มีเหตุผลทางจิตวิทยามั้ยคะ เราเป็นคนนึงที่กลัวแมลงสาบมากๆ จำได้ว่าครั้งแรกที่รู้ว่าตัวเองกลัวน่าจะตอนอยู่ป.5 หรือป.6นี่แหละค่ะ พอได้เจอก็กลัวมาตลอด เราไม่กล้าฆ่าสัตว์เพราะงั้นเวลาเห็นมันเราจะทำได้แค่ร้องเสียงดังเพื่อให้คนอื่นมาช่วย ปัจจุบันเรากลัวน้อยลงเพราะเราไม่วิ่งหนีเหมือนตอนเด็กๆแล้วค่ะ ถ้าเป็นตอนเด็กๆเจอมันจากระยะไกลๆเราจะวิ่งหนีให้ไกลที่สุดเพื่อไม่ให้เจอมัน

อาการเวลาที่เจอตอนอยู่คนเดียวคือเรากลัว เราจะร้องไห้ ไม่กล้าขยับตัว ถ้ามันอยู่ในระยะประชิดเราจะเหมือนโดนสาปเลยค่ะ คิดแค่ว่าถ้าขยับตัวมันจะรู้มั้ย มันจะยินรึเปล่า ถ้ามันไม่บินมันก็ต้องวิ่ง และมันวิ่งเร็วมาก เราบอกแม่ว่าแมลงสาบชอบวิ่งเข้าหาเราทั้งๆที่มันก็กลัวเราแต่แม่เราหัวเราะคิดว่ามันตลกเพราะแมลงสาบจะวิ่งหนีแม่ตลอดเวลาที่เราเรียกให้แม่มาฆ่า

เราไม่ได้มีเหตุการณ์ร้ายๆในตอนเด็กนะคะ ไม่ได้มีความกลัวฝังใจอะไรเลยไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เราเกลียดมันและเห็นคนส่วนใหญ่ก็เกลียดแมลงสาบเหมือนกัน เลยอยากรู้ว่าการที่คนเราเกลียดแมลงสาบมันมีเหตุผลทางจิตวิทยามั้ยคะ เพราะแมลงสาบไม่ได้อันตรายอะไรเลยทำไมคนเรสถึงกลัว ถ้าบอกว่ามีปีกก็ไม่น่าใช่เหตุผล

เราเป็นคนที่ไม่กลัวสัตว์อะไรเลยนะคะ หนอน จิ้งจก กิ้งกา พวกสัตว์ตัวเล็กๆเราเอ็นดูมาก จะมีกลัวหมาตัวใหญ่และก็แมวที่ดื้อๆค่ะ นอกนั้นเราเฉยๆ จับได้ไม่มีปัญหา และก็มีงูค่ะที่รู้สึกขยะแขยง จากที่พูดมาทุกความกลัวมักมีเหตุผลแต่กับแมลงสาบมันเป็นความกลัวโดยอัติโนมัติ และสายตาเราจะเร็วมากๆกับแมลงสาบ เราจะเป็นคนที่เห็นมันบ่อยที่สุด และก็จะถูกดุบ่อยๆว่ากลัวเรื่องไม่เป็นเรื่อง”แค่”แมลงสาบ ขยี้ก็ตายแล้ว ถ้าเรากล้าทำขนาดนั้นคงไม่เรียกว่ากลัว

มึครั้งนึงเราอยู่ห้องคนเดียว เราเจอแมลงสาบเรากลัวมากๆ ไม่มีคนที่เข้ามาฆ่ามันแทนเราได้ เราเลยไปหนิบน้ำยาล้างจานกับแป้งเพื่อบีบใส่มันค่ะ เราทำไปร้องไห้ไปด้วยความกลัว ต่อไปถ้าเราต้องอยู่คนเดียวแล้วต้องเจอมันอีกก็คงต้องใช้วิธีนี้ตลอด เพราะเราไม่กล้าฆ่ามันแต่กล้าทรมานมันค่ะ😂

กระทู้นี้เหมือนจะออกทะเลไปไกลก็ขอโทษด้วยนะคะ เพราะอยากรู้และอยากบ่นด้วย มีใครที่กลัวมันแบบไม่มีเหตุผลบ้างคะ แบบที่เอาเท้าเหยียบก็ไม่กล้า สำหรับเราคนที่ไม่กลัวแมลงสาบเลยสุดยอดจริงๆนะคะ👍🏻