ความรักคืออะไร

ความรักเกิดขึ้นจากคนสองคนที่มีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่ทำไมวันนี้มันดูห่างเหินความหวานอย่างนี้ เราเคยคิดว่ารักแท้นั้นคือการที่ผ่านความลำบาก ความทุกข์ทั้งกายและใจมาด้วยกันมากพอ เราคบกับแฟนมา5ปี คบกันตั้งแต่เค้าไม่มีอะไรสักอย่าง แม้แต่รถที่ใช้ไปเรียนก็รถเรา เงินไปเที่ยวก็เงินเรา เพราะตอนนั้นเราทำงานแล้ว เราอายุน้อยกว่าแฟนนะ ที่มีงานทำเร็วเพราะเราเรียนบริบาลถึงจบเร็ว ส่วนเค้าเรียนมหาลัย ในช่วงนั้นเรารู้สึกhappyมาก ได้กิน ได้เที่ยวด้วยกันตลอด แต่พอเค้าเรียนจบ เค้าก็เริ่มหางานทำ แต่งานที่ต่างจังหวัดหายาก ถึงแม้จะจบ ป.ตรี ก็ตาม แต่ดีที่เค้ามีพี่ชาย พี่ชายเลยชวนมาทำงานที่ กทม. ด้วย ไม่ต้องเช่าบ้าน รถก็มีให้ใช้ เค้าจึงตกลงมาทำงานกับพี่ที่ กทม. วันนั้นเป็นวันที่เราแย่มากๆ วันที่เราต้องห่างกันไกล จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน ก็ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว นอนร้องไห้อยู่หลายเดือนเพราะความที่ต้องห่างกันไกล ด้วยความรัก เราก็ต้องยินดีที่เค้าจะได้มีงานที่ดีทำจะได้สร้างฐานชีวิตให้ดีขึ้น แต่เราก็ไปหาเค้าแทบทุกเดือน เดือนไหนที่ลาพักร้อนได้หลายวันก็ได้ไปเป็นอาทิต แต่เดือนไหนที่ลาไม่ได้ก็ต้องขึ้นเวรให้พี่ๆในตึกเพื่อจะได้สลับเวรอยู่ เราทำอยู่อย่างเนี่ยมา2ปี และเราก็เรียนต่ออีก ทั้งเรียนทั้งทำงานทั้งหาเวลาเจอกับแฟน บ่ายดึกทำงาน เช้าวันเสาอาทิตไปเรียน แต่แฟนเราก็เข้าใจนะ ค่อยโทรปลุกโทรเตือนว่าเราต้องทำอะไรบ้าง เค้าทำแบบนี้อยู่สม่ำเสมอ จนทำให้เราไว้ใจและเชื่อใจมาก ไม่เคยคิดในแง่ลบกับเค้าสักนิด จนวันหนึ่งเราสงสัยว่าผู้หญิงที่กดถูกใจรูปโปรไฟล์ที่ไลน์นั้นคือใคร เค้าก็บอกว่าเพื่อนที่ทำงาน แต่เราก็แอ๊ะ!เพื่อนที่ทำงานเราก็พอจะรู้จักสะส่วนใหญ่ถึงจะไม่รู้จักชื่อแต่เราก็จำได้ว่าใครทำงานเกี่ยวกับอะไร จนเราสงสัยว่ามันไม่ใช่ละ เราเลยเข้าไปดูไลน์เค้า ความจริงก็ได้รู้ว่าการที่เชื่อใจที่สุด ไว้ใจที่สุด คือความโง่เขลาของเรา เค้าไปรับไปส่ง พากันไปกินข้าว เราก็ทำงาน ไปเรียน ทำงาน ขึ้นเวรเพื่อจะได้มาเจอกัน แต่สิ่งที่เค้าทำกับเราคืออะไร ??? จากที่จับได้ครั้งนั้นคิดว่าเค้าจะดีขึ้นน่ะ แต่กับแย่ลงเค้าไม่เคยสนใจ ไม่แคร์อะไรเราเลย แม้แต่น้อย จะเป็นจะอยู่ยังไง กลับเป็นเราที่ต้องค่อยโทรหา เหนื่อยแค่ไหน ทำงานเจอผู้คนมากมายยัง วันนี้เจออะไรมาบ้างเค้าไม่เคยแม้แต่ถามเราสักนิด ว่าไหมเหนื่อย กินข้าวหรือยัง พักผ่อนหน่อยน่ะ ไม่มีอีกแล้วคำพูดเล่านี้ จนเราบอกเค้าว่าไม่ไหวแล้วน่ะ เหนื่อยทั้งงานเหนื่อยทั้งใจ ตอนนี้สภาพร่างกายและใจแย่มาก ถ้ามันไม่ไหวก็หยุด จากนั้นเราก็เริ่มห่าง สองสามวันก็จะคุยกันที่ คุยกันครั้งหนึ่งไม่กี่นาทีก็ทะเลาะกัน ตัดสายเราบ้าง บล็อกเบอร์เราบ้าง ทำอยู่อย่างนี้ซ้ำๆ แต่ทำไมเราถึงทน เค้าห้ามที่จะให้เราโทรเราก็ไม่โทรรอให้เค้าโทรมาถึงจะได้คุย อยู่อย่างซ้ำๆไป ร้องไห้ทุกคืน คิดคิดจนจะเป็นโรคซึมเศร้า แต่ด้วยที่เพื่อนร่วมงานเป็นเหมือนพี่น้องค่อยให้กำลังเราอยู่เสมอ จนเรามาโฟกัสที่งานอีกครั้ง คิดแล้วตอนนั้นจะเลิกก็เลิก ในเมื่อมันไปไม่ได้ก็ควรจะถอย สู้ไปยังไงก็เจ็บ แต่แล้วก็ทิ้งไม่ได้เพราะอะไรเพราะรัก เห็นเค้าลำบากก็ใจอ่อน แต่มันก็มีเรื่องที่ทำให้ทิ้งไม่ได้ เค้าทัเบาะกับพี่ชายอย่างแรงถึงขั้นที่ว่าพี่ชายให้ออกจากบ้าน ไม่ให้อยู่ด้วย ในตอนนั้นเราห่วงมาก พยายามคุยให้กำลังใจ ช่วยทุกอย่างเท่าที่ช่วยได้ช่วยจน บ้านก็ไม่มีอยู่ต้องไปอยู่บ้านพี่ที่ทำงาน ต้องขออาศัยสักพักจนกว่าจะหาห้องได้ หลังจากเกิดเรื่องนั้นเค้าก็ทำเรื่องซื้อคอนโด เค้าก็ทำผ่านนะ แต่รถก็ไม่มีใช้ เราก็ด้วยความใจดีเนาะ เราก็เอารถที่ให้เค้าใช้ตอนไปเรียนนั้นแหละเอามาให้ใช้ไปทำงานอีกรอบ จากนั้นเค้าก็กลับมาคุยกับเราแหละ ถามเราตลอดว่าเรียนจบแล้วจะมาทำงานด้วยไหม อยากให้มานะ ตอนนี้พร้อมแล้วบ้านที่อยู่ก็ของเราเองรถที่ใช้ก็ของเราไม่ต้องใช้ของใคร ในตอนนั้นเราก็คิดนะว่าจะไปอยู่ด้วยไหม ไม่เคยห่างพ่อแม่ ไม่เคยขึ้นรถไปไหนเอง แม้แต่ไปเรียนหรือไปทำงานก็เป็นตาสะส่วนใหญ่ที่ค่อยไปรับไปส่ง แต่เค้าก็บอกไม่ต้องห่วงมาอยู่ด้วยกันจะทิ้งให้ไปเองได้ไง ในตอนนั้นสับสนนะ ว่าเราจะทำยังไงเลยตัดสินใจมาทำงานกับเค้า เค้าก็หางานให้ค่อยไปรับไปส่งแรกๆก็อาจดีนะ แต่พักหลังๆเริ่มจะให้นั่งวินไปเอง นั่งสองแถวไปเอง เราก็เริ่มท้อแหละว่าไม่เคยเลย ไม่เคยนั่งวิน ไม่เคยนั่งสองแถว ไม่เคยขึ้นแท็กซี่คนเดียว แต่เราก็ทำได้นะในเมื่อเลือกที่จะแล้วนิเราก็ต้องอดทนและสู้ เวลาทำงานถ้ารอบตรงกันก็ไปพร้อมกัน ถ้ารอบไม่ตรงก็ไปเองบ้างหรือเค้าไปส่งบ้าง กลับห้องบ้างทีก็กลับพร้อมกัน แต่ส่วนมากเราก็กลับก่อนเค้าจะกลับทีหลัง เพราะเลิกงานเค้าชอบสังสรรค์กับพี่ที่ทำงาน เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ เพราะเราเคยพูดแล้วเค้าก็ตะคอกกลับมาว่าเราว่ากินไม่ได้หรอทำงานมาเหนื่อยๆก็อยากพักผ่อนสมองเรา เราก็ไม่เคยว่านะถ้ารู้จักเวลา ไม่ใช่ทุกวัน เค้าก็ทำอยู่อย่างเนี่ย ไม่ออกไปสังสรรค์ข้างนอกก็เล่นเกม วันหนึ่งแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ตื่นเช้าเราก็ไปทำงานกลับห้องมาก็ทำนั้นนี้ ซักผ้าบ้าง ทำความสะอาดห้องบ้าง เก็บของ รีดผ้า จนเราไม่มีเวลาจะไปคุยกัน ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันแค่ตัว ไม่มีแต่ความห่วงใยให้กัน คิดว่าทุกเหตุการณ์ที่เจอมาหลายๆเรื่องที่ตัดทอนจิตใจให้แย่ลง ไม่ได้รักมากไปกว่าเดิม ในวันที่เค้าอยู่ที่ต่ำสุดเราดึงเค้าขึ้นมา แต่วันนี้เรายังย้ำอยู่ที่เดิทเค้ากับห่างเราเพราะเราไม่มีอะไรดีขึ้น เพราะเค้าไม่ได้มองย้อนกลับไปวันที่ผ่านมา ว่าผู้หญิงคนนี้ให้อะไรกับเค้าบ้าง มีงาน มีเงิน มีสิ่งที่ดีเข้ามาเค้าก็ลืมความลำบากกับเรา 😊 สิ่งที่ทำได้คือยิ้มเค้าสู้กับมันให้ผ่านพ้นจากจุดนี้

#ความรักนะ การให้ใช้ว่าจะได้รับรักคืนเสมอ ถึงแม้จะให้ทั้งกายและใจก็ตามเมื่อถึงเวลาที่ความรักอิ่มตัว จะให้มากกว่ากายและใจก็ไม่มีค่าแต่อย่างใด