เมื่อก่อนเราเป็นคนมีความมั่นใจนะ ค่อนข้างกล้าแสดงออก แต่ตอนนี้เรากลัวการอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆมากค่ะ กลัวสายตาคนสุดๆ
ตั้งแต่เด็กเราเคยเป็นตัวแทนโรงเรียนไปประกวดร้องเพลงมาหลายที่ ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่ เราผ่านมันมาหมด จนกระทั่งช่วงม.ต้น เราได้รวมวงกับรุ่นพี่แล้วก็เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทซักเท่าไหร่2คน เราดีใจมากที่ได้รวมวงเป็นครั้งแรก แต่แล้วเราก็ได้รู้ว่าคนอื่นมองเรายังไง
ด้วยเราเป็นคนที่อ้วนมาก ทั้งอ้วนทั้งเดี้ยเลย สมาชิกทุกคนยกเว้นเราเขาจะจับกลุ่มคุยกัน ในขณะที่เราจะอยู่คนเดียว ถ้าไม่มีซ้อม เรากับพวกเขาก็จะนั่งห่างกันคนละมุมเลย เรารู้สึกเป็นส่วนเกิน เป็นคนนอก เราพยายามชวนทุกคนคุยนะ แต่เขาก็จะมองเราแล้วยิ้มแหยๆทุกที ทำหน้าไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราสักเท่าไหร่ ครูที่ฝึกเราก็ไม่เคยถามว่าเราเข้ากันได้ดีไหม ซ้อมจบก็แยกย้าย แค่นั้น. เราทนอยู่แบบนั้นมาปีกว่า เริ่มคิดแล้วว่ามันไม่น่าจะไปรอด เลยตัดสินใจลาออกจากวง
หลังจากนั้นเรากลายเป็นคนที่กลัวการอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆมากอย่างที่บอกไว้ข้างต้นค่ะ กลัวสายตาคน กลัวคนมองเราไม่ดี กลัวไปหมด แม้ตอนนี้เราจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยการลดน้ำหนัก แต่ความมั่นใจเราไม่เหลืออีกแล้ว
แล้วทีนี้ โรงเรียนเรามีจัดประกวดร้องเพลงในวันภาษาไทยเป็นประจำทุกปี แต่ละห้องต้องส่งตัวแทนไปประกวดร้องเพลง แล้วด้วยความที่เราเคยเป็นนักร้องตัวแทนโรงเรียน เพื่อนๆรู้ว่าเราร้องเพลงได้ ทุกคนเลยต้องการที่จะส่งเราไป
เรายอมไปเพราะเห็นเพื่อนขอร้อง แล้วในวันงาน สิ่งที่ทำให้เราเสียความมั่นใจที่สุดเลยคือทุกคนหัวเราะเราเพราะเราทำผิดพลาดบนเวที เราพยายามฝืนยิ้มจนจบเพลง ....และวันนั้นมันทำให้ความกลัวของเราหนักข้อขึ้น
วันภาษาไทนวนมาอีครั้ง เพื่อนก็อยากให้เราเป็นตัวแทนอีก เราตัดสินใจบอกเพื่อนไปว่า " กูกลัว กูไม่กล้า กูไม่อยากทำแล้ว" เพื่อนมันก็เลยต้องส่งคนที่พอจะร้องเพลงได้ไปแทน
หลายปีมานี้เราหนี... หนีมาตลอด เราไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่อยากไปยืนต่อหน้าคนมากมายแบบนั้นอีกแล้ว
จนปีนี้ คนที่ร้องแทนเราได้ดันย้ายโรงเรียนไป ตอนนี้เหลือแค่เราคนเดียว เพื่อนมันบอกว่าครั้งนี้ต้องทำจริงๆแล้วนะ
เรากลัว... กลัวมาก คือไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนี้เราเครียดมาก ยิ่งถ้าขึ้นไปบนเวทีคงเครียดยิ่งกว่า ทุกคนมีวิธีกำจัดความเครียดเมื่อต้องขึ้นไปแสดงอะไรสักอย่างต่อหน้าคนเยอะๆบ้างไหมคะ ?
ขอบคุณค่ะ.
วิธีกำจัดความเครียดเมื่อต้องขึ้นไปบนเวที
ตั้งแต่เด็กเราเคยเป็นตัวแทนโรงเรียนไปประกวดร้องเพลงมาหลายที่ ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่ เราผ่านมันมาหมด จนกระทั่งช่วงม.ต้น เราได้รวมวงกับรุ่นพี่แล้วก็เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทซักเท่าไหร่2คน เราดีใจมากที่ได้รวมวงเป็นครั้งแรก แต่แล้วเราก็ได้รู้ว่าคนอื่นมองเรายังไง
ด้วยเราเป็นคนที่อ้วนมาก ทั้งอ้วนทั้งเดี้ยเลย สมาชิกทุกคนยกเว้นเราเขาจะจับกลุ่มคุยกัน ในขณะที่เราจะอยู่คนเดียว ถ้าไม่มีซ้อม เรากับพวกเขาก็จะนั่งห่างกันคนละมุมเลย เรารู้สึกเป็นส่วนเกิน เป็นคนนอก เราพยายามชวนทุกคนคุยนะ แต่เขาก็จะมองเราแล้วยิ้มแหยๆทุกที ทำหน้าไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราสักเท่าไหร่ ครูที่ฝึกเราก็ไม่เคยถามว่าเราเข้ากันได้ดีไหม ซ้อมจบก็แยกย้าย แค่นั้น. เราทนอยู่แบบนั้นมาปีกว่า เริ่มคิดแล้วว่ามันไม่น่าจะไปรอด เลยตัดสินใจลาออกจากวง
หลังจากนั้นเรากลายเป็นคนที่กลัวการอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆมากอย่างที่บอกไว้ข้างต้นค่ะ กลัวสายตาคน กลัวคนมองเราไม่ดี กลัวไปหมด แม้ตอนนี้เราจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยการลดน้ำหนัก แต่ความมั่นใจเราไม่เหลืออีกแล้ว
แล้วทีนี้ โรงเรียนเรามีจัดประกวดร้องเพลงในวันภาษาไทยเป็นประจำทุกปี แต่ละห้องต้องส่งตัวแทนไปประกวดร้องเพลง แล้วด้วยความที่เราเคยเป็นนักร้องตัวแทนโรงเรียน เพื่อนๆรู้ว่าเราร้องเพลงได้ ทุกคนเลยต้องการที่จะส่งเราไป
เรายอมไปเพราะเห็นเพื่อนขอร้อง แล้วในวันงาน สิ่งที่ทำให้เราเสียความมั่นใจที่สุดเลยคือทุกคนหัวเราะเราเพราะเราทำผิดพลาดบนเวที เราพยายามฝืนยิ้มจนจบเพลง ....และวันนั้นมันทำให้ความกลัวของเราหนักข้อขึ้น
วันภาษาไทนวนมาอีครั้ง เพื่อนก็อยากให้เราเป็นตัวแทนอีก เราตัดสินใจบอกเพื่อนไปว่า " กูกลัว กูไม่กล้า กูไม่อยากทำแล้ว" เพื่อนมันก็เลยต้องส่งคนที่พอจะร้องเพลงได้ไปแทน
หลายปีมานี้เราหนี... หนีมาตลอด เราไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่อยากไปยืนต่อหน้าคนมากมายแบบนั้นอีกแล้ว
จนปีนี้ คนที่ร้องแทนเราได้ดันย้ายโรงเรียนไป ตอนนี้เหลือแค่เราคนเดียว เพื่อนมันบอกว่าครั้งนี้ต้องทำจริงๆแล้วนะ
เรากลัว... กลัวมาก คือไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนี้เราเครียดมาก ยิ่งถ้าขึ้นไปบนเวทีคงเครียดยิ่งกว่า ทุกคนมีวิธีกำจัดความเครียดเมื่อต้องขึ้นไปแสดงอะไรสักอย่างต่อหน้าคนเยอะๆบ้างไหมคะ ?
ขอบคุณค่ะ.