ผมทำถูกไหมครับ ?

ผมแอบชอบคนๆหนึ่งมาตั้ง 3 ปีแล้วครับ มันนานมากเลยใช่ไหมครับ ผมชอบคนๆนี้มาตั้งแต่มต้นแล้ว ชอบตั้งแต่แรกเจอเลยครับ ด้วยความเป็นเด็กอะนะครับ เขาเป็นคนที่เรียนเก่งครับ หน้าตาน่ารักเลย นิสัยเฟรนลี่ด้วยครับ ส่วนผมในตอนนั้นหน้าตาดีในระดับหนึ่งนะครับ (มีคนบอกผมเยอะนะผมไม่ได้หลงตัวเองนะครับ แค่อยากพูดตรงๆเลยครับ) แต่ว่าผมในตอนนั้นติดเกมมากครับ เรื่องเรียนก็ทำงานเละๆส่งไป แต่พอเข้า ม 1 เทอมแรกผมก็ไม่ค่อยสนใจเรียนหรอกครับ แต่เขาเป็นคนที่เรียนเก่งใช่ไหมครับ ได้ตั้งอันดับ 1 ของห้องเห็นเขาไปยืนรับเกียรติบัตรที่บนเวที ผมก็รู้สึกแล้วครับว่าปีหน้าผมต้องไปยืนตรงนั้นกับเขาให้ได้ ผมก็เลยขยันเรียนมากๆไม่เคยขาดส่งงานแม้แต่ชิ้นเดียว อ่านหนังสือทุกวันเลยครับ ทำยังไงก็ได้ให้เกรดมันได้ 4.00 เพราะว่าต้องเกรดนี้เท่านั้นถึงมีโอกาสไปยืนจุดนั้นได้ ผมเหนื่อยมากครับทั้งโดนกดดันหลายๆอย่างแต่ผมนึกถึงหน้าเขาแล้วผมก็มีแต่กำลังใจครับคิดถึงเขาก็ยิ้มตลอด จนม.2 ผมได้อันดับ 1 ของระดับชั้นครับได้เกรด 4.00 ตอนนั้นผมก็รู้สึกตัวอีกทีว่าเป็นเด็กเรียนไปซะแล้วพอเข้าม.3 เขาก็เริ่มทักเฟสมาหาผมถามเรื่องงานครับ ในตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากเลยครับ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ผมก็ช่วยงานเขาอย่างเต็มที่เลยครับเวลาเขามีเรื่องทุกข์ใจอะไรผมก็หาวิธีแก้ไขให้เขาพยายามช่วยเขาพยายามเล่าเรื่องให้มันตลกๆยิงมุกแป๊กๆใส่บ้างเพราะผมรู้สึกอึดอัดหน้าอกครับเวลาที่เขาเครียดหรือมีปัญหาอะไรผมก็อยากช่วยเขาเต็มที่ครับ แต่ชีวิตจริงเขาไม่ค่อยทักผมซักเท่าไหร่นะครับหลังจากที่คุยกันในแชท แต่เวลาคุยกันในแชทนี้คุยหยอกล้ออะไรเยอะแยะเลยนะครับ แชทไปเป็นหมื่นแล้วอะครับ คุยกันทุกวันช่วงนั้น เป็นยังงี้ประมาณ 6-7 เดือนครับ จนถึงช่วงหลังๆเขาก็ชอบคุยกันผู้ชายคนอื่นในห้องอะครับจากที่แทบจะไม่ได้ทักผู้ชายในห้องเท่าไหร่เลยอยู่แต่กลุ่มกับผู้หญิงเหมือนเขาย้ายกลุ่มเขามาเล่นกับกลุ่มผู้ชายมากขึ้นอะครับ แต่ว่าเขากลับไม่ค่อยทักผมเลย แต่ในแชทเขาก็ทักมาถามงานต่อด้วยการคุยกันจนถึงดึกทุกครั้งนะครับ ตอนนั้นมันทำให้ผมสับสนมากๆแถมอึดอัดหน้าอกมากๆนอนอยู่ดีๆฝันถึงเขาก็ร้องไห้ออกมาผมชอบเขามากอะครับแต่ผมก็ยังทำตัวปกติกับเขานะครับ ผมไม่อยากเป็นคนที่เปลี่ยนไปอะครับ ตอนปิดเทอมม.3 ผมพยายามอ่านหนังสือให้มากขึ้นครับเพราะรู้ว่าเขาจะอยู่ห้องเดียวกับผมตอน ม.4 พยายามปรับปรุงบุคลิก ปรับปรุงหน้าตา จนตอนนี้ไม่มีสิวแล้วครับ แต่ว่าพอเปิดเทอมมา เขาน่ารักขึ้นมากเลยครับ จนตอนนี้ผมมาคิดอีกทีว่าบางทีเราชอบเขามากเท่าไหร่ ทำเพื่อเขามากเท่าไหร่ เหนื่อยแค่ไหน บางทีที่ทำไปจนถึงตอนนี้เขาอาจจะไม่ได้เห็นค่าเลย อีกอย่างเขาน่ารักมากผู้ชายคนอื่นคงแอบชอบเยอะแน่ๆเลย วันนี้เปิดเทอมวันแรกผมเลยกลับมาคิดครับว่าผมจะตัดใจจากเขาพยายามหลบหน้าเขาพยายามตีตัวออกห่างจากเขา เพื่อไม่ให้เจ็บมากไปกว่านี้อีก ผมคิดถูกไหมครับ ขอโทษนะครับถ้าผมพิมพ์เยอะไปหรือพิมพ์อ่านไม่ได้ใจความซักเท่าไหร่ ผมพยายามอธิบายความรู้สึกของผมแล้วครับ ผมตัดสินใจบอกเรื่องนี้เป็นครั้งแรก และไม่เคยบอกกับใครด้วยเลยครับ แต่ผมอึดอัดในหัวใจมากๆ จนต้องมาระบายในนี้ครับ