สวัสดี สวีดัดชาวพันทิปทุกคน ขอโทษที่มาลงเอาไว้ในกระทู้คำถามนะคะ ผิดกฎให้ลบได้5555
ต้องขอเกริ่นเอาไว้ก่อนเลยว่าสำหรับคนที่อยากจะอ่านประสบการณ์เกี่ยวกับนักเรียนนอก หรือการเอาตัวรอดในต่างแดนอะไรทำนองนี้ ขอบอกก่อนเลยว่ากระทู้นี้ไม่ใช่คำตอบของคุณ555555 สาระไม่มีและไม่จำเป็นต้องแสวงหาจากกระทู้นี้ ที่เล่าให้ฟังคือมันเป็นความทรงจำแบบรูปแบบหนึ่งที่จะลบก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ได้โอเคมะ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ขอแทนตัวเองว่าพีชแล้วกัน พอเราเรียนจบแล้วแม่ก็เอาเรามาปล่อยเกาะสิงคโปร์ มาต่อมหาลัยที่นี่ ตอนแรกก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอด ใช้ชีวิตคนเดียว คิดคนเดียว บ้าๆบอๆอยู่คนเดียวจนแทบจะกลายเป็นบ้า ไม่ใช่ว่าไม่มีใครคบด้วยนะ พีชเคยมีเพื่อนเกิร์ลกรุ๊ปอยู่หกคนในตอนแรกๆที่มาเรียน แต่พีชก็ถอยห่างออกจากพวกเขาไปเพราะเราเข้ากันไม่ได้จริมๆ เพื่อนที่เขาเรียกว่าเพื่อนกันนั้นคือไม่ใช่เพื่อนที่สามารถจะเล่นหยอกล้อกันได้เหมือนเพื่อนสมัยมัถยม เพื่อนที่เขาเรียกกันก็คือเพื่อนแค่เฉพาะที่มหาลัยเท่านั้น นอกจากนั้นคือไม่อยากจะสนิทด้วย ไม่อยากจะยุ่งด้วย เข้าทางวลีนึงบอกว่าเมืองยิ่งใหญ่ใจคนยิ่งแคบ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆแหละ ไม่ใช่แค่ที่สิงคโปร์หรอก พีชเชื่อว่าสังคมไหนๆก็เป็นแหละ เหมือนคบกันเพื่อนไต่เต้าเอาคะแนน แต่ก็ไปว่าพวกเขาไม่ได้หรอก เพราะพีชเองก็คบเขาเพื่อเอาคะแนนเหมือนกัน555555555 นี่คือพีชอยู่เป็นถูกป่ะล่ะ
พีชถอยห่างออกจากกลุ่มเพื่อนผู้หญิงมาก็มาเจอกับกลุ่มคนเอเชียที่ประเทศเราต่างก็กำลังพัฒนาด้วยกัน555555 ซึ่งหนึ่งในนั้นคือพีเตอร์(ที่ในกลุ่มเพื่อนเรียกสั้นๆกันว่าพีต) เอาจริงๆพีตเป็นคนเดียวในทั้งชั้นเรียนที่เป็นคนบ้านเดียวกัน มาจากประเทศเดียวกัน เราก็แบบเห้ยคูลดี แต่ปรากฎว่านางพูดไทยได้นิดหน่อยจย้าาา นางเป็นลูกครึ่ง ครึ่งคน ครึ่งเทพบุตร5555555555 หน้าตานางไม่ได้หล่ออะไรมากหรอก แต่หน้าตานางออกตี๋ๆ แต่น่าดูเอ็น เอ้ยเอ็นดูน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คิ้วท์บอยแห่งสยามมากคร้าาาาาาา -,,-
พีชย้ายไปนั่งกับแก๊งเดเวล็อปปิ้งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซะเลย สารภาพตอนแรกก็ไม่ได้สนิทกับพีตนักหรอก เพราะส่วนใหญ่คุยเข้าทางกับคนมาเลเซียคนนึงในกลุ่มมากกว่า แต่พอไปๆมาๆเขาเริ่มจะรุกล้ำเขตเพื่อนที่ตีกรอบไว้ (อันนี้ขอติดไว้เล่าตอนท้ายนะ) เราเลยถอยห่างๆออกไปจะดีกว่า เพราะพีชไม่ได้คิดอะไรกับเขาอ่ะ555555555
จนกระทั่งวันหนึ่งพีชก็มาเรียนตามปกติ สายตามปกติของพีช555555555555555 พอมานั่งที่ประจำแล้วสรุปว่าครูโปรยกระดาษแบบฝึกหัดให้ทุกคนแล้ว วันนั้นพีเตอร์มานั่งข้างพีชค่ะ (ซึ่งที่ตรงนั้นควรจะเป็นที่ของคนมาเล) เว้นแต่หนุ่มมาเลหันเหไปนั่งทางทิศทักษิณซะแล้ว555 ในขณะที่พีชกำลังนั่งเอ๋อว่าเขาทำอะไรกัน พีเตอร์ก็ยื่นกระดาษมาให้พีช
พีเตอร์: อ่ะ เราเก็บไว้ให้
พีช: หะ? ให้เราหรอ?
พีเตอร์: ใช่ เห็นชอบมาสาย5555
พีช: *ยิ้มแป้น* เห้ยขอบใจ นายใจดีมาก5555
คือเอาจริงๆพีชไม่เคยได้รับน้ำใจเล็กๆน้อยๆแบบนี้เหมือนตอนอยู่กับเพื่อนผู้หญิงเลย แค่เก็บกระดาษมาให้แค่นี้ก็ไม่มี ไม่มีเลยจริงๆเจ้าค่ะ TT
...แต่ทุกอย่างจะดีมากถ้าไม่มีประโยคนี้ขึ้นมา..
พีเตอร์: เธอชื่ออะไรนะ เราลืมไปละ555
พีช: อ้าวเห้ยไหงจำกันไม่ได้อ่ะ เรายังจำชื่อเธอได้เลย
พีเตอร์: *ทำหน้าหงอยเล็กน้อย*
พีช: ชื่อพีช ถ้าเธอจำไม่ได้เธอก็จำไว้ พีช กะ พีต มันใกล้เคียงกันจะตาย
พีเตอร์: โอเค555
ขออนุญาติต่อพรุ่งนี้นะคะ
ประสบการณ์รักต่างแดน (ที่มันจบไปแล้ว)
ต้องขอเกริ่นเอาไว้ก่อนเลยว่าสำหรับคนที่อยากจะอ่านประสบการณ์เกี่ยวกับนักเรียนนอก หรือการเอาตัวรอดในต่างแดนอะไรทำนองนี้ ขอบอกก่อนเลยว่ากระทู้นี้ไม่ใช่คำตอบของคุณ555555 สาระไม่มีและไม่จำเป็นต้องแสวงหาจากกระทู้นี้ ที่เล่าให้ฟังคือมันเป็นความทรงจำแบบรูปแบบหนึ่งที่จะลบก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ได้โอเคมะ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ขอแทนตัวเองว่าพีชแล้วกัน พอเราเรียนจบแล้วแม่ก็เอาเรามาปล่อยเกาะสิงคโปร์ มาต่อมหาลัยที่นี่ ตอนแรกก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอด ใช้ชีวิตคนเดียว คิดคนเดียว บ้าๆบอๆอยู่คนเดียวจนแทบจะกลายเป็นบ้า ไม่ใช่ว่าไม่มีใครคบด้วยนะ พีชเคยมีเพื่อนเกิร์ลกรุ๊ปอยู่หกคนในตอนแรกๆที่มาเรียน แต่พีชก็ถอยห่างออกจากพวกเขาไปเพราะเราเข้ากันไม่ได้จริมๆ เพื่อนที่เขาเรียกว่าเพื่อนกันนั้นคือไม่ใช่เพื่อนที่สามารถจะเล่นหยอกล้อกันได้เหมือนเพื่อนสมัยมัถยม เพื่อนที่เขาเรียกกันก็คือเพื่อนแค่เฉพาะที่มหาลัยเท่านั้น นอกจากนั้นคือไม่อยากจะสนิทด้วย ไม่อยากจะยุ่งด้วย เข้าทางวลีนึงบอกว่าเมืองยิ่งใหญ่ใจคนยิ่งแคบ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆแหละ ไม่ใช่แค่ที่สิงคโปร์หรอก พีชเชื่อว่าสังคมไหนๆก็เป็นแหละ เหมือนคบกันเพื่อนไต่เต้าเอาคะแนน แต่ก็ไปว่าพวกเขาไม่ได้หรอก เพราะพีชเองก็คบเขาเพื่อเอาคะแนนเหมือนกัน555555555 นี่คือพีชอยู่เป็นถูกป่ะล่ะ
พีชถอยห่างออกจากกลุ่มเพื่อนผู้หญิงมาก็มาเจอกับกลุ่มคนเอเชียที่ประเทศเราต่างก็กำลังพัฒนาด้วยกัน555555 ซึ่งหนึ่งในนั้นคือพีเตอร์(ที่ในกลุ่มเพื่อนเรียกสั้นๆกันว่าพีต) เอาจริงๆพีตเป็นคนเดียวในทั้งชั้นเรียนที่เป็นคนบ้านเดียวกัน มาจากประเทศเดียวกัน เราก็แบบเห้ยคูลดี แต่ปรากฎว่านางพูดไทยได้นิดหน่อยจย้าาา นางเป็นลูกครึ่ง ครึ่งคน ครึ่งเทพบุตร5555555555 หน้าตานางไม่ได้หล่ออะไรมากหรอก แต่หน้าตานางออกตี๋ๆ แต่น่าดูเอ็น เอ้ยเอ็นดูน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คิ้วท์บอยแห่งสยามมากคร้าาาาาาา -,,-
พีชย้ายไปนั่งกับแก๊งเดเวล็อปปิ้งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซะเลย สารภาพตอนแรกก็ไม่ได้สนิทกับพีตนักหรอก เพราะส่วนใหญ่คุยเข้าทางกับคนมาเลเซียคนนึงในกลุ่มมากกว่า แต่พอไปๆมาๆเขาเริ่มจะรุกล้ำเขตเพื่อนที่ตีกรอบไว้ (อันนี้ขอติดไว้เล่าตอนท้ายนะ) เราเลยถอยห่างๆออกไปจะดีกว่า เพราะพีชไม่ได้คิดอะไรกับเขาอ่ะ555555555
จนกระทั่งวันหนึ่งพีชก็มาเรียนตามปกติ สายตามปกติของพีช555555555555555 พอมานั่งที่ประจำแล้วสรุปว่าครูโปรยกระดาษแบบฝึกหัดให้ทุกคนแล้ว วันนั้นพีเตอร์มานั่งข้างพีชค่ะ (ซึ่งที่ตรงนั้นควรจะเป็นที่ของคนมาเล) เว้นแต่หนุ่มมาเลหันเหไปนั่งทางทิศทักษิณซะแล้ว555 ในขณะที่พีชกำลังนั่งเอ๋อว่าเขาทำอะไรกัน พีเตอร์ก็ยื่นกระดาษมาให้พีช
พีเตอร์: อ่ะ เราเก็บไว้ให้
พีช: หะ? ให้เราหรอ?
พีเตอร์: ใช่ เห็นชอบมาสาย5555
พีช: *ยิ้มแป้น* เห้ยขอบใจ นายใจดีมาก5555
คือเอาจริงๆพีชไม่เคยได้รับน้ำใจเล็กๆน้อยๆแบบนี้เหมือนตอนอยู่กับเพื่อนผู้หญิงเลย แค่เก็บกระดาษมาให้แค่นี้ก็ไม่มี ไม่มีเลยจริงๆเจ้าค่ะ TT
...แต่ทุกอย่างจะดีมากถ้าไม่มีประโยคนี้ขึ้นมา..
พีเตอร์: เธอชื่ออะไรนะ เราลืมไปละ555
พีช: อ้าวเห้ยไหงจำกันไม่ได้อ่ะ เรายังจำชื่อเธอได้เลย
พีเตอร์: *ทำหน้าหงอยเล็กน้อย*
พีช: ชื่อพีช ถ้าเธอจำไม่ได้เธอก็จำไว้ พีช กะ พีต มันใกล้เคียงกันจะตาย
พีเตอร์: โอเค555
ขออนุญาติต่อพรุ่งนี้นะคะ