สวัสดีพี่ๆชาวพันทิปครับ วันนี้ผมอยากจะมาระบายและขอคำปรึกษาหน่อย
เริ่มเลยนะครับ คือผมในตอนนี้ไม่ใว้ใจและไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว
เลยไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครในทุกรูปแบบ
มันเริ่มความรู้สึกไม่อยากพูด ไม่อยากคุย ไม่อยากสนทนากับใครๆ
มาได้ประมาณ4-5 ปีแล้ว เริ่มจากทางครอบครัวผมทะเลาะกับญาติพี่น้อง
ทั้งที่พวกเค้าผิดแต่กลับพูดให้ครอบครัวผมเสียหาย
ซึ่งคนเหล่านั้นผมรักมากมาตั้งแต่เด็ก
คอยช่วยงานคอยทำอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ให้เค้าได้
พอโตขึ้นความรักจากที่เคยได้รับตรงนั้นมันเริ่มหายไป
แล้วหลังจากนั้นครอบครัวมาแตกแยกอีก
พ่อไปทางแม่ไปทาง เลยรู้สึกโหยหาความรักจากครอบครัวมาก
พอเข้าโรงเรียนที่ใหม่ ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนมีคนที่พูดได้เต็มปากว่าเพื่อนแค่ไม่กี่คน
และด้วยเพราะเรายิ้มไม่ออกในทุกๆวัน เพื่อนเลยออกห่างไปทีละนิดๆ
จนมามีแฟน แฟนก็นอกใจทำเจ็บใจทุกที พอจะเลิกเค้าก็ยื้อเราไว้
ด้วยเรากลัวการสูญเสียก็เลยตัดใจจากเค้าไม่ได้ทุกทีที่เค้ามาง้อและขอโทษ
เราก็ให้อภัยง่ายๆ
พอผ่านเหตุการณ์เหล่านี้มา ผมเริ่มเข้ากับคนได้ลำบากขึ้น
ด้วยเพราะเริ่มมีอาการไม่อยากพูดคุยหรือสานสัมพันธ์กับใคร
ก็เลยเก็บตัวไม่สุงสิงกับใคร พอคิดๆดูแล้วผมจะต้องเป็นแบบนี้จนตายเลยหรือ?
ก็เลยลองปรับเปลี่ยนความคิดปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่
และทำตามคำแนะนำของคนอื่นดู
(ลองพยายามยิ้ม พยานคุย พยายามเข้าหาคนอื่น ออกไปในที่ใหม่ๆ
หาผู้คนและยิ้มแย้ม ทำบุญ พยายามมองโลกแง่บวก
แต่ในความเป็นจริง ความรู้สึกมันสวนทางกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ มันเลยดูฝืนๆปลอมๆไม่จริงใจ
ความรู้สึกมันถ่วงไว้ตลอดเลย สงสารสุดก็คือคนที่หลงเข้ามา
เพราะนึกว่าผมเป็นคนอัธยาศัยดี ก็เลยเข้ามาคุยเข้ามาหาบ่อย
ซึ่งทำให้ผมอึดใจมากเพราะไม่อยากคุยแล้ว เพราะต้องฝืนทำอะไรที่มันตรงข้ามกับความรู้สึก
ผมไม่ได้เกลียดเค้านะ แต่ไม่อยากฝืนตัวเองตลอดเวลา มันเครียด)
คำถามผมจะแก้ยังไงดีนึกไม่ออกแล้วจริงๆ
ขอคำชี้แนะจากพี่ๆผู้มีประสบการณ์ด้วยครับTT ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว
ปล.แก้ไขข้อความเพราะพิมพ์ผิดครับ
ตอนนี้ไม่อยากพูดคุยหรือสานสัมพันธ์กับใครเลย แก้ไขยังไงดี?
เริ่มเลยนะครับ คือผมในตอนนี้ไม่ใว้ใจและไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว
เลยไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครในทุกรูปแบบ
มันเริ่มความรู้สึกไม่อยากพูด ไม่อยากคุย ไม่อยากสนทนากับใครๆ
มาได้ประมาณ4-5 ปีแล้ว เริ่มจากทางครอบครัวผมทะเลาะกับญาติพี่น้อง
ทั้งที่พวกเค้าผิดแต่กลับพูดให้ครอบครัวผมเสียหาย
ซึ่งคนเหล่านั้นผมรักมากมาตั้งแต่เด็ก
คอยช่วยงานคอยทำอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ให้เค้าได้
พอโตขึ้นความรักจากที่เคยได้รับตรงนั้นมันเริ่มหายไป
แล้วหลังจากนั้นครอบครัวมาแตกแยกอีก
พ่อไปทางแม่ไปทาง เลยรู้สึกโหยหาความรักจากครอบครัวมาก
พอเข้าโรงเรียนที่ใหม่ ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนมีคนที่พูดได้เต็มปากว่าเพื่อนแค่ไม่กี่คน
และด้วยเพราะเรายิ้มไม่ออกในทุกๆวัน เพื่อนเลยออกห่างไปทีละนิดๆ
จนมามีแฟน แฟนก็นอกใจทำเจ็บใจทุกที พอจะเลิกเค้าก็ยื้อเราไว้
ด้วยเรากลัวการสูญเสียก็เลยตัดใจจากเค้าไม่ได้ทุกทีที่เค้ามาง้อและขอโทษ
เราก็ให้อภัยง่ายๆ
พอผ่านเหตุการณ์เหล่านี้มา ผมเริ่มเข้ากับคนได้ลำบากขึ้น
ด้วยเพราะเริ่มมีอาการไม่อยากพูดคุยหรือสานสัมพันธ์กับใคร
ก็เลยเก็บตัวไม่สุงสิงกับใคร พอคิดๆดูแล้วผมจะต้องเป็นแบบนี้จนตายเลยหรือ?
ก็เลยลองปรับเปลี่ยนความคิดปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่
และทำตามคำแนะนำของคนอื่นดู
(ลองพยายามยิ้ม พยานคุย พยายามเข้าหาคนอื่น ออกไปในที่ใหม่ๆ
หาผู้คนและยิ้มแย้ม ทำบุญ พยายามมองโลกแง่บวก
แต่ในความเป็นจริง ความรู้สึกมันสวนทางกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ มันเลยดูฝืนๆปลอมๆไม่จริงใจ
ความรู้สึกมันถ่วงไว้ตลอดเลย สงสารสุดก็คือคนที่หลงเข้ามา
เพราะนึกว่าผมเป็นคนอัธยาศัยดี ก็เลยเข้ามาคุยเข้ามาหาบ่อย
ซึ่งทำให้ผมอึดใจมากเพราะไม่อยากคุยแล้ว เพราะต้องฝืนทำอะไรที่มันตรงข้ามกับความรู้สึก
ผมไม่ได้เกลียดเค้านะ แต่ไม่อยากฝืนตัวเองตลอดเวลา มันเครียด)
คำถามผมจะแก้ยังไงดีนึกไม่ออกแล้วจริงๆ
ขอคำชี้แนะจากพี่ๆผู้มีประสบการณ์ด้วยครับTT ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว
ปล.แก้ไขข้อความเพราะพิมพ์ผิดครับ