จุดเดือดต่ำ

คนเราไม่เหมือนกันครับ  ทั้งพื้นฐาน  ความรู้  ประสบการณ์
สภาพแวดล้อมต่าง ๆ ที่หล่อหลอม "ตัวตน" ขึ้นมา


ผมมองสองด้านครับ

1. ด้านการแสดงความเห็น  ที่ต้องระมัดระวัง  อย่างน้อยต้องรู้เรื่อง มีความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องที่จะแสดงความเห็นพอสมควร
     แต่บ่อยมากครับ  ที่การแสดงความเห็นจะ "ออกตัว" ไว้ก่อนว่า  ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ติดตาม แต่ขอแสดงความเห็น
     ตรงนี้แหละครับ  ที่ต้องระมัดระวัง  ต้องเป็นกลาง อย่ากระทบใคร  ไม่งั้นเป็นเรื่อง

2. ผู้ที่ได้รับผลกระทบจากการแสดงความเห็น   บางคนอาจจุดเดือดต่ำ อะไรกระทบหน่อยปรี๊ดแตกเอาง่าย ๆ
    ผมเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาครับ  ปรี๊ดแตกนี่  ไม่นานหรอกครับ  ฉูนเฉียวแป๊บ ๆ เดียวก็หาย  ขอโทษขอโพยกันไป จบ
    
     ส่วนพวกที่ปรี๊ดแตกเกินขอบเขต  ผมว่ามาจากการหล่อหลอมครับ ไม่ใช่จากอารมณ์ชั่ววูบ
     ยิ่งบางคนนี้  ไม่ใช่เรื่องอารมณ์ชั่ววูบเลย  หยาบคายเหลือรับ  แต่ก็มีการแถช่วยกันว่าจุดเดือดต่ำ อารมณ์ชั่ววูบ
    
    


ความเคยชินครับ   เวลาคนหลุดนี่แหละ   ทำให้เห็นไส้เห็นปอดเห็นตับดี
ว่าคน ๆ นั้นผ่านการหล่อหลอมขัดเกลามายังไง

บางคนโดนด่าถึงบุพการี  โคตรเหง้าไม่เหลือ   ยังตอบโต้อย่างสุภาพ
แม้จะโมโห  แสดงอาการโกรธ  แต่ก็สุภาพ

แต่บางคน  ใครทำไม่ถูกใจนิดเดียว   สันดานดิบโผล่ทันที
นี่เรียกว่า  ชีวิตคงอยู่ในสภาพแวดล้อมเลว ๆ มาตลอด  ไม่เคยผ่านการขัดเกลา



สำคัญสุด  ผมว่า  ผู้แสดงความเห็นนั้น ต้องระมัดระวัง  คิด ทบทวน ให้มาก ๆ ก่อนโพสต์
ไม่ใช่ให้คนที่จุดเดือดต่ำ หรือจุดเดือดสูง เป็นผู้ต้องคิดพิจารณาซะเอง

คนเรา  บางครั้งไม่รู้หรอกครับว่า  สิ่งที่เราไม่เจตนานั้น ไม่ได้หมายถึงนั้น  คนอื่นเขาไม่เห็นอย่างนั้น



ผมถึงถือหลัก  หากไม่เห็นด้วย  ผมก็ซัดตรง ๆ  ชัดเจนว่าไม่เห็นด้วย
จะแย้ง จะติ จะด่า จะอะไร  ผมก็แสดงออกให้เห็นชัดเจน  ตัดเรื่องการตีความให้หมดไป ไม่ต้องมาตีความกันให้เมื่อย

แต่ถึงขนาดนี้  หลายครั้ง  ก็ยังมีคนตีความไปคนละเรื่อง
นั่นเพราะไม่อ่านให้ทั่ว  ไม่พิจารณาเนื้อหา  เอาแต่มองหาแง่ว่าจะเอาอะไรมาเถียงได้เท่านั้น




ผมว่า  มันดีนะ  ที่คนเราจะขัดแย้งกันทางความคิดความเห็น
จะแสดงอารมณ์บ้างก็เป็นเรื่องปกติ  ก็แหม ในชีวิตจริงเรายังซัดกับคนรอบตัวอยู่ทุกวัน

คนเรา  มีการขัดเกลา  มีเบ้าหลอม   กดเก็บสัญชาตญาณดิบไว้  ใช้ระเบียบสังคม กฎหมาย ขัดเกลา
สร้างสรรค์อุปนิสัย  วัฒนธรรม  อันดีงามในการอยู่ร่วมกัน

มีหลุดบ้างถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามากครับ



ผมด่าสลิ่มประจำครับ  ว่าใช้แต่สัญชาตญาณ  อะไรสบอารมณ์ก็ว่าดี  อะไรที่ไม่สบอารมณ์ก็ด่า
ไม่ได้พิจารณาถึงอื่นใด  เหตุ ปัจจัย  ไม่สนทั้งนั้น  อยู่กับความถูกใจไม่ถูกใจเท่านั้น


สิ่งขัดเกลาอย่างหนึ่งที่สังคมสร้างขึ้น
นั่นคือคำว่า  กล้าทำ ก็กล้ารับ

จะรับจริง รับหลอก  อย่างน้อยก็คือการกล้ารับ  แสดงให้เห็นพื้นฐานจิตใจ
แต่บางคน  ไม่ใช่แค่ไม่กล้ารับ  ถึงขนาดไม่ยอมรับเลยล่ะ  ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนทำ

และเรื่องบางเรื่อง  ไม่ใช่แค่การเอาชนะคะคาน  แต่คือการเรียกร้องถึงความรับผิดชอบต่อการกระทำ
เมื่อไม่ยอมรับผิดชอบ   คนที่เขาโดนกระทำ  เขาก็ตามด่า  ด่าไม่เลิกจนกว่าจะแสดงความรับผิดชอบ

คนบางคน  โดนด่าแม่   เขาโกรธสักพัก  ก็หายครับ  
แต่บางคน  ไม่หายนะครับ  แบบถ้าไม่ขอโทษไม่มียอม  ตามทวงตามด่าอยู่นั่นแหละ

ผมเห็นว่า นี่คือเรื่องพื้นฐานในสังคมคนตามปกติครับ    คนเราไม่เหมือนกัน

.