เข้าเรื่องเลยนะค่ะ....ส่วนตัวเราเป็นสาวประเภทสอง คบหากับแฟนหนุ่มเมื่อปลายเดือน ธันวาคมปี 60 แรกๆอะไรก๊ดี คำพูดคำจา ตามใจ ไม่เคยใส่อารมณ์ แรกๆเราก๊ไปๆมาๆ ครอบครัวเค้าดีมาก แม่ กับ พ่อต้อนรับเราดีมาก แล้วเราจึงตัดสินใจทิ้งงาน เงินเดือน2-3 หมื่อน ไปทำงานใหม่กับแฟนหนุ่คนนี้ที่กาญจนบุรี
เราได้รายได้วิกละ 3900 (งานโรงแรม) ส่วนแฟนทำงานโรงงานน้ำตาล วิกละ 5-6 พัน บาท เราอยู่กันแบบ อดมั่ง มีมั่ง เพราะมีหนี้สินค่ารถ ค่าบัตร ค่าห้องที่อยู่ในรีสอร์ท ไหนจะค่ากิน ทุกอย่างคือค่าใช้จ่ายหมด เราต้องบอกตรงๆว่าทั้งชีวิตเราเองไม่เคยเงินขาดมือ ตั้งแต่เราอยู่กับเค้าเราแทบไม่เหลือเงิน คำว่าเที่ยวตัดออกจากสมองไปได้เลย จุดเริ่มต้นของความพัง มันอยู่ตรงที่ว่า ส่วนตัวเรามีบิ๊กไบท์ 650 คันหนึ่ง ซึ่งเราเอาไปอยู่ที่กาญด้วย แต่แฟนเราขี่รถพวกนี้ไม่เป็น จะมาขอยืมรถเราไปทำงาน ( ประมาณว่าจะไปอวดพวกที่ทำงานละ เพราะปกติเราขี่ไปส่ง จนเพื่อนเค้าทักว่าทำไหมไม่ขี่แล้วให้เราซ้อน เรากีเงียบ) เราเลยบอกว่า จะเอาไปทำไหม เดี่ยวไปส่งให้ก๊ได้ (ตอนนั้นคิดว่า เพิ่งมาอยู่ งานยังไม่มี ประกันสังคมไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปล้ม ไปชนใครเค้ามา จะมีปัญญากันเหรอะ) เราก๊เลยเผลอพูดไป ว่า ถ้าไปล้ม ไปชนใครเค้ามาจะมีปัญญาจ่ายกันเหรอะ ทุกวันนี้งานยังไม่มั่นคงเลยจุดพีคคือตรงนี้ เราคิดว่าแฟนหนุ่มคงไปเล่าให้แม่เค้าฟัง ซึ่งเราก๊ได้แต่คิดว่าเาไปเพราะไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเค้า หลังจากนั้น ก๊เริ่มมีทะเลาะกันบ่อยขึ้น อ่อ ลืมบอก เราบอกกับเค้าตั้งแต่ก่อนจะคบกันว่าเราไม่ชอบคนสูบุหรี่ เราเกลียด เหม็น ...ซึ่งเค้าสันยาว่าจะเลิกบุหรี่ คือตอนคบกันแรกๆ ย้ำว่าแรกๆ บุหรี่ไม่ดูด หมูไม่กิน (พอดีเราอิสลาม) เหล้าไปกิน ไม่เคยบ่น ไม่เคยว่า ไม่เคยชักสีหน้า ทุกอย่างดีหมด ดีเวอร์ แต่พอหลังๆมาหลังจากที่เริ่มมีปัญหากันหนักขึ้น บางครั้งถึงขั้นตบตีกัน!!!! เราเป็นคนที่เอ๋ยไปบอกเลิกทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เพราะด้วยความเครียด+ความเหนื่อย มันทำให้เราต้องพูดว่าเหนื่อยแล้ววะ ท้อแล้ววะ จากคนที่ไม่เคยดูดบุหรี่ กลับกลายเป็นตื่นมาดูดบุหรี่ จากคนที่เคบแคร์เรา กลับกลายเป็นพูดจาใส่อารมณ์ อย่างเช่น เราชอบไปหยิบโทรสัพเค้ามาเล่นเน็ต ดูการ์ตูน แล้วเผลอหลับไป จนลืมชาร์จโทรสัพเค้า พอใกล้เช้าเสียงเวลาปลุกดังจากโทรสัพ เค้าก๊บ่น โวยวาย มันทำให้เรารู้สึกแย่แต่เช้า คือเรื่องแบบนี้ พูดกันดีๆก๊ได้ ทุกวันนี้กลับมจากกาญ มาอยู่กับพ่อแม่เค้า แรกๆเราเหนื่อย เรายอมรับเราตื่นสาย ตื่นมาแม่เค้าก๊ทำกับข้าว ล้างจานอะไรเสร็จ ( เพราะชินจากการที่นอนตื่นสาย ที่กาญ เพราะงานเข้า 13.00 โมง ) แฟนเราก๊บ่นเรา ว่าเรา ทำไหมไม่ลุกมาช่วยแม่เค้า คือเราก๊คิดในใจ กูก๊เหนื่อยปะ ทุกวันนี้เราตื่นก่อนแฟนเราทุกวัน ตื่นมาเราล้างจาน หุงข้าว ทำกับข้าว แต่!!! แฟนเรากลับนอนตื่นสายคนเดียว ตื่นมาก๊กินข้าวเลย บางวันน้ำก๊ไม่อาบไปทำงาน เราต้องขี่รถไปทำงาน แฟนเราซ้อน นี่เห็นว่าจะออกมอไซต์ให้ลูกเค้า เราก๊ได้แต่คิดนะ จะออกไรก๊ออกเหอะ เราพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะยังไง ลูกเค้าก๊เป็นคนดีในสายตาเค้า สำหรับเรา เราคิดว่า คนเป็นผัวเมียกัน มันต้องช่วยกันในหลายๆเรื่อง งานบ้านก๊ต้องช่วยกัน งานข้างนอกก๊ต้องช่วยกันทำ ช่วยกันสร้าง กลับไปพร้อมกัน เหนื่อยเหมือนกัน แต่แฟนเราถึงห้องนอนเล่นโทรศัพทย์ ส่วนเรา ไหนจะล้างจาน ทำกับข้าว บางวันซักผ้าตากผ้าอีก ชีวิตเหนื่อยมาก ตั้งแต่มีแฟน ต่างจากตัวคนเดียว เมื่อก่อนไปไหนไป กินไรกิน ดูหนัง ออกทริป ไปมิตติ้ง แต่เดี่ยวนี้ ชีวิตแบบนั้นไม่มีอีกแล้ว อันนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่มาแชร์ประสบการณ์ พี่ๆทุกคนคิดว่ายังไงดีกับเรื่องที่หนูเล่ามา หนูควรจะต้องทำยังไงดี เดินออกมาแบบไม่พูดอะไร แล้วหายไปจากชีวิตเค้า หรือ บางอย่างหนูผิด ให้หนูปรับตัวเข้าหาเค้า จริงๆ หนูเชื่อว่า ผู้หญิง หรือ กระเทย หรือ ผู้ชาย ทุกคนมีจุดประสงค์เดียวกัน นั้นคือความซื่อสัตย์ + ความจริงใจ หนูจะบอกเสมอ ถ้าจะกับใคร
ตั้งแต่ตอนแรกที่คบกันเลย ไม่ใช่มาเป็นโปรโมชั่น ดีแรกๆ หลังๆมา
ใส่ (ขออภัยที่ไม่สุภาพ) ตอนนี้หนูสับสนหลายทาง รบกวนพี่ๆช่วยแนะนำทางออกให้หนูที
เวลาเปลี่ยน คนเราก๊เปลี่ยน
ปรึกษาใครได้บ้างค่ะ
เราได้รายได้วิกละ 3900 (งานโรงแรม) ส่วนแฟนทำงานโรงงานน้ำตาล วิกละ 5-6 พัน บาท เราอยู่กันแบบ อดมั่ง มีมั่ง เพราะมีหนี้สินค่ารถ ค่าบัตร ค่าห้องที่อยู่ในรีสอร์ท ไหนจะค่ากิน ทุกอย่างคือค่าใช้จ่ายหมด เราต้องบอกตรงๆว่าทั้งชีวิตเราเองไม่เคยเงินขาดมือ ตั้งแต่เราอยู่กับเค้าเราแทบไม่เหลือเงิน คำว่าเที่ยวตัดออกจากสมองไปได้เลย จุดเริ่มต้นของความพัง มันอยู่ตรงที่ว่า ส่วนตัวเรามีบิ๊กไบท์ 650 คันหนึ่ง ซึ่งเราเอาไปอยู่ที่กาญด้วย แต่แฟนเราขี่รถพวกนี้ไม่เป็น จะมาขอยืมรถเราไปทำงาน ( ประมาณว่าจะไปอวดพวกที่ทำงานละ เพราะปกติเราขี่ไปส่ง จนเพื่อนเค้าทักว่าทำไหมไม่ขี่แล้วให้เราซ้อน เรากีเงียบ) เราเลยบอกว่า จะเอาไปทำไหม เดี่ยวไปส่งให้ก๊ได้ (ตอนนั้นคิดว่า เพิ่งมาอยู่ งานยังไม่มี ประกันสังคมไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปล้ม ไปชนใครเค้ามา จะมีปัญญากันเหรอะ) เราก๊เลยเผลอพูดไป ว่า ถ้าไปล้ม ไปชนใครเค้ามาจะมีปัญญาจ่ายกันเหรอะ ทุกวันนี้งานยังไม่มั่นคงเลยจุดพีคคือตรงนี้ เราคิดว่าแฟนหนุ่มคงไปเล่าให้แม่เค้าฟัง ซึ่งเราก๊ได้แต่คิดว่าเาไปเพราะไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเค้า หลังจากนั้น ก๊เริ่มมีทะเลาะกันบ่อยขึ้น อ่อ ลืมบอก เราบอกกับเค้าตั้งแต่ก่อนจะคบกันว่าเราไม่ชอบคนสูบุหรี่ เราเกลียด เหม็น ...ซึ่งเค้าสันยาว่าจะเลิกบุหรี่ คือตอนคบกันแรกๆ ย้ำว่าแรกๆ บุหรี่ไม่ดูด หมูไม่กิน (พอดีเราอิสลาม) เหล้าไปกิน ไม่เคยบ่น ไม่เคยว่า ไม่เคยชักสีหน้า ทุกอย่างดีหมด ดีเวอร์ แต่พอหลังๆมาหลังจากที่เริ่มมีปัญหากันหนักขึ้น บางครั้งถึงขั้นตบตีกัน!!!! เราเป็นคนที่เอ๋ยไปบอกเลิกทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เพราะด้วยความเครียด+ความเหนื่อย มันทำให้เราต้องพูดว่าเหนื่อยแล้ววะ ท้อแล้ววะ จากคนที่ไม่เคยดูดบุหรี่ กลับกลายเป็นตื่นมาดูดบุหรี่ จากคนที่เคบแคร์เรา กลับกลายเป็นพูดจาใส่อารมณ์ อย่างเช่น เราชอบไปหยิบโทรสัพเค้ามาเล่นเน็ต ดูการ์ตูน แล้วเผลอหลับไป จนลืมชาร์จโทรสัพเค้า พอใกล้เช้าเสียงเวลาปลุกดังจากโทรสัพ เค้าก๊บ่น โวยวาย มันทำให้เรารู้สึกแย่แต่เช้า คือเรื่องแบบนี้ พูดกันดีๆก๊ได้ ทุกวันนี้กลับมจากกาญ มาอยู่กับพ่อแม่เค้า แรกๆเราเหนื่อย เรายอมรับเราตื่นสาย ตื่นมาแม่เค้าก๊ทำกับข้าว ล้างจานอะไรเสร็จ ( เพราะชินจากการที่นอนตื่นสาย ที่กาญ เพราะงานเข้า 13.00 โมง ) แฟนเราก๊บ่นเรา ว่าเรา ทำไหมไม่ลุกมาช่วยแม่เค้า คือเราก๊คิดในใจ กูก๊เหนื่อยปะ ทุกวันนี้เราตื่นก่อนแฟนเราทุกวัน ตื่นมาเราล้างจาน หุงข้าว ทำกับข้าว แต่!!! แฟนเรากลับนอนตื่นสายคนเดียว ตื่นมาก๊กินข้าวเลย บางวันน้ำก๊ไม่อาบไปทำงาน เราต้องขี่รถไปทำงาน แฟนเราซ้อน นี่เห็นว่าจะออกมอไซต์ให้ลูกเค้า เราก๊ได้แต่คิดนะ จะออกไรก๊ออกเหอะ เราพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะยังไง ลูกเค้าก๊เป็นคนดีในสายตาเค้า สำหรับเรา เราคิดว่า คนเป็นผัวเมียกัน มันต้องช่วยกันในหลายๆเรื่อง งานบ้านก๊ต้องช่วยกัน งานข้างนอกก๊ต้องช่วยกันทำ ช่วยกันสร้าง กลับไปพร้อมกัน เหนื่อยเหมือนกัน แต่แฟนเราถึงห้องนอนเล่นโทรศัพทย์ ส่วนเรา ไหนจะล้างจาน ทำกับข้าว บางวันซักผ้าตากผ้าอีก ชีวิตเหนื่อยมาก ตั้งแต่มีแฟน ต่างจากตัวคนเดียว เมื่อก่อนไปไหนไป กินไรกิน ดูหนัง ออกทริป ไปมิตติ้ง แต่เดี่ยวนี้ ชีวิตแบบนั้นไม่มีอีกแล้ว อันนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่มาแชร์ประสบการณ์ พี่ๆทุกคนคิดว่ายังไงดีกับเรื่องที่หนูเล่ามา หนูควรจะต้องทำยังไงดี เดินออกมาแบบไม่พูดอะไร แล้วหายไปจากชีวิตเค้า หรือ บางอย่างหนูผิด ให้หนูปรับตัวเข้าหาเค้า จริงๆ หนูเชื่อว่า ผู้หญิง หรือ กระเทย หรือ ผู้ชาย ทุกคนมีจุดประสงค์เดียวกัน นั้นคือความซื่อสัตย์ + ความจริงใจ หนูจะบอกเสมอ ถ้าจะกับใคร
เวลาเปลี่ยน คนเราก๊เปลี่ยน