สวัสดีครับ. เริ่มเรื่องเลยน่ะครับ
ผมกับแฟนครบกันมาจะเกือบปีล่ะครับ
พอเรียนจบ ม.6. ช่วงก่อนเขามหาลัย
เขาก็ไปทำงานที่หนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่ได้ไปทำด้วย
เพราะผมต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
ทำงานเที่ยง เลิก4ทุ่ม
จนทำงานไปได้สักไม่กี่วัน ผมก็สงสัยในความเป็นเขาว่าทำไมช่วงนี้ทำตัวเเปลกๆจากเมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้. เลยทำในสิ่งที่ไม่ควรทำโดยการโทรหาเพื่อนผมที่ทำงานในร้านด้วย
จนได้รู้ความจริงว่าแฟนผมไปคุยเเละรู้จักกับผู้ชายในร้านคนนึ่งและเล่นถูกเนื้อต้องตัวกัน เป็นคนในร้านเดียวกัน
ผมเลยรู้สึกว่าทำไมถึงทำกับผมแบบนี้. ยิ่งผมตอนนั้นอยู่ห่างกันมากยิ่งทำไรไม่ได้.
🚥🚥ย้อนความกลับไปน่ะครับ. ก่อนผมจะได้คบกับแฟนผมคนนี้. ก็ผมไปจีบเขาตอนมีแฟนอยู่แล้วเหมือนกันใช้วิธีแอบคุยกันเพราะตอนนั้นผมอยู่ใกล้กว่าแฟนเขา. เหตุการณ์มันเหมือนจะเกิดกับผมอีกครั้งในตอนนี้
มาต่อครับ. โดยหลังจากที่ผมรู้ความจริงผมก็เลยโทรไปถามแฟนผมเลย. แต่ผมพลาดที่โทรไปจนแฟนผมรู้ตัวส่ะก่อน. เพื่อนผมตอนนั้นบอกให้ผมรอก่อน. ผมก็โง่เองที่ใจร้อน. เพราะผมตอนนั้นทำไรไม่ถูกแล้วจริงๆ จนเคลียกับแฟนผม.เธอบอกว่าจะทำอีกจะไม่ยุ่งแล้ว. พอจบไปสักพักผมพึ่งมารู้อีกว่าเธอนัดไปกินเหล้ากับผู้ชายคนนี้อีก. โดยเหมือนเดิม เพื่อนผมเป็นคนบอกอีก
พอจะเคลียหรืออะไรกับแฟนผม. นิสัยแฟนผมคือเธอไม่เเคร์อะไรผมหรอกถึงผมจะเป็นยังไง
พอจะเคลียกันว่าทำไมไม่บอกกันก่อนว่าจะไปกินเธอบอกเลิกผมฝ่ายเดียวไม่สนใจอะไรเลย
จนผมขอร้องว่าไม่เลิกได้ไหม. เพราะผมรักเธอมากครับ.ผมรู้ตัวว่าผมตาบอดกับผู้หญิงคนนี้. โง่มากกับผู้หญิงคนนี้. แต่ผมยังทนได้. เพราะผมชื่อว่าคนเราสามารถเปลี่ยนกันได้
จนมาอีกเหตุการณ์ คือเขาให้ผู้ชายในร้านซึ่งเป็นอีกคนไปส่งที่บ้าน ตอน4ทุ่ม. ก่อนหน้านั้นเธอก็นั่งรถกลับเองได้มาตลอด. หรือผมไม่รุ้เองว่ากลับกับผู้ชายคนนี้มาตลอด
ซึ่งผมก็รู้ทีหลังอีกตามเคย. จนต้องรีบกลับมาหาเธอเพื่อแก้ปัญหา.
แต่ช่วงที่ระหว่างกลับไปหาเธอ
ผมอยู่บ้านร้องไห้ทุกวันๆ. ยอมรับครับเป็นผู้ชายที่ร้องไห้. แต่เพราะผมรักมาก. ผมร้องจนเเม่ของผมด่าผม. ว่าเป็นผู้ชายมาร้องทำไมกับเรื่องแบบนี้ไม่แมนเลย
จนผมเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง
แม่ผมก็บอกว่า. ถ้ามันรักเราจริงๆมันจะไม่ทำผิดซ้ำ2หรอก. แล้วถ้ามันยังจะทำอีกมันก็ไม่ได้แคร์อะไรเราเลย. มันสนเเต่ตัวมัน
แต่เเม่ผมก็ไม่ยุให้เลิกกันหรืออะไรเพราะเเม่ให้ผมตัดสินใจเอง
จนมาถึงทุกวันนี้. ผมไม่กล้าตัดสินใจที่บอกเลิกเขาสักที. เพราะผมรักเขามาก. ทุกวันนี้ผมเป็นทุกข์อยู่ในใจมาตลอด. เป็นความทุกข์ที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง. เพราะในใจผมก็คิดแบบว่า เขาคงจะปรับปรุงตัวเองและ
แต่ผมรู้นิสัยแฟนผมดีว่าเป็นคนยังไงว่าเรื่องผู้ชายคนอื่นเธอเป็นยังไง
ผมกลัวทุกอย่างกลัวเสียใจที่จะเสียเธอ
กลัวจนไม่รู้ผิดชอบ
จนมาถึงวันนี้ถ้าผมไม่กล้าเลิกกับเธอคนนี้
ผมควรจะใช้ชีวิตกับเธอยังไงดีครับ
ซึ่งรู้ในใจลึกๆว่ายังไงเธอก็ยังทำแบบนี้อีก
หรือเป็นเพราะเวรกรรมของผมที่ไปแย่งเธอจากแฟนเก่าของเธอ
ขอบคุณครับผมอยากระบายให้ใครสักคนฟังบ้างผมจะได้สบายใจหน่อยครับ
ขอความคิดเห็นหน่อยครับว่าผมควรใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปยังไงดี
ผมกับแฟนครบกันมาจะเกือบปีล่ะครับ
พอเรียนจบ ม.6. ช่วงก่อนเขามหาลัย
เขาก็ไปทำงานที่หนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่ได้ไปทำด้วย
เพราะผมต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
ทำงานเที่ยง เลิก4ทุ่ม
จนทำงานไปได้สักไม่กี่วัน ผมก็สงสัยในความเป็นเขาว่าทำไมช่วงนี้ทำตัวเเปลกๆจากเมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้. เลยทำในสิ่งที่ไม่ควรทำโดยการโทรหาเพื่อนผมที่ทำงานในร้านด้วย
จนได้รู้ความจริงว่าแฟนผมไปคุยเเละรู้จักกับผู้ชายในร้านคนนึ่งและเล่นถูกเนื้อต้องตัวกัน เป็นคนในร้านเดียวกัน
ผมเลยรู้สึกว่าทำไมถึงทำกับผมแบบนี้. ยิ่งผมตอนนั้นอยู่ห่างกันมากยิ่งทำไรไม่ได้.
🚥🚥ย้อนความกลับไปน่ะครับ. ก่อนผมจะได้คบกับแฟนผมคนนี้. ก็ผมไปจีบเขาตอนมีแฟนอยู่แล้วเหมือนกันใช้วิธีแอบคุยกันเพราะตอนนั้นผมอยู่ใกล้กว่าแฟนเขา. เหตุการณ์มันเหมือนจะเกิดกับผมอีกครั้งในตอนนี้
มาต่อครับ. โดยหลังจากที่ผมรู้ความจริงผมก็เลยโทรไปถามแฟนผมเลย. แต่ผมพลาดที่โทรไปจนแฟนผมรู้ตัวส่ะก่อน. เพื่อนผมตอนนั้นบอกให้ผมรอก่อน. ผมก็โง่เองที่ใจร้อน. เพราะผมตอนนั้นทำไรไม่ถูกแล้วจริงๆ จนเคลียกับแฟนผม.เธอบอกว่าจะทำอีกจะไม่ยุ่งแล้ว. พอจบไปสักพักผมพึ่งมารู้อีกว่าเธอนัดไปกินเหล้ากับผู้ชายคนนี้อีก. โดยเหมือนเดิม เพื่อนผมเป็นคนบอกอีก
พอจะเคลียหรืออะไรกับแฟนผม. นิสัยแฟนผมคือเธอไม่เเคร์อะไรผมหรอกถึงผมจะเป็นยังไง
พอจะเคลียกันว่าทำไมไม่บอกกันก่อนว่าจะไปกินเธอบอกเลิกผมฝ่ายเดียวไม่สนใจอะไรเลย
จนผมขอร้องว่าไม่เลิกได้ไหม. เพราะผมรักเธอมากครับ.ผมรู้ตัวว่าผมตาบอดกับผู้หญิงคนนี้. โง่มากกับผู้หญิงคนนี้. แต่ผมยังทนได้. เพราะผมชื่อว่าคนเราสามารถเปลี่ยนกันได้
จนมาอีกเหตุการณ์ คือเขาให้ผู้ชายในร้านซึ่งเป็นอีกคนไปส่งที่บ้าน ตอน4ทุ่ม. ก่อนหน้านั้นเธอก็นั่งรถกลับเองได้มาตลอด. หรือผมไม่รุ้เองว่ากลับกับผู้ชายคนนี้มาตลอด
ซึ่งผมก็รู้ทีหลังอีกตามเคย. จนต้องรีบกลับมาหาเธอเพื่อแก้ปัญหา.
แต่ช่วงที่ระหว่างกลับไปหาเธอ
ผมอยู่บ้านร้องไห้ทุกวันๆ. ยอมรับครับเป็นผู้ชายที่ร้องไห้. แต่เพราะผมรักมาก. ผมร้องจนเเม่ของผมด่าผม. ว่าเป็นผู้ชายมาร้องทำไมกับเรื่องแบบนี้ไม่แมนเลย
จนผมเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง
แม่ผมก็บอกว่า. ถ้ามันรักเราจริงๆมันจะไม่ทำผิดซ้ำ2หรอก. แล้วถ้ามันยังจะทำอีกมันก็ไม่ได้แคร์อะไรเราเลย. มันสนเเต่ตัวมัน
แต่เเม่ผมก็ไม่ยุให้เลิกกันหรืออะไรเพราะเเม่ให้ผมตัดสินใจเอง
จนมาถึงทุกวันนี้. ผมไม่กล้าตัดสินใจที่บอกเลิกเขาสักที. เพราะผมรักเขามาก. ทุกวันนี้ผมเป็นทุกข์อยู่ในใจมาตลอด. เป็นความทุกข์ที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง. เพราะในใจผมก็คิดแบบว่า เขาคงจะปรับปรุงตัวเองและ
แต่ผมรู้นิสัยแฟนผมดีว่าเป็นคนยังไงว่าเรื่องผู้ชายคนอื่นเธอเป็นยังไง
ผมกลัวทุกอย่างกลัวเสียใจที่จะเสียเธอ
กลัวจนไม่รู้ผิดชอบ
จนมาถึงวันนี้ถ้าผมไม่กล้าเลิกกับเธอคนนี้
ผมควรจะใช้ชีวิตกับเธอยังไงดีครับ
ซึ่งรู้ในใจลึกๆว่ายังไงเธอก็ยังทำแบบนี้อีก
หรือเป็นเพราะเวรกรรมของผมที่ไปแย่งเธอจากแฟนเก่าของเธอ
ขอบคุณครับผมอยากระบายให้ใครสักคนฟังบ้างผมจะได้สบายใจหน่อยครับ