คือ ทุกวันนี้ความรู้สึกมันแย่มากค่ะ เจ็บปวด ทรมาน ไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใครดี มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดมานานแสนนาน จนเราต้องตั้งคำถามกับตัวเองอยู่เสมอว่า 'เราผิดมากมั้ย ? ที่เป็นแบบนี้' แล้วเราควรจะใช้ชีวิตยังไงต่อไปดี 😔

เรื่องราวมันก็มีอยู่ว่า...เรามีพี่ชายต่างแม่อยู่สองคนค่ะ คือง่ายๆ เราเป็นลูกเมียน้อย ส่วนพี่ชายของเราอีกสองคนเกิดมาจากเมียคนแรกของพ่อค่ะ พ่อเรากับเมียคนแรกได้แยกทางกันมาหลายปีแล้ว เนื่องจากตอนนั้นพ่อเราเป็นคนเจ้าชู้มาก และก็มีบ้านเล็กบ้านน้อยมาตลอด ซึ่งปัจจุบันก็ได้มีแม่เราเข้ามาแบบจริงจัง จึงทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อกับเมียคนแรกของพ่อต้องจบลง พ่อกับแม่ของเราได้สร้างครอบครัวขึ้นมาใหม่จนมีเรา ซึ่งถ้าเทียบกันจริงๆ พี่ชายต่างแม่ของเรา และก็เราอายุห่างกันมากค่ะ เกือบครึ่งนึงเลยแหละ...... เรากับพี่ชายทั้งสองแทบจะไม่มีโอกาสได้เจอกันเรย เนื่องจากอยู่คนละบ้าน ต่างคนต่างอยู่ หรือง่ายๆ คือแทบจะไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ จนเราเริ่มโตขึ้น พี่ชายคนโตสุดก็ได้มีครอบครัว ความบาดหมางในอดีตระหว่างเมียคนแรกกับพ่อได้จางลง พี่ชายเราก็เริ่มมีการติดต่อมาหาพ่อบ้าง คุยธุระกันบ้าง เราเองก็ได้เจอกับพี่ชายคนโตบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่ถึงกับสนิทมาก อาจเป็นเพราะว่าตอนนั้นเรายังเด็กอยู่ เลยไม่ค่อยกล้าสุงสิงกับใครมากนัก  เราเติบโตมาด้วยความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ จนแทบจะทำอะไรไม่เป็น คืออยากได้อะไร พ่อกับแม่ก็สรรหามาให้ได้หมด แต่ส่วนใหญ่ เราจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างมาจากแม่ซะมากกว่า เพราะพ่อของเราไม่ค่อยจะมีความรับผิดชอบต่อครอบครัวซักเท่าไหร่ แม่เลยเปรียบเสมือนเสาหลักของบ้าน หรือเรียกว่าซุปเปอร์มัมเลยก็ว่าได้ ทำงานเก่ง หาเงินคนเดียว เลี้ยงทั้งลูก (ก็คือเรานี้แหละ), หลาน(ลูกพี่ลูกน้องของเราเอง) และก็น้องสาว(น้าเราเอง) ส่วนพ่อหน่ะหรอ แกก็มีบ้านอยู่อีกหลังนึงต่างอำเภอ ซึ้งเขาก็อาศัยอยู่กับเมียน้อยที่นั่น แต่แม่เราก็ไม่เคยไปยุ่งหรือก้าวก่ายอะไรเลยนะ แม่ทำทุกอย่างเพื่อนให้เรา ลูกพี่ลูกน้องเรา และก็น้าเรา มีความสุข ไม่อดอยาก  จนวันนึงที่ชีวิตเราพลิกผลัน ! โดยที่เราไม่ได้ตั้งตัว...😢 เมื่อเราเริ่มเข้ามหาลัย เราได้สูญเสียแม่ไปด้วยโรคมะเร็ง ซึ่งตอนนั้นเราอายุแค่ 19 ปี เรียนก็ยังไม่จบ ทุกอย่างมันกระทันหันมากค่ะ คนที่เป็นเสาหลักของบ้านได้จากไป...เหลือแค่เรา กับพี่(ลูกพี่ลูกน้อง)และก็น้าสาวสามคน ต้องหาบ้านเช่าใหม่อยู่ ซึ่งพ่อเราก็อยู่กับเมียน้อยต่างอำเภออยู่แล้ว ก็ไม่ค่อยมาสนใจพวกเราซักเท่าไหร่ เราอยากเรียนให้จบปริญญาตรี แต่ไม่มีใครสามารถหาเงินให้เราเรียนต่อได้ค่ะ ตอนนั้นเรามืดแปดด้าน ทำอะไรก็ไม่เป็นซักอย่าง เราเห็นเพื่อนทำงานกลางคืน หรือที่เรียกว่าเด็กเสิร์ฟ คือรายได้ดี  เราเลยลองตัดสินใจไปทำดูบ้าง คือมันโอเคมากค่ะ เรามีเงินส่งตัวเองเรียน มีเงินซื้ออาหารดีๆ มาให้คนในบ้านกิน เรารู้สึกว่าตอนนั้นชีวิตเรามีทางออกและ 😊 เราได้เจอผู้ชายหลายรูปแบบมากค่ะ บ้างก็ดี บ้างก็ไม่ดี เห็นหน้าตาเราดีหน่อย ก็ยื่นข้อเสนอจะมาดูแล ส่งเสียเรานู่นนี่นั่น เอ้อ...มันก็ดีนะ ได้ตังมาจ่ายฟรีๆ โดยที่ใช้มารยาหญิงล้วนๆ ไม่ต้องเสียตัวเลย ฮรี่ๆ 😁 เราไม่เคยเอ่ยปากขอเงินพ่อเลยแม้แต่บาทเดียว จนกระทั่งวันนึง พี่เราที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันอ่ะ มีปันหาเรื่องเงิน มาขอร้องให้เราช่วย เราก็เอาเงินเก็บที่เราเตรียมไว้จ่ายค่าเทอม เทอมสุดท้าย มาให้พี่เรายืมก่อน พอใกล้ถึงวันกำหนดจ่ายค่าเทอมจริงๆ พี่เราไม่สามารถหาเงินมาคืนเราได้ ตอนนั้นเราเครียดมากค่ะ ไม่รู้จะไปขอยืมเงินใครเลยจริงๆ ถ้าเราไม่จ่าย เราต้องโดนตัดสิทธิ์จากการเป็นนักศึกษาแน่ๆ ทุกอย่างมันมืดแปดด้าน เราไม่รู้จะไปพึ่งใคร สิ่งสุดท้ายที่เรานึกขึ้นได้ก็คือ โทรไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายคนโตของเราค่ะ (ซึ่งเป็นพี่ชายพ่อเดียวกัน แต่คนละแม่) แล้วเขาก็ให้ความช่วยเหลือเราจริงๆ โดยไม่คิดค่าตอบแทนค่ะ เขาโอนค่าเทอมมาให้เราโดยไม่มีข้อแม้ วันนั้นเรารู้สึกขอบคุณพี่ชายเรามาก 🙏 เขาทำให้เราได้มีเงินจ่ายค่าเทอม แต่ก่อนอื่นเลยนะค่ะ เราต้องบอกก่อนว่าพี่ชายเรา เป็นคนที่นิสัยดีมาก ใจกว้าง หล่อ รวย บุคลิกดี เพอร์เฟ็คทุกอย่าง แต่ติดอย่างเดียวคือเขาเป็นคนเจ้าชู้ค่ะ แต่คือรวมๆ เขาแทบจะเป็นสเป็คในฝันของผู้หญิงหลายๆ คนเลยทีเดียวแหละ 😛 และทุกครั้งที่เรามีปัญหาเรื่องเงิน เราก็จะขอช่วยพี่ชายเราบ่อยครั้งขึ้น และเขาก็สามารถช่วยเหลือเราได้ทุกที จนเวลาผ่านไปหนึ่งปี โชคชะตาก็กลั่นแกล้งเราอีกครั้ง ... เราได้สูญเสียพ่อไปอีกคนด้วยโรคมะเร็งปอด 😔 ตอนนั้นเรารู้สึกท้อใจมาก อยากจะฆ่าตัวตายตามไปเลยด้วยซ้ำ เพิ่งเสียแม่ไปคนนึงแล้ว ปีถัดมาต้องเสียพ่อไปอีกหรอ ? ทำไมทุกคนต้องทิ้งเราไปกันหมด ก่อนที่พ่อจะสิ้นลมหายใจ วันนั้นเป็นวันที่ญาติพี่น้องมาดูใจพ่อเรากันเต็มบ้านเลย พี่ชายเราจับมือพ่อไว้ แล้วสัญญากับพ่อว่า ไม่ต้องห่วงเรานะ เดี๋ยวเขาจะเป็นคนดูแลเราเอง เมื่อพ่อเราได้ยินคำนั้น พ่อเราก็หลับตา แล้วก็จากเราไปเลย ทิ้งไว้แค่ความทรงจำ กับความเจ็บปวดที่เราต้องเจอ จากวันนั้นทุกอย่างก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นครั้งใหม่ในชีวิตเรา.......😷
หลังจากที่พ่อกับแม่ของเราเสีย เราก็ใช้ชีวิตอยู่กับพี่(ลูกพี่ลูกน้อง) และก็น้าสาว ในบ้านเช่าหลังนึง ช่วยกันค้าขายกิจการต่อจากแม่ แต่เราเองก็ยังคงทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารตามปกตินะ ไม่ได้ขอตังที่บ้านมาใช้เลย จนวันนึงเรามีปันหากับพี่และก็น้า จนทำให้เราต้องหนีออกมาอยู่หอคนเดียว ซึ่งตอนนั้น เราไม่มีที่พึ่งที่ไหนเลย เราเลยมาขอความช่วยเหลือจากพี่ชายคนโตของเรา เขาเลยเสนอว่าให้เราไปทำงานกับเขา จะได้มีรายได้เป็นของตัวเอง และก็ไม่ต้องไปทำงานกลางคืนให้เหนื่อยด้วย ส่วนเรื่องที่อยู่เด๋วเขาจะช่วยจัดการให้ เราเลยออกมาเช่าอพาทเมนต์อยู่ค่ะ โดยมีพี่ชายเราคอยช่วยดูแลเรื่องค่าใช้จ่าย ตอนนั้นเรามีความรู้สึกดีใจมาก ที่อย่างน้อยในชีวิตเรา ก็ยังเหลือพี่ชายคนนึง ที่คอยให้ความช่วยเหลือเราทุกอย่าง ทำให้เราได้มีที่พึ่ง แต่ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไป ซึ่งเรายอมรับว่าเราเคยทำงานกลางคืนมาก่อน และเนื่องด้วย เราเป็นคนไม่มีพ่อแม่ จึงทำให้เราอิสระเกือบจะทุกอย่าง เรากินเหล้าเก่ง เที่ยว อยู่กับเพื่อน คือชีวิตเราแทบจะวนเวียนอยู่แบบนี้ตลอดเวลา ส่วนพี่ชายเรา เขาก็ค่อนข้างจะเป็นคนกินเหล้า เจ้าชู้ ตามประสาคนหน้าตาดี มีตัง และอะไรหลายๆ อย่าง จึงทำให้เราไปไหนมาไหนด้วยกันได้บ่อยขึ้น เมื่อเราเข้ามามำงานกับพี่เรา ได้เจอหน้ากันทุกวัน มันยิ่งทำให้เรามีเรื่คุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้นค่ะ โดยเฉพาะเวลาไปกินเหล้า หรือนั่งร้านอาหารต่างๆ เราก็จะไปด้วยกันบ่อย เวลาพี่ชายเราเมา ความเจ้าชู้ก็จะเริ่มออก สายตา คำพูด เวลาที่ใช้กับเรา มันไม่เหมือนพี่ชายกับน้องสาว มันเริ่มแปลกๆ ส่วนเราเองก็ยังวัยรุ่นอยู่มั้ง ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่า เขาเมา อารมณ์มา ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมาย จนหลายๆ ครั้งที่เราไปกินเหล้าด้วยกัน พี่เราก็เหมือนพยายามเข้ามาใกล้ชิดเรา พูดจายั่วยวน โอบกอด จนเราเองก็รู้สึกหวั่นไหว เราเริ่มไม่แน่ใจ ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ !? ด้วยความที่พี่ชายของเรา มีทุกอย่างที่ผุ้ชายในฝันของผุ้หญิงควรจะมี ซึ่งเขาก็ตรงสเป็คเราเกือบจะทุกอย่าง ทั้งฐานะดี หล่อ มาดนิ่ง เงียบขรึม เจ้าชู้แบบมีเสน่ห์ รับรองใครเจอแบบนี้ก็แพ้ไปทุกรายแน่นอนค่ะ แต่มันติดอยู่แค่ว่า เขาคือพี่ชายของเรา เราจำเป็นต้องหักห้ามใจไม่ให้ชอบเขา...ทุกครั้งที่เรามีปัญหา เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องส่วนตัว เราไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร เราเลยปรึกษาพี่ชายเรา ซึ่งเขาคือครอบครัวเดียวที่เราเหลืออยู่ และทุกครั้งพี่ชายเราก็สามารถแก้ไขปัญหาให้เราได้ทุกเรื่อง เขาเป็นคนเก่ง ฉลาด ทั้งๆที่เรากับเขา ก็ไม่ได้โตมาด้วยกัน ไม่เคยอยู่ด้วย ไม่เคยสนิทกัน มาเจอกันแบบจริงจังก็ตอนที่พ่อเราเสียเนี่ยแหละ ซึ่งตอนนั้นเราก็โตเป็นสาวแล้วด้วย แต่พี่ชายเราก็ยังมีความเมตตา สงสารเรา เลยรับอาสาดูแลเราแทนพ่อ ทั้งๆ ที่เราสองคนแทบจะไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบพี่น้องกันเลยตั้งแต่แรก พี่ชายเราดูแลเราดีทุกอย่าง แต่ด้วยสัญชาตญาณความเจ้าชู้ของเขา บวกกับสัญชาตญาณความเป็นผู้หญิงกลางคืนมาก่อนของเราทำให้ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปในแบบพี่น้อง ... ทุกครั้งที่เราไปเที่ยวด้วยกัน กินเหล้า พอเริ่มกริ่มๆ ต่างคนก็ต่างเริ่มรู้สึกแปลกๆ ทั้งคู่ พี่ชายเราก็เริ่มมีการลวนลามทั้งสายตา คำพูด การกระทำ ส่วนเราเองก็เริ่มจะใจสั่น หัวใจแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เรารู้สึกได้แค่ว่า เราต้องการเขา อยากอยู่ใกล้เขา เพราะเขาคือคนเดียวที่เราเหลืออยู่ เขาคือคนเดียวที่ช่วยเหลือเราได้ทุกอย่าง และเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเราในยามที่เราไม่เหลือใคร เรารู้สึกอบอุ่น รู้สึกว่าเขาจะปกป้องเราได้ในทุกเรื่อง เราปล่อยให้ความรู้สึกมันอยู่เหนือความถูกต้อง ! เราเริ่มหลงรักพี่ชายตัวเองโดยไม่รู้ตัว 😥 ยิ่งนานวัน เรากับพี่ชายก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น กินเหล้าด้วยกันบ่อยขึ้น จนต่างคนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ทุกอย่างมันยิ่งถลำลึกขึ้นมากกว่าเดิมทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน จนกระทั่ง...เหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิด มันได้เกิดขึ้น เรากับพี่ชายเผลอมีอะไรกัน ซึ่งเราไม่ได้ตั้งใจ แต่ด้วยความที่เขาก็ตรงสเป็คเราทุกอย่าง และบวกด้วยสัญชาตญาณความเจ้าชู้ของเขาเอง มันเลยทำให้ทุกอย่างเลยเถิด ต่างคนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ มันเลยเกิดเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่เราก็ต่างไม่ได้ตั้งใจ ส่วนคนที่แย่หน่ะหรอ ? ก็คงไม่พ้นเราหน่ะสิ เรากลับไปหลงรักพี่ชายตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ วันไหนที่ไม่ได้เจอหน้า เราจะรู้สึกคิดถึง กระวนวาย ไม่มีสมาธิ คือทุกอย่างมันแย่ไปหมด เวลาเห็นเขาคุยกับผู้หญิงคนอื่น เรารู้สึกหึง ไม่พอใจ หรือแม้กระทั่งเห็นเขาอยู่กับครอบครัว เรามีความรู้สึกอิจฉา คือทุกอย่างมันไม่ควรเกิดขึ้น เราพยายามหักห้ามใจตัวเอง คิดถึงแค่ไหน อยากเจอแค่ไหน เราก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้คนเดียว ไม่มีสิทธิ์โทรหา ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง หรือโวยวายอะไรได้เลย แม้แต่จะไประบายให้ใครฟัง ยังทำไม่ได้ 😣😖 คือมันเจ็บ ที่ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกนี้ออกไปได้ ทำได้แค่เพียงเก็บมันไว้ และปล่อยให้มันกลายเป็นความลับตลอดไป... ถึงแม้ว่าวันนี้เราเอาตัวเองออกมาจากเขาแล้ว แต่เราก็ยังคงคิดถึงเขา แอบดูชีวิตเขาอยู่ห่างๆ เรารู้ตัวค่ะ ว่าสิ่งที่เราต้องการ มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นความรักที่ผิด ! ทุกวันนี้ยังรัก ยังห่วง ยังคิดถึง ความรู้สึกนี้ มันทรมานมาก เจ็บปวดเกินกว่าใครจะเข้าใจ อยากจะขอโทษทุกคนสำหรับความผิดพลาดในครั้งนี้ แต่ก็มีสิทธิ์พูดได้แค่ในใจ ... ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เราผิดที่ไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ เราไม่รู้ว่าจะเดินหน้าต่อไปยังไงดี ตอนนี้เราไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เราหลือแค่พี่ชายคนเดียวที่เป็นทุกอย่างของเรา แต่ตอนนี้เราจำเป็นต้องออกมาจากชีวิตเขา เพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้ 😞😒😓

มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยจริงๆ...