ตอนนี้จมบล็อครัว พีคแค่ทัวร์นาเมนท์เดียวงงมาก

เพื่อนๆ เคยรู้สึกไหมคะ บางครั้งเราอ่านคห.ของเพื่อนๆ แล้วรู้สึกอยากปลอบประโลม หรืออยากแสดงความเป็นห่วง แต่หาอารมณ์ที่จะกดแสดงให้ไม่ได้ จนต้องใช้ปุ่มกด like หรือปุ่ม "ซึ้ง" แทน  (ปุ่มซึ้ง

ที่ผ่านมาไม่ค่อยได้นึกว่าตัวเองแก่เท่าไรนัก ส่วนใหญ่ก็จะคิดว่าเป็นไปตามวัย แต่วันก่อนได้เจอคนที่รู้จักกันมานาน พอเจอกันเที่ยวนี้เอ๊ะทำไมแก่จัง แล้วก็เลยได้นึกกลับมาถึงตัวเองว่า ถ้าอย่างนั้นตัวเรานี่ก็

ใช่ค่ะหนูผิดหรอ ที่คิดจะทำอะไรตามที่ตัวเองต้องการไม่ใช่เพื่อจะให้ทุกคนมาว่าหนูว่าไร้ความรับผิดชอบ ไม่ได้มาประจานมารดาตัวเองนะคะแต่นี่คือการขอความคิดเห็นว่าหนูควรทำอย่างไรต่อดี เรื่องมีอยู่ว่า หนูไปงา

อิจฉาคนอื่นจังเลยค่ะ ได้มีครอบครัว ไม่ต้องเป็นครอบครัวที่ดีมากมายอะไรก็ได้แต่ก็ยังมี เวลาเหนื่อย ท้อ เครียด ก็ยังมีพ่อแม่ให้คุย มีบ้านให้กลับไปหา มีคนรอ มีคนห่วงใย ส่วนเราไม่มีใครเลย ไม่มีใครสนใจ เพื่

ความฝันเปรียบเสมือนแสงดาวที่อยู่ไกลโพ้น แม้จะเอื้อมไม่ถึงในวันนี้ แต่ก็ยังคงเปล่งแสงนำทางให้เราก้าวเดินต่อไป ทุกๆ ก้าวที่เราพยายามเดิน ล้มแล้วลุก เจ็บแล้วจำ ล้วนเป็นเส้นทางที่หล่อหลอมให้เราแกร่งขึ้น