ชีวิตที่พร้อมสู้แต่ทุกครั้งที่สู้มันก็มักมาจบตรงคำว่าล้มเหลว เราจะทำยังไงกับชีวิตนี้ต่อดี

ผมเกิดในครอบครัวที่ถือว่ายากจนมาก สมัยยังเด็กๆครอบครัวเราไม่มีแม้กระทั่งขาวที่จะหุงกินจนพ่อต้องไปเอาข้าวเหนียวตากแฮ้งที่วัดมาแช่น้ำแล้วค่อยเอามานึ้งให้ลูกๆกิน ตั้งแต่เรียนป1-ป6ผมไม่เคยมีรองเท้าใส่ไม่เคยมีค่าขนมไปโรงเรียน ห่อข้าวไปกินบางครั้งก็ข้าวโรยด้วยเกลือเท่านั้นเดินจากบ้านไปโรงเรียนประมาณ5กิโลเมตร พอเรียนมัธยมผมเป็นคนเดียวของหมู่บ้านที่เรียนต่อ(รุ่นเดียวกับผม) ทั้งๆที่เราจนมากแต่ผมก็อยากที่เรียน ช่วงที่เรียนผมก็ต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน โดยการที่กลับจากโรงเรียนผมก็เก็บของเก่ามาขายมีเสาร์ที่เราเก็บได้เต็มวัน ส่วนวันอาทิตย์จะได้เก็บแค่ช่วงเช้าเพราะช่วงบ่ายต้องคัดแยกของเพื่อนำไปขาย ม1-ม3ผมใช้เงินวันละ3บาทในการไปโรงเรียนม4-ม6ผมใช้วันละ5บาทก็ถือว่าหนักเอาการ เสื้อผ้าไม่เคยได้สัมผัสมือหนึ่งกะเขาจะได้ใส่ก็แค่มือสองตัวล่ะ15บาท ปักชื่อเองและรับปักให้เพื่อนๆด้วยก็มีรายได้เพิ่มอีกทาง พอเรียนจบก็สอบติดนักเรียนจ่าทหารเรือเหล่าแพทย์ชีวิตก็เหมือนจะดีขึ้น ผมรับเงินเดือน5480สมัยจบใหม่ๆเงินเดือนน้อยแต่ก็ยังพอได้ส่งให้แม่บ้าง ปี2554ผมได้ไปปฏิบัติราชการที่ภาคใต้อยู่3จังหวัดมา8ปี ในระหว่างนั้นก็ได้เริ่มทำธุระกิจเลี้ยงปลาแรกๆก็ดีแต่ผลสุดท้ายก็หมดตัวเพราะน้ำท่วมติดหนี้เป็นล้าน หลังจากการล้มครั้งนั้นผมใช้เวลาถึง4ปีเต็มกว่าจะใช้หนี้หมด หลังจากหมดหนี้ผมก็เริ่มทำธุรกิจตัวใหม่รอบนี้ทำเกี่ยวกับต้นไม้เหมือนเดิมเลยสูตรเดิมแรกๆก็ดีแต่บทสรุปก็เจ้งอีกรอบนี้700000ก็ใช้หนี้กันไปอีกหลายปีจนปี2553ผมมีโอกาสได้ย้ายมาอยู่ที่ระยอง ก็ได้เริ่มทำธุรกิจอีกครั้งครั้งนี้ทำเกียวกับเฟอร์นิเจอร์ไม้ลังไม้พาเรดคงไม่ต้องเดายากนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนเดิมครับแบบเดิมๆเจ้งรอบนี้3แสนกว่าบาท แต่รอบนี้มันแตกต่างตรงที่ว่าในรอบที่ผ่านๆผมจะมีกำลังฮึดสู้เสมอแต่ทำไมรอบนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันหมดหวังหมดกำลังใจ ไม่อยากต่อสู้ต่อเหมือนครั้งที่ที่ผ่านมา ถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมมาถึงทางตันจนไม่อยากจะอยู่บนโลกใบนี้แล้วแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมกลัวว่าคนข้างหลังผมจะลำบาก ผมไม่กินไม่เที่ยวไม่เล่นการพนันชีวิตที่ผ่านมาทำแต่งานเพื่ออยากให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ทำไมทำไมและทำไมชีวิตผมถึงเจอแต่ความล้มเหลว ใครเคยเจออย่างผมบ้างรบกวนมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ