คือเรื่องมีอยู่ว่า พ่อกับแม่เราหย่ากันเพราะพ่อเรามีผู้หญิงอื่น พ่อย้ายออกจากบ้านแม่เรา แล้วพ่อเราเป็นคนที่อารมณ์รุนแรงมาก มันอาจจะบาปที่จะพูดแบบนี้แต่พ่อเรามีหน้ากากหลายหน้า พูดกับคนข้างนอกดีหมด ทุกคนว่าพ่อดีหมด แต่ในความเป็นจริงเราพ่อเราทั้งทุบตีเรากับแม่เรา พ่อเคยที่จะถือปืนมายิงเราด้วยแต่แม่เราเห็นก่อนเลยรีบขับรถพาเราหนีจากพ่อ ในตอนนี้เราอายุ 21 ปีแล้ว
ล่าสุดเหตุเกิดเมื่อวันที่ 9 ที่ผ่านมา พ่อได้มาที่บ้านแม่ ซึ่งต้องบอกก่อนว่า แม่กับพ่อเรามีร่างสัญญากันตามกฎหมาย ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง หนึ่งในนั้นคือจะไม่มาที่บ้านนี้อีก ถ้าจะอยากเจอกับลูกก็ให้โทรบอกลูกแล้วนัดเจอกันข้างนอก แต่พ่อก็ยังเข้ามาในบ้านวันนั้น แล้วเราถามพ่อว่ามาทำอะไร พ่อบอกว่ามาหาแม่ ทำไม มาไม่ได้เลยเหรอที่บ้านหลังนี้ เราก็เลยบอกว่าแม่รู้รึยังว่าพ่อจะมา พ่อมาไม่ได้นะเพราะที่บ้านนี้มัเป็นสิทธิของแม่ พ่อจะมาก้าวก่ายสิทธิของแม่ไม่ได้ แล้วพ่อก็รู้ว่าแม่ไม่สบาย ถ้ามาแล้วทะเลาะกันแม่เกิดอาการขึ้นมาจะทำยังไง (แม่เราเป็นโรคเครียดขั้นรุนแรงจนจะเป็นโรคประสาทเราไม่รู้ชื่อเรียกโรคนี้) แล้วพ่อก็โมโหมาก ซึ่งเรารู้ว่าพ่อเราเป็นคนที่โมโหได้น่ากลัวอยู่แล้วและเราเคยโดนทำร้ายร่างกายบ่อย เราพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานที่สุด เพราะเราคิดว่าจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ แต่สุดท้ายพ่อก็ด่าเรากลับมาว่า เป็นใคร เป็นแม่กูเหรอ กล้ามาสั่งสอนกู แล้วใช้โทรสัพท์ทุบหัวเราไป 2 ที แรงมาก แล้วเราเลยบอกว่าหยุดถ้าไม่หยุดเราจะโทรแจ้งตำรวจ พ่อก็ เออ เชิญเลย จะโทรแจ้งก็เอาเลยแล้วใช้กำปั้นทุบหัวเราอีกครั้ง เราเลยโทรหา 191 พ่อเห็นว่าเราเอาจริงเลยตบหน้าเราไปอีกครั้ง ตัวเราปลิวไปกองกับที่นั่งเลย เรานั่งอยู่แล้วพ่อเรายืน เราเลยรีบวิ่งออกจากในบ้านมาข้างหน้าแล้วโทรแจ้งตำรวจ แล้วพ่อก็หยิบรองเท้าโยนใส่เรา พอตำรวจมาพ่อเรากลับเป็นอีกคนนึงเลย ยิ้มแย้มแจ่มใส บอกว่าผมแค่มาหาลูก ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ตำรวจเขาก็ โอเคครับ คุยกันดีๆนะ ปัญหาในครอบครัวผมเข้าใจ แต่ใจเย็นๆกันนะ แล้วก็ไป หลังจากตำรวจกลับไปพ่อเราก็ยังอยู่ที่บ้านอีกแล้วก็ด่าเรา ว่าเรา แต่เราไม่ยืนใกล้พ่ออีก ถ้าเกิดโดนตีขึ้นมาจะได้หนีทัน แล้วอีกเป็นชั่วโมงพ่อค่อยกลับออกไป หลังจากนั้นเราโทรหาแม่เราแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดแล้วเราบอกแม่ว่าอยากแจ้งความ เพราะเราทนไม่ไหวแล้ว แม่เราเลยพาไปโรงพักเพื่อแจ้งความ
เราโดนทำร้ายมาตั้งแต่เด็ก แต่ในตอนนั้นไม่ได้รุนแรงมากขนาดนี้ เคยโดนโยนหนังสือใส่ หนังสือที่หนาๆมากที่เป็นหนังสือวิจัยเล่มใหญ่ๆ เราเคยโดนพ่อถีบประตูห้องนอนด้วยเพราะไม่รับโทรสัพ ประตูห้องนอนเราเป็นประตู้ไม้หนาๆ พ่อถีบจนไม้มันหักเพราะที่จะเข้ามาทำร้ายเราแต่โชคดีแม่เรามาช่วยทันไม่งั้นเราคงโดนรำร้ายอีก พ่อเราเคยเอาโน๊ตบุ๊คมาทุบเราด้วย ครั้งนั้นเรานั่งทำงานแล้วพ่อเราโมโหมาจากนอกบ้านแล้วก็ได้ทะเลาะกันอีก พ่อหยิบโน๊ตบุ๊คมาทุบหัาเรา มาทุบตัวเรา ในครั้งนั้นเราเจ็บไหล่ไปเป็นอาทิตย์ แล้วพ่อเราจะชอบด่าเราว่า ทำไมไม่ไปตาย จะไปตายที่ไหนก็ไป ไปตายๆให้พ้นหน้ากูหน่อย เราได้ยินตั้งแต่มัธยมจนเข้ามหาลัยแล้ว จนเราทนไม่ไหวเราเลยถามกลับไปว่าอยากให้ตายมากเหรอ พ่อเราก็ตอบเออ กูอยากให้ตาย เราเลยตอบว่าได้ เดี๋ยวจะไปตาย พ่อเราก็บอกว่ารอกูอยู่นี้อย่าไปไหนนะ กูจะไปเอาปืนมายิ่ง ในตอนนั้นพ่อเราหย่ากับแม่เราแล้วนะ และพ่อขนของออกจากบ้านแม่ไปหมดแล้วแต่ยังเอาปืนไว้ที่บ้านแม่ แล้วพ่อเราก็ไปหยิบปืน แม่เรารีบพาเราหนีออกจากบ้านเลยเพราะกลัวว่าพ่อจะทำจริง
ตอนนี้เราอยากจะขอความช่วยเหลือ วันที่ 14 ตำรวจจะนัดไกล่เกลี่ย เราอยากรู้ว่าเราจะสามารถเตรียมตัวยังไง พูดยังไงได้บ้าง เพราะเราไม่อยากที่จะติดต่อ พูดคุยกับพ่อแล้ว เราอยากให้พ่อหายไปจากชีวิตเราสักที ไม่ใช่ว่าเราจะตอบแทนเขานะ ถ้าเกิดเราเรียนจบมหาลัยมีงานทำ มีเงินเดือนเราก็จะยังส่งให้เขานะเพราะเขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อ แต่เราไม่อยากที่จะได้ยินเสียง ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า และไม่อยากรู้สึกว่าเราเป็นลูกไก่ในกำมือของพ่อ พ่อทวงบุญคุณอยู่ตลอดเวลาว่า เงินก็ให้ใช้ เงินไม่มีเป็นของตัวเองอย่ามาทำเก่ง ตอนนี้เรากลับรู้สึกว่าถึงแม้เราจะไม่มีเงินใช้มันอาจจะดีกว่าต้องเป็นตัวอะไรก็ได้ให้พ่อทุบตีเรา ทำร้ายเรา เราอยากรู้ว่ากฎหมายคุมครองอะไรเราได้บ้าง ที่ผ่านมาพ่อเราข่มเหงเรามาตลอด แต่เราไม่เคยทำอะไรเลย จนตอนนี้เราอยากจะให้ทุกอย่างมันจบ มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวบ้างถ้าเราจะยังอยากให้พ่อสงเสียค่าเลี้ยงดู ค่าเล่าเรียนจนกว่าเราจะเรียนจบ เพราะแม่เราไม่มีเงินแล้ว เงินเดือนแม่เราไม่พอใช้ ต้องออกไปรับจ้างทำงานข้างนอก เพราะว่ามีหนี้สินเยอะ ทรัพย์สินที่แม่เราสร้างมากับพ่อ พ่อเราก็เอาไปหมด แม่เราไม่เรียกร้องด้วยเพราะอยากให้พ่อหย่าให้แม่เรา แม่เรากู้เงินมาให้พ่อเราเพื่อให้พ่อยอมหย่า จนตอนนี้แม่เราไม่เหลืออะไรเลย
เราแจ้งความจับพ่อตัวเอง
ล่าสุดเหตุเกิดเมื่อวันที่ 9 ที่ผ่านมา พ่อได้มาที่บ้านแม่ ซึ่งต้องบอกก่อนว่า แม่กับพ่อเรามีร่างสัญญากันตามกฎหมาย ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง หนึ่งในนั้นคือจะไม่มาที่บ้านนี้อีก ถ้าจะอยากเจอกับลูกก็ให้โทรบอกลูกแล้วนัดเจอกันข้างนอก แต่พ่อก็ยังเข้ามาในบ้านวันนั้น แล้วเราถามพ่อว่ามาทำอะไร พ่อบอกว่ามาหาแม่ ทำไม มาไม่ได้เลยเหรอที่บ้านหลังนี้ เราก็เลยบอกว่าแม่รู้รึยังว่าพ่อจะมา พ่อมาไม่ได้นะเพราะที่บ้านนี้มัเป็นสิทธิของแม่ พ่อจะมาก้าวก่ายสิทธิของแม่ไม่ได้ แล้วพ่อก็รู้ว่าแม่ไม่สบาย ถ้ามาแล้วทะเลาะกันแม่เกิดอาการขึ้นมาจะทำยังไง (แม่เราเป็นโรคเครียดขั้นรุนแรงจนจะเป็นโรคประสาทเราไม่รู้ชื่อเรียกโรคนี้) แล้วพ่อก็โมโหมาก ซึ่งเรารู้ว่าพ่อเราเป็นคนที่โมโหได้น่ากลัวอยู่แล้วและเราเคยโดนทำร้ายร่างกายบ่อย เราพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานที่สุด เพราะเราคิดว่าจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ แต่สุดท้ายพ่อก็ด่าเรากลับมาว่า เป็นใคร เป็นแม่กูเหรอ กล้ามาสั่งสอนกู แล้วใช้โทรสัพท์ทุบหัวเราไป 2 ที แรงมาก แล้วเราเลยบอกว่าหยุดถ้าไม่หยุดเราจะโทรแจ้งตำรวจ พ่อก็ เออ เชิญเลย จะโทรแจ้งก็เอาเลยแล้วใช้กำปั้นทุบหัวเราอีกครั้ง เราเลยโทรหา 191 พ่อเห็นว่าเราเอาจริงเลยตบหน้าเราไปอีกครั้ง ตัวเราปลิวไปกองกับที่นั่งเลย เรานั่งอยู่แล้วพ่อเรายืน เราเลยรีบวิ่งออกจากในบ้านมาข้างหน้าแล้วโทรแจ้งตำรวจ แล้วพ่อก็หยิบรองเท้าโยนใส่เรา พอตำรวจมาพ่อเรากลับเป็นอีกคนนึงเลย ยิ้มแย้มแจ่มใส บอกว่าผมแค่มาหาลูก ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ตำรวจเขาก็ โอเคครับ คุยกันดีๆนะ ปัญหาในครอบครัวผมเข้าใจ แต่ใจเย็นๆกันนะ แล้วก็ไป หลังจากตำรวจกลับไปพ่อเราก็ยังอยู่ที่บ้านอีกแล้วก็ด่าเรา ว่าเรา แต่เราไม่ยืนใกล้พ่ออีก ถ้าเกิดโดนตีขึ้นมาจะได้หนีทัน แล้วอีกเป็นชั่วโมงพ่อค่อยกลับออกไป หลังจากนั้นเราโทรหาแม่เราแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดแล้วเราบอกแม่ว่าอยากแจ้งความ เพราะเราทนไม่ไหวแล้ว แม่เราเลยพาไปโรงพักเพื่อแจ้งความ
เราโดนทำร้ายมาตั้งแต่เด็ก แต่ในตอนนั้นไม่ได้รุนแรงมากขนาดนี้ เคยโดนโยนหนังสือใส่ หนังสือที่หนาๆมากที่เป็นหนังสือวิจัยเล่มใหญ่ๆ เราเคยโดนพ่อถีบประตูห้องนอนด้วยเพราะไม่รับโทรสัพ ประตูห้องนอนเราเป็นประตู้ไม้หนาๆ พ่อถีบจนไม้มันหักเพราะที่จะเข้ามาทำร้ายเราแต่โชคดีแม่เรามาช่วยทันไม่งั้นเราคงโดนรำร้ายอีก พ่อเราเคยเอาโน๊ตบุ๊คมาทุบเราด้วย ครั้งนั้นเรานั่งทำงานแล้วพ่อเราโมโหมาจากนอกบ้านแล้วก็ได้ทะเลาะกันอีก พ่อหยิบโน๊ตบุ๊คมาทุบหัาเรา มาทุบตัวเรา ในครั้งนั้นเราเจ็บไหล่ไปเป็นอาทิตย์ แล้วพ่อเราจะชอบด่าเราว่า ทำไมไม่ไปตาย จะไปตายที่ไหนก็ไป ไปตายๆให้พ้นหน้ากูหน่อย เราได้ยินตั้งแต่มัธยมจนเข้ามหาลัยแล้ว จนเราทนไม่ไหวเราเลยถามกลับไปว่าอยากให้ตายมากเหรอ พ่อเราก็ตอบเออ กูอยากให้ตาย เราเลยตอบว่าได้ เดี๋ยวจะไปตาย พ่อเราก็บอกว่ารอกูอยู่นี้อย่าไปไหนนะ กูจะไปเอาปืนมายิ่ง ในตอนนั้นพ่อเราหย่ากับแม่เราแล้วนะ และพ่อขนของออกจากบ้านแม่ไปหมดแล้วแต่ยังเอาปืนไว้ที่บ้านแม่ แล้วพ่อเราก็ไปหยิบปืน แม่เรารีบพาเราหนีออกจากบ้านเลยเพราะกลัวว่าพ่อจะทำจริง
ตอนนี้เราอยากจะขอความช่วยเหลือ วันที่ 14 ตำรวจจะนัดไกล่เกลี่ย เราอยากรู้ว่าเราจะสามารถเตรียมตัวยังไง พูดยังไงได้บ้าง เพราะเราไม่อยากที่จะติดต่อ พูดคุยกับพ่อแล้ว เราอยากให้พ่อหายไปจากชีวิตเราสักที ไม่ใช่ว่าเราจะตอบแทนเขานะ ถ้าเกิดเราเรียนจบมหาลัยมีงานทำ มีเงินเดือนเราก็จะยังส่งให้เขานะเพราะเขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อ แต่เราไม่อยากที่จะได้ยินเสียง ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า และไม่อยากรู้สึกว่าเราเป็นลูกไก่ในกำมือของพ่อ พ่อทวงบุญคุณอยู่ตลอดเวลาว่า เงินก็ให้ใช้ เงินไม่มีเป็นของตัวเองอย่ามาทำเก่ง ตอนนี้เรากลับรู้สึกว่าถึงแม้เราจะไม่มีเงินใช้มันอาจจะดีกว่าต้องเป็นตัวอะไรก็ได้ให้พ่อทุบตีเรา ทำร้ายเรา เราอยากรู้ว่ากฎหมายคุมครองอะไรเราได้บ้าง ที่ผ่านมาพ่อเราข่มเหงเรามาตลอด แต่เราไม่เคยทำอะไรเลย จนตอนนี้เราอยากจะให้ทุกอย่างมันจบ มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวบ้างถ้าเราจะยังอยากให้พ่อสงเสียค่าเลี้ยงดู ค่าเล่าเรียนจนกว่าเราจะเรียนจบ เพราะแม่เราไม่มีเงินแล้ว เงินเดือนแม่เราไม่พอใช้ ต้องออกไปรับจ้างทำงานข้างนอก เพราะว่ามีหนี้สินเยอะ ทรัพย์สินที่แม่เราสร้างมากับพ่อ พ่อเราก็เอาไปหมด แม่เราไม่เรียกร้องด้วยเพราะอยากให้พ่อหย่าให้แม่เรา แม่เรากู้เงินมาให้พ่อเราเพื่อให้พ่อยอมหย่า จนตอนนี้แม่เราไม่เหลืออะไรเลย