ปูเสื่อรอล่วงหน้าอีกแล้วค่ะ
มาตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่น ตามเสียงเรียกร้องของแฟนๆ อาจอชี่พัคดงฮุนและสาวน้อยอีจีอัน
............................................................................................................

credit photo to moonsol
ความเดิม
กดอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
อาจอชี่ไปหาพี่นักมวย จะไปใช้หนี้ให้จีอัน
เจ้าหนี้ไม่คุยด้วยปาก แต่ใช้หมัดคุย อาจอชี่ยับเยินกลับไป
เหล่าลุงและอาจุมม่าแห่งบาร์ศาลาคนเศร้าวิ่งพล่านกันทั้งย่านฮู-กเย
ใครบังอาจมาทำร้ายปูชนียบุคคลหนึ่งในสองแห่งย่านฮู-กเยนี้ได้
ยุนฮีเห็นหน้าบอบช้ำของอาจอชี่ก็ตกใจมาก ตามไปวิวาทจุนยอง
และปักใจเชื่อว่าเป็นฝีมือจุนยอง นางอาฆาตไว้
ที่ทำงาน ลูกน้องทุกคนพยายามเต็มที่ ที่จะดันอาจอชี่ขึ้นสู่ตำแหน่งผอ.
จีอันมาดักรออาจอชี่ริมทางกลับบ้านเพื่อมอบรองเท้าแตะที่เธอซื้อให้เขา
แล้วบอกเรื่องที่ยายจะได้ย้ายเข้าไปอยู่ที่สถานดูแลผู้สูงอายุแล้ว
วันุร่งขึ้นอาจอชี่มาอุ้มยายลงจากบ้าน เรียกรถแท็กซี่แพงๆ ให้ไปส่ง
แล้วเปลี่ยนใจนั่งไปด้วยกัน เพื่อไปส่งยายที่รพ.ไกลมากอยู่ตีนเขากลางทุ่ง
ยายขอบคุณและฝากฝังจีอันกลายๆ กับอาจอชี่ . . . ขากลับจากรพ.
อาจอชี่สอนการใช้ชีวิตกับจีอัน และบอกให้เธอรู้ว่า เธอไม่ได้ตัวคนเดียว
อาจอชี่ยืนยันกับผู้บริหารฝ่ายที่สนับสนุนเขา ว่าจะรับตำแหน่งผอ.
จุนยองเรียกจีอันมาพบแล้วยื่นคำขาดให้จัดการดงฮุนภายในสองวัน
ลุงเล็กลุงโตทำงานไปไฝว้กันมาตามปกติ ลุงโตดูแฮ้ปปี้ดี
ลุงเล็ก เริ่มต้องรับมือกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่มีต่อน้องดาราคนจ๋วย
อาจอชี่ดงฮุนพยายามเต็มที่ที่จะรักษาบรรยากาศความเป็นครอบครัว
ที่ทำงาน ลูกน้องคุยเรื่องที่อาจอชี่ให้เงินไปแฮงค์เอ้าท์กันคืนก่อน
เล่าเรื่องรักใคร่ แอบชอบนั้นนี้ให้อาจอชี่ฟัง อาจอชี่บอกไร้สาระ
ไปชอบคนมีเจ้าของทำไม ตบกบาลทีเดียวทุกอย่างก็หายวับแล้ว
อาจอชี่กลับบ้าน ขึ้นลิฟต์ ลิฟต์เปิด อาจอชี่ยืนนิ่ง แล้วกดลิฟต์ลง
เดินไปบาร์หัวมุมที่เคยบอกใครคนหนึ่งว่า มีความสุขได้แล้วนะ
อาเฮียเจ้าของบาร์เล่าเรื่องเมียมีชู้ และเขาเพิ่งหย่ากับเธอ
อาจอชี่ฟังแต่ไม่ออกความเห็น คอยหันมองที่ประตู เหมือนคอยใครสักคน
ใครสักคนที่เฝ้ามองอยู่นอกร้าน แต่นอกจากเธอยังมีนักสืบสะกดรอยตามอาจอชี่
ดึกดื่นสองข้างทางเงียบสนิท อาจอชี่เดินหายใจหนักๆ ไปตามตรอกซอกซอย
เส้นทางเดิมๆ ที่เดินทุกวัน มีนักสืบพร้อมกล้องในมือสะกดรอยตามห่างๆ
อีจีอัน เห็นทุกอย่าง เธอเดินเงียบๆ ผ่านนักสืบ ผ่านอาจอชี่ไป
อาจอชี่เห็นเธอเดินเลยขึ้นไป ทำเมินเขาอีกครั้ง . . . และสิ่งที่เกิดขึ้น
แปลคลิป
กดอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ออกจากบาร์ ลุงเดินกลับบ้าน น้องเดินตามแล้วแซงขึ้นไป
ลุง : (คือเห็นตอนน้องเดินแซงขึ้นไป)
(ตะโกน) ทำไม่เธอเมินฉันอีกแล้ว
โกรธอะไรอีก
จีอันหันมามองแล้วเดินมาประจันหน้าลุง
ลุง : ทำไม
จีอัน :
ตีหัวฉันทีหนึ่งสิ คุณบอกว่า ถ้าต้องการให้ใครสักคนหายไปก็แค่ตบหัวทีหนึ่ง
ฉันอยากให้มันหายไป ตีหัวฉันทีหนึ่งสิ ไม่งั้นก็คิดไม่ตกว่าทำไมคุณถึงไม่ใส่
รองเท้าที่ฉันซื้อให้ วนเวียนคิดทั้งคืน
(ภาพตัดไป) ลุงคิดจะใส่ทีแรก แต่แล้วก็เก็บเข้าลิ้นชัก
ลุง : (ทำหน้าแบบยากจะอธิบาย)
กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย อย่าเที่ยวมาเดิน
(พูดพร้อมจ้ำหนีน้อง ๕๕๕)
จีอัน : (จ้ำตามมากระชากแขนลุง)
ก็ตบหัวฉันทีหนึ่งให้มันจบสิ ทำไม ไม่อยากให้มันจบหรือไง, คุณชอบฉันเหรอ ?
ลุง : (หยุดเดินแบบหอบๆ แล้วหันมามองหน้าน้อง)
เธอ เธอ (หอบ)
จีอัน :
ฉัน ทำไม
ลุง :
เธอ เด็กบ้า (แล้วจ้ำหนีไปอีก ๕๕)
จีอัน : (ยังจ้ำตามไม่ลดละ)
ใช่ ฉันมันบ้า ง้นก็ตบหัวฉันทีหนึ่งสิ ฉันจะได้คิดได้ซะที ว่ามาชอบผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง
ตีฉันเลย ถ้าคุณไม่ตีฉัน ฉันจะประกาศให้โลกรู้ไปเลย ว่า พัคดงฮุนชอบอีจีอัน (ตะโกนดังมาก)
ป้าบบ ลุงตบไปด้วยหน้าตาตื่น
จีอันล้มไปบนทางรถไฟ แล้วลุกขึ้นเดินข้ามทางรถไฟไปค่ะ
ลุงยังคง อึนๆ ตะลึงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น จริงๆ คือสิ่งที่ได้ยิน
ลุงเดินย้อนกลับทางที่เดินมาสองสามก้าว แต่แล้วก็หันกลับไปมองน้อง
.........................................................................................................
ตัวอย่างตอนต่อไป

คำแปล
กดอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
คำแปล
ใครสักคน - "เขาต้องโดนไล่ออกแน่นอน"
จีอัน -"ไม่ต้องห่วง เขาโดนไล่ออกเร็วๆ นี้แหละ"
ดงฮุน - ฉันว่า ถ้าฉันยอมเสียสละตัวเอง ทุกคนคงจะมีชีวิตที่ดีนะ"
จุนยอง - "จัดการเลยดีกว่า"
ดงฮุน - "แค่ไม่บอกยุนฮีให้รู้มันยากนักหรือไง"
จุนยอง - "เป็นแค่ผู้จัดการ กล้าดียังไง"
ดงฮุน - "ก็แค่บอกเลิกสิเว้ย" (ซัดเปรี้ยงเข้าให้) "ฉันจะเหยียบแกให้มิดเลย"
จีอัน - "พรุ่งนี้ที่ออฟฟิซ ไล่ฉันออกต่อหน้าคนเยอะๆ นะ"
ดงฮุน - "ฉันจะให้เธอทำงานจนครบสัญญาจ้าง จะได้มีประวัติการทำงานที่ดีเวลาไปสมัครงานที่อื่น"
จีอัน - "ในบรรดาคนรอบตัว มีคนแบบนี้อยู่ มันทำให้รู้สึกดี"
ขอบคุณ น้าอ๊าด แปลคำ
............................................................................................................
คนที่มีอะไรบางอย่างคล้ายกัน ก็มักจะถูก "ความเหล่านั้น" ดึงดูดเข้าหากันโดยง่าย
ในกรณีของดงฮุนและจีอัน มันคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก "ความเศร้า" ที่บ่มเพาะ
อยู่ในร่างกาย สีหน้า ท่าทาง การเดิน การปลีกวิเวกจากผู้คน อะไรก็ตามที่เราสามารถ
มองเห็นได้จากภายนอก หากเราสังเกตสักนิด มันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนอย่างดงฮุน
ผู้อ่อนโยนต่อทุกชีวิตบนโลกนี้ ที่จะ "มองเห็น" จีอัน
ดงฮุนก็ไม่ต่างไปจากจีอัน
เพียงแต่เขาคือคนที่มีหน้าที่การงานแตกต่างจากเธอ เขายังต้องปฏิสัมพันธ์กับผู้คน
เพียงเพราะภาระหน้าที่ของเขาเท่านั้น นอกเหนือจากการงาน คือความซังกะตายต่อชีวิต
มีเพียงเวลาเดียวที่เขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมานิดหนึ่งคือเวลาที่ได้ดื่มอยู่ท่ามกลางผู้คน
ที่คุ้นเคยและไว้วางใจ
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างคนหนึ่งกับอีกคนหนึ่ง บางทีมันก็ง่ายๆ แค่นี้เอง
และก่อนที่มันจะเดินทางไปถึงคำว่า "ความรัก" มันย่อมต้องผ่านอะไรมากมายเช่นกัน
เราละไว้ยังไม่พูดถึงความรักก็ได้ค่ะ
ในความเป็น ดงฮุน ที่ระมัดระวัง รอบคอบ และรักษาระยะห่าง
สิ่งที่เขาทำมีเพียงแค่สังเกตความเป็นไปที่เกิดขึ้น เขามองเห็นจีอันและสังเกตดูเธอ
(ในอีพีแรกที่ลุงนั่งรถไฟกลับบ้าน ง่วงๆ เมาๆ แล้วมองเห็นข้อเท้ากับถุงเท้าสั้นๆ
ที่ไม่เหมาะกับฤดูหนาวของจีอัน ลุงเดินขึ้นมาบนถนนแล้วหันกลับไปมองจีอันที่เดิน
ไปในทางตรงกันข้าม แสดงถึงความ อ่อนโยนในจิตใจของผู้ชายคนนี้)
แต่เขาก็ทำแค่นั้นจริงๆ คือ เป็นเพียงผู้สังเกต และรักษาระยะห่าง
เมื่อจีอันขยับเข้าหาดงฮุน ด้วยเหตุผลบางอย่างกับความจำเป็นในชีวิตยากเข็ญของเธอ
สิ่งที่คขบและผกกบอกผู้ชมผ่านมุมมองของภาพคือ "ระยะห่าง" ระหว่างกันเสมอ
ในรถไฟ (จะมีช่องไฟหนึ่งช่องระหว่างที่นั่งทุกครั้ง ถ้าไม่ได้นั่งก็ยังมีระยะห่างในการยืน
มีเพียงครั้งเดียวที่ได้ใกล้ชิดกันคือตอนที่จีอันเลือกแล้วว่าจะเป็นเวลาที่เธอจะทำงานได้)
เวลาเดิน (ในช่วงแรก ก็รักษาระยะห่างตลอดเวลา ไม่ว่าใครจะนำ หรือใครจะตาม)
ในที่ทำงาน แทบไม่เคยมีเรื่องต้องปฏิสัมพันธ์กัน ด้วยระยะห่างของหน้าที่ที่ต่างกันมาก
(ผู้จัดการแผนกใหญ่สุด กับเสมียนที่ตำแหน่งเล็กสุดในแผนก)
10 ตอนที่ผ่านมา คขบและผกก ก็ค่อยๆ ขยับระยะห่างที่ว่า เข้ามาเรื่อยๆ
ผ่านเรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆ ทั้งเรื่องเงิน เรื่องงาน เรื่องครอบครัวของทั้งคู่
โดยใช้ภาษาภาพช่วยอธิบายเสริมจากเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นมุมกล้อง การเคลื่อนกล้อง
บรรยากาศ และการทิ้งช่องว่างระหว่างความคิดของตัวละครและคนดูให้สื่อสารกันเงียบๆ
แม้แต่เสียงระบายลมหายใจของอาจอชี่ก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งเหมือนกันในความคิดฉัน
และเป็นตัวละครที่สำคัญมากด้วยค่ะ
เสียงระบายลมหายใจของพัคดงฮุน บอกเล่าความรู้สึกนึกคิดของเขาต่อผู้ชมเสมอ
ความเงียบและสายตาของอีจีอัน ก็บอกเล่าความรู้สึกนึกคิดของเธออย่างหมดเปลือก
กลับมาพูดถึง ความรัก
มันยากที่จะอธิบายจุดเริ่มต้นหรือเหตุผลในความรักของใครสักคนหรือคนสักคู่
ออกมาเป็นถ้อยคำที่จะเข้าใจและสื่อถึงใจกันได้ง่ายๆ จริงๆ ค่ะ
คนบางคนหรือคู่บางคู่เขาอาจจะไม่ได้พูดคำว่ารักกันบ่อยๆ หรือพูดคำว่ารักออกมาง่ายๆ
สิ่งที่จะยืนยันได้ดีกว่าคำพูดถึงความรู้สึกนั้นก็คือการกระทำหรือการแสดงออก
และสิ่งที่ผู้ชมจำนวนมากเห็นในสิ่งที่คขบและผกกสื่อสารมาตลอดก็คือ ความรัก นั่นเอง
เราจะไม่พูดเพราะเราพูดไม่ได้ ว่าดงฮุนรักจีอันแบบไหนยังไง แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
ว่าทุกอย่างที่เขาทำมาจนถึงเรื่องราวที่ดำเนินมาถึงจุดนี้ คือ ความรัก . .
ความรักมีหลายรูปแบบ บางครั้งไม่มีเหตุผลอธิบายและเกิดขึ้นได้จากหลายความรู้สึก
แต่การแสดงออกถึงความรักที่ใครสักคนมีต่อใครอีกคน มีไม่กี่รูปแบบนัก
นี่คือสิ่งที่ฉัน "มองเห็น" จากคขบและผกกค่ะ
แม้คิมวอนซอกจะบอกว่า ไม่มี love line แต่สิ่งที่พัคแฮยองและคิมวอนซอก
จับมือกันถ่ายทอดสู่ผู้ชมมันคือ love story โดยแท้จริง
เพียงแต่คิมวอนซอกและพัคแฮยองไม่พูดมันออกมาตรงๆ แต่อยากให้ผู้ชม
ซึมซับและสัมผัส ความรัก นั้นได้ด้วยตัวของเราเอง
เรื่องราวอาจจะไม่ได้จบลงอย่างที่เราคิดก็ได้ ไม่มีใครรู้จริงๆ
นอกจากคขบและผกก พัคแฮยองและคิมวอนซอกเท่านั้นที่รู้
อย่างไรก็ดี ฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะต้องจบลงที่เขาสองคนยืนกอดกัน
แล้วหันมายิ้มใส่กล้องอะไรอย่างนั้นอยู่แล้ว มันจะต้องเป็นอะไรที่สวยงาม
และตราตรึงในความทรงจำของเรามากกว่านั้น อาจจะไม่มีบทสรุป
แต่จบด้วยบทเริ่มต้นของเรื่องราวใหม่ก็เป็นได้
มาติดตามความสัมพันธ์ของอาจอชี่ดงฮุนและสาวน้อยอีจีอัน
รวมทั้งเหล่าลุงป้าน้าเฮีย ที่รายล้อมรอบตัวทั้งคู่กันต่อค่ะ
.........................................................................................................
กระทู้ก่อนหน้า
กระทู้รีวิวฉบับสมบูรณ์ >>
https://pantip.com/topic/37565744
1 >>
https://pantip.com/topic/37467289 ( intro )
2 >>
https://pantip.com/topic/37479406 ( ep 0 )
3 >>
https://pantip.com/topic/37489185 ( ep 1-2 )
4 >>
https://pantip.com/topic/37507780 ( ep 3-4 )
5 >>
https://pantip.com/topic/37532175 ( ep 5-6 )
6 >>
https://pantip.com/topic/37550794 ( ep 7-8 )
7 >>
https://pantip.com/topic/37574094 ( ep 9-10 )
8 >>
https://pantip.com/topic/37588669 ( ep 10.5 )
ดูสดที่นี่นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เปิดลิงค์ก่อนซีรีส์จะมาสักประมาณ ครึ่งชม. หรือก่อนหน้า 5 - 10 นาทีค่ะ
https://tv.idol001.com/iu.html
https://tv.idol001.com/video_live.php?id=5aab29a27a1173e5028bb09d
ขอเชิญทุกท่านมาชุนนุมกัน ณ บัดนาว
ส่วนจขกท ประจำการ รายงานขลุกขลิก เช่นเคยเหมือนทุกสัปดาห์ที่ผ่านมาค่ะ

[ My Mister / My Ajusshi ] เดี๋ยวผลักไส . . . เดี๋ยวใฝ่หา [ ep 11-12 ]
มาตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่น ตามเสียงเรียกร้องของแฟนๆ อาจอชี่พัคดงฮุนและสาวน้อยอีจีอัน
............................................................................................................
ความเดิม
กดอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แปลคลิป
กดอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
.........................................................................................................
ตัวอย่างตอนต่อไป
คำแปล
กดอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
............................................................................................................
คนที่มีอะไรบางอย่างคล้ายกัน ก็มักจะถูก "ความเหล่านั้น" ดึงดูดเข้าหากันโดยง่าย
ในกรณีของดงฮุนและจีอัน มันคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก "ความเศร้า" ที่บ่มเพาะ
อยู่ในร่างกาย สีหน้า ท่าทาง การเดิน การปลีกวิเวกจากผู้คน อะไรก็ตามที่เราสามารถ
มองเห็นได้จากภายนอก หากเราสังเกตสักนิด มันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนอย่างดงฮุน
ผู้อ่อนโยนต่อทุกชีวิตบนโลกนี้ ที่จะ "มองเห็น" จีอัน
ดงฮุนก็ไม่ต่างไปจากจีอัน
เพียงแต่เขาคือคนที่มีหน้าที่การงานแตกต่างจากเธอ เขายังต้องปฏิสัมพันธ์กับผู้คน
เพียงเพราะภาระหน้าที่ของเขาเท่านั้น นอกเหนือจากการงาน คือความซังกะตายต่อชีวิต
มีเพียงเวลาเดียวที่เขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมานิดหนึ่งคือเวลาที่ได้ดื่มอยู่ท่ามกลางผู้คน
ที่คุ้นเคยและไว้วางใจ
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างคนหนึ่งกับอีกคนหนึ่ง บางทีมันก็ง่ายๆ แค่นี้เอง
และก่อนที่มันจะเดินทางไปถึงคำว่า "ความรัก" มันย่อมต้องผ่านอะไรมากมายเช่นกัน
เราละไว้ยังไม่พูดถึงความรักก็ได้ค่ะ
ในความเป็น ดงฮุน ที่ระมัดระวัง รอบคอบ และรักษาระยะห่าง
สิ่งที่เขาทำมีเพียงแค่สังเกตความเป็นไปที่เกิดขึ้น เขามองเห็นจีอันและสังเกตดูเธอ
(ในอีพีแรกที่ลุงนั่งรถไฟกลับบ้าน ง่วงๆ เมาๆ แล้วมองเห็นข้อเท้ากับถุงเท้าสั้นๆ
ที่ไม่เหมาะกับฤดูหนาวของจีอัน ลุงเดินขึ้นมาบนถนนแล้วหันกลับไปมองจีอันที่เดิน
ไปในทางตรงกันข้าม แสดงถึงความ อ่อนโยนในจิตใจของผู้ชายคนนี้)
แต่เขาก็ทำแค่นั้นจริงๆ คือ เป็นเพียงผู้สังเกต และรักษาระยะห่าง
เมื่อจีอันขยับเข้าหาดงฮุน ด้วยเหตุผลบางอย่างกับความจำเป็นในชีวิตยากเข็ญของเธอ
สิ่งที่คขบและผกกบอกผู้ชมผ่านมุมมองของภาพคือ "ระยะห่าง" ระหว่างกันเสมอ
ในรถไฟ (จะมีช่องไฟหนึ่งช่องระหว่างที่นั่งทุกครั้ง ถ้าไม่ได้นั่งก็ยังมีระยะห่างในการยืน
มีเพียงครั้งเดียวที่ได้ใกล้ชิดกันคือตอนที่จีอันเลือกแล้วว่าจะเป็นเวลาที่เธอจะทำงานได้)
เวลาเดิน (ในช่วงแรก ก็รักษาระยะห่างตลอดเวลา ไม่ว่าใครจะนำ หรือใครจะตาม)
ในที่ทำงาน แทบไม่เคยมีเรื่องต้องปฏิสัมพันธ์กัน ด้วยระยะห่างของหน้าที่ที่ต่างกันมาก
(ผู้จัดการแผนกใหญ่สุด กับเสมียนที่ตำแหน่งเล็กสุดในแผนก)
10 ตอนที่ผ่านมา คขบและผกก ก็ค่อยๆ ขยับระยะห่างที่ว่า เข้ามาเรื่อยๆ
ผ่านเรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆ ทั้งเรื่องเงิน เรื่องงาน เรื่องครอบครัวของทั้งคู่
โดยใช้ภาษาภาพช่วยอธิบายเสริมจากเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นมุมกล้อง การเคลื่อนกล้อง
บรรยากาศ และการทิ้งช่องว่างระหว่างความคิดของตัวละครและคนดูให้สื่อสารกันเงียบๆ
แม้แต่เสียงระบายลมหายใจของอาจอชี่ก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งเหมือนกันในความคิดฉัน
และเป็นตัวละครที่สำคัญมากด้วยค่ะ
เสียงระบายลมหายใจของพัคดงฮุน บอกเล่าความรู้สึกนึกคิดของเขาต่อผู้ชมเสมอ
ความเงียบและสายตาของอีจีอัน ก็บอกเล่าความรู้สึกนึกคิดของเธออย่างหมดเปลือก
กลับมาพูดถึง ความรัก
มันยากที่จะอธิบายจุดเริ่มต้นหรือเหตุผลในความรักของใครสักคนหรือคนสักคู่
ออกมาเป็นถ้อยคำที่จะเข้าใจและสื่อถึงใจกันได้ง่ายๆ จริงๆ ค่ะ
คนบางคนหรือคู่บางคู่เขาอาจจะไม่ได้พูดคำว่ารักกันบ่อยๆ หรือพูดคำว่ารักออกมาง่ายๆ
สิ่งที่จะยืนยันได้ดีกว่าคำพูดถึงความรู้สึกนั้นก็คือการกระทำหรือการแสดงออก
และสิ่งที่ผู้ชมจำนวนมากเห็นในสิ่งที่คขบและผกกสื่อสารมาตลอดก็คือ ความรัก นั่นเอง
เราจะไม่พูดเพราะเราพูดไม่ได้ ว่าดงฮุนรักจีอันแบบไหนยังไง แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
ว่าทุกอย่างที่เขาทำมาจนถึงเรื่องราวที่ดำเนินมาถึงจุดนี้ คือ ความรัก . .
ความรักมีหลายรูปแบบ บางครั้งไม่มีเหตุผลอธิบายและเกิดขึ้นได้จากหลายความรู้สึก
แต่การแสดงออกถึงความรักที่ใครสักคนมีต่อใครอีกคน มีไม่กี่รูปแบบนัก
นี่คือสิ่งที่ฉัน "มองเห็น" จากคขบและผกกค่ะ
แม้คิมวอนซอกจะบอกว่า ไม่มี love line แต่สิ่งที่พัคแฮยองและคิมวอนซอก
จับมือกันถ่ายทอดสู่ผู้ชมมันคือ love story โดยแท้จริง
เพียงแต่คิมวอนซอกและพัคแฮยองไม่พูดมันออกมาตรงๆ แต่อยากให้ผู้ชม
ซึมซับและสัมผัส ความรัก นั้นได้ด้วยตัวของเราเอง
เรื่องราวอาจจะไม่ได้จบลงอย่างที่เราคิดก็ได้ ไม่มีใครรู้จริงๆ
นอกจากคขบและผกก พัคแฮยองและคิมวอนซอกเท่านั้นที่รู้
อย่างไรก็ดี ฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะต้องจบลงที่เขาสองคนยืนกอดกัน
แล้วหันมายิ้มใส่กล้องอะไรอย่างนั้นอยู่แล้ว มันจะต้องเป็นอะไรที่สวยงาม
และตราตรึงในความทรงจำของเรามากกว่านั้น อาจจะไม่มีบทสรุป
แต่จบด้วยบทเริ่มต้นของเรื่องราวใหม่ก็เป็นได้
มาติดตามความสัมพันธ์ของอาจอชี่ดงฮุนและสาวน้อยอีจีอัน
รวมทั้งเหล่าลุงป้าน้าเฮีย ที่รายล้อมรอบตัวทั้งคู่กันต่อค่ะ
.........................................................................................................
กระทู้ก่อนหน้า
กระทู้รีวิวฉบับสมบูรณ์ >> https://pantip.com/topic/37565744
1 >> https://pantip.com/topic/37467289 ( intro )
2 >> https://pantip.com/topic/37479406 ( ep 0 )
3 >> https://pantip.com/topic/37489185 ( ep 1-2 )
4 >> https://pantip.com/topic/37507780 ( ep 3-4 )
5 >> https://pantip.com/topic/37532175 ( ep 5-6 )
6 >> https://pantip.com/topic/37550794 ( ep 7-8 )
7 >> https://pantip.com/topic/37574094 ( ep 9-10 )
8 >> https://pantip.com/topic/37588669 ( ep 10.5 )
ดูสดที่นี่นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ขอเชิญทุกท่านมาชุนนุมกัน ณ บัดนาว
ส่วนจขกท ประจำการ รายงานขลุกขลิก เช่นเคยเหมือนทุกสัปดาห์ที่ผ่านมาค่ะ