บทที่ 7
ภารกิจแรก
เสียงระเบิดจากภายนอกกำแพงทิศตะวันออกดังเป็นระยะๆ เรล่าออกคำสั่ง ให้ทั้งสี่คนรีบจัดเตรียมอาวุธและอุปกรณ์ของตนเอง แล้วไปพบกันที่หน้าประตูทางออกตะวันตกภายในสามนาที พวกเขาทั้งสี่คนมุ่งหน้าไปยังห้องแต่งตัวและจัดเตรียมอุปกรณ์อย่างรวดเร็ว
สามนาทีผ่านไป พวกเขาทั้งสี่คนได้มุ่งหน้าไปที่ประตูทางตะวันออก เหล่าทหารจัดเตรียมกำลังแบ่งออกเป็นหน่วยๆอย่างวุ่นวาย ทหารนายหนึ่งตะโกนขึ้นในเมื่อพวกภัสกำลังวิ่งมาถึง เหล่าทหารส่งเสียงเชียร์เฮดังขึ้นเป็นระยะๆ เรล่าตะโกนสั่งการให้พลทหารเปิดประตูในทันที และเธอยังตะโกนออกคำสั่งอีกครั้งในขณะที่พวกของภัสนั้นวิ่งมาถึงหน้าประตู "จัดการช่วยเหลือทหาร และสังหาร Black Mist ให้หมด!" พวกเขาทั้งสี่คนตอบรับคำสั่งในทันที "ครับ/ค่ะ"
ประตูถูกเปิดออก เหล่าทหารที่ต่อสู้อยู่ก่อนหน้าเริ่มล่าถอยเข้ามาภายในกำแพงทันที และมีคนบาดเจ็บล้มตายไปไม่น้อยในการต่อสู้นอกกำแพง การบุกโจมตีของ Black Mist ในครั้งนี้นั้นมีจำนวนไม่มาก ทั้งสี่คนรีบวิ่งเข้าหาที่เกิดเหตุทันที พวกเขาแบ่งออกเป็นสองทีม ภัสไปกับวโร ส่วนเรย์ไปกับวิน
ในขณะนั้นทหารได้โจมตีและสังหาร Black Mist ลงเป็นจำนวนมากเช่นเดียวกัน ครั้งนี้กองกำลังทหารและอาวุธยุทโธปกรณ์ได้ถูกจัดเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี ขณะการต่อสู้อยู่นั้นทหารนายหนึ่งได้ลอยกระเด็นเข้าชนกับก้อนหินลมหายใจของเขารวยรินเต็มที Black mist ตัวหนึ่งพุ่งเข้าโจมตีทหารชายคนนั้นอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้นเองภัสและวโรเขาทั้งสองคนได้รวบรวมพลังเวทย์ของตัวเอง ไปที่รองเท้าจากหน่วย SF ที่พวกเขาได้มอบไว้ให้ เขาทั้งสองพุ่งเข้าปกป้องทหารจากการโจมตีของปีศาจด้วยพลังเวทย์ของตน แต่ด้วยพละกำลังที่เหนือกว่าของ Black Mist จึงทำให้พวกเขาทั้งสองกระเด็นออกไป Black Mist ยังคงพยายามสังหารทหารชายคนนั้น มันยกแขนและกางกรงเล็บของมัน
ทันใดนั้นแขนและกรงเล็บของ Black Mist ก็ได้ขาดกระเด็น ปีศาจร้องโหยหวนและมันได้หันกลับไปมองชายหนุ่มที่โจมตีมาอย่างต่อเนื่อง วโรใช้เพลงดาบสายลมของเขาตัดแขนของปีศาจจนขาด ทันทีที่ปีศาจลดการป้องกันการโจมตีของเขาลงนั้น ภัสเธอได้วางฝ่ามือทั้งสองบนพื้นดินและได้ทำการรวบรวมพลังเวทย์ "Fountain" กระแสน้ำพุ่งขึ้นในตำแหน่งที่ปีศาจยืนอยู่ ทำให้ปีศาจกระเด็นลอยขึ้นฟ้า จากนั้นเธอจับดาบของตัวเองกระโดดขึ้นฟ้า และฟันร่างของ Black Mist ขาดออกเป็นสองท่อนพวกมันได้ตายลงในทันที ปีศาจรอบข้างสังเกตุเห็นพวกเขาทั้งสองจึงส่งเสียงคำราม ตอนนั้นเองพวกมันก็หันมาโจมตีเธอและวโรอย่างบ้าคลั่ง แต่ด้วยกำลังทหารระแวกใกล้เคียงที่ไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนั้นพวกเขาคอยโจมตีสนับสนุน ในการต่อสู้ของภัสและวโร ปีศาจจึงล้มตายลงอย่างรวดเร็วเป็นจำนวนมาก ทั้งสองคนนั้นได้ช่วยลดการสูญเสียและบาดเจ็บของทหารไปเป็นจำนวนมาก กำลังใจในการต่อสู้และกำจัดปีศาจของทหารเพิ่มขึ้นในทันที
ในขณะเดียวกันวินและเรย์ เขาทั้งสองคนได้เข้าช่วยเหลือทหารหลายนาย โดยที่วินใช้ความเร็วของเขาพาคนเจ็บและทหารที่เกือบจะถูกสังหารหนีรอดจากการโจมตีของปีศาจ ส่วนเรย์เขาได้โจมตีสกัดกั้นปีศาจด้วยลูกไฟเล็กๆเป็นจำนวนมาก เขาทราบดีเรื่องพลังของตัวเองนั้นไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ เรย์จึงพยายามโจมตีอย่างต่อเนื่องเพื่อยื้อเวลาให้วินสามารถช่วยเหลือทหารให้มากที่สุด ในขณะที่ทหารบาดเจ็บออกจากพื้นที่เรย์ได้หยุดการโจมตีของเขา และให้วินเป็นคนสังหารพวก Black Mist การโจมตีของวินนั้นรวดเร็วมาก ปีศาจหลายตัวล้มตายลงอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาเคลื่อนที่ผ่านไป เพียงไม่นานภาพความคิดในหัวของเขานึกถึงพี่อินและพี่ริน วินโกรธจัดสังหาร Black Mist อย่างเลือดเย็นและรุนแรง ด้วยความโกรธของเขาการโจมตีทุกครั้งทำให้เกิดเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นขึ้นไปทั่ว เรย์และทหารระแวกนั้นต่างอึ้งในสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าของพวกเขา ร่างกายของวินนั้นห่อหุ้มไปด้วยสายฟ้าผมชี้ตั้งขึ้น Black Mist หวาดกลัวในเสียงฟ้าผ่าจึงเริ่มถอย แต่ทว่าวินก็ไม่ปล่อยให้พวกมันได้ทำเช่นนั้นเขาได้กระทำโจมตีและสังหารพวกมันจนหมดภายในไม่กี่นาที
พวกเขาทั้งสี่คนสามารถกำจัดและช่วยเหลือ เหล่าทหารไว้มากมายเสียงเฮแห่งชัยชนะดังลั่นสนั่นไปทั่ว เหล่าทหารบนกำแพงส่งสัญญาณเปิดประตู เรล่าสั่งการให้ทหารหน่วยเก็บกวาดเข้าเคลียร์พื้นที่ในทันที เธอมองพวกเขาทั้งสี่คนจากบนกำแพงพลางคิดในใจ 'เพียงแค่ไม่นาน ประสบการณ์ต่อสู้ของพวกเธอนั้นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อจากนี้ก็ขอฝากความหวังไว้ที่พวกเธอด้วยล่ะ'
ทั้งสี่คนกลับเข้าไปในกองกำลัง Att ตอนเหนือ เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้น พร้อมกับการกล่าวขอบคุณจากเหล่าทหารทั้งหลายมากมาย ทั้งสี่คนต่างเขิลอายในคำกล่าวชมเหล่านั้น และมุ่งตรงเข้าไปยังในอาคารเพื่อรอฟังคำสั่งของเรล่าต่อไป เวลาผ่านไปหลายนาทีเธอก็ได้เข้ามาพบพวกเขา เรล่าออกคำสั่งกับพวกเขาทั้งสี่คน "พวกเธอในระหว่างนี้ ไปพักผ่อนและรอคำสั่งต่อไป" ทั้งสี่คนตอบรับสั้นๆ
ณ เวลาช่วงเย็นของวัน ภัสได้นั่งอยู่ที่เก้าอี้ บนโต๊ะของเธอนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาด เธอตรวจเช็คดาบของตัวเองอยู่ตลอดเวลา เพียงไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูห้องของเธอดังขึ้น เธอเก็บดาบของตัวเองเข้าฝักดาบและลุกขึ้นไปเปิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออกเธอเห็นวโรยืนอยู่ข้างหน้าห้อง เขาได้ชักชวนเธอไปทานข้าว ในขณะเดียวกันนั้นท้องของเธอก็เกิดร้องขึ้นมา เธอหน้าเขิลแดงและก้มหน้าลงเล็กน้อย วโรได้แต่ยิ้มให้ท่าทีของเธอและได้ชักชวนเธออีกครั้ง ภัสเงยหน้าขึ้นตอบตกลงแล้วยิ้มให้กับเขา ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารชั้นล่าง
ระหว่างที่ทั้งสองตรงไปยังโรงอาหาร ทั้งสองคุยและหัวเราะกันอย่างสนุนสนาน ภัสสังเกตุเห็นบาดแผลที่แขนของวโร เธอจึงจับแขนของเขาขึ้นมา วโรยืนนิ่งและมองแผลบนแขนของตนเอง ภัสเงยมองหน้าขึ้นและเริ่มถาม "เจ็บไหม?" เขายิ้มและตอบเธอกลับ "ไม่เจ็บเท่าไร" สายตาของภัสจ้องมองเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอดูเป็นห่วงเป็นใยเขา ในใจของวโรนั้นแอบดีใจเล็กน้อยใบหน้าเขาเริ่มแดงขึ้น ในขณะที่ภัสยังคงจ้องมองเขาไม่ละสายตา ใบหน้าของภัสเวลาจ้องมองเขาด้วยความห่วงใย ทำให้เขานั้นเขิลอายอย่างที่สุดและหลบสายตาของเธอทันที (หรือดีใจกันแน่นะ) เขาจูงมือเธอเดินตรงไปยังโรงอาหารต่อในทันที ในขณะที่วโรแสดงอาการเขิลอายไม่หันหน้ามามองเธอ ภัสมองไปยังมือของวโรที่ยังคงจูงมือเธอยังเช่นเมื่อ 6 ปีก่อน มือของเขาใหญ่ขึ้นนุ่มนวลและอบอุ่น เธอรู้สึกอุ่นใจเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ แผ่นหลังของเขาดูกว้างขึ้น ภัสเธอได้อมยิ้มในขณะที่เดินตามหลังพลางคิดในใจ 'ขอบคุณนะ ที่ยังคอยอยู่ด้วยกันเสมอ'
วโรหันมามองหน้าเธออีกครั้ง "มีอะไรงั้นหรอ?" เธอยิ้มเขาและตอบกลับในทันที "ป่าว ไม่มีอะไร"
ณ โรงอาหาร
เขาทั้งสองได้มาถึง วโรหยุดเดินและเอ่ยคำพูดขึ้น "เสียงดังอะไรกันน่ะ" ทหารภายในโรงอาหารต่างมุงกันอยู่จุดๆหนึ่งในโรงอาหาร เขาทั้งสองต่างยืนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วสังเกตุเห็น วินและเรย์ถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าทหารที่ต่างชื่นชมในตัวของพวกเขา ทันใดนั้นวินได้เหลือบมองมาเห็นภัสและวโร เขาส่งเสียงเรียกทั้งสองคนในทันที เหล่าทหารเงียบลงและหันมามองภัสและวโรในทันที เขาทั้งสองคนยังคงจูงมือกัน เหล่าทหารสาวๆส่งเสียงวี๊ดว๊ายขึ้น ทหารชายชูนิ้วโป้งขึ้นและยิ้มให้กับเขา ภัสและวโรต่างงุนงง ทั้งสองมองหน้ากันและเริ่มมองต่ำลงไปที่มือของพวกเขา ทั้งสองปล่อยมือออกจากกันทันทีและเริ่มเขิลอาย
เพียงไม่นานทหารก็เขามาล้อมทั้งสองคนและเริ่มพูดคุยต่างๆนาๆ บางคนขอพวกเขาถ่ายรูปอย่างใกล้ชิด ในขณะเดียวกันวโรก็ได้ขอร้องเหล่าทหารให้เปิดทางพวกเขาทั้งสอง ได้สั่งอาหารรับประทาน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลจนมีเสียงตะโกนดังขึ้น "เห้ย! พวกเธอ ไอที่ปลื้มก็เข้าใจอยู่หรอกแต่ก็ควรจะหลีกทางให้พวกเขาสั่งอาหารกันก่อน แต่ถ้าพวกเธอยังไม่หลีกทางให้ล่ะก็ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปอย่าหวังว่าฉันจะทำอาหารให้พวกแกกิน!" เสียงจากแม่ครัวร่างใหญ่คนหนึ่ง ทำให้เหล่าทหารเปิดทางให้ทั้งสองคน ได้เข้าไปสั่งอาหาร วโรหยิบเมนูร้านขึ้นมาแล้วหันกลับมาถามภัส "กินอะไรดี" เธอดูเมนูจากมือของเขาและสั่งแม่ครัวทันที "ขอซูชิ ที่หนึ่งค่ะ" แม่ครัวตอบรับเธอและหันไปถามวโร "แล้วเธอหละ" "ผมก็เอาซูชิที่หนึ่งเหมือนกันครับ" วโรตอบกลับแม่ครัวในทันที
หลังจากทั้งสองสั่งเมนู แม่ครัวยืนมองทั้งสองคนยืนจ้องมองตาและยิ้มให้ต่อกัน ไม่นานเมนูซูชิที่ทั้งสองคนสั่งก็ถูกนำมาวางตรงหน้าพวกเขา ทั้งสองรับเมนูของตัวเองและตรงไปหาที่นั่ง เหล่าทหารหลายคนต่างชักชวนพวกเขาทั้งสองร่วมโต๊ะด้วย แต่ภัสและวโรกลับขอโทษและปฏิเสธอย่างสุภาพ พวกเขาทั้งสองเดินตรงไปร่วมโต๊ะกับวินและเรย์ เหล่าทหารเริ่มเข้าหาทั้งสี่คนอีกครั้ง ในทันใดนั้นเองแม่ครัวสับมีดลงเขียงเสียงดัง จนทำให้เหล่าทหารหันมามองแม่ครัว สายตาของเธอชั่งดูชั่วร้ายทำให้เหล่าทหารไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ทั้งสี่คน ในขณะรับประทานอาหารบรรยากาศในโต๊ะดูเงียบสนิท เหล่าทหารต่างจ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา ทำให้ทั้งสี่คนนั่งรับประทานอาหารของตัวเองอย่างเงียบๆไป ทั้งสี่คนรับประทานอาหารมื้อค่ำจนเสร็จ เสียงประกาศตามสัญญาณก็ดังขึ้นมาในทันที
ประกาศ ขอเชิญทหารทั้งสี่คนต่อไปนี้พบท่าน เรล่า ที่ห้องด้วยครับ
รายชื่อที่ประกาศออกตามสัณญาณเป็นพวกเขาทั้งหมดสี่คน เหล่าทหารต่างลุกขึ้นและเดินตามพวกเขาทั้งสี่จนไปถึงห้องของเรล่า ทหารอาวุโสนายหนึ่งยืนรออยู่หน้าประตูและเชิญพวกเขาทั้งสี่เข้าไปด้านใน เหล่าทหารที่ตามมาได้แต่ยืนรออยู่หน้าห้องของเธอ
ทั้งสี่คนยืนเรียงแถวหน้ากระดาน เรล่าวางเอกสารลงบนโต๊ะของเธอและออกคำสั่งทั้งสี่คนในทันที "มีภารกิจใหม่เข้ามา ถึงพวกเธอโดยตรง อีกสองวันพวกเธอทั้งสี่คนจะต้องออกเดินทางไปยัง กองกำลังพิเศษ SF " ทั้งสี่คนต่างสงสัยในคำสั่งของเรล่า วินจึงเอ่ยถามต่อเธอทันที "พวกผมจะต้องไปกองกำลังพิเศษ SF ทำไมกันหรอครับ" เธอกุมมือทั้งสองและตอบกลับวิน "มีคนอยากจะพบพวกเธอทั้งสี่คนอยู่ที่นั่น การเดินทางครั้งนี้พวกเธอจะไปกันเพียงแค่สี่คนเท่านั้นและก็เอาเอกสารพวกนี้ส่งให้พวกเขา" ทั้งสี่คนจ้องมองไปที่เอกสารที่เรล่ายื่นให้ วโรเดินไปหยิบขึ้นมาโดยที่ไม่เปิดเอกสารด้านใน เขาถามเรล่าขึ้น "เอกสารในนี้คืออะไรอย่างงั้นหรอครับ" เธอตอบกลับเขาอีกครั้ง "เอกสารนี้เป็นความลับ" เธอพูดจบและมองพวกเขาทั้งสี่ด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่รอยยิ้มปกติทั่วไป วินเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความสงสัย "กองกำลัง SF นี่อยู่ที่ไหนหรอครับ" เรล่าเธอหยิบแผนที่และกางออกและตอบกลับไปว่า "อยู่ตรงนี้ เมืองพฤกษาเหนือ ติดกับภูเขาทางทิศเหนือ" เธอชี้ลงไปในแผนที่และอธิบายแผนการต่อในเรื่องของการเดินทางจากฐานกองกำลัง Att ตอนเหนือไปยัง กองกำลัง SF การอธิบายของเรล่ากินเวลาไปชั่วขณะ "งั้นอีกสองวันต่อจากนี้ เริ่มออกเดินทางระหว่างนี้กลับไปเตรียมตัวและไปพักผ่อน" เรล่ากล่าวสรุปแผนการ ทั้งสี่คนตอบรับคำสั่งของเธอแล้วก้าวออกจากห้อง
นิยายหัดเขียน Silver eye Queen บทที่ 7 ภารกิจแรก
ภารกิจแรก
เสียงระเบิดจากภายนอกกำแพงทิศตะวันออกดังเป็นระยะๆ เรล่าออกคำสั่ง ให้ทั้งสี่คนรีบจัดเตรียมอาวุธและอุปกรณ์ของตนเอง แล้วไปพบกันที่หน้าประตูทางออกตะวันตกภายในสามนาที พวกเขาทั้งสี่คนมุ่งหน้าไปยังห้องแต่งตัวและจัดเตรียมอุปกรณ์อย่างรวดเร็ว
สามนาทีผ่านไป พวกเขาทั้งสี่คนได้มุ่งหน้าไปที่ประตูทางตะวันออก เหล่าทหารจัดเตรียมกำลังแบ่งออกเป็นหน่วยๆอย่างวุ่นวาย ทหารนายหนึ่งตะโกนขึ้นในเมื่อพวกภัสกำลังวิ่งมาถึง เหล่าทหารส่งเสียงเชียร์เฮดังขึ้นเป็นระยะๆ เรล่าตะโกนสั่งการให้พลทหารเปิดประตูในทันที และเธอยังตะโกนออกคำสั่งอีกครั้งในขณะที่พวกของภัสนั้นวิ่งมาถึงหน้าประตู "จัดการช่วยเหลือทหาร และสังหาร Black Mist ให้หมด!" พวกเขาทั้งสี่คนตอบรับคำสั่งในทันที "ครับ/ค่ะ"
ประตูถูกเปิดออก เหล่าทหารที่ต่อสู้อยู่ก่อนหน้าเริ่มล่าถอยเข้ามาภายในกำแพงทันที และมีคนบาดเจ็บล้มตายไปไม่น้อยในการต่อสู้นอกกำแพง การบุกโจมตีของ Black Mist ในครั้งนี้นั้นมีจำนวนไม่มาก ทั้งสี่คนรีบวิ่งเข้าหาที่เกิดเหตุทันที พวกเขาแบ่งออกเป็นสองทีม ภัสไปกับวโร ส่วนเรย์ไปกับวิน
ในขณะนั้นทหารได้โจมตีและสังหาร Black Mist ลงเป็นจำนวนมากเช่นเดียวกัน ครั้งนี้กองกำลังทหารและอาวุธยุทโธปกรณ์ได้ถูกจัดเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี ขณะการต่อสู้อยู่นั้นทหารนายหนึ่งได้ลอยกระเด็นเข้าชนกับก้อนหินลมหายใจของเขารวยรินเต็มที Black mist ตัวหนึ่งพุ่งเข้าโจมตีทหารชายคนนั้นอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้นเองภัสและวโรเขาทั้งสองคนได้รวบรวมพลังเวทย์ของตัวเอง ไปที่รองเท้าจากหน่วย SF ที่พวกเขาได้มอบไว้ให้ เขาทั้งสองพุ่งเข้าปกป้องทหารจากการโจมตีของปีศาจด้วยพลังเวทย์ของตน แต่ด้วยพละกำลังที่เหนือกว่าของ Black Mist จึงทำให้พวกเขาทั้งสองกระเด็นออกไป Black Mist ยังคงพยายามสังหารทหารชายคนนั้น มันยกแขนและกางกรงเล็บของมัน
ทันใดนั้นแขนและกรงเล็บของ Black Mist ก็ได้ขาดกระเด็น ปีศาจร้องโหยหวนและมันได้หันกลับไปมองชายหนุ่มที่โจมตีมาอย่างต่อเนื่อง วโรใช้เพลงดาบสายลมของเขาตัดแขนของปีศาจจนขาด ทันทีที่ปีศาจลดการป้องกันการโจมตีของเขาลงนั้น ภัสเธอได้วางฝ่ามือทั้งสองบนพื้นดินและได้ทำการรวบรวมพลังเวทย์ "Fountain" กระแสน้ำพุ่งขึ้นในตำแหน่งที่ปีศาจยืนอยู่ ทำให้ปีศาจกระเด็นลอยขึ้นฟ้า จากนั้นเธอจับดาบของตัวเองกระโดดขึ้นฟ้า และฟันร่างของ Black Mist ขาดออกเป็นสองท่อนพวกมันได้ตายลงในทันที ปีศาจรอบข้างสังเกตุเห็นพวกเขาทั้งสองจึงส่งเสียงคำราม ตอนนั้นเองพวกมันก็หันมาโจมตีเธอและวโรอย่างบ้าคลั่ง แต่ด้วยกำลังทหารระแวกใกล้เคียงที่ไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนั้นพวกเขาคอยโจมตีสนับสนุน ในการต่อสู้ของภัสและวโร ปีศาจจึงล้มตายลงอย่างรวดเร็วเป็นจำนวนมาก ทั้งสองคนนั้นได้ช่วยลดการสูญเสียและบาดเจ็บของทหารไปเป็นจำนวนมาก กำลังใจในการต่อสู้และกำจัดปีศาจของทหารเพิ่มขึ้นในทันที
ในขณะเดียวกันวินและเรย์ เขาทั้งสองคนได้เข้าช่วยเหลือทหารหลายนาย โดยที่วินใช้ความเร็วของเขาพาคนเจ็บและทหารที่เกือบจะถูกสังหารหนีรอดจากการโจมตีของปีศาจ ส่วนเรย์เขาได้โจมตีสกัดกั้นปีศาจด้วยลูกไฟเล็กๆเป็นจำนวนมาก เขาทราบดีเรื่องพลังของตัวเองนั้นไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ เรย์จึงพยายามโจมตีอย่างต่อเนื่องเพื่อยื้อเวลาให้วินสามารถช่วยเหลือทหารให้มากที่สุด ในขณะที่ทหารบาดเจ็บออกจากพื้นที่เรย์ได้หยุดการโจมตีของเขา และให้วินเป็นคนสังหารพวก Black Mist การโจมตีของวินนั้นรวดเร็วมาก ปีศาจหลายตัวล้มตายลงอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาเคลื่อนที่ผ่านไป เพียงไม่นานภาพความคิดในหัวของเขานึกถึงพี่อินและพี่ริน วินโกรธจัดสังหาร Black Mist อย่างเลือดเย็นและรุนแรง ด้วยความโกรธของเขาการโจมตีทุกครั้งทำให้เกิดเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นขึ้นไปทั่ว เรย์และทหารระแวกนั้นต่างอึ้งในสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าของพวกเขา ร่างกายของวินนั้นห่อหุ้มไปด้วยสายฟ้าผมชี้ตั้งขึ้น Black Mist หวาดกลัวในเสียงฟ้าผ่าจึงเริ่มถอย แต่ทว่าวินก็ไม่ปล่อยให้พวกมันได้ทำเช่นนั้นเขาได้กระทำโจมตีและสังหารพวกมันจนหมดภายในไม่กี่นาที
พวกเขาทั้งสี่คนสามารถกำจัดและช่วยเหลือ เหล่าทหารไว้มากมายเสียงเฮแห่งชัยชนะดังลั่นสนั่นไปทั่ว เหล่าทหารบนกำแพงส่งสัญญาณเปิดประตู เรล่าสั่งการให้ทหารหน่วยเก็บกวาดเข้าเคลียร์พื้นที่ในทันที เธอมองพวกเขาทั้งสี่คนจากบนกำแพงพลางคิดในใจ 'เพียงแค่ไม่นาน ประสบการณ์ต่อสู้ของพวกเธอนั้นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อจากนี้ก็ขอฝากความหวังไว้ที่พวกเธอด้วยล่ะ'
ทั้งสี่คนกลับเข้าไปในกองกำลัง Att ตอนเหนือ เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้น พร้อมกับการกล่าวขอบคุณจากเหล่าทหารทั้งหลายมากมาย ทั้งสี่คนต่างเขิลอายในคำกล่าวชมเหล่านั้น และมุ่งตรงเข้าไปยังในอาคารเพื่อรอฟังคำสั่งของเรล่าต่อไป เวลาผ่านไปหลายนาทีเธอก็ได้เข้ามาพบพวกเขา เรล่าออกคำสั่งกับพวกเขาทั้งสี่คน "พวกเธอในระหว่างนี้ ไปพักผ่อนและรอคำสั่งต่อไป" ทั้งสี่คนตอบรับสั้นๆ
ณ เวลาช่วงเย็นของวัน ภัสได้นั่งอยู่ที่เก้าอี้ บนโต๊ะของเธอนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาด เธอตรวจเช็คดาบของตัวเองอยู่ตลอดเวลา เพียงไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูห้องของเธอดังขึ้น เธอเก็บดาบของตัวเองเข้าฝักดาบและลุกขึ้นไปเปิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออกเธอเห็นวโรยืนอยู่ข้างหน้าห้อง เขาได้ชักชวนเธอไปทานข้าว ในขณะเดียวกันนั้นท้องของเธอก็เกิดร้องขึ้นมา เธอหน้าเขิลแดงและก้มหน้าลงเล็กน้อย วโรได้แต่ยิ้มให้ท่าทีของเธอและได้ชักชวนเธออีกครั้ง ภัสเงยหน้าขึ้นตอบตกลงแล้วยิ้มให้กับเขา ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารชั้นล่าง
ระหว่างที่ทั้งสองตรงไปยังโรงอาหาร ทั้งสองคุยและหัวเราะกันอย่างสนุนสนาน ภัสสังเกตุเห็นบาดแผลที่แขนของวโร เธอจึงจับแขนของเขาขึ้นมา วโรยืนนิ่งและมองแผลบนแขนของตนเอง ภัสเงยมองหน้าขึ้นและเริ่มถาม "เจ็บไหม?" เขายิ้มและตอบเธอกลับ "ไม่เจ็บเท่าไร" สายตาของภัสจ้องมองเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอดูเป็นห่วงเป็นใยเขา ในใจของวโรนั้นแอบดีใจเล็กน้อยใบหน้าเขาเริ่มแดงขึ้น ในขณะที่ภัสยังคงจ้องมองเขาไม่ละสายตา ใบหน้าของภัสเวลาจ้องมองเขาด้วยความห่วงใย ทำให้เขานั้นเขิลอายอย่างที่สุดและหลบสายตาของเธอทันที (หรือดีใจกันแน่นะ) เขาจูงมือเธอเดินตรงไปยังโรงอาหารต่อในทันที ในขณะที่วโรแสดงอาการเขิลอายไม่หันหน้ามามองเธอ ภัสมองไปยังมือของวโรที่ยังคงจูงมือเธอยังเช่นเมื่อ 6 ปีก่อน มือของเขาใหญ่ขึ้นนุ่มนวลและอบอุ่น เธอรู้สึกอุ่นใจเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ แผ่นหลังของเขาดูกว้างขึ้น ภัสเธอได้อมยิ้มในขณะที่เดินตามหลังพลางคิดในใจ 'ขอบคุณนะ ที่ยังคอยอยู่ด้วยกันเสมอ'
วโรหันมามองหน้าเธออีกครั้ง "มีอะไรงั้นหรอ?" เธอยิ้มเขาและตอบกลับในทันที "ป่าว ไม่มีอะไร"
ณ โรงอาหาร
เขาทั้งสองได้มาถึง วโรหยุดเดินและเอ่ยคำพูดขึ้น "เสียงดังอะไรกันน่ะ" ทหารภายในโรงอาหารต่างมุงกันอยู่จุดๆหนึ่งในโรงอาหาร เขาทั้งสองต่างยืนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วสังเกตุเห็น วินและเรย์ถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าทหารที่ต่างชื่นชมในตัวของพวกเขา ทันใดนั้นวินได้เหลือบมองมาเห็นภัสและวโร เขาส่งเสียงเรียกทั้งสองคนในทันที เหล่าทหารเงียบลงและหันมามองภัสและวโรในทันที เขาทั้งสองคนยังคงจูงมือกัน เหล่าทหารสาวๆส่งเสียงวี๊ดว๊ายขึ้น ทหารชายชูนิ้วโป้งขึ้นและยิ้มให้กับเขา ภัสและวโรต่างงุนงง ทั้งสองมองหน้ากันและเริ่มมองต่ำลงไปที่มือของพวกเขา ทั้งสองปล่อยมือออกจากกันทันทีและเริ่มเขิลอาย
เพียงไม่นานทหารก็เขามาล้อมทั้งสองคนและเริ่มพูดคุยต่างๆนาๆ บางคนขอพวกเขาถ่ายรูปอย่างใกล้ชิด ในขณะเดียวกันวโรก็ได้ขอร้องเหล่าทหารให้เปิดทางพวกเขาทั้งสอง ได้สั่งอาหารรับประทาน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลจนมีเสียงตะโกนดังขึ้น "เห้ย! พวกเธอ ไอที่ปลื้มก็เข้าใจอยู่หรอกแต่ก็ควรจะหลีกทางให้พวกเขาสั่งอาหารกันก่อน แต่ถ้าพวกเธอยังไม่หลีกทางให้ล่ะก็ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปอย่าหวังว่าฉันจะทำอาหารให้พวกแกกิน!" เสียงจากแม่ครัวร่างใหญ่คนหนึ่ง ทำให้เหล่าทหารเปิดทางให้ทั้งสองคน ได้เข้าไปสั่งอาหาร วโรหยิบเมนูร้านขึ้นมาแล้วหันกลับมาถามภัส "กินอะไรดี" เธอดูเมนูจากมือของเขาและสั่งแม่ครัวทันที "ขอซูชิ ที่หนึ่งค่ะ" แม่ครัวตอบรับเธอและหันไปถามวโร "แล้วเธอหละ" "ผมก็เอาซูชิที่หนึ่งเหมือนกันครับ" วโรตอบกลับแม่ครัวในทันที
หลังจากทั้งสองสั่งเมนู แม่ครัวยืนมองทั้งสองคนยืนจ้องมองตาและยิ้มให้ต่อกัน ไม่นานเมนูซูชิที่ทั้งสองคนสั่งก็ถูกนำมาวางตรงหน้าพวกเขา ทั้งสองรับเมนูของตัวเองและตรงไปหาที่นั่ง เหล่าทหารหลายคนต่างชักชวนพวกเขาทั้งสองร่วมโต๊ะด้วย แต่ภัสและวโรกลับขอโทษและปฏิเสธอย่างสุภาพ พวกเขาทั้งสองเดินตรงไปร่วมโต๊ะกับวินและเรย์ เหล่าทหารเริ่มเข้าหาทั้งสี่คนอีกครั้ง ในทันใดนั้นเองแม่ครัวสับมีดลงเขียงเสียงดัง จนทำให้เหล่าทหารหันมามองแม่ครัว สายตาของเธอชั่งดูชั่วร้ายทำให้เหล่าทหารไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ทั้งสี่คน ในขณะรับประทานอาหารบรรยากาศในโต๊ะดูเงียบสนิท เหล่าทหารต่างจ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา ทำให้ทั้งสี่คนนั่งรับประทานอาหารของตัวเองอย่างเงียบๆไป ทั้งสี่คนรับประทานอาหารมื้อค่ำจนเสร็จ เสียงประกาศตามสัญญาณก็ดังขึ้นมาในทันที
ประกาศ ขอเชิญทหารทั้งสี่คนต่อไปนี้พบท่าน เรล่า ที่ห้องด้วยครับ
รายชื่อที่ประกาศออกตามสัณญาณเป็นพวกเขาทั้งหมดสี่คน เหล่าทหารต่างลุกขึ้นและเดินตามพวกเขาทั้งสี่จนไปถึงห้องของเรล่า ทหารอาวุโสนายหนึ่งยืนรออยู่หน้าประตูและเชิญพวกเขาทั้งสี่เข้าไปด้านใน เหล่าทหารที่ตามมาได้แต่ยืนรออยู่หน้าห้องของเธอ
ทั้งสี่คนยืนเรียงแถวหน้ากระดาน เรล่าวางเอกสารลงบนโต๊ะของเธอและออกคำสั่งทั้งสี่คนในทันที "มีภารกิจใหม่เข้ามา ถึงพวกเธอโดยตรง อีกสองวันพวกเธอทั้งสี่คนจะต้องออกเดินทางไปยัง กองกำลังพิเศษ SF " ทั้งสี่คนต่างสงสัยในคำสั่งของเรล่า วินจึงเอ่ยถามต่อเธอทันที "พวกผมจะต้องไปกองกำลังพิเศษ SF ทำไมกันหรอครับ" เธอกุมมือทั้งสองและตอบกลับวิน "มีคนอยากจะพบพวกเธอทั้งสี่คนอยู่ที่นั่น การเดินทางครั้งนี้พวกเธอจะไปกันเพียงแค่สี่คนเท่านั้นและก็เอาเอกสารพวกนี้ส่งให้พวกเขา" ทั้งสี่คนจ้องมองไปที่เอกสารที่เรล่ายื่นให้ วโรเดินไปหยิบขึ้นมาโดยที่ไม่เปิดเอกสารด้านใน เขาถามเรล่าขึ้น "เอกสารในนี้คืออะไรอย่างงั้นหรอครับ" เธอตอบกลับเขาอีกครั้ง "เอกสารนี้เป็นความลับ" เธอพูดจบและมองพวกเขาทั้งสี่ด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่รอยยิ้มปกติทั่วไป วินเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความสงสัย "กองกำลัง SF นี่อยู่ที่ไหนหรอครับ" เรล่าเธอหยิบแผนที่และกางออกและตอบกลับไปว่า "อยู่ตรงนี้ เมืองพฤกษาเหนือ ติดกับภูเขาทางทิศเหนือ" เธอชี้ลงไปในแผนที่และอธิบายแผนการต่อในเรื่องของการเดินทางจากฐานกองกำลัง Att ตอนเหนือไปยัง กองกำลัง SF การอธิบายของเรล่ากินเวลาไปชั่วขณะ "งั้นอีกสองวันต่อจากนี้ เริ่มออกเดินทางระหว่างนี้กลับไปเตรียมตัวและไปพักผ่อน" เรล่ากล่าวสรุปแผนการ ทั้งสี่คนตอบรับคำสั่งของเธอแล้วก้าวออกจากห้อง