ความสัมพันธ์ที่เหินห่าง (บอมม์)
เคยมั้ย...ที่แอบชอบใครสักคนแต่ไม่กล้าพูดออกไป
เคยมั้ย...ที่คนซึ่งแอบชอบเป็นคนข้างตัวที่เรียกจนสนิทใจด้วยคำว่าเพื่อน
เคยมั้ย...ที่ความรักต้องสนใจกับเสียงของคนรอบตัว
เคยมั้ย...ที่ต้องเหินห่างกันไปเพราะคำว่ารักมันยากเกินกว่าคนรอบข้างจะเข้าใจ
ผมยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี เหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับมอคค่าต้องห่างเหินกันไป
"ไงวะคู่รัก เอ๊ย ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าคู่เพื่อนรักถึงจะถูก" เสียงดังมาจากที่นั่งแถวข้างหลังจนผมต้องเหลียวไปมองเพื่อนร่วมห้องที่นั่งเอนหลังพิงผนังห้องเรียงในท่าเดียวทั้งสามคน
"สวีทกันต่อสิพวกกูอยากดูต่อ คิดซะว่าพวกกูเป็นอากาศก็ได้นะ" อีกคนพูดต่อ
ผมหันกลับมาที่โต๊ะตัวเองเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรแต่สังเกตจากสีหน้าแล้วคงจะรำคาญพวกปากลิ่วล้อทั้งสามคนนั่นอยู่ไม่น้อย
"ไงมอคค่าหน้าเครียดเชียว ไม่ต้องเครียดไปหรอกใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าสองคนคบกัน" หนึ่งในสามคนลุกขึ้นมาโอบไหล่มอคค่าไว้
"พูดอะไรของวะ" ผมทนไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นยืนแล้วปัดมือสกปรกของอีกฝ่ายให้ห่างออกไป
"เป็นห่วงกันด้วย พูดแค่นี้ทำเป็นโกรธไปได้"
ครืด...
สองคนที่เหลือลุกจากที่นั่งเดินมายืนสมทบกับคนที่ยืนทำหน้ากวนอารมณ์อยู่ก่อน
"เป็นเกย์ก็ยอมรับสิว่าเป็นเกย์"
ผัวะ
เหมือนในตอนนั้นผมไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น กำปั้นแน่นๆ ส่งไปกระแทกปากคนที่ยืนพูดไม่เข้าหูจนล้มลงไปกองเรียกให้ทุกสายตาหันมามองเป็นทางเดียว โชคดีที่เป็นเวลาหลังเลิกเรียนคนที่เหลืออยู่ในห้องจึงไม่มากนัก
"บอมม์"
"เฮ้ย!!! คิดจะหมาหมู่หรอวะ" ลอตเต้เพื่อนสนิทของผมวิ่งเข้ามาพร้อมเสียงตะโกน
สุดท้ายเรื่องก็จบลงโดยไม่มีการวิวาทกันเกิดขึ้น ผมได้แต่มองหน้ามอคค่านิ่งๆ ไม่มีคำพูดอะไรก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่สนใจว่ามอคค่ากำลังจะพูดอะไร
หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มทำตัวห่างจากมอคค่า ได้แค่มองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ ไม่กล้าที่จะทักแม้จะมีอยู่หลายครั้งที่ผมรู้สึกได้ว่ามอคค่าพยายามจะเข้ามาทักทายแต่ผมกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นอย่างน้อยก็จะได้ไม่มีใครคอยพูดจาแทะโลม คอยหาเรื่องจับผิดให้มอคค่าต้องมาทนฟัง สุดท้ายระหว่างผมกับมอคค่าจึงกลายเป็นความห่างเหินที่เข้ามาแทรกทั้งที่เรานั่งเรียนห้องเดียวกัน ยิ่งเวลาในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เราสองคนห่างกันมากเท่านั้น คำพูดซุบซิบนินทาก็กลืนหายไปพร้อมกับความเคร่งเครียดของการสอบ
"เต้" ผมสะกิดเรียกเพื่อนสนิทซึ่งนั่งโต๊ะติดกัน
"ว่าไง"
"ฝากเอานี่ให้มอคค่าหน่อยสิ" ผมยื่นกระดาษพับเป็นสี่เหลี่ยมใส่มือลอตเต้
"อยากให้ก็เอาไปให้เองดิ"
"ขอร้องล่ะ ช่วยกูหน่อย"
"ก็ได้ ไม่ใช่เพื่อนสนิทไม่ช่วยหรอกนะ เย็นนี้เลี้ยงขนมด้วยโอเค"
"เออ"
ลอตเต้เดินตรงดิ่งไปยังกลุ่มของมอคค่าส่วนผมก็รีบลุกจากที่นั่งเดินหนีออกจากห้องเรียนไปโดยไม่ได้หันไปมองว่ามอคค่าจะยอมรับจดหมายอวยพรหรือจะโยนมันทิ้ง
แต่ไม่ว่าอย่างไรผมกับมอคค่าก็คงเป็นได้แค่เพื่อนสนิทที่ครั้งหนึ่งเคยได้รู้จักกัน
แค่นั้นก็คงพอ
My Roommate : Friend ep01
เคยมั้ย...ที่แอบชอบใครสักคนแต่ไม่กล้าพูดออกไป
เคยมั้ย...ที่คนซึ่งแอบชอบเป็นคนข้างตัวที่เรียกจนสนิทใจด้วยคำว่าเพื่อน
เคยมั้ย...ที่ความรักต้องสนใจกับเสียงของคนรอบตัว
เคยมั้ย...ที่ต้องเหินห่างกันไปเพราะคำว่ารักมันยากเกินกว่าคนรอบข้างจะเข้าใจ
ผมยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี เหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับมอคค่าต้องห่างเหินกันไป
"ไงวะคู่รัก เอ๊ย ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าคู่เพื่อนรักถึงจะถูก" เสียงดังมาจากที่นั่งแถวข้างหลังจนผมต้องเหลียวไปมองเพื่อนร่วมห้องที่นั่งเอนหลังพิงผนังห้องเรียงในท่าเดียวทั้งสามคน
"สวีทกันต่อสิพวกกูอยากดูต่อ คิดซะว่าพวกกูเป็นอากาศก็ได้นะ" อีกคนพูดต่อ
ผมหันกลับมาที่โต๊ะตัวเองเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรแต่สังเกตจากสีหน้าแล้วคงจะรำคาญพวกปากลิ่วล้อทั้งสามคนนั่นอยู่ไม่น้อย
"ไงมอคค่าหน้าเครียดเชียว ไม่ต้องเครียดไปหรอกใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าสองคนคบกัน" หนึ่งในสามคนลุกขึ้นมาโอบไหล่มอคค่าไว้
"พูดอะไรของวะ" ผมทนไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นยืนแล้วปัดมือสกปรกของอีกฝ่ายให้ห่างออกไป
"เป็นห่วงกันด้วย พูดแค่นี้ทำเป็นโกรธไปได้"
ครืด...
สองคนที่เหลือลุกจากที่นั่งเดินมายืนสมทบกับคนที่ยืนทำหน้ากวนอารมณ์อยู่ก่อน
"เป็นเกย์ก็ยอมรับสิว่าเป็นเกย์"
ผัวะ
เหมือนในตอนนั้นผมไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น กำปั้นแน่นๆ ส่งไปกระแทกปากคนที่ยืนพูดไม่เข้าหูจนล้มลงไปกองเรียกให้ทุกสายตาหันมามองเป็นทางเดียว โชคดีที่เป็นเวลาหลังเลิกเรียนคนที่เหลืออยู่ในห้องจึงไม่มากนัก
"บอมม์"
"เฮ้ย!!! คิดจะหมาหมู่หรอวะ" ลอตเต้เพื่อนสนิทของผมวิ่งเข้ามาพร้อมเสียงตะโกน
สุดท้ายเรื่องก็จบลงโดยไม่มีการวิวาทกันเกิดขึ้น ผมได้แต่มองหน้ามอคค่านิ่งๆ ไม่มีคำพูดอะไรก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่สนใจว่ามอคค่ากำลังจะพูดอะไร
หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มทำตัวห่างจากมอคค่า ได้แค่มองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ ไม่กล้าที่จะทักแม้จะมีอยู่หลายครั้งที่ผมรู้สึกได้ว่ามอคค่าพยายามจะเข้ามาทักทายแต่ผมกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นอย่างน้อยก็จะได้ไม่มีใครคอยพูดจาแทะโลม คอยหาเรื่องจับผิดให้มอคค่าต้องมาทนฟัง สุดท้ายระหว่างผมกับมอคค่าจึงกลายเป็นความห่างเหินที่เข้ามาแทรกทั้งที่เรานั่งเรียนห้องเดียวกัน ยิ่งเวลาในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เราสองคนห่างกันมากเท่านั้น คำพูดซุบซิบนินทาก็กลืนหายไปพร้อมกับความเคร่งเครียดของการสอบ
"เต้" ผมสะกิดเรียกเพื่อนสนิทซึ่งนั่งโต๊ะติดกัน
"ว่าไง"
"ฝากเอานี่ให้มอคค่าหน่อยสิ" ผมยื่นกระดาษพับเป็นสี่เหลี่ยมใส่มือลอตเต้
"อยากให้ก็เอาไปให้เองดิ"
"ขอร้องล่ะ ช่วยกูหน่อย"
"ก็ได้ ไม่ใช่เพื่อนสนิทไม่ช่วยหรอกนะ เย็นนี้เลี้ยงขนมด้วยโอเค"
"เออ"
ลอตเต้เดินตรงดิ่งไปยังกลุ่มของมอคค่าส่วนผมก็รีบลุกจากที่นั่งเดินหนีออกจากห้องเรียนไปโดยไม่ได้หันไปมองว่ามอคค่าจะยอมรับจดหมายอวยพรหรือจะโยนมันทิ้ง
แต่ไม่ว่าอย่างไรผมกับมอคค่าก็คงเป็นได้แค่เพื่อนสนิทที่ครั้งหนึ่งเคยได้รู้จักกัน
แค่นั้นก็คงพอ