25/03/60 เราไปเที่ยวผับแถว เพชรบุรีตัดใหม่ มีผู้ชายคนหนึ่งมาขอเบอร์เราก้อให้ ไป (ตอนนั้นคิดว่ากล้าขอก็กล้าให้ คุยไม่คุยดูอีกที) ตอนแรกไม่โอเครกับการถามการตอบของเขา เพราะเราถามอะไรไปก็บอกว่าไม่ตอบได้ป่ะ อะไรแบบนี้ เราก็โอเคร คนนี้ไม่ผ่าน ช่วงเดือนเมษาเรากลับมาอยู่อยุธยา ระหว่างนั้นเขาก็ยังทักมา ตอบมั้งไม่ตอบมั้ง คุยพอปะมาน มีวันหนึ่งเขาทักมาช่วง5ทุ่ม บอกเครียดอะไรสักอย่างด้วยความขี้เกรียจพิมพ์เลยโทร สรุปคุยเป็นชม. พอหลังจากนั้นเราก้อเริ่มคุยกันมากขึ้น จากตอบมั้งไม่ตอบมั้งจนคุยกันแทบทุกเวลา จากแค่พิมพ์ไลน์คุย จนกลายเป็นโทรคุยไปคุยมาเราเองเริ่มรู้สึกกับเขาซะงั้น เราก็คิดว่าเขารู้สึกเหมือนเรา(เขาทำให้เราคิดนะไม่ได้คิดไปเอง)ยิ่งคุยความรู้สึกก็เพิ่มมากขึ้น เรียกได้ว่า “เป็นคนแรกของทุกวันและเป็นคนสุดท้ายของทุกคืน เป็นคนๆเดียวที่เราคุยด้วย โทรหาทุกคืนก่อนนอน หลับค้างสายทุกวัน คอยให้คำปรึกษา คอยรับฟังเรื่องต่างๆที่เราระบายมีนอยกันมั้ง งอลกันมั้ง ง้อกันมั้ง เราคิดว่ามันจะไปได้สวยแต่แล้วช่วงเดือนกุมภา 61 เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่โทรหา คุยกันน้อยลง ถามอะไรไปก็มีแค่สติกเกอร์ตอบกลับมา ครั้งสุดท้าย 10 เมษา 61 คุยกันครั้งสุดท้าย จนถึงวันนี้ข้อความที่เราส่งไปเขาไม่เคยอ่านมันอีกเลยไม่รู้ว่าบล็อกเราไปแล้วหรือเปล่า เราจะมีโอกาสได้คุยกันอีกไหม เรายังอยากคุยกะเขาอยู่เลย มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะที่จะรู้สึกกะใครแบบนี้ เราสร้างกำแพงมาสูงคุณปีนขึ้นมาเพียงเพื่ออยากรู้แค่นั้นเหรอว่ามันสูงแค่ไหน “คุยเป็นปีไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม?
คุยกันเป็นปี ไม่มีความหมายกับพี่เลยใช่ไหม พี่Ohm