รู้สึกกลายเป็นคนเย็นชากับครอบครัว ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย ทำยังไงดีคะ?

คือบ้านเราทะเลาะกันบ่อยมาก ตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ ทะเลาะกันก็หลายเรื่อง แต่สาเหตุของทุกๆเรื่องจะมีสาเหตุมาจากเงินซะส่วนใหญ่ ตอนนี้พ่อแม่ก็คงไม่ได้นู้สึกอะไรต่อกันแล้ว แต่อยู่ด้วยกันเพราะเรื่องลูก กับผลประโยชน์ต่างๆ (แม่เราเป็นชางต่างชาติ) ทุกครั้งที่ทะเลาะ แม่จะไล่พาอออกจากบ้าน และพ่อก็จะออกไปจริงๆ ขณะที่ยังเคลียกันไม่รู้เรื่อง แม่ก็จะให้เราลูกๆโทรตามให้ตลอด แล้วทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันเนี่ย แม่จะบังคับให้เราไปพูดกับกับพ่อตลอด เราในฐานะที่เป็นลูก ในใจเราก็ไม่ได้เข้าข้างใคร แต่แม่จะบังคับให้เราเลือกข้างแม่ตลอดค่ะ เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร แม่ก็จะบังคับให้พูดนู้นนี่ตามแม่ตลอด เราก็พูดๆกับพ่อไปให้มันจบๆ วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆคล้ายกิจวัตรประจำเดือน หรือดีหน่อยก็เว้นช่วง 2-3 เดือน แต่ถ้าโชคร้ายหน่อยจะเป็นติดๆกันทุกอาทิตย์ มาตั้งแต่เราอยู่ ประถม จนตอนนี้เราอยู่ ม.ปลายแล้วค่ะ ช่วงแรกๆ ประถมไปจนถึง ม.ต้น เราจะรู้สึกเสียใจตลอด ร้องไห้ตลอด จนแม่ด่าทุกครั้งว่าทำไมไม่เข้มแข็ง ถ้าจะร้องอยู่แบบนี้ ก็เอาน้ำตากินไปนะ ครอบครัวล่มจมก็ไม่มีใครเลี้ยงแล้ว บางครั้งหนักมากๆ เราเดินหนีแม่กอดเข่านั่งร้องไห้ซ่อนอยู่ไม่ให้ใครเห็น เคยถึงขั้นล๊อคประตูอยู่ในห้องก็เคยมาแล้ว เพราะคิดว่าถ้าเราอาการหนักแม่อาจจะเห็นใจเรา แต่แม่ก็จะบังคับให้เราออกมาพูดอยู่อย่างนั้น จนตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกเสียใจแล้วแต่พ่อแม่ทะเลาะกัน ออกจะรู้สึกเบื่อแทนเพราะรู้ว่า เดี๋ยวอีกสักพัก แม่ก็จะเรียกเราไปให้ไปพูดกับพ่อ ซึ่งเราเบื่อช่วงเวลานั้นมากๆ ช่วง มต้น เราจะพูดทั้งน้ำตา แต่ตอนนี้มันไม่รู้สึกอะไรแล้วค่ะ มีแต่ความรู้สึกเบื่อ ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว แต่สุดท้ายเราก็ต้องไปพูดเพื่อให้เรื่องมันจบๆอยู่ดี (ตามไดอะลอคที่แม่ให้พูด) เพราะถ้าไม่พูดแม่ก็จะด่าเราหนักมากชนิดแต่ว่าคาดไม่ถึงเลยหล่ะค่ะ แอบเสียใจเล็กๆเหมือนกัน

จนวันหนึ่งพ่อแม่ทะเลาะกันเหมือนเช่นเคยค่ะ แต่ครั้งนี้แม่ร้องไห้หนักมาก แต่เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ เลยสั่งให้น้องไปปลอบ เราแบบเห้ย นั่งครอบครัวนะเว้ย เขาร้องไห้อยู่ ไม่รู้สึกอะไรเลยได้ยังไง เรางงกับตัวเองมากค่ะ ไม่ชอบเลยที่เราไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่แม่ร้องไห้อยู่ตรงหน้า อาจจะเพราะเราเจอเรื่องแบบนี้จนชินไปแล้ว

อยากจะถามว่าเราควรจัดการยังไงกับความรู้สึกนี้
บวกกับอยากจะหาที่ระบายความอึดอัดนี้นิดๆ