต้องเป็นฝ่ายนั่งรถไปหาทุกครั้ง ต้องเป็นคนดูแลเขาทุกอย่าง ซื้อของให้เขา ดูแลทุกอย่างเหมือนมีลูกอีกคน จนเริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้ว จึงถอยออกมา คราวนี้เจ็บแทบตายอีกครั้งเพราะเลิกกันทั้งๆที่ยังรักมาก จนเราเข็ดกับความรัก คิดว่าขออยู่กับลูกดีกว่าไม่อยากเจ็บอีกแล้ว และแล้วฟ้าก็ส่งผู้ชายคนที่สามมาให้ ใจคนเราที่ว่าเข้มแข็งและชินชากับความเจ็บมันไม่อยากมีใครอีกแล้ว แต่พอถึงเวลา ความเหงาความท้อมันก็พาเราไปสู่ห้วงแห่งความรักอีกครั้ง เขาเป็นคนจีน มาทำธุรกิจที่นี่ แต่มากินอาหารไทยบ่อยมาก เจอกันแทบทุกวัน จนวันที่จะกลับเขาขอเบอร์โทรและโทรหา เราคุยกันบ่อยขึ้น ผู้ชายคนนี้ดูแลเราทุกอย่าง พาไปเที่ยวซื้อนุ่นนี่ให้ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันดูแลเราดีมาก เรารู้สึกโชคดีมาก แต่แปลกตรงที่เวลาเขากลับจีนจะเงียบมากไม่เคยโทรรึส่งข้อความหาเหมือนอยู่ที่นี่ เราเริ่มสงสัย จนในที่สุดรู้ว่าเขามีครอบครัวอยู่ที่โน่น เราเสียใจมากๆคิดว่าทำไมต้องเจ็บอีกแล้ว เป็นเหมือนเดิมทุกครั้ง เราขอเลิกกับเขาและบอกให้ต่างคนต่างอยู่  เขาก็ไม่ยอม ทุกวันนี้เวลามาที่นี่เขาก็จะแวะมาร้านที่เราทำงานประจำ พยายามชวนคุยซื่อนุ่น นี่มาให้ แต่เราเข็ดและไม่อยากไว้ใจเขาอีกแล้ว และขอใช้ชีวิตอยู่คนเดียว อาจจะมีเหงาบ้าง แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตกับลูก มีความสุขดี เหงาก็ไปหาเพื่อนๆ ใช้ชีวิตโสดลูกติดไปวันๆ จะเอาอะไรมากมาย ความรักถ้ามีแล้วมันทำให้เราเจ็บ ก็ขอเลือกจะอยู่คนเดียวดีกว่าค่ะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ระบายนะคะ ตอนนี้เราเข้มแข็งมาก ต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาในชีวิต บางคนเป็นของขวัญ บางคนก็เป็นบทเรียน  เป็นกำลังใจให้แม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคนค่ะ