สวัสดีคะ อยากถามเพื่อนๆพันทิปทุกคนว่าเคยเป็นเหมือนกันไหม อิสระในการใช้ชีวิต คือขอบอกก่อนนะคะว่าตอนนี้ เราอายุ20ปีบริบูรณ์แล้ว แต่ไม่ได้เคยได้ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองตั้งไว้สักที เราเป็นพี่สาวคนโต มีน้องสองคนเป็นน้องชายเราทุกคนเป็นลูกคนละพ่อหมดเลย แต่ทำไมทุกอย่างต้องมาหนักอยู่ที่เราคนเดียวไม่ใช่เรื่องภาระหน้าที่นะคะ แต่เป็นการใช้ชีวิต ตั้งแต่เรียนจบมาก็ไม่ได้ทำงานเพราะเรียนจบแล้วแม่ก็ไปรับเรามาอยู่ด้วยขอเล่าเรื่องอดีตนิดนึง
ย้อนไปเมื่อตอนเราอายุ 17 ย่าง 18 เราก็มีแฟนตามประสาวัยรุ่นทั่วไป เราก็ไปอยู่กับแฟนเขาก็ส่งเราเรียนจนจบ ชีวิตช่วงนั้นไม่ค่อยได้ขอตังแม่เท่าจะมีขอก็ช่วงที่ใกล้จะจบ ตอนแรกแม่ก็บอกเราว่าจะพามาทำงานด้วย แล้วเดี๋ยวให้แฟนตามไปทีหลังแต่สุดท้ายไม่เป็นไปตามที่ว่าไว้คะ มันเป็นเหลี่ยมของแม่เราเอง ตั้งใจหรอกเรามาเพื่อที่จะแยกเรากะแฟน แต่เราก็เออไม่เป็นไรถ้าเขาไม่อยากให้อยู่กับคนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่พอเรามาอยู่กับแม่ก็ต้องอยู่กับพ่อใหม่เป็นพ่อเลี้ยงที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อน แต่เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะยังคุยกันได้อยู่ แต่ยิ่งอยู่ด้วยนานก็ยิ่งรู้สึกว่ายิ่งขยับตัวได้ยากขึ้น จนมันอึดอัดไปหมดทุกอย่าง "*ห้ามคุยกับผู้ชายที่ฐานะต่ำกว่า *ห้ามนอนตื่นสาย *สั่งอะไรต้องทำ *เป็นเหมือนคนรับใช้ในบ้านทำทุกอย่าง *ห้ามขัดใจ เอาง่ายๆห้ามทุกอย่างที่เขาไม่อนุญาติ จนเราได้ยินพ่อเลี้ยงพูดกับป้าว่า จะดัดนิสัยเราไม่ซื้อของมาไว้ในตู้เย็น ไม่ให้ตังใช้ทั้งที่ปกติก็ไม่เคยได้ใช้ ไม่ซื้อของใช้ในบ้านหรืออะไรก็แล้วคือจะไม่ให้มีอะไรเลย พอป้าถามกลับว่า เอ้าแล้วจะให้มันอยู่ยังไงกินยังไงตังก็ไม่ให้มันใช้ พ่อเลี้ยงก็พูดกลับไปว่า "ก็แล้วแต่อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ " พอเราได้ยินคำนั้น เราก็ไม่ได้โกรธอะไร แค่คิดว่าเออเขามีสิทธิ เพราะเขาเป็นคนหาเงิน บ้านก็บ้านเขา เราก็คิดแค่จะหางานทำก็คิดว่าทำงานพอมีสักหน่อยค่อยออกไปหาเช่าห้องอยู่ แต่มันไม่จบแค่นั้นคะ พอเราหางานแล้วได้งานก็ไม่ให้เราไปทำ ได้สองสามที่ก็ไม่ให้ไป จนเขาเริ่มบีบเราจนเราอึดอัด เราเลยบอป้าว่าจะกลับไปอยู่บ้านนอกด้วยไปหาทำงานที่นุ้น เพราะที่นี่อยู่ไม่ได้แล้ว มันอึดอัดมันไม่มีกำลังใจจะอยู่ อยู่ไปก็มีแต่เป็นขี้ข้าเขาใจมันหมดความอดทนแล้วอะ ป้าก็บอกว่าถ้าไม่สบายใจก็กลับไปอยู่บ้านเราก่อน แต่พอป้าไปบอกพ่อเลี้ยงกับแม่ เขาก็ไม่ยอมให้ไป ไม่รู้ทำไมต้องกักขังด้วย ไม่เข้าใจ อันที่จริงมันเรื่องมันเยอะมาก ทะเลาะกันหลายรอบมากกับแม่ แล้วมีคำนึงที่ได้ยินมาตั้งแต่เด็กจนโตที่ออกมาจากปากแม่ "ลูกไม่ได้ตั้งใจให้เกิด " ได้ยินตอนเด็กๆก็เสียใจร้องห่มร้องไห้ แต่ตอนนี้มันได้ยินจนชินและชา ไม่นู้หรแกคะว่าเขาคิดอะไร แต่ช่วยหาวิธีหน่อยคะ ไม่ไหวแล้วจริงๆตอนนี้ก็ยังถูกบังคับให้อยู่บ้าน ถูกใช้ให้ทำทุกอย่างสารพัด งานที่ไม่เต็มใจทำก็ต้องทำ ร้องไห้เหนื่อยใจมากๆคะ
(ขอโทษด้วยนะคะถ้าหากเรื่องมันมากเกินไป)
ทำไมครอบครัวถึงไม่เข้าใจในสิ่งที่เราอยากทำ
ย้อนไปเมื่อตอนเราอายุ 17 ย่าง 18 เราก็มีแฟนตามประสาวัยรุ่นทั่วไป เราก็ไปอยู่กับแฟนเขาก็ส่งเราเรียนจนจบ ชีวิตช่วงนั้นไม่ค่อยได้ขอตังแม่เท่าจะมีขอก็ช่วงที่ใกล้จะจบ ตอนแรกแม่ก็บอกเราว่าจะพามาทำงานด้วย แล้วเดี๋ยวให้แฟนตามไปทีหลังแต่สุดท้ายไม่เป็นไปตามที่ว่าไว้คะ มันเป็นเหลี่ยมของแม่เราเอง ตั้งใจหรอกเรามาเพื่อที่จะแยกเรากะแฟน แต่เราก็เออไม่เป็นไรถ้าเขาไม่อยากให้อยู่กับคนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่พอเรามาอยู่กับแม่ก็ต้องอยู่กับพ่อใหม่เป็นพ่อเลี้ยงที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อน แต่เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะยังคุยกันได้อยู่ แต่ยิ่งอยู่ด้วยนานก็ยิ่งรู้สึกว่ายิ่งขยับตัวได้ยากขึ้น จนมันอึดอัดไปหมดทุกอย่าง "*ห้ามคุยกับผู้ชายที่ฐานะต่ำกว่า *ห้ามนอนตื่นสาย *สั่งอะไรต้องทำ *เป็นเหมือนคนรับใช้ในบ้านทำทุกอย่าง *ห้ามขัดใจ เอาง่ายๆห้ามทุกอย่างที่เขาไม่อนุญาติ จนเราได้ยินพ่อเลี้ยงพูดกับป้าว่า จะดัดนิสัยเราไม่ซื้อของมาไว้ในตู้เย็น ไม่ให้ตังใช้ทั้งที่ปกติก็ไม่เคยได้ใช้ ไม่ซื้อของใช้ในบ้านหรืออะไรก็แล้วคือจะไม่ให้มีอะไรเลย พอป้าถามกลับว่า เอ้าแล้วจะให้มันอยู่ยังไงกินยังไงตังก็ไม่ให้มันใช้ พ่อเลี้ยงก็พูดกลับไปว่า "ก็แล้วแต่อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ " พอเราได้ยินคำนั้น เราก็ไม่ได้โกรธอะไร แค่คิดว่าเออเขามีสิทธิ เพราะเขาเป็นคนหาเงิน บ้านก็บ้านเขา เราก็คิดแค่จะหางานทำก็คิดว่าทำงานพอมีสักหน่อยค่อยออกไปหาเช่าห้องอยู่ แต่มันไม่จบแค่นั้นคะ พอเราหางานแล้วได้งานก็ไม่ให้เราไปทำ ได้สองสามที่ก็ไม่ให้ไป จนเขาเริ่มบีบเราจนเราอึดอัด เราเลยบอป้าว่าจะกลับไปอยู่บ้านนอกด้วยไปหาทำงานที่นุ้น เพราะที่นี่อยู่ไม่ได้แล้ว มันอึดอัดมันไม่มีกำลังใจจะอยู่ อยู่ไปก็มีแต่เป็นขี้ข้าเขาใจมันหมดความอดทนแล้วอะ ป้าก็บอกว่าถ้าไม่สบายใจก็กลับไปอยู่บ้านเราก่อน แต่พอป้าไปบอกพ่อเลี้ยงกับแม่ เขาก็ไม่ยอมให้ไป ไม่รู้ทำไมต้องกักขังด้วย ไม่เข้าใจ อันที่จริงมันเรื่องมันเยอะมาก ทะเลาะกันหลายรอบมากกับแม่ แล้วมีคำนึงที่ได้ยินมาตั้งแต่เด็กจนโตที่ออกมาจากปากแม่ "ลูกไม่ได้ตั้งใจให้เกิด " ได้ยินตอนเด็กๆก็เสียใจร้องห่มร้องไห้ แต่ตอนนี้มันได้ยินจนชินและชา ไม่นู้หรแกคะว่าเขาคิดอะไร แต่ช่วยหาวิธีหน่อยคะ ไม่ไหวแล้วจริงๆตอนนี้ก็ยังถูกบังคับให้อยู่บ้าน ถูกใช้ให้ทำทุกอย่างสารพัด งานที่ไม่เต็มใจทำก็ต้องทำ ร้องไห้เหนื่อยใจมากๆคะ
(ขอโทษด้วยนะคะถ้าหากเรื่องมันมากเกินไป)